H Άννα Ντουντουνάκη στο SPORT24: “Βρήκα ξανά τις ισορροπίες μου μετά το ψυχολογικό σοκ στο Παρίσι, απολαμβάνω ξανά το κολύμπι και τις μικρές νίκες”

Η αλήθεια είναι πως όταν μιλάς με έναν αθλητή παγκόσμιας κλάσης δεν ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις.

Υπάρχουν αυτοί που σε υποτιμούν επειδή είναι φτασμένοι στο άθλημά τους, αλλά κι εκείνοι που παραμένουν ταπεινοί γιατί απλώς πρωταγωνιστούν στο υψηλότερο επίπεδο του αγωνίσματός τους.

Η Άννα Ντουντουνάκη συγκαταλέγεται δίχως αμφιβολία στη δεύτερη περίπτωση. Δέχθηκε με χαμόγελο να μιλήσει στο SPORT24, ακόμη και για θέματα που κάνουν jizz σε κάποιους αθλητές.

Αν και μία από τις κορυφαίες Ελληνίδες κολυμβήτριες της σύγχρονης εποχής, εάν όχι η κορυφαία, τοποθετήθηκε για ζητήματα που άλλοι στη θέση της θα απέφευγαν.

Αυτό ίσως να το έκανε η παλιά εκδοχή της Άννας, όχι όμως η καινούργια που έχει επιλέξει να ζει το τώρα και να μην σκέφτεται τόσο μακριά όσο οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Λος Άντζελες το 2028.

Απαλλαγμένη από το συσσωρευμένο βάρος των προηγούμενων ετών, το “πρέπει” του πρωταθλητισμού και του να αποδεικνύει συνεχώς το ποια είναι, τα οποία την πήγαιναν πίσω, η νέα εκδοχή της 30χρονης μοιάζει πιο κατασταλαγμένη από ποτέ στο τι πραγματικά θέλει από την κολύμβηση και τον εαυτό της.

Οι πρωτιές αμέτρητες και οι συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά επίσης.

Ωστόσο, οι στόχοι παραμένουν πάντα οι ίδιοι, οι διακρίσεις κι η ανταμοιβή της προπόνησής της.

Μία προπόνηση που έχει αλλάξει από τον Οκτώβριο και την έχει “ξεκλειδώσει” ως άνθρωπο κι αθλήτρια μετά το ψυχολογικό σοκ που υπέστη στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, όταν δεν προκρίθηκε στον ημιτελικό των 100μ. πεταλούδα.

Παράλληλα, στέκεται στην τελειότητα που απαιτεί το μοναχικό άθλημα της κολύμβησης, καθώς η επιτυχία κρέμεται από μία κλωστή, μία χεριά κι η αποτυχία από το βάθρο είναι υπόθεση μερικών δευτερολέπτων.

Τέλος, αποκαλύπτει τους δύο στόχους που έχει θέσει στο Παγκόσμιο υγρού στίβου της Σιγκαπούρης, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η νέα γενιά κολυμβητών και κολυμβητριών, ιδίως στην επαρχία.

Απολαύστε τη συνέντευξη της Άννας Ντουντουνάκη στο SPORT24

Θα θέλαμε αρχικά να μας πεις πώς πήγε η προετοιμασία σου, πώς κύλησε;

“Νομίζω έχει πάει αρκετά καλά και στην Ιταλία που είχαμε πάει τρεις βδομάδες, πήγε πολύ καλά και γενικά όλη τη σεζόν.

Φέτος έχει φανεί νομίζω και από τους χρόνους και στο πρωτάθλημα και πριν το Ακρόπολις και τώρα στη Ρώμη νομίζω ήταν αρκετά καλά.

Γενικά είμαι αισιόδοξη. Νομίζω ο κ. Πάνος είναι πολύ ευχαριστημένος από τη δουλειά που έχουμε κάνει. Προσπαθώ να παραμείνω ήρεμη και πιστεύω να έρθει κάτι καλό”.

Είναι σημαντικό ότι είσαι και ικανοποιημένη και αισιόδοξη γιατί νομίζω ότι βάζεις πολύ ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων.

“Η αλήθεια είναι αυτή, αλλά είπα φέτος να απολαμβάνω περισσότερο τις μικρές μου νίκες και να μη στέκομαι στις λεπτομέρειες που μπορεί να μου ξεφεύγουν που και που.

Κι έχει πάει καλά μέχρι στιγμής αυτή, αυτός ο τρόπος σκέψης.

