Η καλοκαιρινή (και όχι μόνο) σπουδαιότητα του business as usual για την ΑΕΚ
Αυτό που και απόψε έδειξε η ΑΕΚ στο νικηφόρο φιλικό με την Τραμπζονσπόρ είναι πως έχει κατοχυρώσει μια βάση απόδοσης και παιχνιδιού που της επιτρέπουν να αισθάνεται αν όχι ανώτερη, αλλά σίγουρα πολύ άνετα εν όψει (αρχικά) των δύο επερχόμενων αναμετρήσεων με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ στα προκριματικά του Champions League.
Τι περιμένει κανείς να δει σε μια πρόβα τζενεράλε (δεν χρειάζεται επανάληψη για το ποιος σε μια ποδοσφαιρική ομάδα μπορεί σε τέτοιες πρόβες και να δει και αξιολογήσει κατάλληλα. Αποκλειστικά ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές), όπως η κυριακάτικη της ΑΕΚ στην Τραπεζούντα εν όψει των δύο παιχνιδιών των προκριματικών του Champions League με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ;
Συνέπεια. Σταθερότητα. Σοβαρότητα. Επάρκεια νοητική και επάρκεια σωματική. Και όλα σε επανάληψη. Φάση τη φάση, play το play, λεπτό το λεπτό. Ανεξαρτήτως θέσεων, ρόλων, ενδεκάδων στο γήπεδο. Αυτό άλλωστε είναι το νόημα μιας (οποιαδήποτε) προετοιμασίας, πόσο μάλλον της κατάληξής της: η εμπέδωση της διδαχής και των αναρίθμητων προπονητικών εργατοωρών σε βάθος προοπτικής χρονιάς.
Συνεπώς, το ότι η ΑΕΚ έκανε και πάλι – και με το παραπάνω – όσα όλοι περιμένουμε πλέον να κάνει, ανεξαρτήτως αντιπάλου και γηπέδου, κόντρα και στην Τραμπζονσπόρ είναι πολύ σημαντική υπόθεση, πολύ μεγάλο κέρδος για όσα θέλουν και δουλεύουν το επιτελείο και οι ποδοσφαιριστές της.
Η Ένωση δείχνει πως έχει κατοχυρώσει ευδιάκριτα στάνταρντ σε κάθε τομέα, σε κάθε κομμάτι του παιχνιδιού. Και ακόμη και αν δεν διατηρεί(ται) – απολύτως φυσιολογικά – πάντα πάνω από τη βάση, όπως για παράδειγμα στο πρώτο τέταρτο του φιλικού, έχει τέτοιες σταθερές πλέον, τέτοια δομή, τέτοιο βάθος επιλογών που μπορεί και αντιπαρέρχεται, βρίσκει λύσεις, παίρνει όσα θέλει, χωρίς να πανικοβάλλεται, χωρίς να προβληματίζεται, επιβάλλοντας απλώς την ανωτερότητά της.
Με το παιχνίδι της. Με τον τρόπο της. Με το όποιο παιχνίδι της. Και με τον όποιον τρόπο της. Ακόμη μια κατοχύρωση, ακόμη μια πολύ σημαντική, τέτοια εποχή, επισήμανση και καταγραφή εν όψει των ευρωπαϊκών προκριματικών και της υπεράσπισης των εγχώριων πρωτείων.
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, ουδέν νεότερο από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Οι "κιτρινόμαυροι" προσαρμόστηκαν γρήγορα στις συνθήκες (βροχή, βαρύ γήπεδο), ξεπέρασαν την έκτακτη του τραυματισμού και της αποχώρησης του Βίντα, απορρόφησαν γρήγορα την όποια αρχική ορμητικότητα της "θύελλας" και σαν να μην τρέχει τίποτα, απλώς… διεκπεραίωσαν το παιχνίδι, κάνοντας αυτό ακριβώς που ήθελαν, όπως ακριβώς το ήθελαν, φτάνοντας άνετα σε μια ακόμη νίκη (μόνο τέτοιες μετράνε στην προετοιμασία τους).
Ναι, προφανώς η αποχώρηση του Κροάτη στόπερ, ανοίγει την κουβέντα για το κατά πόσον θα έπρεπε το απαιτούμενο βάθος στην καρδιά της άμυνας να υπήρχε ήδη. Το ποδόσφαιρο άλλωστε, πάντα, βρίσκει τρόπο να εκθέτει στο γήπεδο ακόμη και το ελάχιστο λάθος, ακόμη και το παραμικρό έλλειμα, αδυναμία ή συζητήσιμη έστω επιλογή.
Εν προκειμένω όμως, το θέμα – αν και εφόσον φυσικά ο τραυματισμός του Βίντα αποδειχτεί ικανός να του στερήσει τη συμμετοχή από τα παιχνίδια με τους πρωταθλητές Κροατίας – δεν είναι ποιοτικό. Μπήκε ο Μήτογλου, δεν άλλαξε τίποτα. Πουθενά.
