Αν για τον Άρη το ζητούμενο στην επίσημη πρώτη του για φέτος στο Γερεβάν ήταν να αποφύγει στραπάτσα πρόσφατων ανάλογων καλοκαιριών, τότε το πέτυχε.

Δεν ηττήθηκε από την Αραράτ (1-1), επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη για τη ρεβάνς σε μια εβδομάδα του δεύτερου προκριματικού γύρου του Conference League με ένα αποτέλεσμα που του δίνει τον πρώτο λόγο για τη συνέχεια στον θεσμό.

Από την επιστροφή των κίτρινων στις διεθνείς διοργανώσεις, το καλοκαίρι του ’19, εκτός έδρας μόνο μια φορά απέφυγαν την ήττα, στο πρώτο πρώτο παιχνίδι αυτού του διαστήματος, κόντρα στον Άρη Λεμεσού στην Κύπρο (νίκη, 1-0. Πέρυσι, η νίκη επί της Γκόμελ είχε έρθει στο Βικελίδης, όπου πραγματοποιήθηκαν και τα δύο παιχνίδια της αντίστοιχης φάσης).

Ήττες σε Νορβηγία (Μόλντε), σε Καζακστάν (Αστάνα) και σε Ισραήλ (Μακάμπι Τελ Αβίβ) ο κάθε άλλο παρά κολακευτικός λογαριασμός αυτής της περιόδου, όλες οδήγησαν σε αποκλεισμούς, μαζί φυσικά με εκείνον από την Κοβαλίβκα, σε μονή αναμέτρηση στην έδρα του Άρη πριν από τρία καλοκαίρια.

Το χτικιό που έχουν δημιουργήσει όλα αυτά τα αποτελέσματα σκιάζει, (εννοείται πως) βαραίνει. Περνάει σε μυαλό και πόδια παικτών, στα πλάνα των προπονητών, φωλιάζει σε καρδιές και σκέψεις όλων εντός, εκτός και πέριξ των αποδυτηρίων. Η επανάληψη, το θεριεύει, το κάνει – μετά από ένα σημείο – ανεξέλεγκτο, δίνοντας στον εκάστοτε νέο αντίπαλο, χώρο και χρόνο να το εμπλουτίσει, ανεξαρτήτως της δυναμικότητάς του.

Η ισοπαλία αδικεί την Αραράτ

Όχι, η Αραράτ δεν είναι τίποτα το συγκλονιστικό. Κάθε άλλο. Κακά τα ψέματα όμως, αν μια ομάδα αδικείται από την ισοπαλία, αυτή είναι οι περυσινοί τριταθλητές Αρμενίας.

Αυτό από μόνο του, το γεγονός δηλαδή ότι ο Άρης, χωρίς να είναι καλύτερος, σε συνθήκες που μόνο και μόνο η θύμησή τους, λυγίζει γόνατα, δεν υπέστη κάποιο νέο στραπάτσο, θετικό είναι. Και ως τέτοιο καταγράφεται.

Κάπου εδώ όμως, αυτά σώνονται. Γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Αυτή που αναδεικνύει το προφανές: την αδυναμία δηλαδή του Άρη να επιβληθεί μιας ομάδας που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αισθάνεται ανώτερή του. Δεν συζητάμε καν για το αν είναι.

Ακόμα και κόντρα σε αυτόν τον Άρη, τον παθογενή διεθνώς τα τελευταία χρόνια Άρη, τον γεμάτο νέα πρόσωπα Άρη (13 προσθήκες έχουν γίνει ως τώρα, αλλά μόλις τρεις παρουσιάστηκαν στο αρχικό σχήμα), αλλά χωρίς τρίτο στόπερ στο ρόστερ του, τον Άρη της επιλογής για προετοιμασία εντός συνόρων και μόλις με δύο φιλικά σε ενάμιση μήνα στη διάρκειά της.\

Ο Άρης δεν εμπνέει εμπιστοσύνη

Το χειρότερο είναι πως παρότι, ακόμη και τέτοια εποχή, η διαχρονική εικόνα των κίτρινων στο σπίτι τους είναι (σχεδόν) πάντα καλύτερη, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη πως θα πάρουν, άνετα και αβίαστα, αυτό που θέλουν την επόμενη εβδομάδα.

Ακόμη και μετά το αποψινό 1-1. Είπαμε, το χτικιό που συνεχώς – και απόψε έγινε – "ταΐζεται" από λογιών λογιών αδυναμίες, ανασφάλειες και προβλήματα.

Δεν επισημαίνονται ούτε και καταλογίζονται από το πρώτο επίσημο παιχνίδι μιας χρονιάς. Είναι άδικο να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά σίγουρα, οι προσδοκίες είναι περισσότερες, μεγαλύτερες. Και δεν εξαντλούνται στο "πάλι καλά" για μια ισοπαλία κόντρα σε μια ομάδα της δυναμικότητας της Αραράτ, ή στο "μη χειρότερα", επειδή ακριβώς αυτά τα χειρότερα έχουν χαραχτεί στο πετσί των κίτρινων.

Και από τη στιγμή που δεν εξασφαλίστηκε από σήμερα το επόμενο βήμα, δεν υπάρχει καμία λογική, κανένας λόγος να βλέπει κανείς ήδη το… μεθεπόμενο (Ντινάμο Κιέβου).

Ξεκάθαρο πως ο Άρης, αυτός ο Άρης, θα χρειαστεί χρόνο. Ενδεχομένως περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά.

Ας κερδίσει λοιπόν, κάποιον κάνοντας τα αυτονόητα, εξασφαλίζοντας τα όσα, ακόμη και με ζόρι μπορεί και που του έχουν λείψει αρκετά τα τελευταία χρόνια κι από εκεί και πέρα, στην πορεία θα διαπιστωθεί μέχρι πού θα μπορέσει, ρεαλιστικά, να απλώσει τα πόδια του.

Για την ώρα, ως την επόμενη Πέμπτη (3/8) δηλαδή, το πάπλωμα οι κίτρινοι το φτάνουν ίσαμε την πρόκριση κόντρα στην Αραράτ. Θα είναι μια βάση, καλύτερη σίγουρα από την αποψινή.