Είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, η ομάδα, ο Σπανούλης και η κρυφή μας ατέλειωτη δίψα…

Εντάξει η δουλειά δεν τελείωσε, ακόμα η ομάδα δεν κέρδισε κάτι, όπως είπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μαζεύοντας τους παίκτες στο κέντρο του γηπέδου μετά τον θρίαμβο επί της Λιθουανίας. Και σίγουρα θα πάει ξύπνια, όπως προέτρεψε τους πάντες σε ένα “μότο” της ομάδας, ο… αγριεμένος Κώστας Σλούκας, για να απειλήσει στα ίσια την Τουρκία του προπονητή του (στον Παναθηναϊκό) Εργκίν Αταμάν.

Αλλά την ώρα που ακουγόταν λυτρωτικά η κόρνα της λήξης στην αρένα της Ρίγα, μια βαθιά ανακούφιση, ένα απολαυστικό “ουφ” έβγαινε από τα σπλάχνα όλων όσων έκαναν υπομονή δεκαέξι ολόκληρα χρόνια.

Από το 2011 και μετά, όλο και κάτι συνέβαινε και μέναμε… μπουκάλα στο κρίσιμο ματς. Σε αυτό που θα μας οδηγούσε στην τετράδα μιας μεγάλης διοργάνωσης, η ακόμα και στην πρόκριση σε μια τέτοια, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Εντάξει δεν ήμασταν κάθε φορά έτοιμοι για το άλμα. Άλλες φορές δεν είχαμε τόσο καλή ομάδα, όπως το 2011 όταν μας απέκλεισε εύκολα η Γαλλία, ή μας προέκυπταν σοβαροί τραυματισμοί σαν αυτό του Βασίλη Σπανούλη το 2013 στη Σλοβενία.

Κάποιες φορές ήμασταν άτυχοι, γιατί ενώ βρισκόμασταν σε φουλ-φόρμα και είχαμε κάνει μια σπουδαία πρώτη φάση (Παγκόσμιο 2014, Ευρωμπάσκετ 2015) από τις καραμπόλες των άλλων γκρουπ μας προέκυπταν η Σερβία ή η Ισπανία του Γκασόλ, αντίστοιχα. H Ισπανία μας είχε προκύψει και το 2010 στο Παγκόσμιο της Τουρκίας, όταν είχαμε γίνει και άνω-κάτω μετά την “αδιαφορία” μας να νικήσουμε τη Ρωσία στο τελευταίο ματς της πρώτης φάσης.

Σημασία έχει να επικρατεί η λογική και στους άλλους ομίλους. Με την περίπτωση της Ελλάδας έχει καταρριφθεί ουκ ολίγες φορές. Και οι Ισπανοί μας προλάβαιναν στην στροφή.

Οι Ντακουντούροι μαζί με τον… Γκασόλ

Σε αυτά τα 16 χρόνια, τα έχουμε δει όλα. Τον Νιγηριανό Ντακουντούρο να μας εκτελεί σχεδόν σε μηδέν χρόνο στο προολυμπιακό του 2012 στο Καράκας, τον Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς να βάζει 20π στον ημιτελικό του αντίστοιχου τουρνουά του 2017 στο Τορίνο, τον Σβεντ να μας στέλνει για τσάι ένα χρόνο αργότερα στον προημιτελικό με τη Ρωσία (σε ένα ματς που βγάλαμε σχεδόν με μια πεντάδα, προηγηθήκαμε με +13π, αλλά λυγίσαμε).

Τότε, βέβαια, η πρόκριση στην οκτάδα με τα δεδομένα και όσα είχαν συμβεί στην Εθνική ήταν επιτυχία. Όπως ήταν και πέρσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου μας προέκυψε η πανίσχυρη Γερμανία (σε δεύτερο συνεχόμενο νοκ-άουτ ματς, μετά το Ευρωμπάσκετ 2022 και την ήττα μας σε εκείνο το αλησμόνητο παιχνίδι με το μαγικό ελληνικό πρώτο ημίχρονο)…

Γνωστοί και άγνωστοι ήρωες απέναντι στην Εθνική Ελλάδας, μας έριχναν στο καναβάτσο.

Όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, όπως θα’ λεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος, δημιούργησαν μια δυσμενή παράδοση που έσερναν πάνω στους ώμους τους όλες οι εθνικές ομάδες, όλοι οι διεθνείς και οι προπονητές μετά το 2009 από νικητές και πρωταγωνιστές της τετραετίας 2005-09, έγιναν -σχεδόν- λούζερς και “πελάτες”.

Στο τέλος συμβιβαζόμασταν με ήττες με 25π διαφορά (από την Τσεχία στο προολυμπιακό του 2020).

Αρχίσαμε να αμφιβάλλουμε όλοι για τις δυνατότητες της Εθνικής, είτε είχαμε καλή, είτε μια μέτρια ομάδα, αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα μπορούσε κάποια στιγμή να μας χαρίσει ό,τι υποσχόταν το θεϊκό ταλέντο του. Επιστρατεύσαμε προπονητές όλων των επιπέδων, ακόμα και τον Ρικ Πιτίνο, σε μια όχι και τόσο εμπνευσμένη κίνηση της προηγούμενης διοίκησης της ομοσπονδίας.

Δυο ιστορικά στελέχη της Εθνικής, ο Κώστας Παπανικολάου και ο Κώστας Σλούκας, έτυχε να παίζουν στην Εθνική σε όλη αυτή την περίοδο, συνέχιζαν στωϊκά αναζητώντας τη δικαίωση και την ιστορική νίκη…

Ενδεχομένως κι αυτοί να σκέφτηκαν ενδόμυχα “δεν είναι γραφτό μας”, αλλά την ίδια ώρα επέμεναν. Όπως και ο Γιάννης, βέβαια. Ο σούπερ-σταρ του ΝΒΑ που μας έστειλαν οι Θεοί του μπάσκετ, από το μικρό παιδάκι των 20 ετών, έγινε χρόνο με τον χρόνο ο υπερπαίκτης που θαυμάζουμε όλοι και στις δυο πλευρές του πλανήτη.

Το άγγιγμα του Σπανούλη

Οι σκελετοί μπήκαν, επιτέλους, στο ντουλάπι. Τα φαντάσματα ξορκίστηκαν και η Εθνική Ομάδα μαζεύτηκε στο κέντρο του γηπέδου για να πανηγυρίσουν την ιστορική πρόκριση στους 4 του Ευρωμπάσκετ. Για πρώτη φορά μετά το 2009 το μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο επιστρέφει στην ελίτ και όλοι μπορούν πλέον να χαμογελάσουν.

Και ο Αντετοκούνμπο με τα αδέρφια του και ο Παπανικολάου με τον Σλούκα που είχαν ένα λόγο παραπάνω να χαίρονται αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας.

Και ο Βασίλης Σπανούλης, επίσης. Εντάξει, η ευκαιρία να παίξουμε δυο καθοριστικά νοκ-άουτ παιχνίδια, με ομάδες “του χεριού μας” όπως το Ισραήλ στους “16” και η Λιθουανία στους “8”, ήταν μοναδική.

Όμως την τύχη της, η ομάδα την έφτιαξε μόνη της. Παίρνοντας κάθε φορά ό,τι της έδινε ο αντίπαλος και φέρνοντας όλους τους αγώνες (εκτός από εκείνο με τη Βοσνία) στα μέτρα της. Ο Σπανούλης δεν είναι (ακόμα) ο καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη. Έχει όμως σπουδαίες ιδέες και κυρίως διαπνέεται από τη φιλοσοφία που τον διέκρινε όταν αγωνιζόταν κάθε φορά για να νικήσει.

Ο 43χρονος κόουτς, με τη βοήθεια και των συνεργατών του, σχεδίασε μια ομάδα με κεντρικό άξονα φυσικά τον Γιάννη, αλλά και μια ομάδα που θα υποστήριζε μεν τον ανίκητο ΝΒΑερ αλλά και θα υποστήριζε και ο ίδιος ο Αντετοκούνμπο. Ο Βασίλης έλεγε σε ανύποπτο χρόνο ότι ο Γιάννης βρίσκεται σε τρομερή κατάσταση σε σωματικό επίπεδο: “Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι” ήταν η φράση του.