Η μόνη επισήμανση γίνεται για ποσοτικούς και μόνο λόγους. Και είναι η μόνη γραμμή που οι νταμπλούχοι σηκώνουν τέτοια συζήτηση (ίσως, και αυτό μπορεί να απασχολήσει άμεσα, χρειαστεί ακόμη και μια προσθήκη στο δίδυμο Γιόνσον – Σιμάνσκι, ειδικά εφόσον ο Αλμέιδα δείχνει πως θα το χρησιμοποιήσει πολύ φέτος. Αλλά αυτή είναι κουβέντα για το τελευταίο δεκαπενθήμερο της μεταγραφικής περιόδου).
Μια ακόμη μέρα στο γραφείο
Κατά τα λοιπά, business as usual. Στο κάθε τι. Ομαδικά: είτε με πίεση ψηλά, είτε στο μισό γήπεδο, αποτελεσματική ανασταλτική λειτουργία.
Είτε με αναζήτηση της κόντρας ως τακτική στόχευση, ανεξαρτήτως ποιοι είναι στο γήπεδο (έτσι σημειώθηκε το δεύτερο γκολ, έτσι, με ριζικά αλλαγμένη ενδεκάδα, οι «κιτρινόμαυροι» μπήκαν με την μπάλα στα δίχτυα στο τρίτο τους), είτε σε σετ, υπομονετικό παιχνίδι, μεγάλη ευχέρεια σε δημιουργία φάσεων, στιγμών, κινδύνων (για τέταρτο σερί φιλικό η ΑΕΚ σημείωσε τουλάχιστον τρία γκολ).
Κάτι ακόμη που πρέπει να επισημανθεί και πλέον δεν έχει να κάνει με ατομικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι φαινόμενο που παρατηρείται συνολικά στην Ένωση. Η δύναμη των ποδοσφαιριστών της.
Δεν υπήρχε 50-50 μπαλιά, διεκδίκηση, σώμα με σώμα μονομαχία, που αυτός που φορούσε κίτρινα να μην επιβληθεί, να μην σκέφτεται δεύτερη φορά να πάει με… χίλια στη φάση, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη σε δυνάμεις και κορμί. Τους νιώθουν τους κιτρινόμαυρους, όλους τους κιτρινόμαυρους οι αντίπαλοί τους και αυτό, σε ένα ενενηντάλεπτο, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση.
Ατομικά, επίσης. Ο Πινέδα, στην πρώτη του καλοκαιρινή εμφάνιση, 100% πλέον ως ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, απέδειξε γιατί είναι ένα από τα πολύ μετρημένα, πολύτιμα, κλειδιά της αρμονικής λειτουργίας στο γήπεδο. Και το κυριότερο, πως θα είναι έτοιμος σε δέκα μέρες να βγάλει ενενηντάλεπτο, όχι απλώς ημίχρονο (ο Γκατσίνοβιτς μάλλον δείχνει πιο πίσω, πάντα έχοντας ως ορίζοντα τα παιχνίδια με την Ντινάμο).
Ο Γκαρσία, σαφώς πιο ορεξάτος σε σχέση με το παιχνίδι με τον Βόλο πριν μια εβδομάδα, θωρηκτό. Δεν κουνιέται, δεν τζαρτζάρεται, δεν… παλεύεται. Και – άσχετα από το χαμένο πέναλτι – συνεχίζει να "γράφει".
Στους τερματοφύλακες, ήδη συντελεσμένο το upgrade, με τον Στάνκοβιτς να έχει – για τα καλά – αφήσει πίσω του τα όσα τον ταλαιπώρησαν πέρυσι, στις αλλαγές μόνο και μόνο το τρίτο γκολ και ο τρόπος που λειτούργησαν όλοι για να σημειωθεί, φτάνει για να αναδείξει επίπεδα ομοιογένειας και αυτοματισμών.
Συμπερασματικά, μια ακόμη μέρα στο γραφείο για την ΑΕΚ. Το σημαντικότερο είναι πως δείχνει η βάση της να ανεβαίνει συνεχώς, να φτάνει και να περισσεύει – ακόμη και μόνο αυτή, ακόμη και από τώρα, τέλη Ιουλίου – να ξεπερνάει ήδη το επίπεδο πολλών αντιπάλων.
Η συνέπεια σε αυτό ακριβώς είναι το πιο σημαντικό όπλο μιας ομάδας. Τόσο σε ορίζοντα σεζόν όσο, κυρίως, για να την χτίσει μέσα από την καλοκαιρινή προοπτική της. Και η ΑΕΚ, και απόψε στην Τραπεζούντα, έδειξε (για ακόμη μια φορά) πως μπαίνει στον τελευταίο μήνα του καλοκαιρού ούσα έτοιμη για γεμάτο φθινόπωρο και χειμώνα.
