Final Four 2025: Χίλιες και μία νύχτες και τα αληθινά παραμύθια της Χαλιμάς

Το είχα γράψει και πέρυσι στο Βερολίνο πως εκείνο το Final Four ήταν μουγκό… Και εκείνο που κατέληξε στον ανατρεπτικό θρίαμβο του Παναθηναϊκού AKTOR μουγκό ήταν και αυτό το οποίο βρίσκεται επί θύραις πάλι μουγκό μού φαίνεται!

Δεν έχω φτάσει ακόμη στο Άμπου Ντάμπι για να αφουγκραστώ εάν η μουγκαμάρα φτάνει ίσαμε εκεί ή περιορίζεται στα εντός και επί τα αυτά, αλλά αυτή είναι η μοίρα τέτοιων διοργανώσεων που διεξάγονται με τη διαδικασία του fast track, όπως την όρισε σε δυο διαχρονικές και επίκαιρες ατάκες του ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Ο παπαγάλος και η εξορία του Ζέλικο

• “Σε ένα Final Four κάθε ομάδα έχει από 25% πιθανότητες για να κατακτήσει τον τίτλο”

• “Κάθε χρόνο πριν από το Final Four βγαίνει ένας παπαγάλος και επαναλαμβάνει «δεν υπάρχει φαβορί, δεν υπάρχει φαβορί, δεν υπάρχει φαβορί”

Τώρα που το σκέπτομαι μας λείπει για τα καλά ο Ζοτς, που ενώ είχε κατσικωθεί στο σβέρκο μιας ολόκληρης διοργάνωσης και προφανώς την εικονογραφεί με την αφεντομουτσουνάρα του, όσο κανείς άλλος, εν τούτους νιώθει εξόριστος εδώ και έξι χρόνια!

Εμφανίστηκε για τελευταία φορά το 2019 στη Βιτόρια και από τότε ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, για να αποδειχθεί ότι τελικά ενίοτε λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή.

Το ελληναριό στην πασαρέλα

Εμφανίζονται όμως οι καινούργιοι Μάρτηδες, μεταξύ αυτών και πλείστοι όσοι δικοί μας άνθρωποι…

• Όλος ο θίασος του Παναθηναϊκού AKTOR, ο οποίος υπερασπίζεται τα σκήπτρα που κατέκτησε πέρυσι στο Βερολίνο και φιλοδοξεί να πετύχει το πρώτο repeat στην ιστορία του και να ράψει το όγδοο αστέρι στην πλουμιστή στολή του ώστε να ισοφαρίσει την ΤΣΣΚΑ, να απέχει μια ανάσα από τον… Ομπράντοβιτς και τρία βήματα από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

• Όλος ο θίασος του Ολυμπιακού που γράφει ιστορία ως η πρώτη ελληνική ομάδα με τέσσερις απανωτές παρουσίες σε Final Four, αλλά προφανώς θέλει να αποτινάξει το στερητικό σύνδρομο που καλλιεργήθηκε στη Μαδρίτη (2017), στην Κωνσταντινούπολη (2017), στο Βελιγράδι (2022), στο Κάουνας (2023) και στο Βερολίνο (2024).

• Η Φενέρμπατχσε με τον γυμναστή Κώστα Χατζηχρήστο, τον φυσικοθεραπευτή Κώστα Κοντογιάννη και μια πεντάδα ξένων με θητεία στην από ‘δω πλευρά του Αιγαίου πελάγους: Σαρούνας Γιασικέβιτσους, Κεμ Μπερτς, Γουέντ Μπάλντγουιν, Ερκ ΜακΚόλουμ, Σκότι Γουίλμπεκιν και δεν συμμαζεύεται.

• Η Μονακό με ένα τσούρμο ελληναριού που το απαρτίζουν ο Βασίλη Σπανούλης, ο Ηλίας Καντζούρης, ο Κώστας Χαραλαμπίδης, ο Νικ Καλάθης, ο Γιώργος Παπαγιάννης, ο Μάικ Τζέιμς και ο Αλφα Ντιαλό.

