Μετά την πρώτη κιόλας απόπειρα επίθεσης του Παναθηναϊκού στο κυριακάτικο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ενώ έχει χαθεί η μπάλα, το τηλεοπτικό πλάνο συλλαμβάνει Ιωαννίδη, Σπόραρ και Μπακασέτα, με νοηματική περισσότερο να προσπαθούν να συνεννοηθούν για το ποιος πρεσάρει και ποιος καλύπτει που και ποιον. Μέχρι να βρουν απαντήσεις, αντιπάλους και μέτρα, Σοάρες και Τόμας έχουν εκθέσει όλη τη δεξιά πλευρά και στην πρώτη κατεβασιά του "δικέφαλου" ανοίγει το σκορ στο παιχνίδι.

Αυτό, μέσες άκρες είναι και όλο το ντέρμπι. Μια ομάδα που δεν κατάλαβε τι και πως έπαιζε κόντρα σε μια ομάδα που απλώς το μόνο που χρειαζόταν να κάνει για να κερδίσει ήταν να παίξει ακριβώς όπως γουστάρει, ακριβώς με τον τρόπο που αποτελεί το μεγάλο φετινό όπλο της.

Της προσφέρθηκε, το αξιοποίησε. Και να κερδίσει χωρίς καν να φτάσει σε επίπεδα ανάλογης εμφάνισης και απόδοσης του αντίστοιχου παιχνιδιού των δύο ομάδων στο Κύπελλο, έχοντας μάλιστα -ακόμη κι έτσι- ευκαιρίες για κάτι ακόμη πιο επιβλητικό από τα τρία γκολ που τελικά σημείωσε.

Τρεις εβδομάδες τώρα, όσο δηλαδή κράτησε η διακοπή, οι "πράσινοι" είχαν έναν απολύτως αποτελεσματικό μπούσουλα: την τακτική προσέγγιση του ντέρμπι της πρεμιέρας των playoffs κόντρα στον Ολυμπιακό. Παραμερίστηκε. Άγνωστο γιατί. Και όχι, δεν (μπορεί να) είναι τόσο απλό όσο το "αυτός είναι ο Τερίμ, αυτά κάνει σε όλη την καριέρα του" Δεν φτάνει αυτό, ειδικά στο σημείο που βρίσκεται η σεζόν.

Για την οικονομία της συζήτησης να δεχτώ πως όλοι μας -με μένα πρώτο- πέσαμε σε ομαδική, πλάνη, αλλά είναι ενδεικτικό της ανακατωσούρας που σε όλους προκλήθηκε πως μέχρι τώρα έχω διαβάσει για τρεις διαφορετικούς σχηματισμούς με τους οποίους αναγνώστηκε πως ξεκίνησε το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός.

4-2-2-2, 4-3-1-2 και 4-4-2 σε ρόμβο. Κανείς, μα κανείς -και όπως φάνηκε ούτε και οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού- δεν κατάλαβε. Δεν μπορεί, δεν γίνεται να είναι τυχαίο. Αλλά αυτό πες, άντε, πάει και έρχεται.

Το θέμα είναι πως κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να βρει μια λογική εξήγηση, μια συγκεκριμένη στόχευση του ό,τι και αν ήταν τελικά αυτή η προσέγγιση, τι ήθελε να πετύχει ο Τούρκος τεχνικός, τι προσδοκούσε, τι περίμενε, αφήνοντας το κέντρο άδειο από πράσινες φανέλες, τον Βαγιαννίδη έρμαιο των ασπρόμαυρων και ακυρώνοντας ουσιαστικά τον Ιωαννίδη με το να... κουτουλάει με τον δεύτερο φορ της ενδεκάδας.

Άκαιρο το timing

Ακούστηκε στη μετάδοση, δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω: η τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με δυο εννιάρια στην ενδεκάδα του ήταν πριν 3,5 χρόνια. Και τότε είχαν βρεθεί μαζί ο Μακέντα με τον Καρλίτος, με τον Ισπανό να μπορεί -καλύτερα από τους τέσσερις, συμπεριλαμβανόμενων των δύο χτεσινών- άνετα να υπηρετήσει ρόλους εκτός περιοχής.

