Ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να κλείσει με κάθε κόστος

Έχω έναν φίλο, τον Αλέξανδρο. Παίκτης-προπονητής λίγο μετά τα 30, οδηγεί 120 χιλιόμετρα τρεις και τέσσερις φορές την εβδομάδα για να πάει από την Φλώρινα στο Πατουλίδειο, ένα γήπεδο στις Πρέσπες, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, ώστε να προπονήσει παιδιά που ονειρεύονται να γίνουν μπασκετμπολίστες.

Συχνά, ο Αλέξανδρος οδηγεί σε λευκό τοπίο, σε παγωμένο οδόστρωμα, σε πυκνή ομίχλη. Για μια-δυο ώρες προπόνησης στο μηδέν, στο -5 και στο -10. Τα παιδιά τον περιμένουν πάντα με αγωνία, θυμάμαι νεαρούς αθλητές να μου λένε ότι έξω στο περιβάλλον το κλίμα είναι πιο ζεστό από τη θερμοκρασία στο εσωτερικό του γηπέδου.

Χθες βράδυ, αρκετά μετά από τα μεσάνυχτα, ο Αλέξανδρος με γονάτισε.

“Χάρη, βλέπω την εκπομπή σας, με όλες αυτές τις δηλώσεις, με όλα αυτά που έγιναν και πραγματικά όσοι ασχολούμαστε με το μπάσκετ και το αγαπάμε, απόψε ντρεπόμαστε. Λέμε στα παιδιά αφήστε τα κινητά και βγείτε να παίξετε, ασχοληθείτε με τον αθλητισμό. Και τώρα ντρεπόμαστε. Να δουν τι στην Ελλάδα; Ποιος αθλητισμός; Φταίμε όλοι. Τους λέμε να δουν μπάσκετ. Καλά κάνουν και δεν βλέπουν. Τι να δουν;“.

Τι να απαντήσεις; Τι σχόλιο να κάνεις όταν νιώθεις την αγωνία ενός ανθρώπου που υπηρετεί τον αθλητισμό, όταν η καρδιά του έχει “μαυρίσει” από μια νύχτα σαν τη χθεσινή;

Η ζωή μας σε μια λούπα. Το μίσος και η αγένεια ξεχειλίζουν σε κάθε τομέα της καθημερινότητάς μας. Και το μπάσκετ, ο αθλητισμός γενικότερα, χάνει τη μαγεία του. Ο Παντελής Βλαχόπουλος λέει ότι ξυπνάμε κάθε μέρα και πηγαίνουμε χαρούμενοι στη δουλειά μας. Τις περισσότερες ημέρες του χρόνου, πράγματι, αυτό συμβαίνει επειδή αντέχουμε, υπομένουμε κι επιμένουμε. Και 350 να είναι όμως αυτές οι ημέρες, θα έρχονται οι υπόλοιπες 15 για να μας ρίχνουν μια κλωτσιά στον κώλο και να μας στέλνουν πίσω στο μηδέν.

Αν είσαι αισιόδοξος άνθρωπος, αν βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο, πάντα προσπαθείς να επηρεάσεις τους γύρω σου. Πάντα προσπαθείς να τους εμπνεύσεις, να μοιραστείς τη θετικότητά σου, να τους τραβήξεις προς τα εμπρός. Συνήθως, όμως, οι αισιόδοξοι άνθρωποι είναι και υπερβολικά συναισθηματικοί. Είναι άνθρωποι με ενσυναίσθηση.

Μετά από βράδια σαν το χθεσινό, νιώθεις ότι σε έχει τρακάρει φορτηγό.

Ξημερώνει Δευτέρα την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο και ξέρω ότι αυτή η Δευτέρα θα είναι κατά κάποιον τρόπο “ακόμα μία Δευτέρα” για τον περισσότερο κόσμο.

