Αυτή η Εθνική το οφείλει στον εαυτό της: Δεν μπορεί να είναι πια το τρένο που βλέπει τα άλλα τρένα να περνούν

Η Ελλάδα κάτι χρωστούσε στη Σκωτία και θα ήταν ποδοσφαιρικά παράδοξο σε δύο παιχνίδια απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο, να μην πάρει τίποτα το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Ναι, μιλάμε απλά για μία νίκη γοήτρου. Μία νίκη εγωισμού αν θέλετε, που στο κάτω-κάτω της γραφής δεν άλλαξε κάτι ούτε στη δική μας μοίρα, ούτε στην οικονομία του ομίλου. Όταν όμως χτίζεις κάτι φιλόδοξο και θέτεις υψηλούς στόχους, πρέπει οι νίκες να σου γίνονται συνήθεια.

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι αυτό το σύνολο, υπό τις οδηγίες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, έχει “ψήσει” ξανά το ελληνικό κοινό και για να λέμε του στραβού το δίκιο, σε άλλες εποχές ένα τέτοιο ματς, δεν θα είχε ούτε τον μισό κόσμο, που είχε απόψε το “Καραϊσκάκης”.

Δεν είναι άλλωστε, εύκολο να χωνέψεις έναν αποκλεισμό και μία αποτυχία, κατά δήλωση του ίδιου του προέδρου της ΕΠΟ, Μάκη Γκαγκάτση, ειδικά μάλιστα όταν θεωρείς τον εαυτό σου ευθαρσώς καλύτερη ομάδα, τουλάχιστον από τη Σκωτία. Ο Γιοβάνοβιτς ρωτήθηκε στη συνέντευξη Τύπου της Παρασκευής, από Σκωτσέζο απεσταλμένο, ποια θεωρεί καλύτερη ομάδα, την Ελλάδα ή τη Σκωτία και απάντησε ορθά κοφτά στα αγγλικά “Greece”.

Δεν ήμασταν ακόμη έτοιμοι

Βάζοντας πάντως κάτω και τα δύο ματς με τη Σκωτία, τόσο εκείνο στο Χάμπντεν Παρκ, που δεχθήκαμε μία ουρανοκατέβατη ανατροπή, όσο και το αποψινό στο Φάληρο, το τελικό συμπέρασμα είναι ότι μάλλον δεν έχουμε ακόμη την απαιτούμενη ωριμότητα για να διαχειριστούμε τέτοιου είδους προκλήσεις.

Τουλάχιστον, το αποψινό ματς λειτούργησε ως ένα ανέξοδο μάθημα για τα επόμενα μεγάλα ραντεβού που θα έρθουν σε Nations League και κυρίως στα προκριματικά του Euro. Γιατί και πάλι πήγαμε να την πατήσουμε, ενώ φαινομενικά είχαμε φέρει τα πράγματα απόλυτα εκεί που θέλαμε, αλλά η νεανική Εθνική μας εμφάνισε ξανά τις γνωστές της παιδικές ασθένειες.

Όταν είσαι στο 3-0, έχοντας μάλιστα σκοράρει δύο φορές κόντρα στη ροή της αναμέτρησης, δεν επιτρέπεται να αφήνεις το ματς ζωντανό. Εκεί προσπαθείς να το πας ελεγχόμενα και να το σβήσεις. Αντ’ αυτού η Εθνική μας μπήκε σε μία διαδικασία ροντέο, με την μπάλα πάνω-κάτω, παρασυρμένη από τον ενθουσιασμό της και ενδεχομένως από μία αίσθηση ότι “τους έχουμε”.

Οι Σκωτσέζοι από την άλλη, δεν είχαν πλέον κάτι να χάσουν. Βγήκαν μπροστά, στηρίχθηκαν πάνω στην ταχύτητα του Ντόουκ και στα φυσικά τους προσόντα. Ο Κλαρκ σημάδεψε με τον ΜακΓκιν τον Βαγιαννίδη, ο οποίος σε δύναμη υστερούσε έναντι του χαφ της Αστον Βίλα και στο άψε σβήσε το καθαρό προβάδισμα έκανε φτερά. 3-2 και δράμα…

Ο “άγιος” Βλαχοδήμος

Τα ατομικά λάθη συνεχίστηκαν. Ένας κακός υπολογισμός του Κουλιεράκη παραλίγο να κοστίσει το 3-3 και οι Σκωτσέζοι μύριζαν αίμα. Ο Κλαρκ φόρτωσε την επίθεσή του με άλλους δύο φορ (Ντάικς, Σάνκλαντ), ο Γιοβάνοβιτς απάντησε με τρίτο στόπερ (Χατζηδιάκο) και τον φρέσκο Κωστούλα για να δώσει μάχες και το σκηνικό μεταφέρθηκε για τα καλά μέσα στην περιοχή μας.

