Από Αύγουστο, χειμώνα και στην πίεση για όλους και όλα στον Παναθηναϊκό

Πέρυσι, έναν μήνα αργότερα από τώρα στη συγκυρία των καλοκαιρινών προκριματικών, ο Παναθηναϊκός στις τρεις ώρες που αντάμωσε με τη Λανς στο χορτάρι, ζήτημα να ήταν μισή ώρα καλύτερός της.

Προκρίθηκε, (δια)σώζοντας την ευρωπαϊκή τουλάχιστον σεζόν του κι έβαλε στο σακούλι σημαντικούς βαθμούς, απαραίτητους για να γλυτώνει… Λανς, Ρέιντζερς, Άγιαξ, αντίπαλους που αφειδώς του έρχονται Ιούλιο και Αύγουστο, όχι γιατί η κακιά UEFA με τα εμμονικά κατά του Παναθηναϊκού αφεντικά της τον έχει βάλει στο σημάδι, αλλά γιατί για χρόνια οι πράσινοι, απλώς, ήταν απόντες από το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό προσκήνιο.

Οι Ρέιντζερς, στις άλλες τρεις ώρες που τους χαζέψαμε στις δύο τελευταίες εβδομάδες του Ιουλίου, δεν είναι σε καμία περίπτωση καλύτερη ομάδα από τη Λανς.

Ανάθεμα, τη δεδομένη πάντα στιγμή, αν αυτό που παρουσίασαν στη Γλασκόβη και την Τετάρτη (30/7) στο ΟΑΚΑ να ανταποκρίνεται στο επίπεδο της πρώτης τετράδας των playoffs της Stoiximan Super League.

Οι πράσινοι σε τούτο το φετινό ευρωπαϊκό τρίωρο, ήταν κυριαρχικοί στο μισό του, ήταν ισότιμοι για ένα ημίωρο και στο μόνο που υστέρησαν έναντι των δευτεραθλητών Σκωτίας ήταν στο διάστημα που αγωνίστηκαν με παίκτη λιγότερο στο Άιμπροξ.

Κι αποκλείστηκαν. Χωρίς να κερδίσουν, όχι παιχνίδι, έστω (σε) ένα ημίχρονο, κάτι.

Όποιος αναζητά δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο, πρέπει να ψάξει αλλού. Κι ακόμη περισσότερο, οποίος την αναζητεί καλοκαιριάτικα, ματαιοπονεί, στην καλύτερη.

Το καλοκαίρι εκμηδενίζει αποστάσεις, αλλάζει ακόμη ακόμη και τη σημασία του χρόνου, δημιουργώντας στιγμές, μικροδιαστήματα στα παιχνίδια που τα καθορίζουν.

Δυο πεντάλεπτα. Αυτά ήταν. Το πρώτο την περασμένη εβδομάδα, που έφερε από το πουθενά, κόντρα στη ροή της αναμέτρησης το προβάδισμα των Τζερς και καπάκι το αριθμητικό πλεονέκτημά τους.

Το δεύτερο απόψε. Το δίλεπτο, τρίλεπτο που πέρασε μέχρι να καταλογιστεί το γκολ Τζούριτσιτς έμοιαζε ικανό όχι μόνο να γείρει – ψυχολογικά – την πλάστιγγα προς όποιον ευνοούταν, έπαιρνε με τη μεριά του τους πόντους που χώριζαν τον Σέρβο από τον τελευταίο αμυντικά, αλλά να την σπάσει κιόλας.

Στην πρώτη φάση, δύο λεπτά μετά τον καταλογισμό τελικά του γκολ, στη μόνη φάση που ως τότε είχαν φανεί οι φιλοξενούμενοι των πράσινων, η μπάλα δεν έφυγε από την περιοχή του Ντραγκόβσκι, οι υπερδιπλάσιοι στο κουτί γηπεδούχοι δεν μπόρεσαν να αμυνθούν δις και τρις αποτελεσματικά, 1-1, game (και πρόκριση) over.

Πάνω που φαινόταν πως το α λα Λανς περυσινό σκηνικό (με δυο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο) δημιουργούνταν προϋποθέσεις για να επαναληφθεί.

Πάνω που οι σκέψεις για επίκληση της μεταφυσικής από τις πολλές χαμένες ευκαιρίες των δευτεραθλητών Ελλάδας διαλύονταν, ήρθε μια… κρύα φάση, μια φάση που άνετα θα μπορούσε να σβήσει, για να σβήσει, αμέσως σχεδόν, την παραπανίσια ελπίδα που το πρόσκαιρο προβάδισμα του Σέρβου εξτρέμ γέννησε.

Εξέλιξη δίκαιη, εξέλιξη άδικη, σημασία δεν έχει. Είναι αποτυχία, από τη στιγμή που ο διακηρυγμένος στόχος ήταν η συνέχεια στα προκριματικά του Champions League και ειδικά εφόσον φάνηκε, αποδείχτηκε, πως ο αντίπαλος δεν ήταν κανένα θεριό. Κάθε άλλο.

