Το σημείο καμπής της ΑΕΚ και το αδυσώπητο καθρέφτισμα του ΠΑΟΚ

Δεν είναι συχνό. Κάθε άλλο. Αυτό δεν σημαίνει πως ανάλογα αποπειράται. Εκτέλεση κόρνερ έξω από την αντίπαλη περιοχή η ΑΕΚ έχει παρουσιάσει ξανά στο παρελθόν επί Αλμέιδα στα ηνία.

Πρόσφατα η τελευταία, πριν τη χτεσινοβραδινή στο ντέρμπι της Stoiximan Super League κόντρα στον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, πάλι με κατάληξη τον Έρικ Λαμέλα βρήκε την μπάλα να… ξεφλουδίζεται, με μια διόλου τιμητική τσαφιά του Αργεντινού.

Στην προκειμένη όμως, η ορθή επανάληψη δεν είναι η μητέρα της μάθησης. Είναι η επιβεβαίωση της κλάσης και της σπανιότητας.

Γκολ που θαρρείς πως ζωντάνεψε μέσα από σελίδες κόμικ. Γκολ, το μακράν καλύτερο της σεζόν (και πιθανότατα όχι μόνο) που πιστοποίησε την αρτιστική πληρότητα του καλλιτέχνη που το υπέγραψε κι, ουσιαστικά από εκεί κιόλας, έδειξε – δικαιότατα, καθώς τέτοια έργα διάνοιας πρέπει να επιβραβεύονται και συνολικά, ακόμη ακόμη λειτουργώντας αυτοεκπληρωτικά – πού και πώς θα πήγαινε το πράγμα κυριακάτικα.

Φάνηκε από το δεύτερο γκολ της Ένωσης. Οι Αμερικανοί, στο μπάσκετ, το λένε shooter’s touch. Το άγγιγμα του σουτέρ, αυτό που θα ρίξει την πορτοκαλί στο καλάθι, με ευνοϊκές, φιλικές αναπηδήσεις στη στεφάνη.

Οι πρωταγωνιστές, δημιουργός και εκτελεστής του προβαδίσματος των κιτρινόμαυρων, συνδυάστηκαν και πάλι – ανταλλάσσοντας μέχρι και τακουνάκια – στο πλάι της περιοχής των πρωταθλητών.

Κι ο Λατίνος, μπαίνοντας σε δαύτην, γέμισε παράλληλα στην εστία. Shooter’s touch. Κάποιος, κάπου, θα έβρισκε την μπάλα.

Μα ο Οζντόεβ, που το έκανε, μα ο Πιερό που ακολουθούσε. Έγινε. Η πορεία άλλαξε τόσο όσο. Τόσο για να μην χρειαστεί άλλη, δεύτερη επαφή, όσο για να καταλήξει στα δίχτυα του Κοτάρσκι.

Εξέλιξη αντικατοπτρισμός του ως τότε, τρία λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο, παιχνιδιού. Μια ΑΕΚ κυριαρχική, γεμάτη ενέργεια και τσαγανό, δίψα και μαχητικότητα, τακτική ανωτερότητα, δεν είχε αφήσει κανένα, μα απολύτως κανένα περιθώριο αμφισβήτησης στους άνευρους, ασύνδετους, προβληματικούς, ελλειμματικούς για ακόμη μια φορά και σε ντέρμπι και στην έδρα τους στο πρωτάθλημα ασπρόμαυρους.

Μπήκαν στο παιχνίδι, φάνηκαν, μόνο για ένα, ακαδημαϊκό τέταρτο, πάλι εξαιτίας του πρωταγωνιστικού διδύμου της ΑΕΚ.

Ο Ρότα έχασε την κεφαλιά σε γέμισμα από το πλάι, ο Λαμέλα δεν πρόλαβε τον Μπάμπα, 1-2. Πυροδότησε αντίδραση, αλλά εξανεμίστηκε χωρίς περαιτέρω οφέλη για τον ΠΑΟΚ και ζημιές για την Ένωση, αναδεικνύοντας κι άλλα.

Τον Στρακόσα από τη μία, με τον Αλβανό τερματοφύλακα να αποτρέπει την ισοφάριση σε δύο περιπτώσεις, με τη δεύτερη στα χασομέρια, αγαπημένη χρονική στιγμή για τον ΠΑΟΚ στα πρόσφατα συναπαντήματά του με την ΑΕΚ.

Από την άλλη, την ένδεια ισότιμων επιλογών, ετοιμοπόλεμων και συγκριτικά. Οι πρωταθλητές έφεραν από τον πάγκο τους τον φανερά ανέτοιμο Μεϊτέ, τον Σβαμπ και τον Βιεϊρίνια στο τελευταίο τέταρτο.

Δεν είναι κάθε μέρα Πάσχα

Δεν μπορεί να γίνεται κάθε φορά. Πριν μερικές ημέρες ο κόουτς Λουτσέσκου υπενθύμισε θέλοντας να αναδείξει την πίστη του για το ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί (και φέτος) να επιστρέψει, πως πέρυσι, στο αντίστοιχο ντέρμπι στα playoffs, οι ασπρόμαυροι μπήκαν στο τελευταίο δεκάλεπτο του τότε παιχνιδιού όντας στο -10 από την κορυφή της κατάταξης.

