ΑΕΚ: Το “Nikolic Way” παγιώθηκε γρήγορα και πολλαπλά ενισχύεται

Δεν ήθελε πολύ τα όσα σπουδαία ο Γιούρι Λοντίγκιν έκανε, αυτά τα “πράγματα και θαύματα” με σωρεία επεμβάσεων απέναντι σε διαφορετικούς παίκτες της ΑΕΚ, να οδηγήσουν προς το τέλος την αναμέτρηση σε ένα σοκ για την Ένωση.

Ο Μπένιαμιν Βέρμπιτς, πιάνοντας το από εκεί που το είχε αφήσει κόντρα στον Παναθηναϊκό μπαίνοντας και τότε ως αλλαγή στο ματς, έκανε μια μαγική ενέργεια τρυπώντας δύο παίκτες της ΑΕΚ και πλασάροντας σε ένα σημείο που μόνο ο… Λοντίγκιν θα μπορούσε να απαντήσει στη Λιβαδειά. Λάθος… Το μπορούσε και ο Στρακόσα!

Οι “κιτρινόμαυροι” παραλίγο να την πατήσουν στη Λιβαδειά με μια περυσινή και προπέρσινη ενοχλητική συνταγή, έχοντας δηλαδή χάσει σωρηδόν κλασικές ευκαιρίες για να “κλείσουν” το ματς ενόσω το σκορ ήταν στο υπέρ τους 1-0, όμως ο Αλβανός γκολκίπερ της ομάδας είχε την απάντηση που δεν είχε δύο εβδομάδες νωρίτερα ο Ντραγκόφσκι απέναντι στον Βέρμπιτς.

Και παρόλο που κάποιος μπορεί εύλογα να σκεφτεί ότι δεν άλλαξε τίποτα στην ΑΕΚ επειδή πήγε να επαναληφθεί ένα άλλοτε παγιωμένο σκηνικό, τούτο θα μπορούσε να σταθεί ως υπαρκτός ισχυρισμός μόνον εφόσον δεν είχε παρακολουθήσει το ματς. Όποιος το έκανε, θα διαπίστωσε ότι η Ένωση έχει πλέον αφομοιώσει πλήρως το ‘’Nikolic Way’’.

Συνταγή συγκράτησης, διαβάσματος, υπομονής

Έχοντας να αντιπαρέλθει των πολλών απουσιών σε διάφορα μέρη της γης και Ηπείρων στις οποίες ο ίδιος στάθηκε πολύ στα λεγόμενά του πριν και μετά τον αγώνα στη Βοιωτία, Ο Νίκολιτς δεν είχε πολλά περιθώρια για δραστικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια.

Πορεύτηκε, λοιπόν, με παίκτες που είχαν σηκώσει μεγάλο αγωνιστικό και ταξιδιωτικό βάρος και φρόντισε ώστε η πρώτη μέριμνά τους μέσα στο παιχνίδι να είναι η διατήρηση της ισορροπίας που διέπει αυτή την ομάδα.

Την ήθελε εξ αρχής συμπαγή και υπομονετική, με εντολή να διαβάζει το ματς μέσα από πολλές πάσες και ποδόσφαιρο σκέψης, δίχως ρίσκα και με ανοιχτή την επιλογή να αφήνει τη μπάλα στον αντίπαλο σε αρκετά κομμάτια του πρώτου ημιχρόνου.

Με εξαίρεση το διάστημα 30’-45΄, όταν κάπου έχασε τον προσανατολισμό και τη συγκέντρωσή της δίνοντας την ευκαιρία στον Παλάσιος να απειλήσει δύο φορές, το παιχνίδι ήταν δικό της για 75+’ λεπτά, παρά το εξαιρετικό στήσιμο και την πολύ καθαρή αντιμετώπιση από τον Λεβαδειακό που δείχνει σύνολο συνειδητά απομακρυσμένο από τις τακτικές αντι-ποδόσφαιρου του συγκεκριμένου βεληνεκούς ομάδων.

Εκεί που κάπου τα χάλασε η ΑΕΚ με κίνδυνο στο τέλος να δεχθεί την ισοφάριση, ήταν στην τελική προσπάθεια όπου χάθηκαν σπάνιες ευκαιρίες για γκολ, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Γιόβιτς που κατάφερε προ κενής εστίας να τη σπρώξει στα δίχτυα -άθελά του- με το χέρι. Διότι, κατά τα ψέματα, αν στη θέση του ήταν ο Πιερό θα συζητούσαμε τώρα για “ατσουμπαλοσύνη”.

Εν κατακλείδι, σε μια διαδικασία εξελικτική και με παίκτες υψηλού επιπέδου να βρίσκονται ακόμα σε κατάσταση προσαρμογής, η ΑΕΚ όχι απλώς δεν σκοντάφτει μα σε πείθει κιόλας ότι παίρνει αυτό που θέλει δίχως να ιδρώνει ιδιαίτερα ή να παρουσιάζει συμπτώματα αφερεγγυότητας στο παιχνίδι της.

Και όλα αυτά έχοντας αναδείξει έως τώρα κάμποσους πρωταγωνιστές σε όλες τις γραμμές του γηπέδου, παίκτες που βγαίνουν μπροστά και έχουν παρουσία κομβική στο να παίρνει η ομάδα αυτό που θέλει μέσα στο γήπεδο, δίχως να είναι προβλέψιμη ή ένα έχει ένα μονότονο στυλ περιμένοντας να βγάλουν το φίδι από την τρύπα 2-3 συγκεκριμένα πρόσωπα.