Η αντανακλαστική λειτουργία οι μνήμες, οι νόρμες μιας ομάδας που έχει για χρόνια μάθει να παίζει με συγκεκριμένο τρόπο, δεν αλλάζουν, έτσι, από το πουθενά, χωρίς προφανή λόγο και σίγουρα προφανέστερη αιτία. Αλλά και πάλι για την οικονομία της συζήτησης, άντε και αλλάζουν. Έχει σημασία και το πότε. Το πως. Η στιγμή και ο τρόπος, αλλά και το τι προηγήθηκε αυτής της αλλαγής. Παντελώς άκαιρα, όλα τα όσα καινοφανή παρουσιάστηκαν χτες για/από τον Παναθηναϊκό.

Ακόμη και να μην υπήρχε η εικόνα του προ εικοσαημέρου ντέρμπι του Φαλήρου, μόνο και μόνο βλέποντας πως ξεκίνησε ο Παναθηναϊκός το χτεσινό, πως άλλαξε -με τρεις νιόφερτους από τον πάγκο, ενώ ακόμη και ένας θα έφτανε- σχηματισμό στο ορθολογικότερο στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους και πως κατέληξε στο τελευταίο εικοσάλεπτο να παίζει με τρεις στην άμυνα (και τρίτο στόπερ τον πασπαρτού Κώτσιρα), όλη τη δεξιά πλευρά στον Παλάσιος και εσωτερικούς χαφ στην τριάδα του κέντρου τον καλύτερο (και χτες) των "πράσινων", αλλά μόνο, Μπερνάρ και τον Μπακασέτα, μάλλον δεν θα χρειάζονταν ούτε να... μαντέψει για το ποιος τελικά επικράτησε.

Ο συνεπέστερος, ο σταθερότερος, αυτός που δεν μπήκε στη διαδικασία να αλλάξει ούτε δράμι από το παιχνίδι και τη φιλοσοφία του -καθ’όλη τη διάρκεια του ενενηντάλεπτου-, παρότι ούτε οι αναποδιές του έλειψαν (δύο αριστεροπόδαροι στόπερ στο δεύτερο ημίχρονο...) ούτε και η αποτελεσματικότητα του περίσσεψε.

Είχε όμως -για ακόμη μια φορά σε παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό- τον Τόμας να... αλλαλιάζει τους αντίπαλους κεντρικούς αμυντικούς, τον Μεϊτέ (όταν ανέβασε στροφές) να παίζει μόνος του -εκ των πραγμάτων- στη μεσαία γραμμή και τον Κοτάρσκι να επιβεβαιώνει την ξεχωριστή κλάση του.

Και έτσι να ρεφάρει αμέσως την ήττα του από τον Άρη στην πρώτη αγωνιστική των playoffs, παραμένοντας στο κατόπι της κορυφής, στην οποία και θα έχει δύο ευκαιρίες, μέσα στην εβδομάδα που ξεκίνησε -πρώτα μεθαύριο στο Παναθηναϊκός -ΑΕΚ και μετά την Κυριακή, στην επίσκεψή του στη Φιλαδέλφεια- να επιστρέψει.

Από την άλλη, το μόνο που φαινόταν να ευνοεί τον Παναθηναϊκό από την χτεσινή ημέρα συνέβαινε ως και το 91' του ντέρμπι που ακολούθησε, με την ισοπαλία να παραμένει ως τότε στην OPAP Arena. Έτσι, κάπως, περιοριζόταν η ζημιά. Στο φινάλε όμως, ούτε αυτό έκατσε στους "πράσινους", οι οποίοι βρέθηκαν στο -6 από την πρωτοπόρο, αλλά και τόσο πρακτικά στο -5 και από τον ΠΑΟΚ, καθώς χτες έχασαν και το πλεονέκτημα σε περίπτωση τελικής ισοβαθμίας με τον "δικέφαλο".

Και έτσι, σε αυτό το πλαίσιο που διαμορφώθηκε πλέον, στέρεψαν και από περιθώρια και εν όψει της φιλοξενίας των πρωταθλητών την Τετάρτη, δεν έχουν άλλα εκτός από να παίξουν ρέστα. Μόνο που πια, ούτε το φύλλο ούτε και η κάβα τους μοιάζουν επαρκή.