Το SPORT24 στη Νάπολη: Ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν είναι πια ο μόνος θεός στην πόλη

"Νάπολη, η πόλη του Θεού". Αυτός ήταν ο τίτλος του οδοιπορικού που κάναμε πριν από δύο χρόνια. Σήμερα, όμως, δείχνει κάτι να έχει αλλάξει στην πόλη. Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή.

Ο στολισμός της πόλης είναι αδιανόητος και δεν έχει καμία σχέση με αυτόν που ίσχυε μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Χαρακτηριστικό είναι πως με το που πατήσαμε το πόδι μας στην πόλη, βλέπαμε παντού ανάμεσα από τις πολυκατοικίες να κρέμονται μπλε και άσπρες κορδέλες. Την ίδια ώρα οι αφίσες και οι σημαίες για το τρίτο πρωτάθλημα είναι παντού. Σε κρεοπωλεία, σε μανάβικα, σε ψαράδικα, σε δημόσια κτίρια ακόμη και σε κομμωτήρια.

Το μάτι έπεσε πάνω σε ένα από αυτά. Πάνω από τον καθρέφτη υπήρχε μια μεγάλη αφίσα με το σήμα της ομάδας. Μόλις ο ιδιοκτήτης του κομμωτηρίου αντιλήφθηκε την ύπαρξή μας ενθουσιάστηκε και μας έδειξε το πιστολάκι που κρατούσε στα χέρια για να περιποιηθεί την πελάτισσά του. Δεν ήταν όποιο κι όποιο πιστολάκι. Ήταν ένα πιστολάκι, πάνω στο οποίο υπήρχε γραμμένο το σύνθημα Forza Napoli.

Όλο αυτό το πανηγυρικό κλίμα είναι έκδηλο παντού στην πόλη. Τραγουδιστές βγαίνουν στα μπαλκόνια και ψέλνουν συνθήματα της ομάδας με τους ντόπιους να χορεύουν από κάτω, ενώ μερικοί Ναπολιτάνοι έχουν προλάβει ήδη να χτυπήσουν το τατουάζ με τον αριθμό 3. Τον αριθμό που υποδηλώνει τα πόσα σκουντέτο έχουν πια στην κατοχή τους. Ή καλύτερα πόσα θα έχουν μετά τη φιέστα της Κυριακής (4/6).

Αυτό το τρίτο σκουντέτο το περίμεναν εδώ και δεκαετίες. Υπήρξαν χρονιές που έφτασαν πολύ κοντά, αλλά πάντα το έχαναν. Έλα, όμως, που ο Σπαλέτι μαζί με τους ποδοσφαιριστές του είχαν εντελώς διαφορετική άποψη. Και εδώ συναντάμε τη μεγάλη αλλαγή στην πόλη. Ο Μαραντόνα μέχρι και πέρσι ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής της πόλης. Παντού έβλεπες τη μορφή του, και μπλούζες κρεμασμένες με το όνομά του.

Τώρα πια αυτό δε συμβαίνει. Κι αυτό, γιατί στους δρόμους της Νάπολη είναι κρεμασμένες περισσότερες αφίσες, σημαίες και φανέλες των μεγάλων πρωταγωνιστών της φετινής χρονιάς της ομάδας. Και κυρίως του Χβίτσα Κβαρατσχέλια. Όταν, πριν από μερικούς μήνες, ακούσαμε για πρώτη φορά πως μερικοί από τους οπαδούς του συλλόγου έχουν προλάβει ήδη να τον αποκαλούν "Κβαραντόνα" οι περισσότεροι γελάσαμε. "Μα δε γίνεται ένας ποδοσφαιριστής, τόσο μικρός ακόμη ηλικιακά να μπορεί να συγκρίνεται με έναν θρύλο του ποδοσφαίρου", λέγαμε.

Έλα, όμως, πως δεν πρόκειται για κάποιο αστείο. Οι Ναπολιτάνοι ακολουθούν το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Βρίσκουν τον ηγέτη, τον βαφτίζουν και ύστερα τον αποθεώνουν. Για πάντα. Όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς περπατώντας στην πόλη και μιλώντας με τους ντόπιους, ο Κβαρατσχέλια, μαζί με τον Όσιμεν και τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές της φετινής σεζόν, είναι ο λυτρωτής. "Αυτός που έσπασε την κατάρα" όπως μας είπε κάποιος σε έναν καφέ.

Κι αν κάτσεις και το σκεφτείς έχει λίγο πλάκα, γιατί ο χαρακτήρας του νεαρού Γεωργιανού παίκτη δεν έχει καμία σχέση με εκείνον του Ντιέγκο. Μιλάμε, ουσιαστικά, για ένα πολύ σεμνό ποδοσφαιριστή που δυσκολεύεται ακόμα με τη γλώσσα και που, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα ένιωθε άνετα με όλη αυτή την αποθέωση.

Οι Ναπολιτάνοι έχουν, όμως, τον δικό τους τρόπο για να δείχνουν την αγάπη τους. Είναι άλλωστε, ο μοναδικός ποδοσφαιρικός λαός που μπορεί να φτιάξει μια πόλη να μοιάζει με ένα απέραντο ποδοσφαιρικό λούνα παρκ. Σε πολλά από τα στενά της Ισπανικής Συνοικίας και του Centro Storico, υπάρχουν κρεμασμένες οι φωτογραφίες με τη βασική ενδεκάδα της φετινής Νάπολη. Πρώτα του τερματοφύλακα, μετά των αμυντικών, ύστερα των μέσων και στο τέλος των επιθετικών.

Κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχει και καμιά αφίσα για τον Ντιέγκο. Ο Μαραντόνα, όμως, μία μέρα πριν από τη μεγάλη φιέστα, φαίνεται πως έχει περάσει ασυναίσθητα σε δεύτερη μοίρα. Έχει έρθει η ώρα να βγουν μπροστά οι νέοι πρωταγωνιστές. Πώς τα φέρνει η μοίρα, όμως; Αυτός ο θρίαμβος έμελλε να γίνει μετά τον θάνατο του. Ίσως μόνο έτσι μπορούσε να γίνει βασικά.

Στην πλατεία που είναι αφιερωμένη σε εκείνον, ο κόσμος συνεχίζει να συρρέει συνεχώς. Ο δρόμος είναι ανηφορικός και μοιάζει λες και πάνε σε κάποιο λαϊκό προσκύνημα. Η μόνη αλλαγή είναι πως το παράθυρο πάνω στο οποίο είναι σχεδιασμένο το πρόσωπό του είναι πια ανοιχτό. Αυτός ήταν κι ο όρος, άλλωστε. Θα άνοιγε μόνο εάν η Νάπολι κατακτούσε και πάλι το πρωτάθλημα. Και να που το έκανε. 33 χρόνια αργότερα.