Εθνική: Μαθήματα δόθηκαν, δίδακτρα πληρώθηκαν, καιρός είναι πλέον να σταματήσουν και οι απουσίες

Δεν είναι για πολλά πολλά. Δεν μπορεί να είναι. Η εικόνα της περασμένης Πέμπτης, η έκβαση του παιχνιδιού με τη Σκωτία επέτρεψε, ίσως και να δικαιολόγησε, απορίες για το πως στο καλό έγινε ό,τι έγινε στο “Χάμντεν Παρκ”. Ό,τι συμβαίνει μια φορά, μπορεί και να καλύπτεται από αστάθμητους, ως και μεταφυσικούς παράγοντες. Ποδόσφαιρο είναι, όλα, ναι, μπορεί να γίνουν. Το αποψινό όμως για την Εθνική στην Κοπεγχάγη, είναι χειρότερο. Πολλαπλάσια επώδυνο. Και όχι απλώς και μόνο επειδή η ήττα από τη Δανία σηματοδότησε τον αποκλεισμό από το Παγκόσμιο Κύπελλο, δύο μάλιστα (και κυρίως) αγωνιστικές πριν καν την ολοκλήρωση των προκριματικών. Αυτό μάλλον αποδίδεται ευκολότερα: αποτυχία.

Τρία γκολ από το πουθενά σε μισή ώρα και ενώ το παιχνίδι είχε έρθει απόλυτα σε γαλανόλευκα μέτρα την Πέμπτη. Τρία γκολ σε λιγότερο από μισό ημίχρονο στο “Πάρκεν” και ενώ η εκκίνηση στο ενενηντάλεπτο ξεχείλιζε από φούρια ελληνική. Χωρίς όμως ουσία, χωρίς αποτέλεσμα. Τέτοιο, ανεπανόρθωτο, προκάλεσαν – κυριολεκτικά – ελληνικές ασίστ στα πέντε από αυτά τα έξι τελευταία γκολ, ενώ τα μισά προήλθαν από αδυναμία άμυνας σε στατικές φάσεις. Η διαφορά των δύο διαδοχικών αναμετρήσεων, ήταν η αντίδραση. Την Πέμπτη ουδεμία, απόψε, υπήρξε, κυνηγήθηκε, έστω και αν το κυνήγι ήταν για χίμαιρες.

Αυτά και μόνο αρκούν για να δικαιολογήσουν την έκβαση τούτης της προκριματικής προσπάθειας. Ειδικά όταν είναι… σπριντ. Έξι ματς, σε σκάρτους δυόμιση μήνες. Δεν μπορείς να γλιστρήσεις, δεν γίνεται να σκοντάψεις. Θα σε προσπεράσουν. Προφανώς, έστω και αναδρομικά, και δεν (μπορεί να) ενοχλεί πως η μία που το έκανε ήταν η ανώτερη ποιοτικά Δανία. Προφανέστερο πως αυτό που χτυπάει μελίγγια και χορδές είναι πως η δεύτερη που το πέτυχε ήταν η Σκωτία (απόψε η Λευκορωσία, στη Γλασκώβη, είχε απέναντί της 22 τελικές).

Ψυχρή όμως, ανεπηρέαστη, η βαθμολογία. Δεν εξετάζει το πως έπαιξες. Δεν ενδιαφέρεται για την ιστορία των παιχνιδιών, το τι μπορεί να έγινε, το πως μπορεί να έγινε, παρά μόνο για αυτό που έγινε, ό,τι τελικά, συντελέστηκε. Και αυτό είναι πως η Εθνική, τούτη η Εθνική που αντικειμενικά διαθέτει το ποιοτικότερο υλικό των τελευταίων δεκαετιών και ορίζοντα μπροστά της να το πιστοποιήσει με επιτυχίες, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον πήχη που η ίδια με τις εμφανίσεις και την πρόοδο της είχε θέσει. Και όχι δεν ήταν τοποθετημένος ψηλά, αλλά απλώς ρεαλιστικά. Ήταν όμως – ή αποδείχτηκε – πολύ γρήγορη αυτή η επιδίωξη, αυτή η προσδοκία; Όχι, ξεκάθαρα. Ειδικά εφόσον προέρχονταν από εκεί που μετράει, από την «καρδιά» κάθε ομάδας, τα αποδυτήρια της και είχε αντανάκλαση και με την εικόνα της (έστω σε κομμάτια των παιχνιδιών) στο γήπεδο.