Αυτό που πλέον έρχεται στον 3ο προκριματικό γύρο του Europa League (πιθανότατα η Σαχτάρ Ντόνετσκ) είναι όντως, οι Ρέιντζερς δεν ήταν – τη δεδομένη πάντα στιγμή – ούτε καν εφάμιλλοι ποιοτικά, ομαδικά, συνολικά του Παναθηναϊκού.

Η διαφορά όμως, αντικατοπτρίζεται, όντως, στον… πίνακα. Τόσο απλά. Οι Τζερς έκαναν γκολ τις πρώτες ευκαιρίες τους στα δύο παιχνίδια, ο Παναθηναϊκός δεν έκοβε ούτε με βαλέ.

Πρόβλημα διαπιστωμένο από πέρυσι. Πρόβλημα που πλέον όμως χάσκει, δεν κρύβεται, δεν φκιασιδώνεται, δεν ξορκίζεται ούτε με θύμησες, ούτε με περιφορά τοτέμ στον αγωνιστικό χώρο.

Η δουλειά – λένε – ενός προπονητή φτάνει και φαίνεται ως την αντίπαλη περιοχή. Σε δαύτην, φαίνεται πια το αποτέλεσμα των έργων (και της δαπάνης, γι’ αυτό λέγεται άλλωστε) της διοίκησης, ενός τεχνικού διευθυντή και, αυτονόητα, της ατομικής ποιότητας.

Η δυναμική του Φακούντο Πελίστρι, το ταλέντο του, ακόμη ακόμη κι η αξία του (την οποία χρυσοπλήρωσε πέρυσι το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός), αδιαμφισβήτητα.

Επτά χρόνια επαγγελματίας συμπληρώνει φέτος ο Ουρουγουανός. Όλα κι όλα, οκτώ (8) γκολ έχει σημειώσει στις διάφορες ομάδες του, τα τέσσερα εκ των οποίων πέρυσι με τα πράσινα.

Άλλα δύο έχει γράψει σε τρεις ντουζίνες συμμετοχές με το εθνόσημο. Χρειάζεται κάτι περισσότερο για να αναδειχθεί ότι το γκολ, δεν το ‘χει; Προφανώς κι όχι.

Δεν χρεώνεται σε καμία περίπτωση τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού ο λατινοαμερικάνος, επειδή έχασε τις δύο μεγαλύτερες αποψινές ευκαιρίες των πράσινων. Κάθε άλλο.

Απλώς επισημαίνονται τα στατιστικά, οι επιδόσεις καριέρας του, για να μην – έστω κι απλοϊκά, ακόμη και μπακαλίστικα – βαφτίζεται το ψάρι (όποιο ψάρι), κρέας (όποιο κρέας).

Ο Παναθηναϊκός, φάνηκε κι απόψε πως δουλεύει καλά. Πως έχει δουλέψει καλά. Φάνηκε όμως επίσης, συνεχίζει δηλαδή να… ουρλιάζει πως του λείπει το γκολ.

Του λείπει πολύ, του λείπει αφόρητα, του λείπει – όπως αποδεικνύεται συνεχώς – επιζήμια.

Τη δημιουργία, είτε με πρέσινγκ, είτε με υπομονή, είτε με άμεσο παιχνίδι, τη μακιγιάρει.

Μπόρεσε τουλάχιστον να το κάνει στα δύο πρώτα επίσημα παιχνίδια της χρονιάς του.

Δεν σημαίνει όμως, πως δεν τη χρειάζεται. Και δεν σημαίνει πως θα μπορεί πάντα να βρίσκει τρόπους να φκιασιδώνει την έλλειψή της.

Αυτά που δεν έχουν σε επίπεδο χαρακτηριστικών στο ρόστερ τους οι πράσινοι έχουν έναν μήνα μπροστά τους να τα βρουν στο παζάρι.

Επιβάλλεται να το κάνουν, έχοντας προσθέσει και στα πρέπει τους έναν ακόμη μετά την (αναγκαία) πώληση του Βαγιαννίδη.

Αυτό που απόψε έχασαν είναι την άνεση, τη σιγουριά, την εξασφάλιση της δεδομένης παρουσίας σε (μια, οποιαδήποτε) League Phase.

Πλέον, σε αυτόν τον μήνα, όλοι – μα όλοι όμως – θα μετρήσουν και θα μετρηθούν όχι με βάση του τι ξεκάθαρα (μπορεί να) λείπει, αλλά τι θα κερδηθεί, τι στο τέλος τέλος, θα γράψει το ταμπλό.

Ποιος (Ουμπέρτο Έκο) είπε πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις; Τούτος, ο πρώτος ουσιαστικά της νέας σεζόν, μοιάζει ήδη κι ο καθοριστικότερος για ολάκερη του Παναθηναϊκού.