Για εμάς που έχουμε ζήσει ακραία επεισόδια, έχουμε δει αρένες σχεδόν να κατεδαφίζονται, έχουμε δει μαχαίρια να καρφώνονται στο παρκέ, ψυγεία να πέφτουν στο κενό, αεροβόλα να τραυματίζουν αθλητές, πιστόλια να εκτοξεύουν φωτοβολίδες πάνω από τα κεφάλια και στις πλάτες παικτών, φουρνέλα να σκάνε πίσω από πάγκους, θα είναι ακόμα μία Δευτέρα που θα χαραχτεί στη μνήμη μας ως η επομένη μίας μαύρης σελίδας στο ελληνικό μπάσκετ.

Ο κ. Βασίλης, ο δικός μας Βασίλης Σκουντής, θυμάται όλα αυτά τα περιστατικά με ημερομηνίες, με διευθύνσεις και με ονόματα.

Εγώ, προσπαθώ να τα ξεχάσω. Αλλά δεν μπορώ. Και κάθε φορά που στο podcast ο Σπύρος προσπαθεί να αναδείξει τη θετική πλευρά των πραγμάτων, κάθε φορά που προσπαθεί να πείσει ότι προχωράμε μπροστά, αυτές οι εικόνες έρχονται σαν εφιάλτες στο μυαλό μου. Όλες, μία προς μία.

Δεν γίναμε δημοσιογράφοι για να “δικάζουμε”. Εγώ τουλάχιστον, δεν αισθάνθηκα ποτέ δικαστής. Γίναμε δημοσιογράφοι για να καταγράφουμε και να μεταφέρουμε εικόνες στον κόσμο, για να κυνηγάμε το ρεπορτάζ, για να “βουτάμε” σε γεγονότα σε κάθε γωνιά της Γης, για να φέρνουμε τον αθλητισμό και τους πρωταγωνιστές του, κοντά στο κοινό.

Ναι, είμαστε ρομαντικοί. Και πάντα θα ελπίζουμε ότι το καλό θα επικρατήσει.

Κουραστήκαμε όμως.

Πάνε πολλά χρόνια που δεν μπορούμε να πανηγυρίσουμε για ένα βήμα προς τα εμπρός, διότι ξέρουμε ότι ο χρόνος είναι τόσο αμείλικτος, που θα μας τιμωρήσει αμέσως. Κάτι θα συμβεί και θα τα γκρεμίσει όλα. Και πάλι από την αρχή.

Ελπίδα, λαχτάρα, απογοήτευση. Αισιοδοξία, ρομαντισμός, μαυρίλα. Σε μια λούπα. Ξανά και ξανά, με αυτήν ακριβώς τη σειρά.

Η καθημερινότητα είναι για πολύ κόσμο πάλη για επιβίωση.

Ο αθλητισμός θα έπρεπε να είναι διασκέδαση. Όχι πεδίο μάχης. Και ναι, προφανώς και υπάρχουν υπεύθυνοι για τις εικόνες που βλέπουμε από καιρό σε καιρό, προφανώς και υπάρχουν άνθρωποι που τρέφονται από την αντιπαλότητα και την ένταση, προφανώς και υπάρχει κόσμος που πηγαίνει στο γήπεδο για να ξεσπάσει. Για να βρίσει παιδιά, συζύγους, γονείς.

Κάποια στιγμή όμως, θα πρέπει οι άρχοντες αυτού του τόπου να σπάσουν αυγά. Κάποια στιγμή θα πρέπει κάποιος να εφαρμόσει τους νόμους. Εισαγγελείς και δικαστές, υπουργοί και αστυνομία, θα πρέπει να λειτουργήσουν. Κάποια στιγμή πρέπει ο κόσμος να γυρίσει την πλάτη σε όσους δηλητηριάζουν την ψυχαγωγία του και το μυαλό των παιδιών του.

Βίντεο υπάρχουν. Καταγγελίες υπάρχουν. Δηλώσεις on camera επίσης υπάρχουν. Ας ασχοληθούν επιτέλους αυτοί που αποφασίζουν και ας φτάσουν το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο.

