Παναθηναϊκός: Ο Φώτης Ιωαννίδης εξελίχθηκε, έγινε αρχηγός και άνοιξε τα φτερά του για ένα διαφορετικό μέλλον

Eδω και λίγες ώρες ο Φώτης Ιωαννίδης είναι και επίσημα παίκτης της Σπόρτινγκ. Ο 25άχρονος επιθετικός αποφάσισε να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του, πηγαίνοντας σ’ ένα πρωτάθλημα πιο ποιοτικό από το ελληνικό και σε μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει να πάρει τα σκήπτρα από την Μπενφίκα στην Primeira Liga.

Το πόσο ήθελαν οι άνθρωποι των “λιονταριών ” να πραγματοποιηθεί αυτή η μεταγραφή, φάνηκε από το γεγονός πως τελικά ανέβασαν την προσφορά τους σε υψηλότερα επίπεδα σε σύγκριση με πέρυσι για να καταφέρουν να πείσουν τους πράσινους και να μετακομίσει ο Ιωαννίδης στη Λισαβόνα.

Ο Φώτης αποχωρεί λοιπόν ως αρχηγός του Παναθηναϊκού και ως ένας ποδοσφαιριστής που συνδέθηκε όσο κανένας άλλος τα τελευταία χρόνια με τον κόσμο του. Δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος να βάλουμε στην κουβέντα αυτό που ισχύει στις περισσότερες ομάδες και γενικά στην κοινωνία μας. Το ότι σε κάποιους άρεσε και τον στήριζαν και σε κάποιους άλλους δεν άρεσε και τον κριτίκαραν, συχνά στο όριο της υπερβολής. Αυτό ειδικά στο ποδόσφαιρο νομοτελειακά συμβαίνει σε όλους – δυστυχώς – τους Έλληνες παίκτες, οι οποίοι έχουν ένα ιδιαίτερο ρόλο στην καρδιά του οπαδού.

Ο Ιωαννίδης, ο “Φωτάρας” των φιλάθλων του Παναθηναϊκού, ήταν ένα παιδί που ήρθε άγνωστος μεταξύ αγνώστων με λίγα χρήματα από τον Λεβαδειακό το 2020 και εξελίχθηκε σε αρχηγό του και “σημαία” του, το 2025. Μέσα σ’ αυτά τα πέντε χρόνια μεταμορφώθηκε σε έναν ολοκληρωμένο επιθετικό, που κάνει πολλές δουλειές μέσα στο γήπεδο.

Πέρασε το κατώφλι του προπονητικού κέντρου της ομάδας στο Κορωπί το καλοκαίρι του 2020, έκανε την πρώτη του συμμετοχή τον επόμενο Δεκέμβρη, σημείωσε το πρώτο του γκολ τον προσεχή Γενάρη και ακολούθησαν άλλες δύο σεζόν μεταξύ πάγκου και ενδεκάδας, πριν έρθει η χρονιά της εκτόξευσης το 2023.

Τότε που με προπονητή τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς “έγραψε” 44 αγώνες και 3.043 λεπτά συμμετοχής, σκοράροντας 23 φορές και έχοντας 9 ασίστ. Μια σεζόν ονειρική που έφερε ένα σωρό προτάσεις στα πόδια του, όμως όχι μόνο σεβάστηκε την απόφαση της διοίκησης να τον κρατήσει για άλλη μια χρονιά, αλλά παρά τις πολλές αναποδιές που του έτυχαν με τραυματισμούς προσπάθησε σε κάθε ματς να τα δίνει όλα για την ομάδα, προκειμένου να διακριθεί σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Όμως φέτος καταλάβαινε και ο ίδιος πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ήταν καιρός να κάνει αυτό που έπρεπε. Να παίξει σε ομάδα του εξωτερικού, να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο και να “κυνηγήσει” περισσότερα πράγματα. Μπορεί τούτη την ώρα το άγχος να είναι μεγαλύτερο, γιατί πήγε σε άλλη χώρα, θα συνεχίσει σε άλλη ομάδα, θα βγει από τη ρουτίνα των τελευταίων πέντε ετών, όμως η προσμονή και η αγωνία για το καινούργιο μοιάζει συναρπαστική.

Η αυτοπεποίθηση που έχει ως ποδοσφαιριστής, το ταλέντο, η οπτική του στο παιχνίδι, αλλά και η σκληρή δουλειά που ρίχνει καθημερινά στο γήπεδο, είναι ικανά αν βρεθεί σε περιβάλλον που θα νιώθει άνετα, να τον κάνουν έναν από τους πιο ολοκληρωμένους επιθετικούς στην Ευρώπη. Μπορεί σε κάποιους να μοιάζε υπερβολή, όμως όσοι τον έχουν ζήσει από κοντά έχουν ακριβώς την ίδια άποψη.

Y.Γ.: Αν και δεν μου αρέσει καθόλου να μιλάω επί προσωπικού, για τον Φώτη Ιωαννίδη θα κάνω μια εξαίρεση. Πέρα από την ποδοσφαιρική του πάστα, ο Φώτης είναι ένα παιδί που δεν “κρύβεται” και θεωρούσε υποχρέωση του να μιλά στα δύσκολα. Κάτι που θα πρέπει αν μη τι άλλο να εκτιμάται δημοσίως. Σεβόμενος πάντα τη δουλειά του δημοσιογράφου, δεν είχε κανένα πρόβλημα να βγαίνει μπροστά και ν’ αναλαμβάνει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί – και όχι μόνο – όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, όταν οι καταστάσεις ήταν οριακές και χρειαζόταν κάποιος κάτι να πει και να εξηγήσει. Ακόμη κι όταν δεν ήταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση, δεν αρνήθηκε ποτέ να μιλήσει (και να ενημερώσει το κοινό για το οποίο δουλεύουμε), να πάρει θέση, να μην μασήσει τα λόγια του και να δείξει ένα αληθινό και ειλικρινές πρόσωπο, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Είναι κάτι που σέβομαι απεριόριστα και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.