Η αλήθεια είναι επειδή είχα και μεγάλο βάρος τα προηγούμενα χρόνια, έχω προσπαθήσει να το αποβάλλω και νομίζω ότι μου έχει βγει σε καλό”.

Το απολαμβάνεις δηλαδή περισσότερο;

“Ναι, σίγουρα έχει παίξει ρόλο το ότι και ο κύριος Πάνος είναι πολύ ήρεμος. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου, να ηρεμήσω λίγο.

Είχε γίνει αρκετά ψυχοφθόρο. Τώρα ήταν και ολυμπιακή χρονιά η προηγούμενη.

Και στο να ευχαριστιέμαι την προπόνηση που είμαι μαζί με το Χρήστου και το Παπαστάμου, τους δύο Αποστόληδες.

Ναι, σίγουρα έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο το ότι είμαι με τα δύο αγόρια και στο γεγονός ότι ήταν κάτι που μου έλειπε όλα αυτά τα χρόνια.

Να είμαι με παιδιά που έχουν αντίστοιχους στόχους με εμένα, που κυνηγάνε και αυτά κάτι μεγάλο.

Ο Τόλης για παράδειγμα κέρδισε ολυμπιακό μετάλλιο. Σίγουρα βλέπω πράγματα διπλά τους. Σίγουρα μου δίνουν μεγάλο κίνητρο και στην προπόνηση, αλλά και περισσότερη όρεξη να πάω στην προπόνηση.

Νομίζω ότι πραγματικά έχω αρχίσει όντως να το απολαμβάνω περισσότερο. Έχω λίγο χαλαρώσει και εγώ από πολλές απόψεις.

Βρήκα λίγο ξανά τις ισορροπίες μου και νομίζω όλος αυτός συνδυασμός έχει οδηγήσει στο να πηγαίνουν τα πράγματα και πιο ευχάριστα και καλύτερα”.

Η συνύπαρξη πόσο καιρό είναι;

“Ένα χρόνο, από τον Οκτώβρη. Σχεδόν ένα χρόνο, μια σεζόν ας πούμε”.

Έχεις αλλάξει κάτι πάνω και στον τρόπο που γυμνάζεσαι, που κολυμπάς, στη φιλοσοφία σου γενικότερα;

“Άλλαξα. Άλλαξε όλο το τιμ. Είμαι ευγνώμων για τους συνεργάτες που είχα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θέλω να υπάρξει ποτέ τέτοια παρεξήγηση.

Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων. Κάναμε όλοι πολύ μεγάλη προσπάθεια, με πολλή αγάπη και πολύ καλή συνεργασία μεταξύ μας. Με βοήθησαν να φτάσω στο σημείο που είμαι σήμερα.

Αποφάσισα τον Οκτώβριο να κάνω μια αλλαγή και τώρα είμαι με τον κύριο Πάνο, με γυμναστή τον Δημήτρη Κουλούρη. Έχω ανέβει στα βόρεια, προπονούμαι στο ΟΑΚΑ, έχει καλύτερες συνθήκες.

Όλα αυτά τα χρόνια ψάχναμε σε ποια πισίνα να κολυμπήσω και ήμουν πάντα στις εξωτερικές, με κρύο, με ζέστη, ανάλογα την εποχή.

Τώρα πια είμαστε στο ΟΑΚΑ. Οι καλύτερες δυνατές συνθήκες που θα μπορούσα να έχω στην Ελλάδα. Οπότε έχει ακολουθήσει και όλο το τιμ είναι στα βόρεια ας πούμε.

Έχει αλλάξει όλη η ομάδα, θέλω να πω. Σίγουρα και το γυμναστήριό μου έχει λίγο διαφοροποιηθεί και η προπόνησή μου έχει διαφοροποιηθεί αρκετά.

Ο κύριος Πάνος ακολουθεί λίγο ένα διαφορετικό τρόπο προπόνησης, νομίζω μου έχει ταιριάξει πολύ, μου αρέσει, έχει και την αντίληψη ο ίδιος και την εμπειρία να καταλάβει ότι και εγώ και ο Χρήστου είμαστε μεγάλα παιδιά.

Δεν είμαστε θέλω να πω ίδιων κατηγοριών. Άλλη προπόνηση κάνεις σε ένα παιδί 17-18 χρονών κι άλλη σε κάποιον 28-29. Και άλλη αντίληψη έχουν και τα άτομα αυτά μεταξύ τους.

