Final Four 2025: Η Μεγάλη Ιδέα και ο μικρός τελικός
Οι Πράσινοι και οι Κόκκινοι αποδείχθηκαν ατζαμήδες στο σημάδι τους και ο Βασίλης Σκουντής σχολιάζει τον μοιραίο μεγαλοϊδεατισμό που μας μάρανε.
Tελικό βάλαμε από την αρχή στο μυαλό μας, τελικό θέλαμε, τελικό προσδοκούσαμε, τελικό λαχταρούσαμε, τελικό ευχόμασταν, για τελικό προσευχόμασταν, ε, διάβολε δεν έχουμε παράπονο…
Τελικός μας προέκυψε, μοναχά που δεν είναι ο μεγάλος, αλλά ο μικρός!
Αυτό που θα συμβεί αύριο στο Άμπου Ντάμπι συνιστά όντως μια επιστροφή στο μέλλον, καθόσον οι δυο αιώνιοι είχαν αναμετρηθεί για τελευταία φορά σε έναν αγώνα της παρηγοριάς πριν από 27 χρόνια και τέσσερις μήνες!
Κάποτε στη Θεσσαλονίκη…
Τόσος πολύς καιρός πέρασε από το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου του 1998, όταν στο Παλέ ντε Σπόρ και νυν “Nick Gallis Hall” της Θεσσαλονίκης ο απογοητευμένος Ολυμπιακός είχε νικήσει στον μικρό τελικό του Final 4 του Κυπέλλου Ελλάδος, τον πιο απογοητευμένο και απογοητευτικό Παναθηναϊκό με 80-56!
Την προηγούμενη ημέρα, στους ημιτελικούς (καλή ή μάλλον κακή για αμφοτέρους, ώρα, όπως χθες) η ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη είχε πνίξει τον Ολυμπιακό του Ντούσαν Ίβκοβιτς με 63-49, ενώ ο οικοδεσπότης (και μετέπειτα Κυπελλούχος στο εφεξής καλούμενο “Έπος των απλήρωτων“) Άρης του Χρήστου Μαγκώτσιου καθάριζε τον Παναθηναϊκό του Λευτέρη Σούμποτιτς με 83-68.
Ο καφές της παρηγοριάς
Πέρασαν 27 χρόνια και να που αύριο οι “αιώνιοι” θα ξαναβιώσουν αυτή την (ανεπιθύμητη και αταίριαστη με τον δεδηλωμένο κοινό στόχο, τις φιλοδοξίες και τη λανθάνουσα ή φωναχτή μεγαλομανία τους) εμπειρία και θα βουτήξουν το παξιμαδάκι στον καφέ της παρηγοριάς!
Επίτηδες αναφέρομαι σε καφέ της παρηγοριάς, διότι όντως το σκηνικό μετά τους δυο ημιτελικούς έμοιαζε βγαλμένο όχι από το προσδοκώμενο τρικούβερτο γλέντι, αλλά από κηδεία!
Δεν το γράφω ειρωνικά αυτό, αλλά με πόνο ψυχής τον οποίο συμμερίζονται κιόλας οι τεθλιμμένοι συγγενείς, καθόσον η αστοχία είναι συνολική και η απογοήτευση έγινε ολιστική συνυπολογιζομένων των δακρύων που χαράκωσαν τα μάγουλα των παικτών της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ μετά την αστοχία τους στον ημιτελικό του Basketball Champions League και στον δεύτερο τελικό του FIBA Europe Cup αντιστοίχως.
“Εργκίν χάσαμε, Γιώργο χάσαμε”
Δεν πήρε μετάλλιο και η Κλαυδία στον διαγωνισμό της Εurovision και εκεί που τα ‘χαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα!
Εργκίν χάσαμε, λοιπόν…
Και Γιώργο χάσαμε, επίσης, για να διατυπωθεί ακριβώς η περίφημη αυτοσαρκαστική ρήση του Γεράσιμου Αρσένη μετά τις εσωκομματικες εκλογές του ΠΑΣΟΚ το 1996…
Πολύ κρίμα, λοιπόν. “Πολύ κρίμα και χίλια συγνώμη μαζί“, όπως λέει και μια ψυχή…
Το κρίμα για τον Οσμάν και τον Εβάν
Μιας και το ‘φερε κιόλας εδώ η κουβέντα, το κρίμα και η συγνώμη έχουν ονοματεπώνυμα (που κάνουν κιόλας ρίμα) και αφορούν δυο συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία άφησαν στο παρκέ μέχρι και την τελευταία ικμάδα της ψυχής τους και ό,τι άλλο είχαν στα σωθικά τους για να ανατρέψουν την κατάσταση…
Προηγήθηκε, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, ο Τζέντι Όσμαν και ακολούθησε ο ΄Εβάν Φουρνιέ σε μια ανατριχιαστικά συγκινητική παρουσία, αλλά και οι δυο είδαν την αντίσταση τους να πηγαίνει στράφι και στο τέλος της βραδιάς τους έμεινε η πιο ανεπιθύμητη ρετσινιά που υπάρχει στον αθλητισμό…
“Best in defeat“!
Η ματαιότητα του Βολκόφ και η γυναίκα του Σαλονίκη
“Κολοκύθια τούμπανα“, όπως είχε πει σε ένα τάιμ άουτ σε αγώνα του Προμηθέα, ο Μάκης Γιατράς, καθόσον την ιστορία δεν τη γράφουν οι καλύτεροι στις ήττες, αλλά οι νικητές!
Δεν την είχε γράψει ο (τότε ενδυόμενος την πράσινη φανέλα) Σάσα Βολκόφ που είχε σκοράρει 32 πόντους στον ημιτελικό των “αιωνίων” το 1994 στο Τελ Αβίβ, δεν την έγραψε ούτε ο Φουρνιέ που έβαλε έναν παραπάνω χθες κόντρα στη Μονακό, φανερώνοντας τι ακριβώς σημαίνει μια έκφραση που εντέλει συμβολίζει και τη ματαιότητα…
Από “ένας, αλλά λέων”, όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης και ο Γάλλος σούπερ σταρ βούρκωνε μέσα στην αγκαλιά του Βασίλη Σπανούλη, καταντούσε ο δόλιος “λέων, αλλά ένας“!
Ούτως ειπείν, ξαναγυρίζει στο προσκήνιο ένα μαγνητοφωνημένο ring tone που είχε βάλει στο κινητό της μετά τις νίκες του Ολυμπιακού εοπί του Παναθηναϊκού στους ημιτελικούς του 1994 και του 1995, η Τάνια Σαλονίκη, σύζυγος του τότε αντιπροέδρου των Πειραιωτών, Γιώργου Σαλονίκη…
“Και ξανά, ξανά, στον μικρό τελικό ξανά“!
“Τι ζντο ρε μ@@@α Σιγάλα”!
Βεβαίως πέρα και πάνω από τους συριγμούς και τους μυκηθμούς (για τους οποίους έγραφε και ο Γιώργος Βιζυηνός ) τους οποίους παράγει η διπλή πανωλεθρία, υπάρχουν κι άλλα ράμματα για τη γούνα μας…
Χθες το ελληνικό μπάσκετ σε ό,τι αφορά την εκπροσώπηση του στο κορυφαίο επίπεδο, απέτυχε παταγωδώς, έστω κι αν η ζωή δεν τελειώνει σε ένα Final 4, όπως αντέτεινε ο Γιώργος Σιγάλας προς τον Γιάννη Ιωαννίδη στις 21 Απριλίου του 1994 στα αποδυτήρια του “Γιαντ Ελιάου” μετά την ήττα του Ολυμπιακού από την Τζουβεντούτ Μπανταλόνα…
“Πάμε ένα ζντο ρε παιδιά” φώναξε ο “Ράμπο”…
“Τι ζντο ρε μαλάκα Σιγάλα, δεν καταλαβαίνεις ότι τελειώσαμε” τον αποπήρε ο “Ξανθός”…
Μέσα στην τσατίλα και στην πίκρα του ο Σιγάλας βρήκε το κουράγιο να πει ότι “δεν τελειώσαμε, κόουτς” και αυτή η… θρασεία (για τα παγιωμένα θέσφατα και την ισχυρογνωμοσύνη του Ιωαννίδη) έμελλε να επιβεβαιωθεί την επόμενη χρονιά στη Σαραγόσα, αλλά κυρίως έπειτα από τρία χρόνια στη Ρώμη.
“Τhe show must go on”
Προφανώς, “The show must go on” τόσο για τον απελθόντα πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό που άφησε το στέμμα του στο Άμπου Ντάμπι (για να το διεκδικήσουν αύριο η Φενέρμπαχτσε και η Μονακό), όσο και για τον Ολυμπιακό ο οποίος αποδείχθηκε ατζαμής για τέταρτη απανωτή χρονιά…
Αρχής γενομένης από την Παρασκευή και για όσο τραβήξει αυτό το γαϊτανάκι, το σόου θα συνεχισθεί στη σειρά των τελικών του Πρωταθλήματος και βεβαίως από τον Οκτώβριο στην νέα σεζόν της EuroLeague…
Τον περασμένο Οκτώβριο όταν οι δυο πρεσβευτές μας στάθηκαν στην αφετηρία της σεζόν 2024-2025 τους ακολουθούσε ένας πάνδημος πόθος και μια λαϊκή απαίτηση…
Να διανύσουν όλο τον δρόμο, να ανταμώσουν για πρώτη φορά σε έναν (με το συμπάθιο για τον σολοικισμό) ελληνικοελληνικό τελικό και εκεί πια “γαία πυρί μειχθήτω”!
Τα “κάτι φοβισμένα παλικάρια” και η ευχή που έγινε κατάρα!
Ήταν συνάμα ευχή και κατάρα, αλλά χθες η ευχή έγινε κατάρα!