Το βουλωμένο γράμμα του Αταμάν

Ο Αταμάν ο οποίος γνωρίζει καλά την τέχνη των mind games και συν τοις άλλοις πέρυσι διάβαζε από νωρίς βουλωμένο γράμμα σημαδεύει το τέταρτο τρόπαιο που θα τον βάλει δίπλα στον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, στον Έτορε Μεσίνα, στον Αλεξάντερ Γκομέλσκι και στον Πέδρο Φεράντιθ και θα τον ξαναστείλει σε αρμένικη βίζιτα στο εξοχικό του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με θέα θάλασσα!

Η ενσυναίσθηση του Μπαρτζώκα

Ο Μπαρτζώκας λαχταρά τον τίτλο από το 2013 όταν οδήγησε τον Ολυμπιακό στο repeat και έκτοτε τον διεκδίκησε μια φορά με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν και 3+1 με τον Ολυμπιακό, προτάσσοντας από πέρυσι ως λάβαρο όχι το “Bartzokas Basketball” (όρο που δεν έχει αρθρώσει ποτέ, ούτε και τον αποδέχεται), αλλά την ενσυναίσθηση της ομάδας του. Ναι, αυτή τη λέξη είχε χρησιμοποιήσει στην περυσινή συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο!

Ο απομαγνητισμένος Σάρας

O Γιασικέβτιτσους ανέβηκε τέσσερις φορές στο θρόνο ως παίκτης (Μπαρτσελόνα, Μακάμπι δις, Παναθηναϊκός, όμως άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας: έχει κιόλας βελούδινα μάτια που μαγνητίζουν, αλλά αυτός ο μαγνήτης δεν τράβηξε ένα τρόπαιο στις προηγούμενες πέντε παρουσίες του σε Final 4 (Ζαλγκίρις 2018, Μπαρτσελόνα 2021-2022-2023, Φενέρμπαχτσε 2024).

Ο θεληματικός Σπανούλης

Ο Σπανούλης φόρεσε τρεις κορώνες στο κεφάλι του με τον Παναθηναϊκό (2009) και τον Ολυμπιακό (2012, 2013) και στην παρθενική προπονητική συμμετοχή του στη EuroLeague οδήγησε τη Μονακό στο Άμπου Ντάμπι και όντας η επιτομή του θεληματικού ηγέτη επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω.

Στους ημιτελικούς οι πρεσβευτές μας θα βρουν απέναντι τους ως προπονητές δυο πρώην παίκτες τους, οι μεν Πράσινοι τον “Big Saras“, οι δε κόκκινοι τον “Κill Bill“.

Ο Παναθηναϊκός και η Φενέρμπαχτσε θα παίξουν το rematch του περυσινού ημιτελικού στο Βερολίνο που κατέληξε στην άνετη επικράτηση των Πράσινων me 73-57.

Από την πλευρά τους ο Ολυμπιακός και η Μονακό θα παίξουν το rematch του προπέρσινου ημιτελικού στο Κάουνας, όπου οι Κόκκινοι “έτρεξαν” εκείνο το μνημειώδες επί μέρους σκορ 27-2 στην τρίτη περίοδο για να ρίξουν στο καναβάτσο τους Μονεγάσκους με 76-62, προτού τους σοκάρει ο Σέρχιο Γιουλ στα ύστερα του τελικού.

Η καχυποψία ενός βετεράνου

Παρεμπιπτόντως και για να βάλω κι έναν τόνο επί προσωπικού αυτό το Final Four (Κάουνας, 2023) είναι το μοναδικό που έχω χάσει έως τώρα, ας όψονται οι βουλευτικές εκλογές στις οποίες εκτιθόμουν: έχω καλύψει τα 36 από τα 37 και αισίως κίνησα σήμερα για το 37ο μου στα 38!

Ων βετεράνος και μπαρουτοκαπνισμένος σε αυτή τη διοργάνωση έμαθα να βγάζω τον σκασμό και να είμαι πάντοτε επιφυλακτικός, υποψιασμένος και συνάμα καχύποπτος για το τι μπορεί να συμβεί.

Και κυρίως για τι μπορεί να μην συμβεί!

Σαν να λέμε “cosa nostra”!

Δεν κάνω λογοπαίγνιο, απλώς ξαναγυρίζω σε αυτό που έγραψα στην αρχή, ότι, δηλάδή, το Final Four που βρίσκεται επί θύραις στο καυτό και εξωτικό Άμπου Ντάμπι είναι στ’ αλήθεια μουγκό!