Θεωρώ ότι μου έχει ταιριάξει πολύ το τρόπος προπόνησής του. Μου αρέσει η συνύπαρξη με τα παιδιά αυτά. Είμαι ευγνώμων πραγματικά δηλαδή που είμαι ανάμεσά τους”.

Πώς και δεν είχες πάρει αυτή την απόφαση πιο νωρίς στην καριέρα σου, δεν πιστεύεις ότι θα σε είχε ωφελήσει; Όχι ότι έχεις πετύχει λίγα.

“Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Γενικά από τις εμπειρίες μας μαθαίνουμε. Και κάποιες φορές τις αποφάσεις μας συνυπολογίζουμε και άλλους παράγοντες

Εγώ αυτό έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχει νόημα να κοιτάμε το παρελθόν. Όπως είπα και πριν, είμαι ευγνώμων για το παρελθόν.

Το αν θα ήταν καλύτερα ή θα ήταν χειρότερα όπως θα ήταν με μια άλλη απόφαση δεν το ξέρουμε και ούτε θα το μάθουμε. Δεν έχει κάποιο νόημα να το ψάχνω.

Είναι κάτι που έχω αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό να σταματήσω να σκέφτομαι, να το πω έτσι.

Δεν έχει κανένα νόημα και ούτε μπορούμε πάντα να ξέρουμε ποια είναι η τέλεια απόφαση για να πάρουμε και πότε να την πάρουμε.

Είμαι χαρούμενη που την πήρα τώρα και μου πηγαίνει καλά. Δεν ξέρω πώς θα ήταν πριν κάποια χρόνια. Οι υποθέσεις δεν έχουν κανένα νόημα”.

Θέλω να κάνω μια παρένθεση επειδή αναφέρθηκε στις συνθήκες που κάνατε προπόνηση για πολλά χρόνια. Ανήκεις σε μια γενιά που ταλαιπωρήθηκε πολύ με τα κολυμβητήρια, με το κρύο, τη ζέστη κλπ. Πιστεύεις ότι τα νέα παιδιά που μπαίνουν στην κολύμβηση έχουν την ίδια θέληση για το άθλημα; Την ίδια αντοχή που δείξατε εσείς;

“Ανήκω σε μια γενιά που επειδή έρχομαι από επαρχία, όλα τα χρόνια που ήμουν στην επαρχία δεν είχαμε πισίνα, δεν δούλευε. Δεν λειτουργούσε η 50άρα πισίνα όλα τα χρόνια που ήμουν εκεί.

Γι’ αυτό και δεν έχω παίξει ποτέ σε σχολικό πρωτάθλημα. Δεν είχα την ευκαιρία αυτή και μετά, ακόμη και όταν ήρθα στην Αθήνα, ήμουν πάντα σε ανοιχτές πισίνες, οι οποίες για κάποιο λόγο έβγαζαν προβλήματα.

Το αν υπάρχει όρεξη στην νέα γενιά είναι κάτι σχετικό. Εξαρτάται. Είναι κάτι προσωπικό. Ο καθένας το βλέπει διαφορετικά.

Σίγουρα υπάρχουν παιδιά που θέλουν και έχουν όρεξη και προσπαθούν. Φαίνεται με τα αποτελέσματα που παίρνουν στα ευρωπαϊκά των μικρότερων κατηγοριών”.

Ξεχωρίζεις κάποιο από αυτά τα παιδιά;

“Δεν τα έχω γνωρίσει τόσο καλά τα παιδιά η αλήθεια είναι για να πω κάτι τέτοιο. Αλλά σίγουρα υπάρχουν, φαίνεται, υπάρχουν παιδιά που πραγματικά το θέλουν πραγματικά, προσπαθούν, έχουν στοχοπροσήλωση και το παλεύουν αυτό.

Οπότε δεν θεωρώ ότι έχει να κάνει με τη γενιά”.

Περνώντας πάλι στο αγωνιστικό, με τι θα πεις στο τέλος του Παγκοσμίου στη Σιγκαπούρη, ότι ξέρεις κάτι “ναι είμαι ευχαριστημένη”. Είναι κάποιο ρεκόρ; Κάποια θέση στο βάθρο ή συμμετοχή στον τελικό; Επειδή μας είπες ότι απολαμβάνεις και το κολύμπι, είναι να απολαύσεις ξανά μία τόσο μεγάλη διοργάνωση;

“Αυτό που θέλω, δηλαδή παλιά δεν το έλεγα, αλλά δεν υπάρχει και λόγος πια να το κρύβουμε, είναι μια θέση στον τελικό οπωσδήποτε.