Αυτό ισχύει και για έναν επί πλέον λόγο στην περίπτωση του Ολυμπιακού, η εικόνα του οποίου (θαρρώ πως) υπήρξε πιο αποκαρδιωτική από εκείνη του Παναθηναϊκού: όχι διότι πολλοί θεωρούν ότι η Μονακό βρίσκεται ένα κλικ κάτω από τη Φενέρμπαχτσε, αλλά επειδή o Γιώργος Μπαρτζώκας είδε μετά θλίψεως το σήμα κατατεθέν της αγωνιστικής φιλοσοφίας του και το πολυσυζητημένο παράσημο του “Βartzokas Basketball” να καταλήγουν σε φιάσκο!
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας πρωταγωνίστησε το 1967 στην ταινία “Κάτι κουρασμένα παλικάρια” και χθες, τη εξαιρέσει του Φουρνιέ, οι Πειραιώτες παρουσίασαν μια ανεπιθύμητη βερσιόν της…
Κάτι φοβισμένα παλικάρια!
Κυκλοφορούσε αενάως την μπάλα ο Ολυμπιακός και την έστελνε από τη μια μεριά στην άλλη, όχι λόγω της παγιωμένης κλίσης του προς το spacing, το παιχνίδι χωρίς μπάλα, την μεταφορά στην αδύνατη πλευρά και την έξτρα πάσα, αλλά επειδή οι παίκτες του με χέρια βαριά σαν να ‘ταν γεμισμένα με μολύβι, δίσταζαν να σουτάρουν και ήθελαν να ξεφορτωθούν την ευθύνη.
Ο… αχάμπαρος Φουρνιέ και το ratio της συμφοράς
Όλοι πλην ενός, βεβαίως: όλοι πλην του Φουρνιέ, που σε ό,τι αφορά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, υπήρξε άνιωθος και αχάμπαρος!
Α, να άλλη μια κοινή συνισταμένη στις δυο ήττες: το κάκιστο ratio καθώς η πράσινη… λυπητερή περιελάμβανε 10 ασίστ και 12 λάθη και η κόκκινη 10 και 14, ενώ η Φενέρμπαχτσε και η Μονακό αντιπαρέβαλαν 17-9 και 21-14 αντιστοίχως.
Θα βλέπει αυτά τα νούμερα ο Ντούσαν Ιβκοβιτς που το μάτι του πάντοτε έπεφτε σε αυτή την αναλογία και θα τρίζουν τα κόκκαλα του!
Όταν ο Ολυμπιακός χάρη στο “hero ball” του Φουρνιέ έτρεξε ένα σερί 9-0 και μετέτρεψε το 42-55 σε 51-55 (μού έκανε εντύπωση ότι) ο Σπανούλης παρέμεινε ψύχραιμος και ατσαλάκωτος, δεν ξεκούμπωσε καν το σακάκι του…
Το σύνθημα με τον Σπανούλη η Μεγάλη Ιδέα και η Θεία Δίκη
Στο επόμενο κλικ είδε τους Μονεγάσκους να απαντούν με ένα σερί 7-0 για το 51-62 και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος…
Στο μεθεπόμενο κλικ άκουσε το ονοματεπώνυμο του να γίνεται ρυθμικό σύνθημα στα χείλη των οπαδών του Παναθηναϊκού, που το δανείσθηκαν από εκείνους του Ολυμπιακού για να τους πικάρουν…
“Βασίλης Σπανούλης”!
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, λοιπόν, χάθηκε η “cosa nostra” μας που αποτελούσε το αντικείμενο όχι απλώς του εθνικού πόθου, αλλά του παλλαϊκού ίμερου, τουτέστιν της σφοδρής και διακαούς ερωτικής επιθυμίας μας!
Τη δαγκώσαμε για τα καλά τη λαμαρίνα, αλλά το trend μιας ολόκληρης σεζόν εξελίχθηκε σε πανωλεθρία, η καψούρα κατάντησε χυλόπιτα και έχω την αίσθηση ότι επιβεβαιώθηκε η σημασία της Θείας Δίκης…
Τιμωρηθήκαμε, μαθές, για την αλαζονεία, την υπεροψία, την διαχεόμενη τοξικότητα και έναν μεγαλοϊδεατισμό που αποδείχθηκε κούφιος!
Παραμύθια της Χαλιμάς!
Από την αρχή της σεζόν μπήκαμε όλοι σε αυτό το τριπάκι, όταν ο Ολυμπιακός καθάρισε τη Ρεάλ και ο Παναθηναϊκός ξεμπέρδεψε με την Εφές, σηκώσαμε το λάβαρο και τι καταφέραμε;
Μια τρύπα στο νερό ή –για να το χωροθετήσω όλο αυτό στο αραβικό περιβάλλον-αποδείχθηκε πως δεν μας γέλασε η Χαλιμά με τα παραμύθια της, αλλά την κοροϊδέψαμε εμείς με τα δικά μας.