Από τα καλύτερα χειρότερα ματς όλων των εποχών, σε μια απάνθρωπη καθημερινότητα

Η EuroLeague του 2026, είναι απάνθρωπη. Με όλη τη σημασία της λέξης.

Είναι λογικό (κάποιος) κόσμος να μη θέλει να ακούει δικαιολογίες, είναι (εν μέρει) λογικό να κρίνει τους αθλητές από τους μισθούς τους, όμως η πραγματικότητα είναι μία. Και αυτή η πραγματικότητα λέει -και πάντα θα λέει- ότι και οι αθλητές άνθρωποι είναι, όχι ρομπότ. Άνθρωποι με συναισθήματα, με οργανισμούς που έχουν τα σκαμπανεβάσματά τους, άνθρωποι που προφανώς έχουν προτεραιότητα το μπάσκετ, αλλά έχουν κι αυτοί ζωή και οικογένειες.

Με κουβέντες σαν κι αυτές που διαβάσατε, προσπαθούμε πάντα να εξηγούμε τα πάνω και τα κάτω που έχουν παίκτες και ομάδες στην πιο σκληρή διοργάνωση όλων των εποχών.

Ο Ολυμπιακός μπήκε το βράδυ της Παρασκευής (31/10) στο ΣΕΦ με πολύ άγχος και με πολλή πίεση, η οποία ξεπερνούσε τα όρια της υπερβολής για την περίοδο στην οποία βρισκόμαστε. Η ήττα από την Μονακό ήταν σίγουρα ένα αποτέλεσμα που πλήγωσε τους Πειραιώτες, όμως σε ένα πρωτάθλημα στο οποίο πέντε, έξι, επτά ομάδες δείχνουν ικανές να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου, χρειάζεται υπομονή και υποστήριξη.

Οι ερυθρόλευκοι δεν έχασαν κάτι σπουδαίο, στο ματς με τους Μονεγάσκους. Δεν υπήρχε διακύβευμα, δεν αποκλείστηκαν από κάποια διοργάνωση, δεν έχασαν το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs. Έχασαν μια μάχη, την ώρα που οι περισσότερες ομάδες της EuroLeague έχουν παρόμοιους προβληματισμούς με εκείνους.

Πολλές ψάχνουν παίκτες. Άλλες κοντούς, άλλες ψηλούς. Κάποιες χρειάζονται δύο και τρεις προσθήκες. Καμία δεν νιώθει άνετα με την απόδοσή της. Όλες ψάχνουν και ψάχνονται. Και στα δικά μας μάτια, αυτές που ξεχωρίζουν, είναι πάντα εκείνες που αντιδρούν. Κι ο Ολυμπιακός αντέδρασε στη μάχη με την Χάποελ.

Οι Ισραηλινοί μπήκαν στο ΣΕΦ με… αέρα. Είχαν αύρα νικητή, η αποστολή τους ήταν μακράν η μεγαλύτερη που έχουμε δει σε ματς στην Ελλάδα. Είχαν μαζί τους τον ιδιοκτήτη τους, πολλούς παράγοντες, τις οικογένειές τους. Λένε ότι θέλουν την Ευρωλίγκα και το πιστεύουν, έχουν επενδύσει πολλά εκατομμύρια και ενώ βρίσκονται αρκετά πίσω από οργανισμούς με την ιστορία και την πορεία άλλων, αισθάνονται ότι πρέπει να κερδίζουν σε κάθε αγώνα.

Το ματς ήταν κακό. Είχε όμως μια άγρια ομορφιά. Είχε γκρίνια, ένταση, είχε ακραία συναισθήματα, αυτό το 11-4 της τρίτης περιόδου θα μείνει για πάντα στο μυαλό μας.

Με το μπάσκετ να πηγαίνει όλο και περισσότερο προς την επίθεση, με τα σκορ να ξεφεύγουν και τις 90άρες, 95άρες, 100άρες να είναι πλέον φυσιολογικές, ο Ολυμπιακός νίκησε βάζοντας 62. Σε ομάδα με τεράστιο ταβάνι, με ταλέντο που ξεχειλίζει, με παικταράδες σε κάθε θέση.

Ο Ολυμπιακός νίκησε βάζοντας 62, επειδή δεν σταμάτησε να πιστεύει, δεν σταμάτησε να μάχεται, ακόμη κι όταν έκανε το ένα λάθος πίσω από το άλλο με αποτέλεσμα να βλέπεις παντού στις εξέδρες ανθρώπους να τραβούν τα μαλλιά τους.

