Ήταν – ως και – αναμενόμενο. Σίγουρα φυσιολογικό, ανθρώπινο. Όταν πριν τέσσερα βράδια, για εκατό αγωνιστικά λεπτά τα πάντα ήταν στο… μωβ και όχι απλώς στο κόκκινο, με πλήρη ανταπόκριση κόντρα σε ομάδα Premier League, κυριαρχία σωματική και πνευματική απέναντί της είτε στα δύο τρίτα του παιχνιδιού στο 11vs11 είτε στο υπόλοιπο τρίτο στο 11vs10, τότε λογικό και επόμενο το άδειασμα και η αποψινή εικόνα της ΑΕΚ στη φιλοξενία του Άρη.

Λιγότερο δημιουργική όσο ποτέ άλλοτε φέτος στο "σπίτι" της. Λιγότερο αποτελεσματική στην πίεσή της, στα μέτρα και στις εντάσεις που έχει συνηθίσει να παίζει, στον… εκφοβισμό που προκαλεί στους αντιπάλους της είτε αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη, ανασφαλής ανασταλτικά, δυσλειτουργική επιθετικά κόντρα σε μια ομάδα που δεν… ψάρωσε, που ήταν καλά διαβασμένη (για δεύτερο στη σειρά παιχνίδι της κόντρα σε διεκδικητή τίτλου) και παρότι δεν πήρε τίποτα στην OPAP Arena μπορεί πλέον να επαίρεται πως αμετάκλητα πλέον έχει αλλάξει το δικό της αγωνιστικό τσιπάκι.

Για την ΑΕΚ, προφανώς και τέτοιες βραδιές είναι μέσα στο πρόγραμμα. Πρώτ’ απ’ όλους (πρέπει να) το ξέρουν στο προπονητικό επιτελείο της. Μα και σε απλή, όχι επιστημονικά τεκμηριωμένη θεώρηση, είναι λογικό πως μετά το…. 110%, στο αμέσως επόμενο, οπότε και με όποιον και αν είναι αυτό, οι στροφές θα πέσουν. Κατά πολύ.

Το ζητούμενο σε τέτοιες βραδιές είναι οι λύσεις. Η ελαχιστοποίηση – αν όχι ο εκμηδενισμός - της ζημιάς. Η ΑΕΚ κέρδισε, πήρε τη νίκη, παρέμεινε στον πόντο από την κορυφή, οπότε όσα ήθελε από το φινάλε της στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος, λογιστικά έστω, τα βρήκε και τα πέτυχε.

Για ακόμη μία φορά από στατική φάση. Πλέον, δεν είναι κάτι τυχαίο. Δεν γίνεται να είναι. Ξεκίνησε στο Ζάγκρεμπ στο γκολ νίκης του Γαλανόπουλου. Συνεχίστηκε στη ρεβάνς με την Ντίναμο. Από κόρνερ το 1-2, από κόρνερ το κερδισμένο πέναλτι που έφερε την ισοφάριση, την αποφυγή της παράτασης και την πρόκριση.

Στον Βόλο, δύο εκτελέσεις φάουλ, η μία απ’ ευθείας έφεραν τα δύο πρώτα γκολ. Στο Μπράιτον, επίσης τα δύο πρώτα προήλθαν από κόρνερ και φάουλ, άλλο ένα από κόρνερ "έγραψε" στη φιλοξενία του Άγιαξ, δύο στην ακόλουθη φιλοξενία του Παναιτωλικού, ένα στην Τρίπολη κόντρα στον Αστέρα και άλλο ένα κόντρα στη Λαμία.

Η σούμα, με το αποψινό, 12 (+1 το πέναλτι της ισοφάρισης με την Ντίναμο). Το ενεργητικό των πρωταθλητών ως τώρα, σε όλες τις διοργανώσεις, είναι 33 γκολ. Αφαιρώντας τα τρία από τη βούλα και το ένα αυτογκόλ (του Σναϊντερλάν κόντρα στην Κηφισιά), μένουν 29. Από δαύτα, τα 12, κάτι παραπάνω από το 40% δηλαδή, έχουν έρθει από στατικές φάσεις.