Το “πονάει χέρι, κόβει χέρι” δεν είναι λύση. Το να μη συνεχιστεί η σειρά των τελικών ή να διεξαχθούν τα υπόλοιπα παιχνίδια σε άδεια γήπεδα, επίσης δεν θα διορθώσει το πρόβλημα. Υπάρχουν νόμοι και αυτοί οι νόμοι θα πρέπει να είναι για όλους ίδιοι. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Οπαδοί ή αθλητές, δημοσιογράφοι ή παράγοντες. Εξυπακούεται ότι δεν βγάζω τους δημοσιογράφους έξω από τη συζήτηση, σίγουρα όμως δεν είναι/είμαστε όλοι ίδιοι. Και το τσουβάλιασμα δεν είναι απλώς άδικο, είναι και επικίνδυνο.

Στο τέλος της ημέρας, για μπάσκετ μιλάμε. Ούτε για τις συντάξεις των παππούδων και των γιαγιάδων μας, ούτε για τον προϋπολογισμό του κράτους. Για μπάσκετ, γι’ αυτό που αγαπάμε, γι’ αυτό που θα έπρεπε να είναι το θέμα των συζητήσεων στο “καφενείο” με τους φίλους μας. Με καζούρα και με πειράγματα.

Αυτό που παρακολουθούμε, δεν μας αντιπροσωπεύει.

Έχουμε κάνει πολλές αποστολές στο εξωτερικό. Έχουμε δει οπαδούς να βουρκώνουν με εκτός έδρας νίκες των ομάδων τους, να χαμογελούν σαν παιδιά για μια φωτογραφία με τους παίκτες που θαυμάζουν, να το ζουν με την καρδιά τους.

Κι έρχονται βράδια σαν το χθεσινό για να μας δείξουν ότι στο μεγαλύτερο κομμάτι κάθε σεζόν, ζούμε σε μια φούσκα.

Κατά κάποιον τρόπο, αυτή τη φούσκα τη συντηρούμε ελπίζοντας ότι οι μεγάλες επενδύσεις και τα οράματα για δυναστείες θα περιορίσουν τα ακραία συναισθήματα.

Γιατί συνεχίζουμε όμως να ελπίζουμε, ενώ έχουμε ζήσει την ίδια κατάσταση τόσες φορές; Ίσως επειδή είμαστε πράγματι ρομαντικοί. Ίσως γιατί θέλουμε να προφυλάξουμε αυτό που αγαπάμε. Κι ας γνωρίζουμε ότι κάποιες φορές το κάνουμε με λάθος τρόπο.

Όπως κι αν έχει, στο SPORT24 αυτοί είμαστε, θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε. Κάποιες φορές το κάνουμε με λάθος τρόπο, κάποιες φορές βλέπουμε τα πράγματα από την απέναντι γωνία και κάποιες φορές προσπαθούμε να λειάνουμε -κακώς- τις γωνίες επειδή πραγματικά νιώθουμε ότι οφείλουμε να υπηρετούμε τον αθλητισμό.

Βραδιές σαν τη χθεσινή, δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό. Και επειδή αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει κάποια στιγμή να κλείσει, ας αποφασίσουν οι άρχοντες αυτού του τόπου πώς θα το καταφέρουν. Όποιο κι αν είναι το κόστος. Ακόμη κι αν ο τρόπος θα πρέπει να είναι σκληρός, έως και άδικος για μερικούς.

ΥΓ: Το μήνυμα του Αλέξανδρου ήταν ένα από τα πολλά μηνύματα αγωνίας που έλαβα χθες βράδυ. Και προφανώς δεν αναφέρομαι στα trolls του Twitter που ζουν στα σκοτάδια, αλλά σε ανθρώπους που μπούχτισαν και γυρίζουν την πλάτη στην αγάπη τους.