Αποτυχία ο αποκλεισμός. Επαναλαμβάνεται και υπογραμμίζεται. Αυτονόητα τα λάθη. Πολλών. Αισίως στα δώδεκα τα χρόνια της αποχής από τελικά μεγάλων διοργανώσεων. Για τούτη τη φουρνιά, η πρώτη ουσιαστικά. Τρομάζει πως η επόμενη αναζήτηση για μια πρόκριση θα είναι σε δυόμιση χρόνια. Πως για τον επόμενο έναν, ουσιαστικό αντικείμενο, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν θα έχει. Τρομάζει περισσότερο πως η επιστροφή στα επίσημα θα γίνει σε έντεκα μήνες, τον επόμενο Σεπτέμβριο στον (όποιος και αν είναι) λάκκο με τα λιοντάρια, της πρώτης δηλαδή κατηγορίας του Nations League.

Ξεκάθαρη η επιλογή όλου του επιτελείου που πλαισιώνει την Εθνική να ταιριάξει το ταλέντο, την ποιότητα, τα ατομικά χαρακτηριστικά, τις ηλικίες του γκρουπ με τον τρόπο που παίζεται πλέον το ποδόσφαιρο, με την πρόοδο και την εξέλιξη του αθλήματος, αλλά και με τις παραστάσεις που ο κάθε ένας από τα στελέχη του γκρουπ, διαθέτει. Τα διαστήματα της κυριαρχίας, ακόμη και στο επώδυνο αποψινό βράδυ, (εννοείται πως είναι) κρατούμενα εν όψει συνέχειας.

Όχι όμως στον αδυσώπητο λογαριασμό δεν μπαίνουν, δεν προσμετρώνται. Αυτός καταγράφει μόνο αποτελέσματα και τίποτα άλλο. Το θέμα, πλέον και επιτέλους, είναι να τα ταιριάξουμε. Να βρεθεί ο τρόπος αυτή η επιλογή ποδοσφαιρικού εκμοντερνισμού, αυτή η διαφοροποίηση πατροπαράδοτων σταθερών που είχαν ταυτίσει την αντιπροσωπευτική εικόνα με συγκεκριμένο αγωνιστικό πρότυπο και μοτίβο, αφενός να ισχυροποιηθεί (και να μην αλλάξει, εφόσον κριθεί και αποφασιστεί) και αφετέρου να γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να έρθουν και τα αναθεματισμένα αποτελέσματα.

Αν λοιπόν τα τρέχοντα προκριματικά και τα όσα έφεραν ως τώρα ήταν τα μαθήματα που έπρεπε και «χρειάζονταν» να πάρει – συνολικά – αυτή η ομάδα, τα λάθη, οι ήττες, τζάμπα ή όχι, με ατυχία, ή με ευθύνη, με οτιδήποτε, ήταν το κόστος των διδάκτρων, τότε ας φροντίσουν όλοι που βρίσκονται και στελεχώνουν την ομάδα, να μην πάνε στράφι. Να πιάσουν τόπο. Και έστω αρχής γενομένης από την επόμενη προκριματική διαδικασία, για το Euro 2028 (πόσο μακρινό ακούγεται…), να σταματήσουν και οι απουσίες. Επιβάλλεται πλέον. Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς άλλοθι, χωρίς ελαφρυντικά, αφού τέτοια υποτιμούν την ομάδα που έχουμε και που κυρίως θέλουμε να φτιάξουμε.