Την περασμένη Κυριακή (19/11) η Σερβία πανηγύριζε για πρώτη φορά μετά από 24 χρόνια την πρόκρισή της σε τελικά Euro. Μια μέρα αργότερα, το εισιτήριο επικύρωνε – ύστερα από ίδια χρονικά απουσία – κι η Σλοβενία. Ο Παναθηναϊκός επαίρονταν – και πολύ σωστά – πως σε αυτές τις δύο εθνικές ομάδες έχει πέντε διεθνείς.

Όλοι τους μεγάλωσαν περιμένοντας μια τέτοια διάκριση. Όλοι τους, ως ποδοσφαιριστές αποκλειστικά πια, την ήθελαν όσο τίποτα. Και δεν το έκρυβαν. Ο Μπένγιαμιν Βέρμπιτς – για παράδειγμα – προσπαθώντας να μιλήσει στη σλοβενική τηλεόραση μετά το τέλος του παιχνιδιού με το Καζακστάν, το οποίο και σφράγισε την πρόκριση της Σλοβενίας με δικό του γκολ, λύγισε, δεν μπόρεσε να ξεστομίσει δύο αράδες από τη συγκίνηση και την πίεση.

Όλοι τους, και οι πέντε, το χάρηκαν με τη ψυχή τους. Ξέδωσαν, πανηγύρισαν. Και πολύ καλά έκαναν. Με επιτυχία δύο, τουλάχιστον, ποδοσφαιρικών γενεών συνδέθηκαν.

Πόσο εύκολο είναι να επαναφορτιστούν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα; Να αφήσουν το πανηγυρικό ένδυμα, να ξεχάσουν τον θρίαμβο και να επιστρέψουν στη συλλογική, "πολεμική" καθημερινότητά τους;

Οι τέσσερις από τους πέντε διεθνείς του Παναθηναϊκού, βρίσκονταν στο χορτάρι του "Βικελίδης" όσο η κυριακάτικη αναμέτρηση με τον Άρη ήταν… παιζούμενη. Οι τρεις – Μλαντένοβιτς, Τσέριν, Βέρμπιτς – ξεκίνησαν, ο τέταρτος – Τζούρισιτς – ήταν ο πρώτος που ήρθε από τον πάγκο, ενώ οι πρωτοπόροι της Stoiximan Super League βρίσκονταν με ένα ακόμα γκολ στην πλάτη.

Τέσσερις στους δώδεκα. Αναλογία μεγάλη. Όταν – όπως μάθαμε πια να το λέμε – το mindset του ενός στους τρεις σε μια ενδεκάδα έχει μείνει αλλού (κι απολύτως φυσιολογικά κι ανθρώπινα), όταν ο οργανισμός του, το "είναι" του, καλείται να διαχειριστεί και να… ισιώσει από κάτι που δεν έχει ξαναζήσει, λογικό κι επόμενο είναι μέχρι να συνειδητοποιήσει πού επέστρεψε, σε τι γύρισε να πάρει χρόνο.

Κι ο χρόνος στο πρωτάθλημα, σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα, κοστίζει. Όπως κόστισε και στον Παναθηναϊκό την Κυριακή (26/11). Όχι, δεν ήταν αυτός ο κύριος λόγος της ήττας από τον Άρη.

Ήταν όμως, ένας ακόμα – μικρός μεγάλος, υποκειμενική η κρίση, σίγουρα όμως, ενδεικτικός της συνολικής προσέγγισης της αναμέτρησης – κρίκος της αλυσίδας των (πολλών) στραβών που έχασκαν στην εικόνα των πράσινων.

Κόστισε σε συγκέντρωση. Ομαδικά και μεμονωμένα, σε φάση άμυνας ή επίθεσης, ανύπαρκτη. Κόστισε σε λάθη. Ατομικά ερασιτεχνικά, πόσο μάλλον επαναλαμβανόμενα κι ομαδικά.

Κόστισε σε διαχείριση. Από τον καταρτισμό της ενδεκάδας, ως την καθυστέρηση στη διαφοροποίησή της στο δεύτερο ημίχρονο.

Κι εν τέλει κόστισε στο αποτέλεσμα. Ό,τι δεν μπορούσε να κάνει ο Άρης, το προσέφερε ο Παναθηναϊκός. Τρεις φορές "πουλήθηκε" η μπάλα, δύο γκολ έβγαλαν οι κίτρινοι, την ώρα που οι πράσινοι ήταν ανεπαρκείς στα δικά τους τελειώματα και – για ακόμα μια φορά φέτος – αναιμικοί, βραχυκυκλωμένοι στην αντίδρασή τους όταν στράβωσε το παιχνίδι, βοηθώντας μάλιστα με την πάροδο του χρόνου τον αντίπαλό τους να μοιάζει και να γίνεται καλύτερος στο γήπεδο.

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη

Το πλέον θορυβώδες όλων όμως, δεν είναι το χτες. Δεν είναι ότι αποτέλεσε κάτι αυτόνομο, με συγκεκριμένη εξήγηση, π.χ. ξεφάντωσαν οι διεθνείς για την επιτυχία τους κι έγινε η ζημιά, ούτε κατά διάνοια.

