AEK: Αυτές οι νίκες δίνουν πνοή και ενισχύουν την υπομονή για το σχέδιο που τρέχει

Με αυτογνωσία, υπομονή και επιμονή, η ΑΕΚ καταφέρνει να κατακτά νίκες και να δημιουργεί έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα ομάδας. Ξέρουμε τις αδυναμίες της, δεν γνωρίζουμε ωστόσο πιο μπορεί να είναι το ταβάνι της εφόσον ενισχυθεί σωστά τον Ιανουάριο, ξεπεράσει τραυματισμούς που τη δυσκολεύουν να αποκτήσει συνοχή και διορθώσει προβλήματα που την την αναγκάζουν σε διαρκή μπρος-πίσω.

Έως τότε τι μπορεί να κάνει πέρα από το να προσπαθεί για νίκες, έστω με αυτό το φτωχό 1-0 που η αλήθεια είναι ότι αδικεί την προσπάθειά της. Κυριαρχία έχει, ευκαιρίες δημιουργεί, τρόπους να πατάει στην αντίπαλη περιοχή εφευρίσκει, αλλά είναι μια συνεχιζόμενη κατάσταση αυτή των χαμένων ευκαιριών, της βιασύνης απέναντι στο τέρμα, έως και της τσαπατσουλιάς κατά περιπτώσεις που απαιτούνται καθαρό μυαλό και ορθολογισμός.

Είναι και το πώς την αντιμετωπίζουν οι ομάδες που υπολείπονται σε ποιότητα εν συγκρίσει με εκείνη, έχοντας διαγνώσει τη δυσκολία της να σκοράρει. Ο Άρης ήταν ακόμα ένας αντίπαλος ο οποίος έπαιζε πίσω από τη μπάλα, πολύ κλειστά, με σποραδικές μόνο προσπάθειες να πιέσει ψηλά και γενικότερα με ξεκάθαρο στόχο να κλείσει τους χώρους για να αποτρέψει αυτό το ένα γκολ με το οποίο συνήθως η ΑΕΚ νικά. Έφτασε και αυτός στην πηγή, πιο κοντά από τον ΟΦΗ και λιγότερο από τον Παναιτωλικό, όμως το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: 1-0 υπέρ της ΑΕΚ.

Θα είναι η μόνιμη λύση ο Ζίνι;

Το πώς θα καταφέρει η Ένωση να ξεκολλήσει από τόσο ισχνές επιτυχίες σε τέτοια ματς είναι το επόμενο βήμα, στο οποίο ίσως μια σταθερή λύση να είναι ο Ζίνι. Αυτός έδωσε τη νίκη χθες, αλλά πρέπει να τον δούμε σε βάθος χρόνου και μετά από αρκετά λεπτά συνεργασίας με τον Γιόβιτς, μέσα από ένα σχέδιο που ο σκοπός ήταν να τεθεί σε εφαρμογή το καλοκαίρι, όμως οι ατυχείς συγκυρίες δεν το επέτρεψαν.

Μέχρι βέβαια να αλλάξει η ΑΕΚ πίστα σε τέτοιου είδους, πιο βάτα δηλαδή παιχνίδια, θα πρέπει πρώτα να προσαρμοστεί στις επόμενες και πιο σύνθετες ανάγκες που έπονται. Παιχνίδι στη Φλωρεντία κόντρα στην Φιορεντίνα και αμέσως μετά αθηναϊκό ντέρμπι εκτός έδρας απέναντι στον Παναθηναϊκό.

Η προσαρμογή πάντως στα ποδοσφαιρικά δεδομένα του Νίκολιτς, γίνεται ολοένα και πιο αρμονική. Αν ψάξει κάποιος το αγριεμένο επιθετικό ποδόσφαιρο του Αλμέιδα δεν θα το βρει και δεν θα πρέπει πλέον να το επιζητά. Δημιουργείται μία εντελώς διαφορετική κατάσταση την οποία ο κόσμος αρχίζει να αντιλαμβάνεται και να υποστηρίζει με περισσότερη θέρμη.

Προφανώς και βοηθούν οι νίκες, όχι το θέαμα. Όμως γνωρίζοντας ότι υπάρχει μπροστά ένα σχέδιο που απαιτεί επιπλέον δύο μεταγραφικές περιόδους και βλέποντας ταυτόχρονα την ομάδα να νικά, μπαίνει στο πετσί του ρόλου που του αναλογεί και περικλείεται σε μία και μόνο λέξη: υπομονή!

Υπομονή για να δούμε πού θα φτάσει η δουλειά το ερχόμενο καλοκαίρι, αλλά προφανώς έως τότε και απαίτηση μέχρι να οδηγηθούμε εκεί για την ύπαρξη και συνέχεια μιας ομάδας ανταγωνιστικής που θα προσπαθεί να κρατάει την επαφή με όλους τους στόχους.