Εθνική Ελλάδας: Η επιτυχία της αποτυχίας μάς έχει τρελάνει

Όσο για ‘μένα, είμαι εντάξει, μα ό,τι έχω δε φτάνει.
Η επιτυχία της αποτυχίας μ’ έχει τρελάνει.

Δεν το λέμε εμείς. Το λέει ο ΛΕΞ στο τραγούδι “Πολυκατοικίες”. Κι η αλήθεια είναι πως μέσα σε από αυτούς τους στίχους μπορεί να αποτυπωθεί σε μεγάλο βαθμό όσα ζήσαμε με την Εθνική σε ακόμη μία προκριματική φάση.

Η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς γνώρισε οδυνηρή ήττα στη Δανία, πληρώντας γι’ ακόμη μία φορά τα λάθη της και μένοντας εκτός Μουντιάλ πριν καν φτάσουμε στο τρίτο παράθυρο του Νοεμβρίου. Αποτυχία. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει την κατάσταση. Και την είπαν όλοι. Από τον αρχηγό, Τάσο Μπακασέτα, τον “παλιό”, Γιώργο Μασούρα μέχρι τον προπονητή, Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τον πρόεδρο της ΕΠΟ, Μάκη Γκαγκάτση.

Λάθη, λάθη, λάθη…

Αποτυχία διότι είχαμε όλα τα εχέγγυα -αν όχι να προκριθούμε απευθείας- να κυνηγήσουμε μέσω της 2ης θέσης την παρουσία μας στα γήπεδα των ΗΠΑ, του Μεξικού και του Καναδά. Με θετική αύρα γύρω απ’ την ομάδα, με ξεχωριστό ταλέντο, ειδικά μεσοεπιθετικά και με έναν προπονητή που ενέπνεε όχι μόνο τους παίκτες του, αλλά ολόκληρη τη φίλαθλη χώρα.

Με καλή κλήρωση, με ιδανική αρχή κόντρα στη Λευκορωσία και ισοπαλία στο Δανία – Σκωτία. Και μετά; Μετά πήγαν όλα στραβά. Πρώτα η απότομη προσγείωση κόντρα στη Δανία στο “Γ. Καραϊσκάκης”, μετά η ήττα “τι έγινε ρε παιδιά;” από την Σκωτία και για κλείσιμο άλλη μία τριάρα από τη Δανία, αυτή τη φορά εκτός έδρας.

Κοινή συνισταμένη των τριών αγώνων; Τα λάθη. Απόρροια της απειρίας, της έλλειψης καθαρού μυαλού και του κακού διαβάσματος των φάσεων. Ναι, ήμασταν άτυχοι. Ναι, πληρώσαμε κάθε λάθος μας με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Ωστόσο, σύμπτωση επαναλαμβανώμενη παύει να είναι σύμπτωση.

Τα 12 χρόνια είναι πολλά

Προφανώς και δεν ήμασταν έτοιμοι σε πνευματικό επίπεδο, ειδικά στους αγώνες με τη Δανία. Ο Γιώργος Μασούρας το ανέλυσε πολύ εύστοχα μετά το τέλος της χθεσινής αναμέτρησης: “Ήμασταν κατώτεροι των περιστάσεων και δεν παρουσιαστήκαμε όπως έπρεπε στα κρίσιμα σημεία”. Από την πλευρά του, ο Τάσος Μπακασέτας είπε ορθά-κοφτά πως “αποτύχαμε”. Δεν χωρούν δικαιολογίες και οι πρώτοι που θέλησαν να τις αποτάξουν ήταν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές και ο προπονητής.

Τον Μάρτιο του 2024 έκλεισε ένας κύκλος για την Εθνική ομάδα μετά από τον οδυνηρό αποκλεισμό απ’ τη Γεωργία. Ήταν ένα τέλος εποχής σε διάφορα επίπεδα.

Σχεδόν 1,5 χρόνο αργότερα, έρχεται η πρώτη… αποτυχία της νέας γενιάς της Εθνικής. Κι όταν αυτή η αποτυχία έρχεται ως συνέχεια άλλων πέντε που προηγήθηκαν είναι απόλυτα λογικό να διογκώνεται και το ανάθεμα να είναι πιο εύκολο σε παίκτες και προπονητή.

Είναι λογικό να έχουμε απαιτήσεις

Έχεις ευθύνες ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς; Προφανώς και έχει. Το είπε, άλλωστε, ο ίδιος. Δεν χρειάζεται/χρειάστηκε να το πούμε εμείς. Είναι δεδομένο πως δεν προετοίμασε την ομάδα όπως θα έπρεπε, τουλάχιστον πνευματικά, γι’ αυτά τα καθοριστικά ματς. Και θα τον κρίνουμε σκληρά, όπως και τους διεθνείς, διότι έχουμε απαιτήσεις από εκείνους.

Απαιτήσεις που οι ίδιοι μας δημιούργησαν χάρη στην εικόνα τους. Και δεν θα σταματήσουμε να τις έχουμε όσο η ομάδα δείχνει πως διαθέτει την ιδανική μαγιά για να πάει στο επόμενο επίπεδο και να επιστρέψει στην ελίτ του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Τι είναι αυτό που της λείπει; Να είναι πνευματικά και αγωνιστικά έτοιμη στις κρίσιμες στιγμές. Να πάρει τη μεγάλη νίκη, μεγάλη πρόκριση όταν η μπάλα θα “καίει”. Μέχρι στιγμής, σε αυτό το κομμάτι παίρνουμε κάτω απ’ τη βάση, αφού σε όλα τα must win παιχνίδια (πέρα απ’ τη ρεβάνς με την Σκωτία για το Nations League), δεν επιτύχαμε τον στόχο μας.

Ναι, η επιτυχία της αποτυχίας μας έχει τρελάνει, αλλά πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες και χρόνος για χάσιμο. Είναι απόλυτα φυσιολογικό ύστερα από μία τέτοια αποτυχία να φαντάζουν όλα μαύρα, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική, καθώς δεν απέχουμε όσο νομίζουμε απ’ το να επιστρέψουμε σε μία μεγάλη διοργάνωση.

Εκείνο που χρειάζεται είναι ανάλυση της αποτυχίας, αυτοκριτική, ενδοσκόπηση και ξεκάθαρο πλάνο για το πώς θα έρθει η επιτυχία. Κι υπομονή. Μία λέξη που δεν “χωνεύεται” εύκολα στον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα. Αλλά δεν γίνεται και διαφορετικά…