Εκδηλώθηκε από πολύ νωρίς και δεν έπαυσε ποτέ να υφίσταται προϊούσης της σεζόν μια υπερχειλίζουσα αισιοδοξία άπαντος του ελληνικού μπασκετικού έθνους πως η εφετινή υπόθεση είναι μια… cosa nostra!

Ένα δικό μας πράγμα, που είτε θα μείνει πράσινο, είτε θα κοκκινίσει, ως απότοκο του πρώτου στα χρονικά ελληνοελληνικού τελικού!

Το 1994 στο Τελ Αβίβ, το 1995 στη Σαραγόσα και το 2009 στο Βερολίνο τα καμάρια μας αναμετρήθηκαν σε ισάριθμους ημιτελικούς.

Το 2012 και το 2024 ταξίδεψαν αμφότεροι στην Κωνσταντινούπολη και στο Βερολίνο, αλλά δεν βρέθηκαν ενώπιος ενωπίω, καθόσον την πρώτη φορά ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από την ΤΣΣΚΑ και τη δεύτερη η Ρεάλ ύψωσε ένα τείχος μπροστά στον Ολυμπιακό.

Η λαχτάρα, ο αλυτρωτισμός και η… μαντάμ Σουσού

Τώρα βρίσκονται αντάμα στο Άμπου Ντάμπι και η… πάνδημη λαχτάρα για έναν ολωσδιόλου δικό μας τελικό έχει αναχθεί σε … εθνικοπατριωτικό στόχο που ενέχει και στοιχεία αλυτρωτισμού!

Εάν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός προκριθούν, ο προσδόκιμος και ονειρώδης τελικός της Κυριακής θα είναι déjà vu από το 1960 (Ρίγα-Ντιναμό Τιφλίδας), το 1961 (ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Ρίγα) και το 1983 (Φορντ Καντού-Μπίλι Μιλάνο).

Τότε τρέχανε τα σάλια μας και δεν τολμούσαμε καν να διανοηθούμε ότι θα φτάναμε στο σημείο να μοστράρουμε κι ελόγου μας δυο ομάδες στον ίδιο τελικό: να όμως που πέρασαν τα χρόνια, άλλαξαν τα κόζα και η… μαντάμ Σουσού (που πάντως δεν είναι φαντασιόπληκτη όπως η αμίμητη ηρωίδα του Δημήτρη Ψαθά) έφυγε από τον Βύθουλα και κόβει βόλτες σεινάμενη κουνάμενη στο Κολωνάκι!

Έχουμε καλές ομάδες, δεν χωρεί αμφιβολία περί τούτου: για την ακρίβεια, έχουμε πολύ καλές ομάδες που μάλιστα παίζουν διαφορετικό μπάσκετ, η κάθε μια με το δικό της στιλ, την ξεχωριστή φιλοσοφία, τα σέα της και τα μέα της…

Όπερ έδει δείξαι…

Δεν υπάρχει, ωστόσο, τρόπαιο πριν από τον τελικό και επίσης δεν υπάρχει τελικός πριν από τους ημιτελικούς, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που κατά κοινή παραδοχή η Φενέρμπατσε εμφανίζεται πολύ πιο δυνατή από πέρυσι, ενώ τη Μονακό για κάμποσους λόγους δεν την κάνεις εύκολα ζάφτι.

«Όπερ έδει δείξαι», λοιπόν, όπως έλεγαν ο Ευκλείδης και ο Αρχιμήδης καταλήγοντας σε μια μαθηματική απόδειξη…

Η δράση αυτή σημαίνει ότι το αποτέλεσμα είναι αυτό που έπρεπε να αποδειχθεί και ιδού ο στόχος όχι μονάχα των δικών μας, αλλά και των τεσσάρων ομάδων που ταξίδεψαν και ήδη έπιασαν στασίδι στην αραβική γη…

Τα παραμύθια της Χαλιμάς

Η Αραβία είναι διάσημη για τα παραμύθια της Χαλιμάς τα οποία στην προκειμένη περίπτωση οι «αιώνιοι» θέλουν και θα κάνουν ό,τι περνάει από τα χέρια τους για να τα πραγματώσουν.

Όλα αυτά τα παραμύθια είναι μαζεμένα στην περίφημη συλλογή “Χίλιες και μία νύχτες” και μένει να φανεί εάν θα ζήσουμε κι εμείς αυτή τη μία νύχτα.

Με τη βοήθεια του Θεού και του Αλλάχ!