Ήρθε και η αποβολή του Μπακασέτα στο 84′ για να το κάνει ακόμη πιο θρίλερ, όμως όταν η Σκωτία πίστεψε ότι βρήκε την ισοφάριση, ήρθε αντιμέτωπη με τον Βλαχοδήμο, ο οποίος στο πρώτο μέρος ήταν σχεδόν θεατής και τελικά έτσι όπως πήγε η αναμέτρηση, εξελίχθηκε σε MVP.

Η κίπερ της Σεβίλλης έκανε την απόκρουση του αγώνα στο 79′, απέναντι στον ΜακΤόμινι και στο 92′ είχε επίσης μία απίστευτη αντίδραση στη σέντρα του ΜακΓκιν, που ήταν πάρε βάλε στο ύψος της μικρής περιοχής.

Όπως είπαμε και πιο πάνω, μαθηματικά αυτό το αποτέλεσμα δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικά για την Εθνική μας, όμως κακά τα ψέματα, η ομάδα είχε ανάγκη μία νίκη ψυχολογίας μετά από τρία απανωτά χτυπήματα. Και πάντα είναι καλύτερο να διδάσκεσαι κερδίζοντας.

Προφανώς, ζητούμενο για την Εθνική από εδώ και πέρα είναι να βρει μεγαλύτερα διαστήματα σταθερότητας και ισορροπίας. Απόψε για παράδειγμα ήταν για 40 λεπτά απόλυτα κυριαρχική, με έξι τελικές on target, το γκολ του Μπακασέτα και σημαντικές ευκαιρίες από Καρέτσα, Τζόλη και Παυλίδη. Γενικά, μία ομάδα φρέσκια, ωραία, κεφάτη, που μοίραζε χαμόγελα.

Και ξαφνικά άλλο ματς. Η Σκωτία, που έκανε την πρώτη της τελική στο 36′, σαν να πάτησε έναν διακόπτη μετά το 40′ κι έκανε τρεις φάσεις για γκολ στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου, η μία μάλιστα στο δοκάρι με τον ΜακΤόμινι να εκτελεί ανενόχλητος από το ύψος της μεγάλης περιοχής. Έχοντας πάρει τα πάνω της από το καλό φίνις στο πρώτο μέρος, μπήκε και στο δεύτερο με ορμή και παραλίγο να ισοφαρίσει σε 1-1, στο λάθος του Καρέτσα, που διόρθωσε ο ίδιος ο άσος της Γκενκ.

Μπήκαν Τεττέη, Κωστούλας έρχονται κι άλλοι

Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι απέκτησε εντελώς ροκ ρυθμό. Η Σκωτία πήρε ρίσκα, ανέβηκε σε μέτρα και η Εθνική μας το εκμεταλλεύτηκε με την ταχύτητα των Τεττέη, Τζόλη, Καρέτσα και τις προωθήσεις των Τσιμίκα, Βαγιαννίδη. Ειδικά, ο Τεττέη έκανε τον Χάνλι να βλέπει εφιάλτες σε δύο φάσεις και συνδύασε το ντεμπούτο του με μία εξαιρετική ασίστ στον Καρέτσα. Ακολούθησε η βολίδα του Τζόλη, που πήρε μέσα τα χέρια του Γκόρντον και στο τέλος έβαλε το χεράκι του ή μάλλον καλύτερα το πόδι του, ο “άγιος” Βλαχοδήμος.

Το αισιόδοξο της όλης υπόθεσης, είναι ότι αυτή η ομάδα έχει όλο το μέλλον μπροστά της και νομίζω άπαντες παραδεχόμαστε πως ακόμη δεν έχουμε δει ποιο είναι το ταβάνι της. Απόψε μπήκαν για πρώτη φορά οι Τεττέη και Κωστούλας και από πίσω έρχονται κι άλλα παιδιά.

Μετά από πολλά χρόνια, υπάρχει η πεποίθηση ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο διανύει μία περίοδο παραγωγικής άνθισης και εξωστρέφειας, με παίκτες πρωταγωνιστές σε καλές ομάδες ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.

Η γενικότερη αίσθηση είναι, ότι πια έχουμε τη δυνατότητα να επανέλθουμε σε τροχιά επιτυχιών και ότι είναι θέμα χρόνου η Εθνική μας να επιστρέψει σε μία μεγάλη διοργάνωση. Για αυτή τη γενιά είπαμε ήδη ένα κρίμα, δεν χρειάζονται άλλα στο μέλλον, αρκεί να υπάρχει υπομονή και πίστη στην εξελικτική διαδικασία.

Ναι λοιπόν στο καλό ποδόσφαιρο, ναι στην μπάλα κάτω, ναι στους όμορφους συνδυασμούς, στο τέλος όμως της ημέρας, αυτή η ομάδα, με το ταλέντο που έχει, οφείλει στον εαυτό της να σταματήσει να είναι το τρένο, που βλέπει τα άλλα τρένα να περνούν…