Είναι κάτι που το κυνηγούσα πολλά χρόνια, το πέτυχα στη Ντόχα, το θέλω ξανά και θέλω ένα ατομικό ρεκόρ.

Το κυνηγάω εδώ και αρκετά χρόνια. Έφτασα πολύ κοντά σε πανελλήνιο. Θέλω σίγουρα αυτό.

Δηλαδή αυτά τα δύο είναι που θέλω αυτή τη στιγμή. Τώρα από εκεί και πέρα θα δούμε τι άλλο θα προκύψει”.

Μας μίλησε ο κ. Σπύρος Γιαννιώτης για τις συνθήκες. Είναι ιδανικές συνθήκες σε αυτή τη χώρα για να πετύχεις ατομικό ρεκόρ. Και πώς προσαρμοστήκατε;

“Προσπαθώ να μην τα λαμβάνω υπόψη μου όσο γίνεται αυτά.

Πολλά διαφορετικά μπορεί να συναντήσεις εκεί. Θέλω να πω ότι και στο Τόκιο όταν πήγαμε, φτάσαμε τρεις μέρες πριν το τουρνουά.

Έπρεπε να προσαρμοστώ πολύ γρήγορα. Σε άλλα μέρη εμένα με ενοχλεί πάρα πολύ το κρύο. Δεν αντέχω το κρύο. Στη Φουκουόκα που είχαμε πάει, ήταν ο κλιματισμός κάθε φορά στο 16. Κάθε φορά έβγαινα τουρτουρίζοντας. Εγώ αυτό δεν το μπορώ.

Τη ζέστη την προτιμώ. Προτιμώ να σκάσω στη ζέστη. Όπου πηγαίνεις, κάτι θα υπάρχει που δεν θα είναι ακριβώς όπως το θες.

Προσπαθείς να το ξεπερνάς όσο πιο καλά μπορείς και να το διαχειριστείς. Αυτό σκέφτομαι, αυτό έχω στο μυαλό μου.

Είναι διαφορετικό βέβαια το να κολυμπάς σε ανοιχτή θάλασσα σε σχέση με το να κολυμπάς σε πισίνα. Σε πισίνα είναι λίγο πιο διαχειρίσιμο σε συνθήκες λίγο πιο συγκεκριμένες. Η θερμοκρασία του νερού είναι συγκεκριμένη.

Η θάλασσα είναι διαφορετικό παιχνίδι, αλλά εντάξει, δεν το σκέφτομαι. Δεν με αγχώνει αυτή τη στιγμή. Δεν ξέρω πώς θα είναι στους αγώνες, αλλά δεν με αγχώνει.

Πιο πολύ με ταλαιπωρεί μες στη χρονιά που πηγαίνω από τη Γλυφάδα στο ΟΑΚΑ παρά το αν θα έχει λίγη υγρασία παραπάνω”.

Φαίνεσαι αλλαγμένη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις περσινές σου δηλώσεις μετά το Παρίσι πόσο απογοητευμένη ήσουν και έκλαιγες. Είναι αυτό το πλαίσιο των αλλαγών που έχεις κάνει ψυχικά, να το πούμε ότι έχεις αφήσει πράγματα, ότι έχει κλείσει ένας κύκλος και περνάς σε έναν επόμενο. Είναι σε αυτό το πλαίσιο όλη αυτή η αλλαγή νοοτροπίας;

“Σωστά, έτσι ακριβώς είναι. Στο Παρίσι ήταν ένα πολύ μεγάλο σοκ. Αθλητικά για μένα, γιατί προφανώς υπάρχουν πολύ χειρότερα από αυτό.

Αλλά το ότι δεν πέρασα στον ημιτελικό… Έχοντας βλέψεις για τελικό μετά από την 9η θέση στο Τόκιο, ήταν ένα αρκετά στενάχωρο, ήταν στενάχωρη στιγμή και σοκ για μένα.

Το είχα πει κιόλας ότι έβλεπα πολλή ώρα τον πίνακα και έλεγα δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σήμερα.

Η αλήθεια είναι ότι την τελευταία τριετία μέχρι το Παρίσι, όταν είδα στο Τόκιο ότι έχω δυνατότητες για κάτι καλό, προσπάθησα να το κάνω όσο καλύτερα μπορούσα, όσο πιο επαγγελματικά γινόταν.

Η αλήθεια είναι ότι για να πάρεις το κάτι παραπάνω στην αθλητική σου ζωή, πρέπει να θυσιάσεις άλλα κομμάτια της ζωής σου. Αυτό έκανα.

