ΑΕΚ: Συγγνώμη αλλά αυτό με τον Γιόνσον δεν είναι απλά άδικο, καταντάει εξωφρενικό

Τα καψόνια ήταν πάντοτε μια κατάσταση που απεχθανόμουν, μα γίνεται ακόμα χειρότερο όταν ξεπερνούν το όριο της εμμονής και της άνευ λόγου τιμωρίας. Καψόνι με κάποιο νόημα θα θεωρούσα για παράδειγμα να είναι βασικός ο καλοαναθρεμμένος Γιόβιτς στο ‘’κλουβάκι’’ της Ηλιούπολης ως τιμωρία για τις 0/10 μονομαχίες στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό.

Αυτό, ωστόσο, στο οποίο ο Μάρκο Νίκολιτς υποβάλλει τον Γενς Γιόνσον είναι άνω ποταμών, στα όρια του ενοχλητικού, του μη αποδεκτού. Δεν σου κάνει; Δεν τον θέλεις; Ωραία μην τον βάζεις στην αποστολή, μην τον παίρνεις μαζί σου.

Το να τον έχεις όμως σε κάθε ματς στον πάγκο και να μη του δίνεις συμμετοχή ούτε κόντρα στην Ηλιούπολη για να βλέπουμε τον ανεκδιήγητο Λιούμπιτσιτς -που τιμώρησες για έναν μήνα, μα για κάποιο λόγο εμφάνισες πάλι για να γίνει αλλαγή στο ημίχρονο- συνιστά κατάφωρη αδικία. Όχι μόνος προς τον Δανό, αλλά και προς την ομάδα και τον κόσμο.

Δεν ξέρω τι μπορεί να έχει κάνει ο Γιόνσον στον Νίκολιτς, ούτε μπορώ να δω το παραμικρό ίχνος δικαίωσης του πλάνου του προτιμώντας τον Γκρούγιτς ή τον Λιούμπιτσιτς, αλλά δεν μιλάμε για κάποια ρεζέρβα της ΑΕΚ τα προηγούμενα χρόνια μα για παίκτη εν δυνάμει βασικό για ολάκερη τριετία. Ποδοσφαιριστή με σπουδαία προσφορά και ενεργό ρόλο σε επιτυχίες της ομάδας, εγχώριες και ευρωπαϊκές.

Το περπάτημά του στο τέλος του αγώνα, με τα χέρια πίσω από πλάτη και την πικρία να ξεχειλίζει στο πρόσωπό του, ξεπερνά για μένα τη σημαντικότητα ακόμα και της άθλιας εικόνας της ΑΕΚ στην Ηλιούπολη.

Ένα τηλεοπτικό πλάνο που ξεχειλίζει από έλλειψη σεβασμού και μια απροσδιόριστη εμμονή προς ένα πρόσωπο που δεν αξίζει τέτοιας συμπεριφοράς και που σίγουρα έχει να προσφέρει αγωνιστικά.

Από εκεί και πέρα, στο αγωνιστικό σκέλος

Θλιβερή ήταν η εικόνα της ΑΕΚ, στο ίδιο status και οι (αρχικές) δηλώσεις του Νίκολιτς για τελικές που δεν έγιναν γκολ μετά από ένα παιχνίδι στο οποίο η ομάδα που παρουσίασε στον αγωνιστικό χώρο, σου δημιουργούσε νεύρα με την ατολμία, την αμηχανία και το δυσνόητο πλάνο της. Με παίκτες να μην ξέρουν τι να κάνουν, πώς να παίξουν, ποιο ακριβώς ήταν το ζητούμενο.

Τι να κρατήσεις από αυτό το παιχνίδι πέρα από το γκολ του Καλοσκάμη και τη διάθεσή του να μπει στις φάσεις για να φέρει τη λύση στο ματς;

Λίγο τη σοβαρότητα του Ρέλβας, την προσπάθεια του Χρυσόπουλου να αρπάξει την ευκαιρία, τις ατομικές (και κατά περιπτώσεις απονενοημένες) ενέργειες του Κοϊτά μήπως και δώσει τη λύση παίζοντας όπως κάποτε ο Γκάλης εναντίον των ψηλών της Σοβιετικής Ένωσης, ένας εναντίον όλων. Αυτά…

Συνολικά, η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική, μια συνέχεια όσων παρακολουθούσαμε στα προηγούμενα παιχνίδια του πρωταθλήματος, με εξαίρεση την εικόνα κόντρα στην Αμπερντίν που έδωσε μια ενδιάμεση ευχάριστη νότα. Ήδη όμως, την ξεχάσαμε…