Το ποδόσφαιρο δεν είναι άδικο. Προφανώς μπορεί να γίνει σε ένα παιχνίδι, σε μια φάση, σε μια στιγμή, αλλά συνολικά, σε βάθος χρόνου (και συνήθως όχι πολύ) δίνει πίσω τα δέοντα, όσα και ό,τι αξίζει να πάρει ο καθένας που το υπηρετεί.

Μεσοβδόμαδα, ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στον τελικό του Κυπέλλου κόντρα στον ΠΑΟΚ. Φυσιολογικό βάσει εξέλιξης και έκβασης, το γεγονός να "σκεπάσει" οτιδήποτε άλλο, τη δεύτερη συνεχόμενη προβληματική εμφάνιση μέσα σε λίγες ημέρες.

Μια ομάδα όμως – πόσο μάλλον ομάδα που θέλει και διεκδικεί τίτλους - δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να στέκεται μόνο στην όποια (ακόμη και λυτρωτική) κατάληξη και μόνο στην ελπίδα πως αυτή καθ’ αυτή θα αποτελέσει την απαραίτητη ψυχολογική τόνωση, το εφαλτήριο, οτιδήποτε τέλος πάντων για να διορθωθούν προβλήματα και πορεία.

Κάτι τέτοιο, δεν γίνεται μόνο με την αναγνώριση. Πόσο μάλλον όταν δεν είναι η πρώτη φορά. Και ειδικά εφόσον το φαινόμενο είναι επαναλαμβανόμενο.

Κυριακή με Κυριακή, οι "πράσινοι" έπαιξαν τρεις φορές στην έδρα τους. Δεν κέρδισαν καμία. Την περασμένη, επιδόθηκαν σε φεστιβάλ γιόμας κόντρα στη Λαμία, η οποία δικαιότατα πήρε την ισοπαλία παίζοντας με παίκτη λιγότερο για πάνω από μια ώρα.

Την Τετάρτη, για κοντά δυόμιση ώρες δεν έβγαλαν φάση κόντρα στον "δικέφαλο". Επιλέξανε (ή αναγκάστηκαν) να παίξουν πίσω από την μπάλα και σώθηκαν στο φινάλε της παράτασης από το buzzer beater του Λημνιού και στα πέναλτι από τις συνεχόμενες επεμβάσεις του Ντραγκόβσκι.

Και απόψε, κόντρα στην ουραγό Κηφισιά, τρίτωσε. Ο Παναθηναϊκός και πάλι, δεν έπαιξε. Και πάλι δεν μπόρεσε να κάνει παρά τα ελάχιστα, τα οποία όμως αποδεικνύεται πια πως δεν (του) φτάνουν.

Έπαιξε και έκανε όσα ο πασπαρτού Ιωαννίδης σε ρόλο δεκαριού, σε ρόλο δημιουργού, σε ρόλο assistman, σε ρόλο του… κεφαλιού του, οπουδήποτε και οτιδήποτε, άντεχε και έκανε.

Έτσι προηγήθηκε, έτσι εξαιτίας μισού παπουτσιού έχασε ένα δεύτερο γκολ που όμως, κακά τα ψέματα, τη συνολική εικόνα δεν θα τη διαφοροποιούσε.

Ο Παναθηναϊκός ποτέ, σε κανένα σημείο (και) του αποψινού παιχνιδιού δεν έπειθε. Και αυτό υπογραμμίστηκε μετά από ένα ατομικό λάθος.

Όσο υπερβολικό και αν είναι, ισχύει. Άλλοτε ένα τέτοιο θα δώσει νίκες και προκρίσεις, άλλοτε θα αναδείξει στάτους, πνευματικό και αγωνιστικό. Και η αποβολή του Σένκεφελντ αυτό ακριβώς έκανε.

Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε, έστω και η ελάχιστη συνοχή, συγκέντρωση που υπήρχε στον αγωνιστικό χώρο, εξαφανίστηκε. Η ελάχιστη ανταπόκριση και ανατροφοδότηση που δίνονταν από τις κινήσεις και τις οδηγίες από τον πάγκο, επιδείνωσε προβλήματα, δεν έλυσε κανένα.

