Υπάρχουν αποφάσεις που παίρνουμε στη ζωή μας και την καθορίζουν, για πάντα. Σπάνια, ωστόσο, αυτό συμβαίνει στην εφηβεία, όταν το αίμα βράζει, τα «θέλω» είναι πολλά και η επαφή με την πραγματικότητα δεν έχει πλησιάσει καν στο 100%. Προφανώς υπάρχουν εξαιρέσεις και σε αυτόν τον «κανόνα». Μία είναι η Άννα Ντουντουνάκη.

Η σχέση της με τον υγρό στίβο δεν θα έλεγες πως άρχισε με τον καλύτερο τρόπο. Η «εισαγωγή» της ιστορίας της γράφτηκε στο κολυμβητήριο των Χανίων, όπου πήγαινε με το νηπιαγωγείο της, στο πλαίσιο των σχολικών προγραμμάτων για την εκμάθηση κολύμβησης. "Ήμουν λίγο φοβητσιάρα, είναι η αλήθεια. Όταν φτάναμε στην πισίνα, εγώ πήγαινα σιγά σιγά και τοίχο–τοίχο. Μια φορά είχα βρέξει και μια προπονήτρια κάνοντας βουτιά, και δεν ξαναπήγα από την ντροπή μου".

Στην ηλικία που είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να αφήσει τη μικρή (παιδική) πισίνα για τη μεγάλη, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη συγχρονισμένη κολύμβηση. Ήταν 5 χρόνων. "Ακόμα δεν ήξερα να κολυμπάω καλά καλά. Είχαμε όμως μια καλή προπονήτρια, η οποία είχε ένα σύστημα με σκουπόξυλο. Στην αρχή, το κρατούσε για να το φτάνω όπως χτυπάω τα πόδια μου. Μετά το άφηνε, για να μάθω να κολυμπάω και να επιπλέω".

"Πηγαίνω πάντα όπου εντυπωσιάζομαι"

Μέχρι την πρώτη Λυκείου, το 2010, η Άννα Ντουντουνάκη ασχολούνταν με τη συγχρονισμένη κολύμβηση. Ώσπου μια μέρα ενημέρωσε πως στο εξής θα έκανε κολύμβηση. Είχε διαλέξει ένα από τα πιο δύσκολα στιλ: την πεταλούδα.

"Ως παιδί δεν είχα καν δοκιμάσει την κολύμβηση. Είχα πάει κατευθείαν στην καλλιτεχνική, γιατί την έβρισκα πιο εντυπωσιακή. Για την ακρίβεια, ακόμα τη θεωρώ πιο εντυπωσιακή, ένα από τα πιο εντυπωσιακά αθλήματα που μπορεί να δει κανείς. Μέσω αυτής έμαθα να κολυμπώ". Όταν αποφάσισε να κάνει αλλαγή «κατεύθυνσης», διάλεξε την πεταλούδα, "γιατί ήταν το πιο εντυπωσιακό στιλ στο μυαλό μου. Νομίζω ότι πάντα πηγαίνω όπου εντυπωσιάζομαι. Δεν δοκίμασα κάτι άλλο. Ήταν η πρώτη μου επιλογή.

Τότε πίστευα πως, αν κάποιος έχει ασχοληθεί με τη συγχρονισμένη, όποιο σπορ κι αν έκανε μετά θα του φαινόταν αστείο. Οι ώρες της προπόνησης είναι άπειρες –φτάνουν και τις 10 τη μέρα– και περιλαμβάνουν πράγματα που κάνουν σε πολλά άλλα αθλήματα. Επίσης, οι θυσίες ήταν πάρα πολλές. Για να μπορώ να είμαι μέλος της εθνικής ομάδας, έπρεπε να λείπω 2-3 μήνες κάθε χρόνο από το σπίτι μου. Δεν ήταν “μαζεμένο” αυτό το χρονικό διάστημα. Έφευγα κάθε φορά για μια ή δυο βδομάδες. Για το ανάλογο διάστημα έλειπα και από το σχολείο – και έχανα μαθήματα που έπρεπε να αναπληρώσω".

Σημείωση: Η Άννα ήταν πάντα άριστη μαθήτρια – σημαιοφόρος. Για να μην το ξεχάσω, μελετούσε και πιάνο για χρόνια, ενώ έχει πτυχία σε τρεις ξένες γλώσσες. "Από μικρή πίστευα στον συνδυασμό του αθλητισμού με την εκπαίδευση. Και κάθε φορά που δεν αισθανόμουν καλά στο ένα πεδίο, με βοηθούσε το άλλο", εξηγεί, αλλά σε αυτά θα επανέλθουμε και παρακάτω.

Πίσω στη εφηβική ζωή της μακριά από το σπίτι: "Όταν ήμασταν με την εθνική στην Αθήνα, έμενα σε ξενοδοχείο μαζί με άλλες κοπέλες – συνθήκη που δεν μπορώ να πω ότι ήταν ιδανική, πόσο μάλλον έπειτα από οκτώ και δέκα ώρες προπόνησης κάθε μέρα. Δεν έχεις τις ανέσεις σου, την οικογένεια και τους φίλους σου, ενώ έχεις εξάντληση. Εντωμεταξύ, δεν ήμουν ποτέ στο σπίτι μου τα καλοκαίρια. Θα συμφωνείς πως αυτή δεν είναι η ονειρική ζωή για ένα παιδί 13 και 14 χρόνων. Όλο αυτό έγινε κάποια στιγμή πολύ δύσκολο για μένα. Τότε είπα πως θέλω να σταματήσω". Είχε προηγηθεί η κατάκτηση χρυσού μεταλλίου στο Μεσογειακό Κύπελλο, που είχε διεξαχθεί στην πόλη της.

"Είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου"

Αργότερα διαπίστωσε ότι τα όσα έκανε στις εξαντλητικές προπονήσεις "ήταν ο λόγος που μπορούσα να κολυμπήσω γρήγορα". Αν τη ρωτήσεις τι προτιμά σήμερα, κολύμβηση ή συγχρονισμένη, δεν μπορεί να σου απαντήσει. "Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι στην κολύμβηση μου αρέσει περισσότερο ότι είσαι μόνος σου και όλα εξαρτώνται από το χρονόμετρο. Είναι πιο αντικειμενικό, αν θες, άθλημα".

Δεν μετανιώνει για την... αλλαγή πλεύσης. "Τουναντίον, είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου. Ήταν από τις πρώτες αποφάσεις που πήρα μόνη μου και ήταν η πιο σωστή που έχω πάρει μέχρι σήμερα στη ζωή μου – μαζί με το να περάσω στη Νομική. Αν και δεν μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα για τη Νομική, αφού δεν έχω δει ακόμα τα αποτελέσματα", λέει γελώντας.

Το πτυχίο, πάντως, από τη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών το πήρε με άριστα. Στην επιλογή αυτής της κατεύθυνσης έπαιξε ρόλο η μητέρα της, που είναι δικηγόρος. Αφότου ολοκλήρωσε τα του πτυχίου, άρχισε μεταπτυχιακό στο University of London Commercial and Corporate Law.

Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, ήταν συνεπής και με την πρόοδο της στο άθλημα που είχε επιλέξει. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο αγωνίστηκε στα 100 μέτρα πεταλούδα και τερμάτισε έβδομη, καταρρίπτοντας το εθνικό ρεκόρ. Το 2019, στο Πανευρωπαϊκό της Γλασκώβης, ανέβηκε στο τρίτο σκαλοπάτι του βάθρου – για να δώσει στην Ελλάδα το πρώτο μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 25άρας πισίνας. Στο Παγκόσμιο που διεξήχθη την ίδια χρονιά στη Νότιο Κορέα, έπιασε το όριο για τους Αγώνες του Τόκιο. Δεν περίμενε το χρυσό. "Για δέκα δευτερόλεπτα μετά τον τερματισμό προσπαθούσα να επεξεργαστώ αυτό που έγραφε ο ηλεκτρονικός πίνακας: Πως ήμουν πρώτη". Τον Μάιο του 2021 μετείχε στο Πανευρωπαϊκό της Βουδαπέστης. Έγινε η πρώτη Ελληνίδα που κατέκτησε το χρυσό στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση και η επίδοση της ήταν νέο πανελλήνιο ρεκόρ.

"Για καιρό δεν είχα καταλάβει τι πέτυχα. Ναι, συνειδητοποίησα πως είχα πάει πολύ καλά, αλλά άργησα να χωνέψω ότι είμαι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Κάποιες στιγμές το σκέφτομαι και λέω: Είμαι όντως η καλύτερη αθλήτρια στην πεταλούδα στην Ευρώπη; Μου ακούγεται λίγο περίεργο στο αφτί μου όλο αυτό. Μπαίνω και ξαναβλέπω το βίντεο στο YouTube κάποιες φορές για να θυμηθώ τη στιγμή".

Της ζήτησα να θυμηθεί τη στιγμή του τερματισμού. "Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον χρόνο, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, και μετά δεν τον ξαναείδα ποτέ. Τον ξέχασα αμέσως. Ήταν η πρώτη φορά που το μάτι μου είχε κολλήσει στον αριθμό 1 δίπλα στο όνομά μου. Τον χρόνο ότι μπορούσα να τον κάνω. Είχα δουλέψει για αυτόν. Δεν ήταν έκπληξη. Σίγουρα δεν ήταν εύκολο να τον πιάσω. Πολλοί προσπαθούν, αλλά δεν τους βγαίνει. Για τα δικά μου δεδομένα και τις απαιτήσεις που έχω από τον εαυτό μου, ήταν ένας πάρα πολύ καλός χρόνος. Δεν θα μειώσω τη σημασία του. Απλά, σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι θα βγω πρώτη.

"Είμαι ανταγωνιστική ως άνθρωπος. Όταν μπήκα σε αυτή την κούρσα, είπα στον εαυτό μου ότι θα κάνω το καλύτερο που μπορώ και ότι είμαι σε θέση να πάρω ένα μετάλλιο. Δεν μου είχε περάσει, όμως, από το μυαλό ότι αυτό μπορεί να είναι χρυσό".

"Ξαφνικά βρέθηκα στο μηδέν"

Από το Παγκόσμιο στη Νότιο Κορέα έως το Πανευρωπαϊκό στη Βουδαπέστη, ο πλανήτης κυριεύτηκε από την πανδημία που υποχρέωσε όλους μας να αλλάξουμε συνήθειες – και ζωή. "Οι αλλαγές άρχισαν πριν μάθουμε ότι θα αναβληθούν οι Αγώνες. Από τα μέσα Μαρτίου, όταν γυρίζαμε από προετοιμασία στην Τουρκία και είχαν περάσει τα 2/3 της χρονιάς. Είχα κάνει πολλές θυσίες. Είχα αλλάξει πολλά πράγματα στην καθημερινότητά μου, προκειμένου να είμαι σίγουρη στο τέλος της χρονιάς πως είχα κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα. Μετά την Τουρκία, μας είπαν να πάρουμε 2-3 μέρες για να ξεκουραστούμε. Οι ημέρες έγιναν περισσότερες και τότε κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά.

"Ενώ ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση, βρέθηκα στο μηδέν. Ένιωθα ότι δεν είχα κολυμπήσει για δυο μήνες. Από τη μία δεν ήθελα να αναβληθούν οι Ολυμπιακοί, καθώς είχα περάσει πολλά και δεν ήθελα να διανοηθώ ότι θα έπρεπε να προσθέσουμε άλλη μια χρονιά προετοιμασίας. Από την άλλη, ήξερα ότι εάν γίνονταν κανονικά, θα ήταν σαν να μην πηγαίναμε. Όταν μένεις για δυο μήνες μακριά από την πισίνα, δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα έχεις και μεγάλη τύχη στην όποια διοργάνωση. Αυτό που με στενοχώρησε περισσότερο δεν ήταν η αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά ότι έμεινα εκτός νερού για μήνες. Κάτι που σήμαινε πως θα χρειαζόμουν το ίδιο διάστημα για να επανέλθω. Όταν θέτεις ένα μεγάλο στόχο και ξαφνικά σου λένε πως “χάνεται”, πως δεν ξέρουν πότε και αν θα γίνουν οι Αγώνες, παθαίνεις ένα σοκ. Ψυχολογικά δεν ήμουν στα καλύτερά μου".

Πρώτα έφτιαξε τη ψυχολογία της (εστίασε ξανά στον στόχο «για τον οποίον δουλεύω για χρόνια») και μετά έκανε ό,τι χρειαζόταν για να φτάσει στις επιδόσεις που ήθελε. Τώρα, λέει "δεν με νοιάζει αν θα υπάρχει κόσμος στις εξέδρες. Το μόνο που θέλω είναι να γίνουν οι Αγώνες και να πάω όσο το δυνατόν καλύτερα. Δεν λέω πως αδιαφορώ για την απουσία των φιλάθλων. Λέω ότι επικεντρώνω σε αυτά που πρέπει να κάνω και για τα οποία κοπιάζω από το 2016". Τι θέλει να ζήσει στο Τόκιο; "Θέλω να κάνω ένα ρεκόρ και, από εκεί και πέρα, ό,τι έρθει".

