Πέτρος Μάνταλος, ΑΕΚ: Οι καριέρες να τελειώνουν εκεί που ανήκουν

Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που περνούν από τις ομάδες και άλλοι που μένουν μέσα τους. Ο Πέτρος Μάνταλος ανήκει αδιαπραγμάτευτα στη δεύτερη κατηγορία.

Δώδεκα σεζόν με την ΑΕΚ στην πλάτη του – δώδεκα χρόνια πίστης, σιωπής, αντοχής.

Στο ποδόσφαιρο της ταχύτητας και της λήθης, υπάρχουν ακόμα παίκτες που επιλέγουν να μένουν.

Σαν στρατιώτης που δεν ρώτησε ποτέ γιατί, δεν κοίταξε ποτέ αλλού, ακόμη κι όταν η διαδρομή έγινε ανηφορική και το φως λιγόστεψε.

Αμφισβητήθηκε, λοιδορήθηκε, σημάδεψε πάνω του την αμφιβολία μιας εποχής που συχνά ξεχνά πόσο ανθρώπινο είναι το ποδόσφαιρο. Κι όμως, δεν έφυγε. Δεν λύγισε.

Οι δύο φορές που έπεσε και ξανασηκώθηκε

Δύο χιαστοί. Δύο γόνατα που τον πρόδωσαν, αλλά όχι η ψυχή του. Δύο επιστροφές από το πιο σκοτεινό σημείο για έναν ποδοσφαιριστή, εκεί όπου ο χρόνος παγώνει και το μυαλό παλεύει με τον φόβο περισσότερο απ’ ό,τι με τον πόνο.

Έφτασε κάποια στιγμή να αφήσει κάτω το περιβραχιόνιο του αρχηγού, όχι από αδυναμία, αλλά από υπερβολικό βάρος.

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν περισσότερο απ’ όσο αντέχουν.

Κι ο Μάνταλος πάντα ένιωθε την ΑΕΚ λίγο παραπάνω απ’ όσο του αναλογούσε.

Η Νέα Φιλαδέλφεια άλλαξε τη γλώσσα του

Κι έπειτα ήρθε η Νέα Φιλαδέλφεια. Το νέο γήπεδο δεν άλλαξε μόνο την ομάδα, άλλαξε και τον ίδιο. Από τότε, κάθε σεζόν του μοιάζει με καινούργιο ποίημα: άλλες λέξεις, ίδια αλήθεια.

Πιο ώριμος, πιο ήρεμος, πιο καθοριστικός.

Ηγετικός χωρίς φωνές, παρών χωρίς επιβολή. Μέσα στο γήπεδο, ο άξονας γύρω από τον οποίο κινούνται οι άλλοι.

Στα αποδυτήρια, πατρική φιγούρα για τους νεότερους, φίλος για όλους, σημείο αναφοράς για να καταλάβεις πού βρίσκεσαι και τι σημαίνει να φοράς αυτά τα χρώματα.

Όχι οι αριθμοί, η παρουσία

Τώρα που το συμβόλαιό του τελειώνει, η ιστορία μοιάζει έτοιμη για το σωστό φινάλε. Ο ίδιος θέλει δύο ακόμη χρόνια.

Όχι για να συνεχίσει απλώς να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά για να κλείσει τον κύκλο όπως τον άνοιξε κατηφορίζοντας από τη Ξάνθη για να γυρίσει πίσω, εκκινώντας από τη Β’ Εθνική: με την ΑΕΚ.

Γιατί κάποιες καριέρες δεν μετριούνται σε αριθμούς και στατιστικά, αλλά σε αντοχή, πίστη και αξιοπρέπεια. Κι ο Πέτρος Μάνταλος, ό,τι κι αν γράφτηκε, ό,τι κι αν ειπώθηκε, είναι από εκείνους που έμαθαν να ανήκουν. Και να μένουν.

Και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο αποτύπωμά του. Όχι οι ασίστ, όχι τα γκολ, όχι οι αριθμοί που έτσι κι αλλιώς ξεθωριάζουν με τα χρόνια, αλλά η παρουσία.

Εκείνη η σιωπηλή βεβαιότητα ότι ο Μάνταλος θα είναι εκεί.

Σε καλές και κακές βραδιές, σε νίκες που σε απογειώνουν και σε ήττες που σε γειώνουν απότομα. Ένας ποδοσφαιριστής που έμαθε να παίζει με το μυαλό του όταν το σώμα του τον πρόδιδε ή τον καθυστερούσε και να διαβάζει το παιχνίδι μισό δευτερόλεπτο νωρίτερα από τους άλλους, γιατί απλώς έπρεπε.

Να κλείνουν σωστά οι κύκλοι

Δεν ζήτησε ποτέ συγχώρεση για όσα δεν ήταν και δεν υποσχέθηκε πράγματα που δεν μπορούσε να δώσει. Προτίμησε να δουλεύει, να περιμένει, να αντέχει.

Να ξανακερδίζει τον χώρο του χωρίς θόρυβο, χωρίς δηλώσεις, χωρίς εύκολα χειροκροτήματα.

Και κάπως έτσι, μέσα από τη φθορά και την υπομονή, μετατράπηκε σε κάτι πιο σπάνιο από έναν καλό ποδοσφαιριστή: σε φορέα της ίδιας της ταυτότητας της ΑΕΚ.

Γιατί ο Μάνταλος δεν έπαιξε απλώς στην ΑΕΚ των τελευταίων 12 χρόνων. Τη βίωσε. Την πόνεσε. Την κουβάλησε. Και τώρα, στο σημείο που ο κύκλος πλησιάζει το τέλος του, μοιάζει αυτονόητο πως αυτό το ταξίδι αξίζει να κλείσει εκεί όπου άρχισε.

Με σεβασμό, με συνέχεια, με δύο ακόμη (ή και μία αν αυτό συναποφασιστεί) σεζόν που δεν θα είναι απλώς χρόνος, αλλά δικαίωση.

Για έναν ποδοσφαιριστή που έμαθε ότι το να μένεις, καμιά φορά, είναι η πιο γενναία επιλογή απ’ όλες.