Αυτή είναι η μοίρα του τερματοφύλακα. Όχι μόνο χτες βράδυ, για τον Τσίτσαν Στάνκοβιτς στο "Βελοντρόμ", στην αναμέτρηση της Μαρσέιγ με την ΑΕΚ στο μέσο ακριβώς της φάσης των ομίλων του Europa League. Αλλά κάθε βράδυ, σε κάθε γήπεδο, σε κάθε παιχνίδι.

Τα δικά του λάθη, δεν κρύβονται. Των άλλων δέκα, μπορεί. Τα δικά του λάθη, ακόμη και οι υπόλοιποι να υπερβάλλουν για να τα διορθώσουν, δεν γίνεται. Των υπολοίπων, μπορεί καν να μην χρειαστεί. Τα δικά του λάθη, εννιά στις δέκα, είναι καταδικαστικά. Των άλλων, μπορεί ούτε καν τιμωρία να προκαλέσουν.

Έτσι είναι. Έγινε η στραβή, στη χειρότερη στιγμή για την Ένωση, τότε δηλαδή που βρίσκονταν στα… καλύτερά της, έχοντας αναθαρρήσει ύστερα από ένα αναιμικό πρώτο ημίχρονο, ισοφαρίζοντας και δείχνοντας ικανή να διεκδικήσει και περισσότερα.

Μια στιγμή δεν σήκωσε το κεφάλι του να τσεκάρει τη θέση του Βιτίνια ο Αυστριακός τερματοφύλακας μετά το γύρισμα του Βίντα, η πάσα κάκιστη, η μπάλα χάθηκε, τα όσα ακολούθησαν – ανατροπή, πέναλτι, αποβολή, ήττα – η καταδικαστική πληρωμή του συγκεκριμένου λάθους.

Και εδώ, σε αυτή την στιγμή, συμπυκνώνεται η ιστορία της αναμέτρησης. Βαρύ σίγουρα. Πρωτίστως για τον ίδιο τον Στάνκοβιτς. Από όσους συμβιώνουν ποδοσφαιρικά με τον Ματίας Αλμέιδα εδώ και ενάμιση χρόνο, ήταν αυτός που στο ξεκίνημα της καλοκαιρινής προετοιμασίας έδειχνε να είναι ο μόνος που δεν είχε επηρεαστεί θετικά καθ’ όλη τη διάρκεια της περασμένης σεζόν, που δεν είχε βελτιωθεί από τις επιταγές της φιλοσοφίας του pelado.

Γι’ αυτό και δεν έλειπαν οι αναφορές σχετικά με το στάτους του. Από την στιγμή όμως που επαναβεβαιώθηκε η αμοιβαιότητα στην εμπιστοσύνη τότε αρκούσαν μόνο δυόμιση μήνες στην τρέχουσα σεζόν για να ενταχθεί απολύτως και ο Αυστριακός στο γκρουπ, συμβαδίζοντας ιδανικά πλέον με τον ρυθμό των υπολοίπων… ευεργετημένων από το Almeyda Ball.

Κι έτσι, στην ομολογουμένως μεγάλη λίστα των "κερδισμένων" παικτών του ρόστερ της Ένωσης όσο το διαχειρίζεται ο Αργεντινός τεχνικός, ο Στάνκοβιτς είναι ο τελευταίος που ακριβώς κερδήθηκε, μόνο και μόνο με τα πεπραγμένα του σε αυτό το ξεκίνημα της τρέχουσας αγωνιστικής χρονιάς.

Δεν νοείται λοιπόν από μια στιγμή, από μια απαράδεκτη γκέλα, από ένα ανεπίτρεπτο λάθος (και λάθος δύο χρόνων μιας και μπορούσε τουλάχιστον να αποσοβήσει την αποβολή του, αλλά εκείνη την στιγμή, το μυαλό έχει φύγει πολύ πριν φύγει η μπάλα…) να αναιρεθούν εμφανή δεδομένα.

Ως τώρα φέτος από όσους έχουν στελεχώσει την αμυντική γραμμή στα παιχνίδια της Ένωσης, ο Αυστριακός είναι ο σταθερότερος και σίγουρα με τις επεμβάσεις του ο πιο καίριος. Μονοκοντυλιά δεν σβήνεται αυτό, έστω και αν στέρησε από τους "κιτρινόμαυρους" μια διαφαινόμενη ευκαιρία να φύγουν από τη νότια Γαλλία παραμένοντας στην κορυφή του ομίλου.

Δεν είναι εκεί πλέον. Λογιστικά, ψυχρά, ακόμη ακόμη και μπακαλίστικα, η προσδοκία συγκομιδής τεσσάρων βαθμών ίσως θεωρούνταν την ώρα της κλήρωσης ως και υπέρβαση, με τους υπολογισμούς στο χαρτί. Εκεί τόσο, εδώ τόσο, αυτό κερδισμένο, εκεί χαμένο.