Πολύτιμο, όχι απλώς σημαντικό. Και όχι μόνο σε παιχνίδια που έχουν πάρει τον δρόμο τους, αλλά σε παιχνίδια σαν το αποψινό, ποικιλοτρόπως απαιτητικά, παιχνίδια που το αρχικό πλάνο, οι ρουτίνες της ομάδας, δεν βγαίνουν, δεν μπορούν να υπηρετηθούν με τη συνηθισμένη συνέπεια και αποτελεσματικότητα.

Η ΑΕΚ ξεκίνησε τη σεζόν αδυνατώντας να κρατήσει ανέπαφη την εστία της. Δώδεκα παιχνίδια στη σειρά δέχονταν γκολ. Μετά και το αποψινό, πλέον δεν έχει δεχτεί γκολ στις έξι από τις επτά τελευταίες αγωνιστικές. Δεν είναι πάντα πειστική στον τρόπο που αμύνεται, σίγουρα όμως είναι κατοχύρωση δουλειάς και σαφής βελτίωση η συγκεκριμένη εξέλιξη.

Και σε συνδυασμό με το δεύτερο πάγιο (και) φετινό πρόβλημά της, την αναποτελεσματικότητα στην επίθεση, αυτή η βελτίωση είναι χρυσάφι. Γιατί πλέον της επιτρέπει, ακόμη και με το ελάχιστο – και κάθε άλλο παρά συνηθισμένο της - 1-0, να κερδίζει. Όπως έκανε την περασμένη εβδομάδα, χάνοντας ένα τσουβάλι γκολ στα Ιωάννινα, όπως έκανε απόψε, με τελείως διαφορετική εικόνα, βρίσκοντας τη λύση, για ακόμη μια φορά, από στατική φάση.

Όπλα στη φαρέτρα των πρωταθλητών. Ισχυρότερα ή όχι, ικανά ή όχι, επαρκή εν όψει του υπόλοιπου της σεζόν και της προσπάθειάς τους να διατηρήσουν τα εγχώρια πρωτεία, δεν γίνεται κανείς να ξέρει ακόμη. Το μόνο γνωστό, απτό είναι η λογιστική, η σύγκριση – άμεση – με την περυσινή, αντίστοιχη στιγμή.

Οι διαφορές, οι ουσιαστικές διαφορές που αναδεικνύει ο λογαριασμός δεν είναι μεγάλες, κάθε άλλο. 9-2-2, 29 βαθμοί και 23-5 γκολ πέρυσι, 9-3-1, 30 βαθμοί και 23-9 γκολ φέτος. Η σημαντικότερη όμως για την Ένωση, είτε είναι ίδια, είτε καλύτερη ή χειρότερη στο τελείως διαφορετικό φετινό μονοπάτι της (ελέω και του διπλού αγωνιστικού μετώπου) είναι πως πέρυσι βρίσκονταν στο -8 από τον πρωτοπόρο Παναθηναϊκό, τώρα είναι στον πόντο.

Έχοντας μάλιστα δώσει φέτος, στο ίδιο διάστημα συγκριτικά, συνολικά εννιά παιχνίδια περισσότερα. Και παιχνίδια με αντιπάλους που δεν έχουν σχέση με οτιδήποτε την κοντράρει εντός των συνόρων, παιχνίδια στα οποία ήταν ανταγωνιστική και έτσι της μένει ένα ακόμη από την εξασφάλιση (τουλάχιστον) δύο ακόμη διεθνών στο ’24.

Έτσι, μάλλον δεν είναι αβάσιμος ο ισχυρισμός πως στο αποψινό, πρώτο απτό για φέτος και απόλυτα συγκριτικό, ζύγι η ΑΕΚ μόνο ελλιποβαρής δεν βρίσκεται.