ΑΕΚ: Ο εκκωφαντικός θόρυβος της σιωπηλής σκυτάλης

Για την ΑΕΚ που και όσα μικρά και μεγάλα έχει πετύχει στην πορεία των τελευταίων πέντε μηνών, τις στατιστικές και αριθμητικές αναλύσεις για το μικρό θαύμα της μετάλλαξής της, τα τακτικά διδάγματα του Στρατηγού Νίκολιτς, έχουν ήδη γραφτεί πολλά και θα ειπωθούν ακόμα περισσότερα.

Επιτρέψτε μου να σταθώ στο μεγαλείο του ποδοσφαιριστή που -κατά τα λεχθέντα- διανύει τα τελευταία χιλιόμετρα της μεγαλειώδους καριέρας του στην ΑΕΚ. Ίσως και της πορείας του συνολικά με φανέλα και σορτσάκι.

Φτάνοντας στον τερματισμό, ο Ντομαγκόι Βίντα δεν θα είναι απλώς ένας ποδοσφαιριστής που θα έχει περάσει από εκείνη. Θα αναγνωρίζεται ως μια στάση ζωής μέσα στο γήπεδο. Η αφοσίωσή του δεν εκφράστηκε ποτέ με παχιά λόγια, αλλά με κάθε τάκλιν αποτροπής, με κάθε κεφαλιά στο όριο, με εκείνη την αξεπέραστη επιμονή του σοφού ανθρώπου που αναγνωρίζει ότι το καθήκον προηγείται της λάμψης. Ο Βίντα έμαθε να υπηρετεί την ομάδα όπως ο παλιός πολεμιστής υπηρετεί το τάγμα του: χωρίς ερωτήσεις, χωρίς εκπτώσεις.

Η ηγετική παρουσία του δεν χρειάστηκε περιβραχιόνια για να επιβληθεί. Υπάρχει στο βλέμμα, στον τρόπο που στέκεται πριν από μια κρίσιμη φάση, στην ψυχραιμία που μεταδίδει στους νεότερους όταν η πίεση μεγαλώνει. Η άμυνα γύρω του έμοιαζε πιο σταθερή, όχι μόνο τακτικά, αλλά και πνευματικά. Ο Βίντα είναι ο παίκτης που ακόμα και σήμερα δίνει σχήμα στο «μαζί», που εξηγεί ότι η ευθύνη είναι συλλογική και κάνει τον φόβο μικρότερο.

Ο Κροάτης ήταν και συνεχίζει οδεύοντας στα 37 του από εκείνες τις μορφές που ορίζουν την έννοια της ηγεσίας όχι μέσα από την επιβολή, αλλά μέσα από τη συνειδητή υποχώρηση. Από την πρώτη στιγμή στην ΑΕΚ, δίδαξε ότι ο πραγματικός αρχηγός δεν είναι αυτός που βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο, αλλά εκείνος που ξέρει πότε να κάνει ένα βήμα πίσω για να φωτιστούν οι άλλοι. Και το έκανε με αξιοπρέπεια, χωρίς ίχνος εγωισμού, σαν άνθρωπος που έχει ήδη πετύχει όσα είχε να αποδείξει.

Ο ρόλος και η ετοιμότητα

Η πορεία του στην ΑΕΚ σφραγίστηκε ακριβώς από αυτή τη διττή φύση του: του ηγέτη που προστατεύει και του στρατιώτη που υπηρετεί. Έζησε τίτλους, συγκλονιστικές βραδιές και στιγμές δικαίωσης, αλλά ίσως η μεγαλύτερη συνεισφορά του να ήταν αυτή που δεν μετριέται σε στατιστικά. Η μετάβαση. Η συνέχεια. Η σιωπηλή παράδοση της σκυτάλης χωρίς ρήγματα.

Η ηγετική παρουσία του δεν περιορίστηκε ποτέ στα ενενήντα λεπτά. Είναι καθημερινή, αθόρυβη, παιδαγωγική. Ο Βίντα λειτουργεί ως σημείο αναφοράς για τους νεότερους ποδοσφαιριστές, όχι με συμβουλές που επιβάλλονται, αλλά με το παράδειγμα. Με τον τρόπο που προπονείται, με τη σοβαρότητα που αντιμετωπίζει ακόμη και την πιο «μικρή» αναμέτρηση, με την αποδοχή του ρόλου του όταν οι συνθήκες απαιτούσαν ανανέωση και εξέλιξη. Έμαθε στους γύρω του ότι η ομάδα είναι ζωντανός οργανισμός και πως για να προχωρήσει, χρειάζεται χώρο για να αναπνεύσουν οι επόμενοι.

Κι όμως, αυτή η υποχώρηση δεν σήμαινε ποτέ απουσία. Ο Βίντα ήταν -και παραμένει- πάντα εκεί. Έτοιμος να προσφέρει «τοπ υπηρεσίες» στην πιο καθαρή μορφή τους: ασφάλεια, εμπειρία, ψυχραιμία. Όταν η ένταση ανέβαινε, όταν οι ισορροπίες κρέμονταν από μια στιγμή, η παρουσία του στο γήπεδο λειτουργούσε σαν άγκυρα. Δεν χρειαζόταν να φωνάξει, αρκούσε να σταθεί σωστά. Να διαβάσει τη φάση. Να θυμίσει με μια κίνηση πως το ποδόσφαιρο, στο τέλος, είναι θέμα ευθύνης.

Η πορεία του στην ΑΕΚ ήταν μια διαδρομή ουσίας. Υπήρξε ένας ηγέτης παλαιάς κοπής, που ήξερε πως η μεγαλύτερη νίκη είναι να φεύγεις έχοντας αφήσει πίσω σου κάτι καλύτερο από αυτό που βρήκες. Ήρθε με βαριά καριέρα και διεθνές κύρος, αλλά έμεινε γιατί αγκάλιασε το βάρος της φανέλας.

Έδεσε το όνομά του με μεγάλες στιγμές, με τίτλους, με βραδιές που η Νέα Φιλαδέλφεια βράζει από πάθος και πίστη. Δεν ήταν ποτέ ο πιο θεαματικός, ήταν όμως ο πιο αξιόπιστος – κι αυτό, στο ποδόσφαιρο, είναι συχνά η πιο σπάνια αρετή.

Και τώρα, καθώς ο κύκλος πλησιάζει στο τέλος του, ο Ντομαγκόι Βίντα δικαιούται ένα φινάλε αντάξιο της διαδρομής του. Ένα φινάλε δυνατό, καθαρό, με το κεφάλι ψηλά και το χειροκρότημα ειλικρινές. Γιατί υπάρχουν παίκτες που περνούν, και υπάρχουν ποδοσφαιριστές που μένουν για πάντα.

Ο Βίντα ανήκει στους δεύτερους – σε εκείνους που δεν έγραψαν απλώς ιστορία στην ΑΕΚ, αλλά επίσης δίδαξαν ότι ποδόσφαιρο είναι πρώτα ευθύνη και μετά φιλοδοξία.