Final Four 2025, Ολυμπιακός: Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι
Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες αναλύει τη νίκη της Μονακό επί του Ολυμπιακού και εστιάζει στο γεγονός ότι οι Πειραιώτες λύγισαν από το άγχος και την πίεση.
Στα Final Four δεν υπάρχουν φαβορί, όμως σίγουρα ο Ολυμπιακός ταξίδεψε στο Αμπου Ντάμπι ούσα η ομάδα που είχε την καλύτερη εικόνα και τη μεγαλύτερη συνέπεια κατά τη διάρκεια της φετινής σεζόν. Επίσης είχε και τη μεγαλύτερη πίεση από τις άλλες τρεις ομάδες (ίσως όχι τόσο από τη Φενέρμπαχτσε) η οποία και τελικά τον λύγισε.
Κακά τα ψέματα. Η πίεση δημιούργησε άγχος, το άγχος δημιούργησε νευρικότητα, η νευρικότητα δημιούργησε βιασύνη και όλα αυτά ισχυροποιούσαν κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε στο παιχνίδι, τον φόβο της αποτυχίας. Ο πιο ήρεμος από όλους ήταν ο Μπαρτζώκας. Ο συνήθης ύποπτος για το αντίθετο δηλαδή.
Ο Ολυμπιακός νικήθηκε από τον φόβο του. Η παρουσία σε τέσσερα διαδοχικά Final 4 είναι σημαντική πτυχή, αλλά ο Ολυμπιακός είναι πολύ μεγάλος οργανισμός για να γυρίσει και τις τέσσερις φορές χωρίς την κούπα. Ωραίο να βρίσκεσαι μόνιμα στην ελίτ και να διεκδικείς το τρόπαιο, αλλά να το παίρνεις μία φορά (τουλάχιστον) στις τέσσερις. Η ίδια η ομάδα δημιούργησε αυτές τις προσδοκίες.
Το έχω αναφέρει και το επαναλαμβάνω, πιστεύω πως ο οργανισμός του Ολυμπιακού δεν θα αντέξει τη συγκεκριμένη εξέλιξη, αλλά αυτό είναι κάτι που θα μάθουμε και θα συζητήσουμε εκτενέστερα μετά τους τελικούς του πρωταθλήματος. Δεν είναι Ζαλγκίρις για να λέμε “οκ, πήγε σε τέσσερα σερί, δεν έγινε και κάτι που δεν το πήρε”. Υπάρχει πίεση στον Ολυμπιακό. Αυτοί που δεν την αντέχουν ας επιλέξουν να παίξουν στο Κάουνας να είναι χαρούμενοι.
Εννοείται και κανείς δεν έχει σύμβαση με τη νίκη, αλλά εδώ οι Πειραιώτες κοντεύουν να υπογράψουν σύμβαση με την ήττα στα Final 4. Στο Βελιγράδι το 2022 στον ημιτελικό τα έκαναν μαντάρα στο τελευταίο πεντάλεπτο. Στο Κάουνας το 2023 είχαν αγκαλιάσει το τρόπαιο και στο τελευταίο τρίλεπτο δεν κατάφεραν να σφραγίσουν τη νίκη και πήγε ο τελικός στο σουτ του Γιουλ. Πέρυσι στο Βερολίνο δεν έζησαν καν τη διοργάνωση χάνοντας εύκολα στον ημιτελικό. Φέτος μία από τα ίδια. Παίζει ρόλο και η ατυχία, αλλά παίζει ρόλο και ο φόβος.
Δεν έχω καμία διάθεση να… μηδενίσω την προσπάθεια 10 μηνών. Για αυτό φρόντισαν οι ίδιοι στο ματς με τη Μονακό. Η ομάδα έχει μπροστά της τους τελικούς του πρωταθλήματος. Οφείλει να ξεπεράσει την απογοήτευσή της και να παρουσιαστεί όσο το δυνατόν καλύτερη διότι αν απολλέσει το πρωτάθλημα το καλοκαίρι θα γίνει πολύ πιο δύσκολο από όσο δείχνει πως θα είναι.
Η Μονακό ντύθηκε Ολυμπιακός
Στον ημιτελικό οι “ερυθρόλευκοι” παρουσιάστηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και η Μονακό τους πρόσφερε ένα πολύ σκληρό μάθημα. Οι αθλητικές ομάδες δεν ταιριάζουν στον Ολυμπιακό. Ουσιαστικά οι Γάλλοι έκαναν στους Πειραιώτες όσα ακριβώς ήθελαν να κάνουν αυτοί στους Γάλλους. Αξίζουν τα εύσημα στη Μονακό για αυτό που παρουσίασε στον χθεσινό ημιτελικό.