Ο Ολυμπιακός νίκησε βάζοντας 62, επειδή στο τέλος ο Τόμας Γουόκαπ έκοψε τα πόδια του σπουδαίου Βασίλιε Μίτσιτς. Αυτού του παίκτη που λίγο πριν είχε βάλει δύο τεράστια τρίποντα για να παγώσει το ΣΕΦ. Και όμως, ο Ολυμπιακός αυτή τη φορά δεν γονάτισε.

Μετά από οκτώ αγωνιστικές, είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος τι χρειάζονται οι Πειραιώτες, πέρα από την υγεία που ούτως ή άλλως χρειάζονται όλες οι ομάδες, σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα αθλήματα.

Η Χάποελ έδωσε τα σουτ στους Γουόκαπ, Νιλικίνα, Γουορντ κι εκείνοι είχαν 1/10 στο πρώτο μέρος. Θα πει κάποιος ότι κι ο Φουρνιέ 1/7 είχε, όμως αυτό που συμβαίνει με τον Γάλλο δεν είναι λογικό και θα αλλάξει.

Ο Ολυμπιακός χρειάζεται έναν γκαρντ πίσω από τον Γουόκαπ και μπροστά από τον Νιλικίνα, έναν παίκτη με χαρακτηριστικά διαφορετικά από εκείνα των δύο αμυντικών του άσων. Σίγουρα δεν χρειάζεται πενταδάτο άσο, πρωτοκλασάτο πλέι μέικερ, γιατί όσα κι αν λέγονται, όσα κι αν γράφονται για τον Γουόκαπ, η παρουσία του σε αυτό το ρόστερ, είναι υπερπολύτιμη.

Αν ο Κίναν Έβανς, ο οποίος ετοιμάζεται για το ντεμπούτο του στη σεζόν, μπορεί να λειτουργήσει σε αυτόν τον ρόλο και να δώσει πράγματα, έστω και σε ένα επίπεδο αρκετά κάτω από εκείνο στο οποίο έπαιζε στη Ζάλγκιρις, τότε ο Ολυμπιακός θα είναι καλύτερος στη συνέχεια της σεζόν. Αν ο Έβανς δεν μπορεί να ακολουθήσει το επίπεδο ή δεν καταφέρει να μείνει υγιής, τότε οι Πειραιώτες θα πρέπει να στραφούν σε άλλη επιλογή.

Προς το παρόν, ο Μπαρτζώκας στηρίζει το υλικό του με πείσμα, ακριβώς όπως κάνει εδώ και πολλά χρόνια. Η συζήτηση για το αν πρέπει ο Φουρνιέ να βγει από την αρχική πεντάδα, ώστε το ροτέισον να έχει περισσότερη ισορροπία, ξεκίνησε από το ματς στο Μόναχο. Ο Μπαρτζώκας τον έβαλε ξανά στο αρχικό σχήμα με την Μονακό, ο Ολυμπιακός ηττήθηκε, ο Μπαρτζώκας τον κράτησε στη θέση του και απέναντι στην Χάποελ Τελ Αβίβ.

Κάπως έτσι θα κυλήσει η σεζόν. Θα έρθει μια περίοδος που ο Ολυμπιακός θα κάνει σερί νίκες, θα παίξει μπάσκετ ελίτ επιπέδου και θα είναι όλοι χαρούμενοι.

Θα έρθουν όμως και δύσκολες εβδομάδες. Και εκεί θα χρειαστεί ψυχραιμία, πίστη και αποφασιστικότητα. Πολλές φορές ένας καλός ύπνος “σβήνει” έντονα συναισθήματα, απογοήτευση και προβληματισμό όπως αυτόν που πλημμύρισε τους πάντες μετά από τον αγώνα με την Μονακό.

Ακολουθούν Παρτίζαν και Ζάλγκιρις στο ΣΕΦ, Αρμάνι Μιλάνο και Παρί εκτός έδρας. Μια τετράδα αγώνων που ο Ολυμπιακός μπορεί να καθαρίσει για να κολυμπήσει σε ήρεμα νερά, καθώς προσπαθεί να βρει ισορροπία σε πρόσωπα και σχήματα.