Εθνική Ελλάδας: Αυτή η ομάδα οφείλει στον εαυτό της ένα μελλοντικό… happy end

Τόσο ταλέντο μαζεμένο είναι ευτυχία, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει λόγους να αισιοδοξεί. Ναι, είναι πολλοί αυτοί που λένε: “από λόγια χορτάσαμε, μια πρόκριση σε μεγάλη διοργάνωση θέλουμε”.

Στην παρούσα φάση, δεν μπορούμε να αποδείξουμε αυτό που πιστεύουμε, όταν τα αποτελέσματα αργούν, ο καθένας μπορεί να αμφισβητήσει τα πάντα. Τα παιδιά του Γιοβάνοβιτς όμως, πιστεύουν στους εαυτούς τους και στο πλάνο του προπονητή, πήραν ένα καλό μάθημα σε αυτή την προκριματική διαδικασία, στη ζωή πρέπει να πάθεις για να μάθεις.

Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει ένας παραπάνω εκνευρισμός από τη “λευκή” ισοπαλία με την Λευκορωσία. Με την Δανία λες, υπάρχει διαφορά δυναμικότητας, με την Σκωτία “μασήσαμε” στη δύναμη και την πατήσαμε στις στατικές φάσεις.

Από το 5-1 στο Καραϊσκάκης, δεν γίνεται να μην παίρνουμε έστω τη νίκη, κόντρα σε ένα αδύναμο σύνολο, κάτω από ιδανικές συνθήκες. Στην Ουγγαρία έγινε το παιχνίδι, κεκλεισμένων των θυρών. Δικαίωμα στην αποτυχία έχουμε, κάποιες στιγμές όμως, πρέπει να… σκουπίζουμε με συνοπτικές διαδικασίες τέτοιας δυναμικής αντιπάλους.

Μάλλον μπερδεμένη παρουσιάστηκε η Εθνική μας συνολικά στην αναμέτρηση. Της πήρε χρόνο να καταλάβει τις συνθήκες του ματς και να βρουν τους ρόλους τους οι παίκτες. Μέχρι και την εξαιρετική επέμβαση του Βλαχοδήμου σε τετ-α-τετ χρειάστηκε, για να κρατήσει το μηδέν. Συμβαίνουν και αυτά, πρέπει να είσαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσεις.

Όσο περνούσαν τα λεπτά, η Ελλάδα μπόρεσε να πατήσει καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο και να αγγίξει το γκολ με Μάνταλο και Μασούρα. Ο Γιοβάνοβιτς διατήρησε την ηρεμία του, αυτός είναι πάντα ο κατάλληλος τρόπος, για να μείνουν προσηλωμένοι στο στόχο και οι παίκτες.

Υπήρχε η δεύτερη ευκαιρία, αλλά όσο ο χρόνος κυλούσε, η Λευκορωσία άρχισε να πιστεύει όλο και περισσότερο στο θετικό αποτέλεσμα. Το είχε κάνει με την Δανία, πριν 3 μέρες, άρα μπορούσε και κόντρα στην Εθνική μας. Κερδίσαμε μέτρα στον αγωνιστικό χώρο, κλείσαμε τους γηπεδούχους στο αμυντικό τους τρίτο, πιέσαμε.

Από την αρχή ξέραμε πως είχαμε μόνο δύο λύσεις για την επίθεση, Τεττέη και Κωστούλα. Ο άσος της Κηφισιάς ξεκίνησε το ματς. Από τη στιγμή που το γκολ δεν ερχόταν, περιμέναμε να μπει στη μάχη και ο επιθετικός της Μπράιτον.

Ο Γιοβάνοβιτς τον έβαλε στο 64΄, αλλά αντί να παίξουμε με δύο φορ, επέλεξε να αντικαταστήσει τον Τεττέη. Στα δικά μου μάτια, ήταν μια κακή αλλαγή, ήμασταν γεμάτοι γύρω από την περιοχή, αλλά ασθενείς μέσα σε αυτή. Όταν ψάχνεις το γκολ, πρέπει να είσαι απειλητικός, η Εθνική μας δεν ήταν, δικαίως “κόλλησε” στο 0-0, αποτέλεσμα που σε κανέναν δεν αρέσει.

Προφανώς και δεν χάθηκε κάτι χθες το βράδυ στην Ουγγαρία, η ζημιά είχε προηγηθεί και ήταν ανεπανόρθωτη, αλλά η ομάδα μας, πρέπει πάνω απ’ όλα να μάθει να νικάει. Και αυτό ξεκινάει από τις… Λευκορωσίες.

Πρώτα κερδίζεις σύνολα τέτοιας δυναμικότητας και μετά σηκώνεις το κεφάλι για να δεις ψηλότερα. Καταλαβαίνω και την απογοήτευση και όλα. Έχουμε πολλά νέα παιδιά και χρειάζεται χρόνος, αλλά χωρίς ίχνος υποτίμησης, δεν μπορώ να… χωνέψω το 0 στην επίθεση, κόντρα σε μια άμυνα που είχε δεχθεί 17 γκολ στα 5 προηγούμενα παιχνίδια.

Δεν ισοπεδώνουμε τίποτα, πιστεύουμε στο πλάνο και κυρίως στο ταλέντο της Εθνικής μας. Μαζί με μας, πιστεύει και ο κόσμος, ο οποίος γεμίζει το γήπεδο σε κάθε ευκαιρία. Αυτόν τον κόσμο πρέπει να έχουν στο μυαλό τους όλα τα παιδιά και να δουλέψουν για ένα μέλλον, το οποίο θα μας δώσει… happy end και την πρόκριση σε μεγάλη διοργάνωση. Θα περιμένουμε για να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί.