Η Αφροδίτη Γιαρένη στο SPORT24: Δικηγορία και αθλητισμός, μια γυναίκα που ξέρει να κολυμπάει στα βαθιά

Πώς μπορεί να συνδυαστεί η κολύμβηση σε υψηλό επίπεδο με μια καριέρα σε έναν απαιτητικό κλάδο όπως η Νομική; Η Αφροδίτη Γιαρένη βάλθηκε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, επιστρέφοντας από τη Σιγκαπούρη με πέντε μετάλλια.

Η 32χρονη κολυμβήτρια έλαμψε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης Masters τον Αύγουστο, κατακτώντας πέντε μετάλλια (τέσσερια χρυσά και ένα ασημένιο), με ολόκληρη την ελληνική αποστολή να μετρά έντεκα μετάλλια.

Στην κατηγορία 30-34, η Αφροδίτη Γιαρένη ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στα 50μ. ύπτιο Γυναικών με χρόνο 29.74, στα 200μ. ύπτιο με 2:22.93, στα 200 Μικτή Ατομική με 2:21.78 και στα 100μ. ύπτιο με 1:03.44, ενώ ήταν δεύτερη στα 100μ. πεταλούδα με 1:02.30.

Η Αφροδίτη Γιαρένη άνοιξε την καρδιά της αποκλειστικά στο SPORT24 μιλώντας για τις επιδόσεις της στη Σιγκαπούρη, για τη διττή υπόστασή της ως κολύμβητρια και δικηγόρος, τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει για να ισορροπήσει ανάμεσα στα δύο, αλλά και για τις θυσίες της που πολλές φορές δεν αναγνωρίζονται.

Συνέντευξη στον Σταύρο Λιώση

Είναι γεγονός από τη Σιγκαπούρη είχες σχεδόν τα μισά μετάλλια της ελληνικής αποστολής. Ατομικά ρεκόρ καριέρας. Πανελλήνια ρεκόρ masters. Πώς βίωσες όλη αυτή την αποστολή;

“Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Ήταν το πιο όμορφο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που συμμετείχα. Όχι μόνο από άποψη επιδόσεων, γιατί άλλωστε, συγκριτικά και μόνο να το δούμε, στα προηγούμενα Παγκόσμια Πρωταθλήματα Masters στατιστικά είχα αποδώσει καλύτερα∙ περισσότερα χρυσά μετάλλια, ευρωπαϊκά ρεκόρ και περισσότερα ρεκόρ αγώνων, καλύτερες επιδόσεις. Όμως, σημασία δεν έχουν μόνο τα μετάλλια και οι χρόνοι. Πλέον, σαν Masters, ζούμε τις στιγμές, οπότε μπορώ να πω ότι συνολικά ως εμπειρία, βίωσα πολύ όμορφα αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Το κλίμα ήταν υπέροχο, υπήρχε από όλους ένας ενθουσιασμός και πολύ μεγάλη χαρά εντός και εκτός πισίνας, ήταν μια μεγάλη γιορτή του αθλητισμού. Χαιρόσουν ειλικρινά να βρίσκεται στους χώρους της πισίνας. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια και ίσως φαίνεται «τρελό» σε κάποιον τρίτο, που το ακούει.

Επίσης, ήταν πολύ σημαντικό ότι ήμασταν αρκετά άτομα από την Ελλάδα. Δεν θα μας χαρακτηρίσω ακριβώς ελληνική αποστολή, γιατί δεν υπάρχει με την κλασική έννοια του όρου που χρησιμοποιούμε στους Έλληνες κολυμβητές, δηλαδή υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας με την κάλυψη εξόδων κλπ. Οι Masters καλύπτουν τα έξοδα συμμετοχής τους σε τέτοιους αγώνες ιδίαις δαπάναις.

Παρόλα αυτά, και δεδομένου ότι το ταξίδι στη Σιγκαπούρη είναι μακρινό, πολυέξοδο και τύχαινε μέσα στον Αύγουστο, που οι περισσότεροι κάνουν διακοπές, είναι αξιοσημείωτο ότι κατάφεραν να ταξιδέψουν ως εκεί πολλοί Έλληνες Masters κολυμβητές. Για παράδειγμα, στην επίσης μακρινή Ιαπωνία τον Αύγουστο του 2023, ήμασταν μόνο εγώ και άλλοι τρεις κολυμβητές. Αυτή η αύξηση των ελληνικών συμμετοχών μόνο θετικά μπορεί να αποτιμηθεί και είναι αναμφίβολα ελπιδοφόρα για το μέλλον.

Αυτό συνέβαλε και στην συνολικά ωραία εμπειρία, διότι ήμασταν μια μεγάλη ομάδα, που υποστήριζε ο ένας την προσπάθεια του άλλου και φυσικά είχα και τους συναθλητές μου από τον «Ναυτικό Σύλλογο Παλαίμων», που περάσαμε όμορφα εντός και εκτός πισίνας. Πάντα βοηθάει μια καλή παρέα!

Δεν ήθελα να τελειώσει όλη αυτή η εβδομάδα, που περνούσαμε εκεί, παρόλο που μπορεί να ήταν δύσκολη από πολλές απόψεις, αλλά ήταν μία πραγματικά αξέχαστη εμπειρία. Δεν μπορείς να με δεις τώρα που μιλάω, αλλά το χαμόγελό μου είναι μέχρι τα αυτιά, όποτε αναφέρομαι στη Σιγκαπούρη.

Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι παραλίγο να μη ζήσω όλη αυτή την εμπειρία της Σιγκαπούρης. Μέχρι τα τέλη Μαΐου 2025 ένιωθα σε άσχημη κατάσταση σωματικά και αθλητικά, ότι δεν μπορούσα να ανταποκριθώ ούτε στο ελάχιστο στον μέχρι τότε καλό μου εαυτό. Γι’ αυτό σκεφτόμουν να μην δηλώσω συμμετοχή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης. Στις αρχές Ιουνίου, όμως, κάτι «γύρισε» μέσα μου και σκέφτηκα ότι είναι ένα ταξίδι – εμπειρία ζωής, το οποίο δεν ήθελα να χάσω. Και ευτυχώς το έζησα!”.

Για το ταξίδι στην Σιγκαπούρη, θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την εταιρεία «ΣΤΗΛΜΕΤ» (Όμιλος ΒΙΟΧΑΛΚΟ), που εργάζομαι, διότι κάλυψαν τα έξοδα συμμετοχής μου στο Παγκόσμιο αυτό Πρωτάθλημα, όπως και στην Ιαπωνία. Οι άνθρωποι εκεί με στηρίζουν σε κάθε βήμα, με διευκολύνουν, όταν χρειάζεται να λείψω για αγώνες, και δείχνουν συνεχώς με λόγια και με έργα την υποστήριξή τους στην αθλητική μου δραστηριότητα. Είναι τιμητικό και συγκινητικό να απολαμβάνεις τέτοιας ένθερμης και έμπρακτης στήριξης από το εργασιακό σου περιβάλλον, κάτι καθόλου δεδομένο στις μέρες μας.

Επίσης, ιδιαίτερη αναφορά αξίζει και για τους «συνοδοιπόρους» μου στην διαδρομή προς την Σιγκαπούρη: τον Ρωμανό Αλυφαντή, προπονητή μου στην κολύμβηση εδώ και 4 χρόνια, την Θεοδώρα Γιαρένη, αδελφή μου και προπονήτριά μου στην ενδυνάμωση/γυμναστική εκτός νερού εδώ και 4 χρόνια, και την Κατερίνα Μιχαηλίδου, την διατροφολόγο μου, που μέσα σε μόλις 1μιση μήνα συνεργασίας πέτυχε θαυμαστά αποτελέσματα!”.

Είδα και μια σχετική ανάρτηση. Νομίζω ότι ήσουν πολύ συγκινημένη όσο τελείωνε η εβδομάδα εκείνη.

“Στους συγκεκριμένους αγώνες συγκινήθηκα πολύ, γιατί η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη και στο μεγαλύτερο κομμάτι της – μέχρι και τα τέλη Μαΐου- δεν ήμουν σε καλή κατάσταση. Ήταν στιγμές που ένιωθα απογοήτευση, που σκεφτόμουν ότι δεν είμαι σε καλή κατάσταση και απλά δεν είναι η «χρονιά» μου, δεν θα βγει τίποτα όσο και να το πιέσω. Όταν, όμως, ήρθαν τελικά οι καλές επιδόσεις μετά την 2η ημέρα των αγώνων για μένα, και ειδικά στα 100 μέτρα ύπτιο που ήταν ένας ανέλπιστα καλός χρόνος, τότε πραγματικά ξέσπασα.

Ήταν η στιγμή, που μου ήρθαν όλα στο μυαλό: οι ώρες της προπόνησης, οι δυσκολίες που πέρασα, οι στιγμές που ήθελα να τα παρατήσω αλλά συνέχιζα με πείσμα και θέληση ψυχής, οι φορές που έκλαιγα μόνη μου, η πειθαρχία στην γυμναστική, στην διατροφή, όλα. Δούλεψα πολύ σκληρά μέσα σε δύο μόλις μήνες, για να φτάσω στο αποτέλεσμα αυτό, παράλληλα με την κούραση και πίεση της δουλειάς που πλέον τον Ιούλιο έχει φτάσει στο απόγειό της και αποζητάς λίγη ξεκούραση.

Η Αφροδίτη Γιαρένη με τα μετάλλια που κατέκτησε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της ΣιγκαπούρηςΕκείνη τη στιγμή κατάλαβα πόσο υπέροχο είναι το συναίσθημα της δικαίωσης μετά από δυσκολίες. Στους προηγούμενους αγώνες, δεν είχα τόση συγκίνηση, γιατί όλα έβαιναν ομαλά. Αυτή τη φορά όμως, επειδή η χρονιά δεν έβαινε με τα επιθυμητά αποτελέσματα και ήρθε εν τέλει η δικαίωση των κόπων και της προσπάθειάς μου στο τέλος, η συγκίνηση ήταν τεράστια.

Είναι, επίσης, αλήθεια ότι όσο τελείωνε η βδομάδα εκείνη, προσωπικά με είχε πιάσει μια μελαγχολία, καθώς συνειδητοποιούσα ότι λιγοστεύουν οι μέρες της παραμονής μας εκεί, ότι θα τελειώσει όλη αυτή η εμπειρία και μετά ο καθένας θα επιστρέψει εκεί που είναι να επιστρέψει. 

Επειδή ακριβώς περνούσα τόσο όμορφα, ζούσα πραγματικά κάθε μέρα στο έπακρο, αγωνιζόμουν, κολυμπούσα, έκανα παρέα με φίλους που ήδη ήξερα από προηγούμενα Παγκόσμια, γνώρισα καινούριους από διάφορα μήκη και πλάτη της γης, έβλεπα κάθε μέρα αθλητές από όλο τον κόσμο να είναι στις πισίνες, στους αγωνιστικούς χώρους, να χαίρονται και απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, δεν ήθελα να τελειώσει όλη αυτή η εμπειρία. Με κατέκλυσε το συναίσθημα ότι ήθελα να το ζήσω και άλλο, παρά το ότι αυτό σήμαινε περισσότερες μέρες αγώνων και κούρασης”.

Θα μπορούσε αυτό το τόσο θετικό κλίμα να έπαιξε ρόλο και στην απόδοση σου;

“Σε κάποιο βαθμό ναι, υπό την έννοια ότι αυτό το τόσο θετικό κλίμα με βοήθησε πολύ ψυχολογικά και η ψυχολογία είναι ένας παράγοντας που παίζει ρόλο στην αθλητική απόδοση. Θα έλεγα, όμως, ότι η θετική ατμόσφαιρα συμβάλλει περισσότερο στην απόλαυση της όλης εμπειρίας των αγώνων και όχι στην απόδοση αυτή καθεαυτή, που είναι συνάρτηση και άλλων πολλών παραγόντων.

Προσωπικά, συνέβαλαν στην καλή μου διάθεση η γενικότερα όμορφη ατμόσφαιρα και το γεγονός ότι είχα εκεί την υποστήριξη των συναθλητών μου, αλλά και άλλων αθλητών από όλο τον κόσμο που έχω γνωρίσει, και τους οποίους συναντώ στα Πρωταθλήματα και μιλάνε πραγματικά με θαυμασμό για μένα, πράγμα που με συγκινεί και μου δίνει ταυτόχρονα κίνητρο για να προσπαθήσω περισσότερο.

Αυτό με βοήθησε σε μεγάλο βαθμό να αντιστρέψω την αρχικά αρνητική ψυχολογία, που είχα μετά το πρώτο μου αγώνισμα, που δεν πήγα τόσο καλά όσο ανέμενα με βάση την προετοιμασία που είχα κάνει και κυρίως δεν ήμουν σε καλή κατάσταση σωματικά, λόγω γαστρεντερίτιδας που έπαθα και με κατέβαλλε, οπότε μετά δεν είχα και την καλύτερη προδιάθεση για τις υπόλοιπες ημέρες των αγώνων. Και ήταν μόνο η αρχή… Έπονταν πολλές ημέρες αγωνιστικής δράσης.

Η υποστήριξη, όμως, των συναθλητών μου και το γενικότερα καλό κλίμα, όπως και η ενθάρρυνση της οικογένειάς μου και των φίλων μου έστω και εξ αποστάσεως από την Ελλάδα, συνέβαλλαν στο να μπορέσω να αποφορτιστώ, να παραμερίσω τα όποια αρνητικά συναισθήματα και να ανακάμψω ψυχολογικά. Προσπάθησα βέβαια και μόνη μου να το διαχειριστώ, να δω λίγο τη μεγαλύτερη «εικόνα», ότι δηλαδή έχω την τύχη να βρίσκομαι σε αυτή τη μεγάλη διοργάνωση, γι’ αυτό οφείλω τουλάχιστον να το απολαύσω όσο περισσότερο μπορώ. Και έτσι έκανα εν τέλει!”.

Σε επηρέασε η διαφορά του κλίματος; Πριν τη Σιγκαπούρη μας είχε μιλήσει ο Σπύρος Γιαννιώτης για τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζαν οι αθλητές του εκεί. Βέβαια αυτοί είναι στην ανοιχτή θάλασσα, αλλά φαντάζομαι ότι υπήρξε μία διαφορά και για σένα σε σχέση με την Ελλάδα.

“Υπήρξε πράγματι μεγάλη διαφορά, είναι ένα πολύ μεγάλο ταξίδι που ταξιδεύεις 15-20 ώρες για να φτάσεις, οπότε μετά θέλεις αρκετό χρόνο, για να εγκλιματιστείς εκεί και να προσαρμοστείς τόσο στην διαφορά ώρας όσο και στις συνθήκες ζωής.

Δεν είχε τόσο υψηλή θερμοκρασία, αλλά είχε πάρα πολλή υγρασία, το οποίο σε κουράζει και σε αφυδατώνει, σε “λιώνει”. Εκτός αυτού, δυστυχώς είχαμε πολύ μεγάλο θέμα να προσαρμοστούμε και με το φαγητό, το νερό και όλες τις διατροφικές συνήθειες, όπως ξέρω ότι αντίστοιχα προβλήματα αντιμετώπισαν και πολλοί άλλοι elite κολυμβητές, Έλληνες και Αμερικανοί, πριν λίγες ημέρες, που αγωνίζονταν και αυτοί εκεί.

Η Αφροδίτη Γιαρένη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της ΣιγκαπούρηςΜπορώ να πω ότι με δυσκόλεψε αρκετά η προσαρμογή και δυστυχώς δεν είχα ούτε τον χρόνο ούτε και την δυνατότητα να ταξιδέψω πολύ καιρό νωρίτερα, για να έχω στην διάθεσή μου ικανό χρόνο προσαρμογής.

Έφτασα στη Σιγκαπούρη και σε τρεις μέρες κολυμπούσα στο πρώτο μου αγώνισμα. Μετά τις 5-6 πρώτες μέρες διαπίστωσα ότι είχα αρχίσει να προσαρμόζομαι, να αντιμετωπίζω τις όποιες διαταραχές και να είμαι καλύτερα, πράγμα που φάνηκε και στα επόμενα αγωνίσματα.”.

Sky is the limit

Είχες διακριθεί και στην Ιαπωνία. Αυτά τα ρεκόρ για σένα τι σημαίνουν; Είναι μια κορυφή, ένα Έβερεστ ή είναι απλά “ένας ενδιάμεσος σταθμός και συνεχίζουμε”;

“Είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός και συνεχίζουμε. Δεν το έβλεπα πάντα έτσι, όμως.

Όταν πρωτοξεκίνησα την συμμετοχή μου σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα Masters, δηλαδή πολύ πρόσφατα, πρώτα στην Ιαπωνία (2023) και έπειτα στην Ντόχα (2024), όπου πέτυχα και στα δύο αξιοσημείωτες επιδόσεις, πανευρωπαϊκά ρεκόρ και ρεκόρ καριέρας, πίστευα ότι αυτό είναι το ταβάνι μου, αυτό είναι το Έβερεστ, μια κορυφή, που μέχρι τότε φάνταζε απόρθητη.

Οι χρόνοι μου ήταν πολύ καλοί και δεν θεωρούσα ότι θα μπορέσω να πετύχω κάτι περισσότερο και να βελτιωθώ ακόμα περισσότερο συνολικά. Θεωρούσα ότι έχω φτάσει στο «ταβάνι» μου.

Πλέον, όμως, έχω αναθεωρήσει και, όσο περνάει ο καιρός, βλέπω ότι εξακολουθώ να βελτιώνομαι. Δεν τρέφω φυσικά αυταπάτες ότι συνέχεια θα πετυχαίνω ρεκόρ, διότι με την πάροδο των ετών οι συνθήκες (ηλικία, επαγγελματικές, οικογενειακές υποχρεώσεις κλπ) αλλάζουν.

Όσο καλοδεχούμενα και αν είναι όταν έρχονται, τα ρεκόρ δεν είναι αυτοσκοπός μου, αλλά ένας ενδιάμεσος σταθμός μέχρι τον επόμενο στόχο, την επόμενη δυνατή προπόνηση, τον επόμενο αγώνα, την καθημερινή προσπάθεια να αγωνίζεσαι, να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου, να μην τα παρατάς και να πετυχαίνεις ό,τι καλύτερο μπορείς.

Συχνά μνημονεύω τον συνάδελφο μέντορά μου στο γραφείο, που μου υπενθυμίζει συνεχώς ότι “sky is the limit”, και πραγματικά νομίζω ότι έτσι είναι. Μπορείς να ονειρευτείς και να στοχεύσεις όσο ψηλά θέλεις∙ δε σημαίνει πάντοτε ότι θα πετύχεις και θα καταφέρεις να φτάσεις στον τελικό απώτατο σκοπό, αλλά και μόνο η προσπάθεια για να φτάσεις εκεί, θα σε οδηγήσει κάπου ψηλότερα, σε μια καλύτερη, βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού σου.

Έτσι βλέπω, άλλωστε, και την ζωή γενικότερα, ως έναν αέναο «αγώνα» προόδου, προσωπικής εξέλιξης και δράσης. Και αυτήν την δράση δεν θέλω να την σταματήσω ποτέ∙ ευελπιστώ να είμαι υγιής, για να μπορώ να τα καταφέρω!”.

Γενικότερα πως βιώνεις το περιβάλλον των Masters, που έχει και επαγγελματίες αθλητές και πρώην πρωταθλητές; Πόσο χαλαρό ή πόσο απαιτητικό είναι σε σχέση με τις elite διοργανώσεις;

“Δεν συγκρίνεται με τις elite κατηγορίες από πολλές απόψεις και πρωτίστως από την άποψη της πίεσης και του άγχους επίτευξης ορισμένου αποτελέσματος, που υπάρχει κατά κύριο λόγο στον επαγγελματικό αθλητισμό, που είναι λογικό και επόμενο διότι οι επαγγελματίες αθλητές αφιερώνονται αποκλειστικά σε αυτό, ενώ πολλές φορές χορηγίες και οικονομικές ενισχύσεις εξαρτώνται από το διακύβευμα της επιτυχίας.

Βέβαια, είναι αλήθεια ότι η κολύμβηση – τουλάχιστον στην Ελλάδα- ανήκει στα ερασιτεχνικά αθλήματα, οπότε καταχρηστικά χρησιμοποιούμε τον όρο επαγγελματίες κολυμβητές, αλλά αυτό είναι άλλη μεγάλη κουβέντα…

Στους Masters, λοιπόν, δεν υπάρχει επιτυχία και αποτυχία. Και μόνο το να βρίσκεσαι εκεί, να δίνεις το παρόν και να αγωνίζεσαι, σε όποια ηλικία και αν έχεις φτάσει, είναι επιτυχία. Το επίπεδο, βέβαια, των επιδόσεων σε διεθνές επίπεδο είναι πολύ υψηλό∙ είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάποιες κατηγορίες αντρών, για παράδειγμα, οι χρόνοι σε ορισμένα αγωνίσματα είναι τόσο καλοί, που φτάνουν να συγκρίνονται με την 8άδα των elite κολυμβητών μας σε εθνικό επίπεδο.

Όμως, δεν υπάρχει τόσο έντονο το στοιχείο του ανταγωνισμού. Γενικά το κλίμα είναι πιο «χαλαρό» και εύθυμο, περνάμε όμορφα και μας δίνεται η ευκαιρία να συναντάμε και άλλους συναθλητές διαφόρων ηλικιών, που μοιράζονται το ίδιο πάθος για το κολύμπι με εμάς. 

Δεν είμαστε επαγγελματίες αθλητές, αλλά όλοι άνθρωποι που έχουμε την εργασία μας, την καθημερινότητά μας, τις οικογενειακές, επαγγελματικές και προσωπικές υποχρεώσεις μας να «τρέχουν» αμείλικτες και παράλληλα, συμπληρωματικά, κάνουμε και αυτό που τόσο αγαπάμε.

Ειδικά, μάλιστα, αν συμμετάσχει κανείς σε διοργανώσεις Masters στο εξωτερικό, παίρνει μεγάλο μάθημα ζωής βλέποντας το πώς αντιμετωπίζουν τον δια βίου αθλητισμό σε άλλες χώρες.

Βλέπεις ανθρώπους μέχρι και 90+ ετών να είναι εκεί, να ανεβαίνουν στον βατήρα, να πέφτουν και να κολυμπούν. Είναι συγκλονιστικό! Βλέπεις οικογένειες ολόκληρες στις κερκίδες, γονείς με παιδιά μικρά, μεγάλα, μωρά, να είναι εκεί και να αγωνίζονται. Αυτή η νοοτροπία δεν υπάρχει δυστυχώς βαθιά ριζωμένη στους Έλληνες, ευελπιστώ όμως να αλλάξει στο μέλλον.

Ήδη στο κολύμπι, παρατηρώ ότι τα 3 τελευταία χρόνια που κολυμπώ σε αγώνες Masters, έχει αυξηθεί κατακόρυφα ο αριθμός των Ελλήνων αθλητών και αθλητριών, που συμμετέχουν στους αγώνες, κάτι που είναι καλός οιωνός για την ίσως περαιτέρω ανάπτυξη της ελληνικής κολύμβησης Masters”.

“Η κολύμβηση είναι το λιμάνι μου”

Έχει αξία να σταθούμε λίγο και στην απόφασή σου να συμμετάσχεις στους Masters. Θα ήθελα να μου πεις λίγο πως πήρες αυτή την απόφαση, Αν το μετάνιωσες κάποια στιγμή, πως ήταν για σένα;

“Πήρα την απόφαση το 2021. Είχα σταματήσει την αγωνιστική κολύμβηση το 2018, γιατί τότε ξεκίνησα να εργάζομαι ως δικηγόρος και θεωρούσα πλέον ότι σε αυτό το σταυροδρόμι της ζωής θα πρέπει να επιλέξω κάτι από τα δύο και δεν μπορούσα να τα κάνω συνδυαστικά, τουλάχιστον σε επίπεδο elite κολυμβήτριας, κάτι που είχα συνδυάσει μέχρι και τα χρόνια της ασκούμενης δικηγορίας με πολύ μεγάλη δυσκολία.

Ο αθλητισμός, όμως, και συγκεκριμένα η κολύμβηση είναι για μένα τρόπος ζωής και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν, έτσι κρατούσα μία επαφή με το κολύμπι τα έτη 2018-2021, κολυμπώντας περιστασιακά μόνη μου στο δημοτικό κολυμβητήριο της περιοχής μου, στο Αιγάλεω.

Μέχρι που βαρέθηκα να «μετράω πλακάκια μόνη μου», όπως λέμε οι κολυμβητές, και τότε ο τωρινός προπονητής μου Ρωμανός Αλυφαντής, που είναι προπονητής στο σωματείο «Ναυτικός Σύλλογος Παλαίμων» στο ΟΑΚΑ και Ολυμπιονίκης στην κολύμβηση, μου πρότεινε να πηγαίνω εκεί να κολυμπάω παρέα με τους υπόλοιπους της ομάδας.

Έτσι έκανα και πραγματικά το κλίμα στην ομάδα ήταν τόσο όμορφο και «παρεϊστικο», που αμέσως με κέρδισε και κάπως έτσι βρίσκομαι μέχρι και σήμερα εκεί. Στην αρχή δεν είχα τους αγώνες στο μυαλό μου.

Βέβαια, το «μικρόβιο» του πρωταθλητισμού μάλλον δεν πεθαίνει ποτέ και επειδή λειτουργώ γενικά σαν άνθρωπος με κίνητρο και στοχοπροσήλωση, έτσι έφτασε να μην μου αρκεί να κολυμπώ απλά, αλλά μου έλειψε η αγωνιστική δράση.

Γνώριζα ότι υπάρχουν και αγώνες Masters αθλητών, λόγω της Γεωργίας Χατζηγεωργίου, που είναι από τους πρωτοπόρους στον θεσμό στην Ελλάδα και πολύ καλή αθλήτρια, τυγχάνει δε να ανήκουμε πλέον στο ίδιο σωματείο, οπότε σκέφτηκα ότι μπορούσα να μην αφιερώνω τόσο πολύ χρόνο για την προπόνησή μου και να το κάνω συμπληρωματικά με την δουλειά μου, σε πιο «χαλαρό» επίπεδο συγκριτικά τουλάχιστον με τις απαιτήσεις της elite κολύμβησης.

Αυτό ήταν ένα κίνητρο για εμένα, προκειμένου να συνδυάσω την μεγάλη μου αγάπη με την καθημερινότητά μου και φυσικά να ταξιδέψω στο εξωτερικό για αγώνες, να γνωρίσω και άλλους πολλούς Masters αθλητές από διάφορες χώρες του κόσμου, να αποκτήσω και άλλες εμπειρίες πέραν των όσων είχα ως κολυμβήτρια όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν μια απόφαση που δεν την έχω μετανιώσει στιγμή!”.

Και μου δίνεις ωραία πάσα να πάω σε ένα επόμενο κομμάτι για τη διπλή καριέρα δικηγόρου και αθλήτριας. Νομίζω ότι είσαι από τα λίγα παραδείγματα που διακρίνονται τόσο σημαντικά και σε ένα υψηλό επίπεδο. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο να τα συνδυάζεις αυτά τα δύο;

“Δύσκολη ερώτηση γιατί οι δυσκολίες είναι πολλές χαχαχα. Η έλλειψη προσωπικού χρόνου, προσωπικής ζωής πολλές φορές, η έλλειψη ενέργειας, η κούραση που νιώθω κατά την διάρκεια της ημέρας.

Το επάγγελμά μου είναι απαιτητικό∙ πέρα από τις πολλές ώρες δουλειάς ή ορθοστασίας ή τρεξίματος σε εξωτερικές εργασίες, δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες, έχει αρκετό άγχος λόγω των προθεσμιών και δικαστηρίων που έχουμε, κάτι που δεν σου δίνει ευελιξία.

Αν κάτι π.χ. πρέπει να γίνει σήμερα, πρέπει να το κάνω να βγει σήμερα. Θα κάτσω να ξενυχτήσω, μπορεί να κοιμηθώ πολύ αργά και την επομένη να σηκωθώ στις 6 το πρωί για να πάω προπόνηση, αλλά θα το καταφέρω. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για μένα, είναι μονόδρομος.

Επίσης, είναι ένα επάγγελμα, που απαιτεί πνευματική διαύγεια και ξεκούραστο νου, για να μπορείς να αποδώσεις ουσιαστικά, οπότε αυτό που βλέπω ότι με δυσκολεύει στον συνδυασμό αυτών των δύο είναι ότι, ενώ είμαι πολύ κουρασμένη σωματικά ή/και ψυχικά από τις προπονήσεις και παράλληλα έχω και στρες για την δουλειά μου, θα πρέπει να βρω ξεχωριστά αποθέματα ενέργειας, για να μπορέσω να αποδώσω στην δουλειά μου.

Επειδή μάλιστα είναι σαν δύο κόσμοι παράλληλοι, που δεν αλληλοεπικαλύπτονται, είναι δύσκολη η ισορροπία μεταξύ των δύο. Αυτό νομίζω είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, στην διαχείριση”.

“Τίποτα δεν σου χαρίζεται, αν θέλεις να δουλέψεις θα τα καταφέρεις”

Σε έχουν βοηθήσει πράγματα από τον πρωταθλητισμό στη Νομική;

“Αναμφισβήτητα ναι! Μπορώ να πω ότι εγγενώς σαν χαρακτήρας είχα από μικρό παιδί πειθαρχία και οργάνωση στην ζωή μου στα πράγματα με τα οποία ασχολούμουν. Όμως, θεωρώ ότι ο αθλητισμός, στον χώρο του οποίου βρίσκομαι άλλωστε από 4 ετών που ούτε καν θυμάμαι τον εαυτό μου, και μετέπειτα ο πρωταθλητισμός σφυρηλάτησε την προσωπικότητά μου με πολύ χρήσιμα στοιχεία και πρώτο και κύριο την στοχοπροσήλωση.

Ξέρω ότι όταν βάζω ένα στόχο και θέλω να πετύχω κάτι, θα κάνω ό,τι χρειάζεται και ό,τι περνάει από το χέρι μου και με όσο προσωπικό κόστος και κούραση και «θυσίες», προκειμένου να αποδώσω.

Θα χρειαστεί να προσπαθήσω, να πονέσω, ίσως να κλάψω κλπ, αλλά ξέρω ότι θα φτάσω μέχρι εκεί και θα πετύχω το στόχο μου, θα τα καταφέρω. Ή έστω θα προσπαθήσω και θα φτάσω πολύ κοντά. Γιατί μέσα από τον πρωταθλητισμό έχω μάθει ότι χρειάζεται πολλή δουλειά και αφοσίωση και πειθαρχία και στοχοπροσήλωση, για να τα καταφέρεις. Τίποτα δεν σου έρχεται εύκολα και δεν σου χαρίζεται, ούτε αγοράζεται.

Θέλεις κάτι; Ο δρόμος είναι ένας και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Πρέπει να δουλέψεις. Και αν δεν τα καταφέρεις πλήρως, και πάλι κάτι θα έχεις καταφέρει και κάποιον μικρότερο στόχο θα έχεις πετύχει.

Και αν αποτύχεις πλήρως, θα πρέπει να ξανασηκωθείς και να προσπαθήσεις, μέχρι να τα καταφέρεις. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό εφόδιο, που έχω αντλήσει μέσα από τον πρωταθλητισμό και με έχει βοηθήσει σε όλη μου την ζωή, διότι είναι κάτι που εφαρμόζω σε κάθε τομέα της ζωής μου και με βοηθά.

Το στοιχείο αυτό μάλιστα το έχω αναγνωρίσει και εκτιμήσει διαπιστώνοντάς το εξ αντιδιαστολής με άλλους ανθρώπους – συνομηλίκους μου ή μη- που δεν έχουν περάσει από τον αθλητισμό και παρατηρώ ότι είναι συνήθως αυτοί που επιζητούν τον εύκολο δρόμο για κάποια πράγματα και διακρίνονται από φυγοπονία”.

Για εσένα, είσαι περισσότερο δικηγόρος στην πισίνα ή περισσότερο αθλήτρια στο δικαστήριο;

“Είμαι αθλήτρια στο δικαστήριο”.

Βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον να μπαίνεις στην προπονητική;

“Στην προπονητική; Όχι. Ήταν κάτι που το είχα σκεφτεί μικρότερη, αλλά νομίζω ότι είμαι καλύτερη ως αθλήτρια παρά ως προπονήτρια. Δεν σημαίνει ότι ένας πολύ καλός αθλητής θα γίνει απαραίτητα και καλός προπονητής.

Νομίζω ότι είμαι καλύτερη στο να ακούω, να εκτελώ αυτά που μου λένε και να προσπαθώ να βελτιώνομαι από το να μεταδίδω τις γνώσεις που μπορεί να έχω πάνω στο αντικείμενο. Δεν νομίζω ότι θα ήμουν τόσο καλή προπονήτρια, αλλά σίγουρα θα ήμουν πολύ αυστηρή”.

Τι μήνυμα θα ήθελες να περάσεις σε κάποια νεότερα παιδιά που μπορεί να σκέφτονται ότι δεν μπορούν να συνδυάσουν καριέρα και πρωταθλητισμό;

“Όλα γίνονται, αρκεί να υπάρχει θέληση και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Κακά τα ψέματα, είναι δύσκολος ο συνδυασμός.

Θυμάμαι ήδη από τον 3ο χρόνο της Νομικής, που με δυσκόλευαν οι απαιτήσεις της σχολής και οι αμέτρητες ώρες διαβάσματος που απαιτούνταν και σκεφτόμουν να σταματήσω τον πρωταθλητισμό στην κολύμβηση, ενώ τότε βρισκόμουν στο απόγειο της αθλητικής καριέρας μου, διότι θεωρούσα ότι δεν μπορώ να τα συνδυάσω.

Δεν παράτησα, όμως, το κολύμπι, γιατί το ήθελα πάρα πολύ, το αγαπούσα.

Αν δεν το «λέει η καρδούλα σου», αν δεν θέλεις κάτι τόσο πολύ, δεν μπορείς να το κάνεις. Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Δεν υπάρχει εύκολη λύση και καμία μαγική «συνταγή». Καλώς ή κακώς η μέρα έχει για όλους 24 ώρες.

Το θέμα είναι πώς θα επιλέξεις να περάσεις αυτές τις ώρες της ημέρας σου. Οι υποχρεώσεις είναι αναμφισβήτητα πολλές και ο δρόμος δύσκολος, αν θέλεις να τα συνδυάσεις, όμως, εφόσον το θέλεις, μπορείς να βρεις τρόπο να το πετύχεις.

Εσύ επιλέγεις τον τρόπο της ζωής σου. Όταν πρόκειται για συνδυασμό καριέρας και αγωνιστικής κολύμβησης, είναι σίγουρα δύσκολο, θέλει κόπο, θυσίες, πειθαρχία, στοχοπροσήλωση, πολύ καλή οργάνωση και σημαντική υποστήριξη από τους ανθρώπους σου. Δεν είναι, όμως, ακατόρθωτο.

Αυτό είναι το μήνυμα, που θα περνούσα στα νεότερα παιδιά. Να το αγαπάει η ψυχή σας, ό,τι και αν είναι αυτό που θα επιλέξετε να κάνετε, και τότε θα βρείτε τρόπο να το κάνετε πράξη, προσπαθώντας διαρκώς για αυτό παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια”.

“Δεν είμαι πολυεργαλείο, είμαι άνθρωπος, με αδυναμίες και δύσκολες στιγμές…”

Και κλείνοντας, υπάρχει κάτι που δεν έχεις μοιραστεί αλλά θα ήθελες να το διαβάσουν οι αναγνώστες μας;

“Ναι, δεν έχω αναφερθεί στην οικογένειά μου, που είναι πολύ σημαντική για μένα. Οι γονείς μου με προίκισαν με άλλες 3 αδελφές, που είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να μου κάνουν.

Μάλιστα, να σημειώσω ότι όλες οι αδελφές κολυμπούσαμε σε αγωνιστικό επίπεδο, οι παλαιότεροι δε στον χώρο της κολύμβησης θα θυμούνται την «ιστορική» σκυταλοδρομία, που είχαμε κολυμπήσει και οι τέσσερις αδελφές μαζί στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών-Γυναικών, ανήκοντας στο ίδιο σωματείο το έτος 2010 («Ολυμπιάδα ‘73»), όταν η μεγαλύτερη ήταν στο 3ο έτος της Νομικής και η μικρότερη φοιτούσε στην Β’ Γυμνασίου.

Οφείλω να αναγνωρίσω ότι οι γονείς μας κατάφεραν να μας μεγαλώσουν και τις τέσσερις αδελφές με αξίες, αρχές, αξιοπρέπεια, να φροντίσουν να μην μας λείψει τίποτα, να μας στηρίξουν σε κάθε – μικρό ή μεγάλο- στόχο μας, σε κάθε βήμα που θέλαμε να κάνουμε, να μας μάθουν να είμαστε μονοιασμένες και αγαπημένες μεταξύ μας.

Ήταν πάντα και οι δύο άοκνα δίπλα μας στις σχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητές μας, να μας «τρέχουν» από το σχολείο στο σπίτι, στο κολυμβητήριο, στα φροντιστήρια, στα φυσιοθεραπευτήρια κλπ∙ σε αυτούς οφείλουμε αυτό που έχουμε γίνει σήμερα, οπότε το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχαριστήσω για αυτό.

Οι γονείς και οι αδελφές μου είναι το μόνιμο «support crew» μου μέχρι και σήμερα∙ δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από αυτό. Τους αγαπώ πολύ και τους ευχαριστώ για όσα – μη υλικά – μου προσφέρουν! Είμαι τυχερή και ευγνώμων, που είναι οικογένειά μου”.