Από τις πισίνες στα έδρανα των δικαστηρίων

Όπως αναφέραμε και πιο πάνω πέρα από πρωταθλήτρια κολύμβησης η Άννα Ντουντουνάκη έχει καταφέρει πριν συμπληρώσει τα 26 της χρόνια να έχει πάρει το πτυχίο της στη Νομική, να κάνει ένα μεταπτυχιακό, να μιλά τρεις ξένες γλώσσες και να παίζει και πιάνο.

Εμείς κουραστήκαμε και μόνο στην καταγραφή. Εκείνη, όμως, ήθελε να τα κάνει όλα με τον δικό της τρόπο και τα κατάφερε. "Μία προπονήτρια παλιά μου είχε πει ότι πρέπει να διαλέξω. Ακόμα και οι γονείς μου μου το είχαν πει. Βέβαια, τώρα που βγήκα πρώτη άλλαξαν άποψη. Νομίζω ότι όλα είναι θέμα επιλογών και τι στόχους θες να πετύχεις. Εμένα που άρεσε πάντα το κολύμπι. Μου αρέσουν οι αγώνες, μου αρέσει ο ανταγωνισμός. Είναι κάτι που με ιντριγκάρει.

Οι γονείς μου από την άλλη ήθελαν να διαβάζω, να είμαι καλή μαθήτρια, να περάσω στη σχολή που θέλω και να όσο καλύτερες σπουδές γίνεται για να έχω ένα καλό βιογραφικό. Όπως καταλαβαίνεις το ένα το έκαναν επειδή το ήθελα εγώ, το άλλο το έκανα μεν επειδή το ήθελα, αλλά κανείς δεν θα σου πει ότι απολαμβάνει το διάβασμα. Βέβαια, το ίδιο θα σου πει κάποιος και για τις προπονήσεις.

Όπως στην προπόνηση είχα τον προπονητή που μου έδινε κίνητρο και κουράγιο να συνεχίσω, έτσι και σχολείο είχα τους γονείς μου. Δεν είμαι στρατιωτάκι. Κι εγώ κάποιες φορές χαλάρωνα. Έχω μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Μου αρέσει να ξεχωρίζω. Δεν μου αρκεί να είμαι σε μία μέση κατάσταση. Θέλω να κάνω το κάτι παραπάνω. Είχα μια συνέπεια σε όλα όσα έκανα".

Φυσικά, οι γονείς της πέρα από την ψυχολογική στήριξη της παρείχαν πάντοτε και ό,τι μπορούσαν για να κυνηγήσει τα όνειρά της. "Τόσα χρόνια για να φτάσω να αγωνίζομαι σε διεθνές επίπεδο αν δεν είχαν οι γονείς μου τα χρήματα δεν θα είχα φτάσει σε αυτό το σημείο. Για αυτό θέλω να ευχαριστήσω τους χορηγούς μου που είναι εκεί και με στηρίζουν".

Για το τέλος την αφήσαμε να μας περιγράψει πώς θα ήθελε να είναι η ζωή της μετά το τέλος της αθλητικής της καριέρας και ήταν η μόνη ερώτηση στην οποία σκέφτηκε μερικά δευτερόλεπτα πριν απαντήσει. "Θα ήθελα να ασχοληθώ με την νομική. Πάντα αυτό σκεφτόμουνα. Θέλω να ασκήσω το επάγγελμα. Να κάνω μία οικογένεια και να έχω μία φυσιολογική ζωή. Τα όνειρα χτίζονται στην πορεία. Κάποια στιγμή στο μέλλον θα ήθελε να επιστρέψω στα Χανιά. Είναι πιο ανθρώπινη η ζωή εκεί. Όλη η ζωή μου είναι εκεί χτισμένη."

* Το SPORT24 φιλοξενεί τους “The Olympians”! Οι Έλληνες Αθλητές που θα μας εκπροσωπήσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες φωτογραφίζονται και μιλούν αποκλειστικά στο SPORT24 για την προετοιμασία τους πριν το μεγάλο ταξίδι στο Τόκιο. Απολαύστε το μοναδικό αφιέρωμα και μπείτε στον παλμό του μεγαλύτερου αθλητικού γεγονότος του πλανήτη!

Photo credits: Άγγελος Ζυμάρας / azsportsimages.com