Έτσι θα τραβιόταν επί τόπου μια γραμμή, θα έσβηνε μονοκοντυλιά ό,τι έγινε, με την επίγνωση της αιτίας και τη βεβαιότητα πως δεν θα επαναληφθεί και θα πηγαίναν όλοι παρακάτω.

Το πλέον θορυβώδες λοιπόν, είναι πως το χτες αποτέλεσε μια συνέχεια των προηγούμενων. Λες κι η διακοπή δεν έφερε μόνο εθνική διάκριση και πανηγύρι, μα οδήγησε στην εκφυλιστική συλλογική συνέχεια, καθώς αυτή τη φορά, στη Θεσσαλονίκη συνοδεύτηκε και με (αρνητικό) αποτέλεσμα.

Στην Κηφισιά, στο τελευταίο προ του break, ο Παναθηναϊκός πέρασε με το ζόρι, με ένα γκολ από σπόντα, χωρίς ως τότε να έχει απειλήσει ουσιαστικά, παρά περισσότερο έχοντας απειληθεί. Ναι, - ο αντίλογος – η ΑΕΚ εκεί σκόνταψε, αλλά πιο πολύ ταίριαζε στο συγκεκριμένο παιχνίδι το 0-3, παρά το 1-1. Στου Παναθηναϊκού, όχι.

Νωρίτερα, στη Λαμία, η τοπική ομάδα έφτασε στα όρια το "τριφύλλι", που πέραν της αντίδρασης στο τελευταίο δεκάλεπτο της τότε αναμέτρησης – όταν δηλαδή αδικαιολόγητα έμεινε με 10 στο γήπεδο – δεν επιβλήθηκε πλήρως σε καμία άλλη στιγμή του.

Είχε προηγηθεί το στραπάτσο στη Βρετάνη κι η ήττα από τη Ρεν, παίζοντας στα δύο τρίτα εκείνου του ενενηντάλεπτου με παίκτη παραπάνω. Εννοείται πως το επίπεδο είναι υψηλότερο, αλλά αφενός η γαλλική ομάδα στο μεσοδιάστημα των δύο διακοπών μόνο τον Παναθηναϊκό (δις) είχε κερδίσει, αφετέρου ακόμα κι όταν το επίπεδο ανεβαίνει εντός των συνόρων, οι πράσινοι πάλι, για διάφορους λόγους, κολλάνε.

Χαρακτηριστικότερη η ανατροπή της Ένωσης στη Λεωφόρο κι η αδυναμία αντίδρασης κι επιστροφής. Με τον ΠΑΟΚ πήγε στράφι πιθανώς το καλύτερο φετινό ημίχρονο του Παναθηναϊκού, με την παρτίδα να σώζεται με την in extremis ισοφάριση στην τελευταία φάση του αγώνα.

Στα σκάρτα 50 λεπτά του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, η παρέλαση του πρώτου ημιχρόνου δεν συνοδεύτηκε και με ανάλογη αποτελεσματικότητα – και δεν ήταν, δεν είναι η πρώτη φορά – που θα επέτρεπε την άνετη εξασφάλιση του παιχνιδιού, κάτι που πάλι κόστισε με την ισοφάριση στην πρώτη φάση των ερυθρόλευκων στην αναμέτρηση με το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου.

Δύο μη ντέρμπι (Κηφισιά, Λαμία) κι άλλα τέσσερα ντέρμπι. Το σύνολο έξι παιχνίδια. Τα μισά δηλαδή, από όσα ο Παναθηναϊκός έχει δώσει ως τώρα στο πρωτάθλημα. 50%. Τάξη μεγέθους μη αποδεκτή, για ομάδα διεκδικήτρια του τίτλου, για ομάδα που έχει βασικό της στόχο την επιστροφή στην κορυφή.

Για την ακρίβεια, πια, μετά το χτεσινοβραδινό, αυτή η τάξη μεγέθους, δεν μπορεί ούτε να αποσιωπηθεί ούτε και να προσπεραστεί. Γιατί άντε, στα ντέρμπι όλα γίνονται (κι ας μην έχει κερδηθεί από τους πράσινους κανένα από τα επτά τελευταία τους), ενώ στα υπόλοιπα προηγούμενα του "Βικελίδης", ζημιά βάσει αποτελέσματος – αυτό το διαθλαστικό πρίσμα, αυτός ο παραμορφωτικός φακός της κατόπιν εορτής θεώρησης των πάντων – δεν έγινε.

Η επανάληψη όμως, παύει πια να προσδίδει τυχαιότητα στη σύμπτωση. Φαίνεται πια ολοένα και πιο ξεκάθαρα πως δεν είναι τέτοια. Και παρότι (εννοείται πως) δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το μοτίβο προβληματικό – ειδικά βάσει και συγκρίσεων με τον ανταγωνισμό –, μιας και κάτι τέτοιο θα αδικούσε κατάφορα την καταφανέστατη βελτίωση και πρόοδο του Παναθηναϊκού, όσο όμως στη σχετική αλυσίδα προστίθενται ανάλογοι του χτεσινοβραδινού κρίκοι τόσο αυτή θα πιέζει πιο φορτικά και πιο επιζήμια.

Κι όσο αυτή η αλυσίδα δεν σπάει, τόσο ο κίνδυνος να κόψει, αυτή πια με το προστιθέμενο βάρος της, διογκώνεται.