Παραδείγματα, μικρά, αλλά χαρακτηριστικά της πλημμύρας. Ο σκόρερ της Κηφισιάς, ο Μιλίτσεβιτς δοκίμαζε σε κάθε στατική φάση, τα πόδια του. Ανενόχλητος.

Οι νεοφώτιστοι έβγαλαν κόντρα ύστερα από εκτέλεση κόρνερ χάνοντας την ανεπανάληπτη ευκαιρία με τον Μπιφουμά και το σώσιμο του Ούγκο στην γραμμή, χωρίς να προβλεφθεί, χωρίς να επισημανθεί να υπάρχει ένας, κάποιος, από τους "πράσινους" στην άμυνα, να κρατάει τα μπόσικα.

Παρότι με αριθμητικό μειονέκτημα "φορτώθηκε" αναχρονιστικά η επίθεση, αδειάζοντας τελείως το κέντρο. Μόνος του ο Κώτσιρας έμεινε να τρέχει για όλους εκεί. Έτσι κι αλλιώς, άλλος δίπλα του δεν υπήρχε.

Οι δύο τελευταίες αλλαγές έγιναν αφού (!) είχε περάσει το 90’. Με το φινάλε να φέρνει κορυφαίο του Παναθηναϊκού τον Λοντίγκιν, ο οποίος σε σειρά επεμβάσεων στέρησε από την Κηφισιά μια νίκη που έτσι όπως εξελίχτηκε το παιχνίδι, βάσει ευκαιριών πιθανότατα να άξιζε.

Δεν πρέπει να υπάρχει κανείς από τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, ο οποίος έχει ακούσει ποτέ ξανά την εξέδρα να γιουχάρει και να αποδοκιμάζει, όχι κάποιον από τους συνηθισμένους της (και κατονομασμένους) στόχους της, αλλά την ίδια την ομάδα για την επαναλαμβανόμενη κάκιστη εικόνα της. Έγινε απόψε. Έγινε και αυτό.

Εννοείται πως το αισθητήριο του κόσμου δεν είναι αλάθητο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως μοιάζει περισσότερο με… τροχιοδεικτικό. Όχι για τη βαθμολογική κατάσταση, αυτό ίσως να είναι και το λιγότερο.

Μια νίκη διαφορά από την κορυφή δεν είναι απαγορευτική (υπό συνθήκες κανονικότητας εννοείται). Ούτε ίσως να είναι ακόμη και για την κάκιστη εικόνα. Αυτή πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί, ανεξαρτήτως υπερβατικών, εκτός ποδοσφαίρου, τεχνασμάτων.

Έχει περισσότερο να κάνει με την έλλειψη πίστης πως όσα προκλήθηκαν – και πλέον χάσκουν – την τελευταία εβδομάδα στο πρωτάθλημα για τον Παναθηναϊκό, δεν θα αποδειχθούν αμετάκλητα ως προς την προσπάθεια διεκδίκησης του πρωταθλήματος, αλλά μπορούν να ανατραπούν.

Πως αυτά που έρχονται - όχι στα playoffs, αυτά με τα αποψινά δεδομένα μοιάζουν μακρινά για σκέψη - αλλά για αρχή την Τετάρτη κόντρα στον Άρη και μετά την ερχόμενη Κυριακή στο Ηράκλειο, δεν θα είναι συνέχεια των όσων προηγήθηκαν.

Πως υπάρχουν οι κατάλληλοι μηχανισμοί που είναι ικανοί να εμπνεύσουν και να γυρίσουν, θετικά αυτή τη φορά, εικόνα, πορεία και κατάσταση.

Πως ακόμη και τώρα που (αυτό) το χαλάκι πια δεν χωράει τίποτα άλλο από κάτω του για να κρύψει, δεν θα πεταχτεί απλώς για να αναζητηθεί κάποιο άλλο, πιο ευρύχωρο, που θα μπορεί να χωρέσει και περισσότερα ακόμη από εκατό κιλά.

Γιατί έτσι, η μετατροπή τους από α@@δια σε αέρα κοπανιστό, δεν αργεί. Αν δεν έχει ήδη γίνει.