Ανάσα, έστω και ξέπνοη, για τον Παναθηναϊκό ώστε να βρει πατήματα και να προχωρήσει

Δεν είναι εικόνα ή σκέψη. Είναι (μια) πραγματικότητα. Ταξίδι στο παγωμένο Ελσίνκι τέσσερα βράδια νωρίτερα. Προπόνηση έτσι. Με -7. Παιχνίδι το επόμενο. Σε (κάτι σαν) πλαστικό. Με αποτέλεσμα σοκαριστικό, αλλά κυρίως τέτοιο που ενίσχυσε την κρίση στον Παναθηναϊκό. Που δεν ξεθόλωσε το μυαλό. Ίσα ίσα, τα έκανε χειρότερα, πολύ χειρότερα.

Επιστροφή με γκρίνια. Με προβληματισμό. Με περισσότερη αμφισβήτηση. Ακόμη και με φόβο, αφού η σύγκριση με τα νωρίτερα φετινά, προφανώς και δεν έχει ξεχαστεί. Και με μια 400αρα πρόστιμου στα κεφάλια, λίγες μέρες μόνο μετά την προεδρική επίσκεψη στο προπονητικό κέντρο για ανάλογης μορφής “νουθεσία”.

Μέσα σε λιγότερες από 72 ώρες από τη Φινλανδία και τις διεθνείς υποχρεώσεις, επάνοδος στα εγχώρια. Με παιχνίδι. Σε άλλον πάγο (του Σταδίου). Που ξεκίνησε με τουλούμι το νερό. Να μην σφυροκοπάει μόνο το πετσί, αλλά ακόμη και το – έτσι κι αλλιώς πειραγμένο από όλα – μυαλό. Σε παιχνίδι χωρίς περιθώρια. Χωρίς λύσεις. Οι έξι από τους έντεκα της Πέμπτης, ξεκίνησαν και πάλι στην αποψινή φιλοξενία του Βόλου.

Η αναγκαιότητα φάνηκε από την παρουσία στο αρχικό σχήμα του Ουναχί, ο οποίος ζήτημα είναι στην εβδομάδα που πέρασε να έκανε μισή προπόνηση. Οι περιορισμοί των λύσεων επίσης εμφανείς (και) από τις επιλογές του πάγκου. Όλες οι αλλαγές στο τελευταίο τέταρτο έγιναν. Με την τελευταία, στο παρά ένα. Μόνο και μόνο για να μπουν στο γήπεδο φρέσκα πνευμόνια.

Χρειάζονταν, ειδικά στο τέλος. Και φάνηκε. Όταν η διαχείριση αναγκαστικά εστίασε στον έλεγχο και στην προάσπιση των κεκτημένων. Εμφανώς, δεν γίνονταν διαφορετικά. Ο Μαροκίνος της μισής προπόνησης, που έκανε τα πράγματα να συμβαίνουν δημιουργικά (ανασταλτικά φρόντιζε, σχεδόν… εργολαβικά ο Σιώπης), μια ώρα άντεξε να παίζει με τσίτα γκάζια και ορέξεις. Άλλος πέραν του Μαξίμοβιτς να έρθει από τον πάγκο, δεν υπήρχε για το κέντρο. Ο Σβιντέρσκι (άρρωστος και αυτός κατά τη διάρκεια της εβδομάδας), τα ίδια.

Ο (σκόρερ του 1-0) Ίνγκασον, δεν γίνονταν – όπως αποδείχτηκε – ούτε να σκεφτεί πως οι (όποιες) ενοχλήσεις θα τον έθεταν εκτός αγώνα. Έτσι λοιπόν, στο τέλος, το ζητούμενο για τους πράσινους δεν ήταν το περισσότερο του “2” στην επίθεση, αλλά η διαφύλαξη του “1” στην άμυνα.

Και έτσι, ο – επιτέλους – τερματισμός του χειρότερου φετινού σερί αποτελεσμάτων. Τρεις διαδοχικές ήττες, που κόστισαν έναν αποκλεισμό στο Κύπελλο, τους έφεραν στο -5 από την κορυφή του πρωταθλήματος και μετέτρεψαν σε συζητήσιμη μια (όπως θεωρούνταν την ώρα της κλήρωσης) διαδικαστική πρόκριση στους “16” του Conference League.

Η ανάσα. Έστω και ξέπνοη. Αυτό ήταν το πρώτιστο. Η αίσθηση του “πάει, πέρασε, πάμε παρακάτω”. Για μια ώρα, όντως, με τις δεδομένες συνθήκες και πλαίσιο, ο Παναθηναϊκός ήταν καλός. Έστω, καλύτερος σε σχέση με τα αμέσως προηγούμενα παιχνίδια του. Προσπάθησε να παίξει, να δημιουργήσει, να φτιάξει φάσεις, να πιέσει.

Το πέτυχε, το εξαργύρωσε με καθαρό προβάδισμα, προτού μια ανασταλτική αδυναμία (μια από τις δύο συνολικά ως εκείνο το σημείο), αλλάξει το σκορ και μαζί αλλάξει και τις σκέψεις, την αυτοπεποίθηση, την ψυχολογία, συμβάλλοντας στο να βγουν στο χορτάρι όσα σωρευτικά εκείνη η στιγμή ανέδειξε από τις προηγούμενες ημέρες και παιχνίδια. Σειρά είναι, αλυσίδα (και) το ποδόσφαιρο.

Εύκολο όχι. Ούτε – ειδικά υπό το συγκεκριμένο, εύθραυστο περίγραμμα – υπάρχει κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί «βατό» πρόγραμμα. Τίποτα τέτοιο δεν είναι. Το παιχνίδι, η εικόνα και το αποτέλεσμα της περασμένης Πέμπτης και το αποψινό τελευταίο κομμάτι της αναμέτρησης, αν μη τι άλλο οι πιο πρόσφατες αποδείξεις.

Ακριβώς πριν ένα γύρο, μετά από μόλις 72 ώρες στο πόστο, ντεμπούταρε ως προπονητής του Παναθηναϊκού ο Ρουί Βιτόρια. Τότε, αμέσως μετά το επίσης στο γκολ πέρασμα από τον Βόλο, ακολουθούσε «πρόγραμμα χωρίς ντέρμπι ως και την αλλαγή του χρόνου (Λαμία εντός, Παναιτωλικός εκτός, Ατρόμητος εντός, Αστέρας Τρίπολης εκτός, Λεβαδειακός εκτός, Athens Kallithea εντός)».

Ο Πορτογάλος το αξιοποίησε, επαναφέροντας τους πράσινους σε διεκδικητικές ρυθμίσεις και γενικά βρίσκοντας τρόπο αν όχι να κλείσει τις πληγές, τουλάχιστον να σταματήσει την ως τότε ανεξέλεγκτη αιμορραγία. Αυτό είναι και το πρώτο, επιβεβλημένο πάντα βήμα για την επούλωση. Ποδοσφαιρικά, άλλος τρόπος από τα αποτελέσματα δεν υπάρχει.

Ξεκάθαρο από την ως και σήμερα καταγραφή πως δεν έλειψαν στον Παναθηναϊκό σε αυτό τον πρώτο γύρο του Βιτόρια. Σαφέστερο πως χρειάζονται και πάλι, έστω και αν είναι πασίδηλο πως δεν φτάνουν, πλέον, μόνο αυτά.