Οι παίκτες του Σπανούλη έβγαλαν σκληράδα, χρησιμοποίησαν τη διαφορά αθλητικότητας προς όφελός τους και ουσιαστικά υποχρέωσαν τους αντιπάλους να αισθανθούν άβολα. Και επιεικής είναι ο χαρακτηρισμός. Σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού οι Γάλλοι ήταν ανώτεροι και δεν άφησαν οποιοδήποτε περιθώριο ουσιαστικής αντίδρασης. Έβγαλαν τον Ολυμπιακό από τις συνήθειές του, τον υποχρέωσαν να ντριμπλάρει αντί να πασάρει και κάπως έτσι θα δούμε μικρό τελικό αιωνίων.
Η άμυνα της Μονακό στα 3/4 του γηπέδου
Με την επιλογή του Στραζέλ στο αρχικό σχήμα ο Σπανούλης έστειλε το μήνυμα. Ο διεθνής Γάλλος μάρκαρε τον Γουίλιαμς Γκος, ο Ντιαλό πήγε στον Φουρνιέ και ο Μπλόσονγκεϊμ στον Βεζένκοβ. Γενικά τα γκαρντ της Μονακό πίεσαν εξαιρετικά τη μπάλα την οποία μάρκαραν στα 3/4 του παρκέ. Ουσιαστικά η επαναφορά έφερνε τη μπάλα στο ύψος των βολών στο πίσω μέρος του παρκέ κι εκεί κάπου ξεκινούσε το μαρτύριο.
Στραζέλ, Οκόμπο, Ντιαλό, Τζέιμς, Καλάθης πίεζαν ασφυκτικά τον παίκτη με τη μπάλα και τον υποχρέωναν να γυρίσει πλάτη στο καλάθι από νωρίς ενώ μείωναν τον χρόνο επίθεσης αφού η μπάλα περνούσε το κέντρο οριακά στα 8 δευτερόλεπτα.
Ο Ολυμπιακός αποσυντονίστηκε. Αντί να πασάρει, ντρίμπλαρε και όλα αυτά έφεραν εκνευρισμό και βιασύνη. Στην επίθεση στο “5 εναντίον 5” δεν λειτούργησε τίποτα, η ομάδα προβλημάτισε αρκετά και περίμενε τα πάντα από τις προσωπικές φάσεις του Φουρνιέ. Ο Βεζένκοβ αισθανόμενος το βάρος που κουβαλούσε, βιάστηκε να μπει στο παιχνίδι και όσο αυτό κυλούσε και δεν κατάφερνε να γίνει μέρος της εξίσωσης τόσο περισσότερο έχανε την αυτοπεποίθησή του. Γενικά πλην του Φουρνιέ και του Μιλουτίνοφ, δεν υπήρχε παίκτης που να παρουσιάστηκε στον ημιτελικό όπως άρμοζε στην περίσταση.
Φόβος είναι…
Να σουτάρεις με 18.5% στα τρίποντα. Το 5/27 είναι απαράδεκτο ποσοστό και σε καμία περίπτωση δεν αρμόζει σε ομάδα που δεν έχει άγχος και δεν τη λυγίζει η πίεση.
Να σουτάρεις μόνος σου και να κάνεις airball με τη μπάλα να περνάει ένα μέτρο από το καλάθι, όχι οριακά airball. Ο Γουίλιαμς Γκος νωρίς στο ματς έχει σουτάρει κι η μπάλα προσγειώθηκε ένα μέτρο πριν τη στεφάνη. Ο Πίτερς ακριβώς το ίδιο στο πρώτο ημίχρονο και ο Βιλντόζα στο τέλος της τρίτης περιόδου (αν δεν κάνω λάθος) σουτάρει μόνος του και στέλνει τη μπάλα ένα μέτρο μετά τη στεφάνη.
Να χάνεις 6 βολές από τους καλούς σου σουτέρ και τα γκαρντ σου. Από δύο Φουρνιέ, Βεζένκοβ, από μία Γκος και Λι. Η Μονακό τελείωσε με 13/15 βολές.
Να περνάς το κέντρο περίπου 10 φορές προλαβαίνοντας οριακά τα 8 δευτερόλεπτα που σου προσφέρει ο κανονισμός.
Να είσαι περιφερειακός και να γυρνάς την πλάτη σου στο καλάθι για να αποφύγεις την πίεση του αντιπάλου.
ΥΓ: Κανείς δεν στεναχωριέται περισσότερο από τους παίκτες, τους προπονητές και τους ανθρώπους της ομάδας.
ΥΓ2: Τα δύσκολα βράδια είναι για τους δυνατούς ανθρώπους.
ΥΓ 3: “Ποια νήματα σ’ ενώνουν με μια άλλη θηλιά. Ποια κύματα σε διώχνουν απ’ αυτό το λιμάνι. Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά. Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι” αναφέρουν οι Τρύπες στην “Καινούρια Ζάλη”.