Δεν μετανιώνω που το έκανα γιατί από τις εμπειρίες μας μαθαίνουμε. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι να δω που θα με φτάσει.

Δεν μου ταίριαξε. Μου στοίχισε ψυχολογικά. Έχασα τις ισορροπίες μου. Το βάρος που ένιωθα ήταν τεράστιο.

Μέχρι και που συνέβησαν όλα αυτά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Είναι δύσκολο βασικά όταν είσαι μέσα στην κατάσταση να μπορέσεις να καταλάβεις.

Οπότε όταν τελείωσε η Ολυμπιάδα κάθισα και σκέφτηκα πολύ. Δύο μήνες σκεφτόμουν βασικά το τι θα κάνω και πώς θέλω να προχωρήσω, πώς να συνεχίσω κτλ.

Κι όταν αποφάσισα ότι προχωράμε, συνεχίζουμε, ε είπα ότι θα πρέπει να το κάνω με ένα διαφορετικό τρόπο πια και γι’ αυτό και ο κύριος Πάνος με βοήθησε πάρα πολύ σε αυτό.

Είχε καταλάβει τις ανάγκες μου. Ήξερε πώς να με διαχειριστεί. Με βοήθησε γιατί είχα μάθει να δουλεύω με ένα συγκεκριμένο τρόπο και με βοήθησε να τον αλλάξω.

Μου πήρε κάποιο διάστημα, αλλά προσπάθησα να ξαναβάλω λίγο τη ζωή μου σε μια σειρά, να βρω λίγο τις ισορροπίες μου ξανά. Να ηρεμήσω και να χαλαρώσω κιόλας.

Γι’ αυτό και το πρώτο τρίμηνο, μέχρι και το Δεκέμβρη, μέχρι και τα Χριστούγεννα, δεν έκανα καθόλου διπλές προπονήσεις.

Έκανα μία προπόνηση και πολύ ήρεμα πράγματα για να αποφορτιστούμε τελείως από την ολυμπιακή χρονιά. Μετά το Γενάρη ξεκινήσαμε πιο έντονα.

Και πάλι όμως είναι η πρώτη χρονιά, σε όλη μου τη ζωή δηλαδή κι απ’ τη συγχρονισμένη, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, που έχω πάρει 10ήμερο διακοπών τα Χριστούγεννα και που όλα τα τριήμερα τα έκανα ρεπό, όλα αυτά τα χρόνια πάντα κολύμπαγα.

Τα μόνα μου ρεπό ήταν η μέρα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, του Πάσχα και τώρα ξαφνικά έκανα 25η Μαρτίου, Πρωτομαγιά.

Όλα, ακόμα και το πανελλήνιο ρεκόρ που πέτυχα τον Απρίλιο το πέτυχα μετά από τριήμερο ρεπό.

Αν μου το έλεγε κάποιος παλιότερα θα έλεγα ότι δεν γίνεται. Νομίζω με ωφέλησε όλο αυτό στο να ηρεμήσω λίγο, να αποφορτίσω λίγο την όλη κατάσταση και την πίεση που είχα συσσωρεύσει”.

Πώς διαχειρίζεται η Άννα τις αποτυχίες. Πόσο δύσκολο είναι; Δεν το καταλαβαίνουμε. Αλλά μου μοιάζει δύσκολο ότι πηγαίνεις σε μια Ολυμπιάδα κάθε τέσσερα χρόνια και τρία ή τέσσερα χρόνια προπονήσεων εξαρτώνται από μία μόνο κούρσα.

“Γενικά η πίεση που τραβάει ένας αθλητής και το άγχος στον πρωταθλητισμό είναι αρκετά μεγάλη. Έχει πολλές διαφορές από τα ομαδικά αθλήματα.

Δεν έχουμε αρχικά την ευκαιρία λάθους. Καμία τέτοια. Δεν μπορείς να πεις ότι εντάξει, έχασα αυτόν τον αγώνα, αλλά έχω ευκαιρία στον επόμενο να το γυρίσω. Δεν έχουμε τέτοια πράγματα.

Εγώ αυτό που έχω είναι ένα λεπτό στο οποίο πρέπει να τα κάνω όλα τέλεια για να μπορέσω να προκριθώ και ένα μικρό λάθος μπορεί να μου στοιχίσει την πρόκριση μου. Δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία.