Έχοντας λοιπόν περάσει σε αυτό το πρώτο μισό των ομίλων δύο εξόδους σε Μπράιτον και Μασσαλία και μια βραδιά στην OPAP Arena (που ναι, μπορούσε να είχε δώσει περισσότερα, αλλά κάλλιστα μπορούσε να μην είχε δώσει και τίποτα), με μοιρασμένα αποτελέσματα σε αυτά τα παιχνίδια, η ΑΕΚ παραμένει εντελώς μέσα στο κόλπο της πρόκρισης.

Μόνο και μόνο πως σε έναν τέτοιο όμιλο, απαρτιζόμενος από την χτισμένη για πρωταθλητισμό Μαρσέιγ, την έκτη της περυσινής Premier League και τον (ανεξαρτήτως προβλημάτων κολοσσό εν συγκρίσει με οτιδήποτε ελληνικό) Άγιαξ, γράφεται και ξεστομίζεται - και όχι αυθαίρετα αλλά στοιχειοθετημένα βάσει των όσων καταθέτουν στο χορτάρι οι πρωταθλητές Ελλάδας – η πρόκριση, τότε κάτι πολύ καλό έχει κάνει ως τώρα η ΑΕΚ.

Της φτάνει; Εννοείται πως όχι. Χρειάζεται συνέχεια, ακόμη περισσότερη ορμή στο βιράζ. Και επιπλέον η συνειδητοποίηση πως δεν μπορεί π.χ. να γίνει η ίδια φάση τρεις, τέσσερις φορές χωρίς αντίδραση και διόρθωση. Έτσι για παράδειγμα σημειώθηκε το πρώτο γκολ της Μαρσέιγ. Μια του κλέφτη, δεύτερη, ε, στην τρίτη, η ίδια κίνηση, η ίδια ενέργεια, "έγραψε" (παρότι δικαιολογημένες οι διαμαρτυρίες για φάουλ του σκόρερ στον Βίντα).

Αυτά είναι τα σφάλματα που πρέπει να προλαμβάνονται, ειδικά εφόσον επαναλαμβάνονται (νωπό το τι έγινε στο πρώτο ημίχρονο στην Τρίπολη). Το ξεκάθαρο και παράλληλα ευοίωνο για την Ένωση είναι πως σε κάθε στιγμή, σε κάθε γήπεδο, σε κάθε αντίπαλο από αυτούς που έχει βρει στον δρόμο της στην ευρωπαϊκή της πορεία, δείχνει πως δεν αλλάζει στιλ, φιλοσοφία, επιδιώξεις.

Παίζει και εκεί, σε ανώτερο επίπεδο από αυτό που συναντά εντός των συνόρων, με τον δικό της τρόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χρησιμοποίηση του Πινέδα σε ρόλο δεξιού μπακ. Όχι κάποια στιγμή, στο τέλος, κόντρα σε αντίπαλο ίδιων κυβικών (πόσω μάλλον υποδεέστερο) αλλά από το ξεκίνημα μόλις του δεύτερου ημιχρόνου, κόντρα στη Μαρσέιγ, στο "σπίτι" της.

Και με ξεκάθαρη κατεύθυνση και οδηγία να μην έχει, ούτε εκεί, χαλινάρι ο Μεξικανός. Στα επτά, οκτώ λεπτά στο νέο του ρόλο, ισοφάρισε, φτάνοντας ως την αντίπαλη μικρή περιοχή. Χίλια δυο και άλλα τόσα, μπορεί να συνέβαιναν μετά. Συνέβη το μπλακ-άουτ του Στάνκοβιτς και η έκβαση ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη.

Η ζημιά που έγινε από την ήττα, εννοείται πως λογιστικά αντίβαρο δεν έχει. Αλλά σε αυτά τα λεπτά που μεσολάβησαν ως το τραγικό λάθος του Αυστριακού, η ΑΕΚ με την αντίδραση που επιδίωξε, με την αντίδραση του δικού της στιλ και τρόπου, με την αντίδραση που έφερε την ισοφάριση – χωρίς μάλιστα τρεις καθοριστικούς στο rotation (Αραούχο, Γκατσίνοβιτς, Αραούχο), τρεις που για παράδειγμα είχε στο Μπράιτον – έχει να κρατήσει κάτι ακόμη εν όψει συνέχειας.

Και στην προσπάθεια που της μένει στο υπόλοιπο του ομίλου, όλα, ακόμη και να κάνει τον δεξιό μπακ Πινέδα σκόρερ από θέση «εννιαριού», πολύτιμα είναι.