Κι εν τέλει στέφθηκαν πρωταθλητές μετά από… δέκα λεπτά και τρεις αγωνιστικές.

Στο -10 βρίσκονται και τώρα. Με βούλα. Ο χρόνος που απομένει περισσότερος, μα η εικόνα, συνολική από την αρχή της χρονιάς, τόσο δική τους όσο και των άλλων, καταλυτική.

Δεν έχουν κερδίσει ένα (1) ντέρμπι. Στην έδρα τους, έχοντας φιλοξενήσει όλους της πρώτης πεντάδας έχουν κατακτήσει έναν (1) βαθμό. Μόνο.

Έτσι, προφανώς, δεν γίνεται. Αναδείχτηκε σε ανάλογο σημείωμα προ μηνών, πως η περυσινή, θελκτικότατη στο μάτι ευρεσιτεχνία και πειστήριο προπονητικής οξυδέρκειας, η πατέντα της “θυσίας” των φορ στο βωμό της ομαδικής λειτουργίας, μπορεί να απέδωσε – και με το παραπάνω – αλλά ήταν ακριβώς μία τέτοια: ευρεσιτεχνία.

Δεν γίνεται να λειτουργεί πάντα. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς πως θα λειτουργεί πάντα. Ειδικά όταν το… supporting cast, φέτος είναι μέρα με τη νύχτα σε σχέση με πέρυσι.

Ο ΠΑΟΚ μοιάζει να μπαίνει σε καθεστώς αναδόμησης. Ακόμα κι η πρόσφατη μεταγραφική… κραιπάλη (για δεδομένα ΠΑΟΚ και Ιανουαρίου), αυτό δείχνει.

Επιβεβλημένη μεν (κι αυτό ενδεικτικό), αλλά προφανώς ευκταία με διάθεση να κερδηθεί χρόνος το καλοκαίρι. Έστω κι αν ξεκίνησε με έναν 30χρονο (Πένια), έναν 31χρονο (Μεϊτέ), μια “σημαία”, στα 32 του πια (Πέλκας).

Έστω κι αν το δομικό υλικό της επόμενης δεκαετίας, πωλήθηκε με χρυσάφι χτες βράδυ. Και ναι, τα 25 εκατ. ευρώ του συνολικού αντιτίμου της αγοράς του Στέφανου Τζίμα από την Μπράιτον δεν επιτρέπουν πολλά περιθώρια για αντιδικία, ειδικά για έναν ποδοσφαιριστή που τρεις ώρες συνολικά με τα ασπρόμαυρα φορεμένα δεν είχε, αλλά στο συλλογικό θυμικό, δύσκολα θα επιβιώσει αυτή η οπτική.

Όλα τούτα όμως, έχοντας τώρα, σήμερα, πιο κοντά την 5η θέση από (έστω) την 3η.

Η πιο… Αλμέιδα ΑΕΚ της σεζόν

Κι η ΑΕΚ; Μόνο να εκτιμηθεί μπορεί, αλλά η εικόνα όλου, μα όλου του πάγκου να πανηγυρίζει εν εξάλλω το αριστούργημα του Λαμέλα, οι ανάλογοι καθολικοί (χαρακτηριστικό το στιγμιότυπο με το πρωταγωνιστή των τελευταίων εβδομάδων Ελίασον που έπιασε ο τηλεοπτικός φακός) μετά το τέλος του παιχνιδιού στο χορτάρι, ίσως, περισσότερο από την δεδομένα αντιπροσωπευτική εικόνα στα +90 λεπτά της αναμέτρησης, να είναι η πιο… ΑΕΚ Αλμέιδα εικόνα της φετινής σεζόν.

Κι αυτό σε μέρα, σε μέρες, με ζόρι. Πριν δύο εβδομάδες, υπενθυμίζεται πως ο Αλμέιδα… έφυγε. Πριν δύο, μόλις εικοσιτετράωρα, η γκρίνια δεν κρύφτηκε (ίσα ίσα) από την απόφαση για μη απόκτηση αριστερού μπακ, ενώ παραμονές του ντέρμπι, η πώληση του Λιβάι Γκαρσία ήρθε για να δέσει.

Καταστάσεις που ακόμη και μεμονωμένα, πόσο μάλλον αθροιστικά, είναι δύσκολα διαχειρίσιμες.

Γι’ αυτό κι η εικόνα, η αντίδραση, με τέτοιο αποτέλεσμα, σε τέτοιο παιχνίδι, “τελικό” ουσιαστικά για το ποιος θα έμενε μέσα στη διεκδίκηση του τίτλου και τον χαμένο από αρχές Φεβρουαρίου κιόλας ακριβώς να ψάχνει κάτω του στην κατάταξη ή να ψάχνεται και για του χρόνου, μοιάζει να είναι, χωρίς προφανώς να μπορεί να προεξοφληθεί, το σημείο καμπής στη χρονιά για την Ένωση.