Το χρονόμετρο λέει πάντα την αλήθεια. Σε ένα οποιοδήποτε άλλο ομαδικό άθλημα ας πούμε, μπορεί λίγο να μην είσαι σε καλή μέρα, αλλά υπάρχουν και οι υπόλοιποι που θα σε βοηθήσουν.

Στην κολύμβηση αν δεν βρεθείς στην καλύτερή σου μέρα είσαι μόνος σου και είναι πολύ αυστηρό.

Είναι αυτό το οποίο κάποιες φορές είναι καλό, κάποιες φορές είναι δύσκολο και το διαχειρίζεσαι και όλο μόνος σου. Είσαι μόνος σου εκείνη την ώρα, κολυμπάς μόνος σου.

Εμείς δεν έχουμε καμία αλληλεπίδραση. Στον στίβο μπορεί έχεις αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Εμείς την ώρα που κολυμπάμε δεν έχουμε καμία αλληλεπίδραση με τον κόσμο γύρω μας”.

Αυτό το παραπάνω boost που παίρνει ο αθλητής από τον κόσμο, εσείς από πού το παίρνεις;

“Δεν ξέρω αν λειτουργούμε το ίδιο, δηλαδή νομίζω λειτουργούμε κάπως διαφορετικά σε σχέση ίσως με άλλα αθλήματα.

Δεν ξέρω δηλαδή πώς λειτουργούν εκείνοι, αλλά εμείς όταν βγαίνουμε στο βατήρα είμαστε απόλυτα συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουμε.

Δεν υπάρχει καμία αλληλεπίδραση με το κοινό και κατά κάποιο τρόπο δεν τη θες κιόλας. Θες να φωνάζει ο κόσμος για σένα και είναι ευχάριστο να σε στηρίζει, να τον ακούς κλπ.

Αλλά τη στιγμή που ακούς το σφύριγμα και ανεβαίνουν όλοι στο βατήρα, όλα σβήνουν, τα γύρω γύρω κι ούτε ακούς φωνές ούτε τίποτα.

Εκείνη την ώρα είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που έχεις να κάνεις. Με το που σφυρίξει ο διαιτητής δεν καταλαβαίνεις τίποτα.

Επίσης, σε εμάς στο κολύμπι σταματάει ο κόσμος να φωνάζει εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή είναι η ώρα που επικρατεί απόλυτη ησυχία και εσύ είσαι συγκεντρωμένος 100% σε αυτό που κάνεις.

Την ώρα που κολυμπάς δεν ακούς τίποτα. Δεν ξέρω αν σου έχει πει ποτέ κάποιος αθλητής στην κολύμβηση ότι ακούει. Εγώ δεν ακούω τίποτα. Ούτε τον προπονητή μου δεν ακούω.

Δεν υπάρχει κάποια επαφή. Αν είσαι πενηντάρι δεν καταλαβαίνεις ούτε τι κάνουν οι γύρω σου. Είσαι μόνο σε αυτό που κάνεις εσύ. Το οποίο θέλει τρομερή συγκέντρωση εκείνη για να σου βγουν όλα σωστά.

Την πίεση όλη αυτή τη διαχειρίζεσαι δουλεύοντας στην προπόνηση. Αν κάθε μέρα στην προπόνηση δουλεύεις σαν να είναι αγώνας, όταν έρθει η στιγμή του αγώνα, είσαι εξοικειωμένος με αυτό και με όλη τη συνθήκη”.

Μια αθλήτρια σαν και εσένα βρίσκεται συνεχώς σε περίοδο προετοιμασίας Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι στόχος το Λος Άντζελες ή είμαστε ακόμα μακριά;

“Νομίζω είναι πολύ νωρίς. Δηλαδή αρχίζεις να σκέφτεσαι την χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων το ακριβώς προηγούμενο έτος.

Το μετά από τρία χρόνια είναι αρκετά μακρινό. Έχω πει κιόλας φέτος ότι δεν θέλω να σκέφτομαι τόσο μακροπρόθεσμα, όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά γιατί καμιά φορά σε πιέζει λίγο αυτό.

Θέλω να σκέφτομαι το εδώ και το τώρα, να περνάω καλά στο εδώ και το τώρα, να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό στο εδώ και το τώρα κι όπου αυτό με φέρει.

Βάζω μικρούς στόχους, κάθε φορά προσπαθώ να τους πετυχαίνω και μέσα από αυτούς χαίρομαι το κάθε τι μικρό που πετυχαίνω στον καθέναν από αυτούς, το οποίο θα με οδηγήσει σε κάτι μεγαλύτερο αργότερα”.