Αντίστοιχη είναι όμως και πνευματική του βελτίωση: “Είναι πιο ομιλητικός από ποτέ, στα της ομάδας” σχολίασε στη συνέντευξη Τύπου ο ομοσπονδιακός προπονητής. Λογικό. Είναι πλέον 30 ετών έχει περάσει πάρα πολλά στο ΝΒΑ (και στο FIBA basketball) δεν μοιάζει με το άγουρο παιδάκι από τα Σεπόλια, αλλά με ένα πραγματικά κορυφαίο παίκτη που βρίσκεται και στην καλύτερη ηλικία του.

Η Εθνική υπηρετεί τον Αντετοκούνμπο, αλλά και την ίδια ώρα ο Γιάννης λειτουργεί στην υπηρεσία της, ξέροντας ότι αν πασάρει σε κάποια παγίδα που θα του στήσει η αντίπαλη άμυνα, οι αποστάσεις θα είναι τέτοιες που θα έρθει ένα ελεύθερο σουτ. H Εθνική Ομάδα σουτάρει με 39.1% στα τρίποντα, διαψεύδοντας το μύθο του… κακού ελληνικού σουτ.

“Το έχω πει στους παίκτες μου. Ξεχάστε ό,τι λέγεται γύρω-γύρω. Δεν μπορούμε να προκριθούμε, δεν μπορούμε να σουτάρουμε. Όλα είναι στο μυαλό και όλα θέμα αυτοπεποίθησης…” σχολίασε την Τρίτη ο Σπανούλης, αναδεικνύοντας και τη φιλοσοφία του από τον πάγκο.

Η Ελλάδα έχει το τρίτο καλύτερο ποσοστό από τη γραμμή, πίσω από την Τουρκία και τη Γερμανία και σίγουρα είναι το πιο μεγάλο σε όλες τις διοργανώσεις που συμμετείχε.

Από τον Γιάννη στον Σαμοντούροβ

Το λέει ο προπονητής. Το επαναλαμβάνει κάθε φορά και ο αρχηγός Παπανικολάου: “Όλοι εδώ είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε τα πάντα”. Δεν είναι κλισέ, αλλά η πραγματικότητα. Η καλή ομαδική λειτουργία είναι ένα ακόμα προτέρημα αυτής της Εθνικής και ένα επίτευγμα του Σπανούλη.

Το μεγάλο κέρδος της Ελλάδας σε αυτό το Ευρωμπάσκετ δεν είναι μόνο η πρόκριση της στην τετράδα. Έχει και το ονοματεπώνυμο του Αλέξανδρου Σαμοντούροβ, που στα 20 του χρόνια είναι έτοιμος να πάρει την σκυτάλη και να ηγηθεί της επόμενης γενιάς.

Όλοι έτοιμοι. Όπως ο Κώστας Αντετοκούνμπο που έκανε κοψίματα σαν Φασούλας και βουτιές σαν Γιαννάκης, ή ο Βασίλης Τολιόπουλος σαν εκτελεστής που εμφανίστηκε την κατάλληλη ώρα, στον κατάλληλο αγώνα.

Όλοι σαν μέλη μιας ομάδας που εξακολουθεί να αποτυγχάνει και βυθίζεται κάθε φορά στη γκρίνια και την εσωστρέφεια, αλλά ενός συνόλου, που έχει προσηλωθεί στον στόχο της, βρίσκεται σε αποστολή και έχει ακόμα ένα ή δυο ματς για να τα καταφέρει.

ΥΓ: Η Τουρκία έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ μέχρι τώρα. Ο Σενγκούν κάνει όργια, ο Οσμάν τρέχει σαν άγριο άλογο, ο Λάρκιν είναι πολύ καλύτερος από τη μέτρια χρονιά που έκανε φέτος στην Ευρωλίγκα, ο πολύπειρος Αταμάν έχει στα χέρια του μια πλήρη ομάδα. Δεν είμαστε φαβορί, ο ημιτελικός όμως έχει πολύ ψωμί, περισσότερο μπάσκετ και εκείνη την ατέλειωτη κρυφή μας δίψα, που τραγουδάει ο Νίκος Πορτοκάλογου. Αυτός έγραψε, άλλωστε, και το “είμαστε πια πρωταθλητές”, λίγο μετά τον θρίαμβο του 1987;