Δέκα χρόνια περιπλανήθηκε ο Οδυσσέας για να φτάσει στην Ιθάκη του. Λαιστρυγόνες, Κύκλωπας, Σκύλα και Χάρυβδη, Σειρήνες και Κίρκη τα εμπόδια, οι εμπειρίες που συνάντησε και αποκόμισε στο ταξίδι του, οι μνηστήρες και όσοι επιβουλεύονταν την περιουσία του, αυτοί που τον περίμεναν στο σπιτικό του. Τουλάχιστον ο ομηρικός βασιλιάς είχε μια Ιθάκη. Είχε έναν προορισμό. Δεν συμβαίνει σε όλους. Δεν συμβαίνει πάντα.

Ο Ταξιάρχης Φούντας συστήθηκε ποδοσφαιρικά μωρό. Μόλις που είχε ξεπεράσει τα 16,5 χρόνια όταν ντεμπούταρε στο ελληνικό επαγγελματικό πρωτάθλημα. Ηλικία και γεγονός ασυνήθιστα για τα ποδοσφαιρικά μέτρα του τόπου μας. Από τότε πέρασε μια δεκαετία. Σε αυτό το διάστημα έπαιξε σε εννιά διαφορετικές ομάδες, περιπλανώμενος και αυτός ανάμεσα σε λογιών λογιών κακοτοπιές, τόπους, πειρασμούς και δυσκολίες.

Πλέον, πατέρας ο ίδιος εδώ και λίγο καιρό, βρίσκεται - σκάρτο ένα μήνα - στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, όντας ο franchise player της DC United, η οποία του προσέφερε συμβόλαιο 6,65 εκατ. ευρώ για την επόμενη τριετία. Το ταξίδι του συνεχίζεται. Εδώ και κάποια χρόνια, το κάνει σε θάλασσες απάνεμες, έχοντας βρει πυξίδα και προορισμό.

Το ταξίδι του που τον έφερε πλέον στο MLS και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού καλύτερος για να το εξιστορήσει στο SPORT24 από τον ίδιο τον Ταξιάρχη Φούντα δεν υπάρχει. Το αν εκεί βρήκε και την Ιθάκη του μόνο ο ίδιος το νιώθει και το ξέρει, μόνο ο ίδιος θα καταλάβει.

Στο τέλος τέλος, έτσι κι αλλιώς, την Ιθάκη του ο καθένας δεν την βρίσκει, την φτιάχνει.

Γνωρίζοντας ένα παιδί

"Ξεκίνησα παιδί, 16 χρονών. Μου φαίνονταν απίστευτο. Είχα συμπαίκτες Λυμπερόπουλο, Δέλλα, Γκούντγιονσεν, Καφέ, Βάργκας, Μανωλά. Έμπαινα στο γήπεδο και σκεφτόμουν πως πριν από λίγα χρόνια έβλεπα τα παιχνίδια στην τηλεόραση και τώρα βλέπουν εμένα.

Δεν περιγράφεται το συναίσθημα, δεν υπάρχουν λόγια. Μοιραζόμουν αποδυτήρια με παίκτες που μεγάλωσα βλέποντάς τους. Σκεφτόμουν πως θα έκανα, πως θα αντιδρούσα αν συναντούσα τον "Λύμπε" στον δρόμο και πλέον παίζαμε μαζί. Για ένα παιδί ήταν συναισθηματικά απίστευτο. Καθηλωτικό.

Νιώθεις τα πάντα και τίποτα την ίδια στιγμή. Χαρά, ικανοποίηση, άγχος, πίεση από τη μία, από την άλλη δεν συνειδητοποιείς τι γίνεται εκείνη την στιγμή. Γύριζα το κεφάλι και σκεφτόμουν, καλά, τώρα παίζω κόντρα στον Ολυμπιακό, κόντρα στον Παναθηναϊκό, την επόμενη όμως, έπρεπε να το "ζήσω", να παίξω, δεν είχα περιθώρια να μείνω παραπάνω στην στιγμή".

Η Τούμπα και ο υποβιβασμός

"Από τα χρόνια μου στην ΑΕΚ δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το ντεμπούτο μου στην Τρίπολη κόντρα στον Αστέρα. Αυτονόητο γιατί.

Το δεύτερο είναι όταν έπαιξα βασικός στην Τούμπα. Ξεκινούσαν τα playoffs τότε και παίζαμε με τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη. Είχε προηγηθεί ένα παιχνίδι με την Δόξα στην Δράμα, στο φινάλε της κανονικής περιόδου, στο οποίο και είχα παίξει βασικός, αλλά δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να ξεκινήσω και κόντρα στον ΠΑΟΚ.

Και δεν ξεκινούσα κιόλας. Χτύπησε όμως στο ζέσταμα ο Βάργκας και έρχεται στα αποδυτήρια ο Αλεξόπουλος και μου λέει "ντύσου, ξεκινάς". Κοιτούσα δεξιά και αριστερά για να βεβαιωθώ πως το έλεγε σε μένα. Δεν τον πίστευα, νόμιζα πως μου κάνει πλάκα. Που να πάω να παίξω, σε ποιο γήπεδο; Με Πάμπλο Γκαρσία, με Βιεϊρίνια. Τι να σου λέω…

Με είδαν πως ήμουν ο Μάκος με τον Καφέ και έπιασαν να μου μιλήσουν. "Να ξέρεις μικρέ, την πρώτη πάσα αν κάνεις σωστά, αυτό ήταν, τελείωσε και το παιχνίδι, λύθηκες". Και όντως, αυτό κοίταξα να κάνω. Πήρα την πρώτη πάσα και είχα στο μυαλό μου να την δώσω σωστά, να μην κάνω λάθος. Και ας ήταν στα δύο μέτρα, που ήταν κιόλας.

Όσο χρειάζονταν. Και εκεί, ακριβώς όπως μου είχαν πει, ένιωσα να φεύγει όλο το βάρος από τα πόδια μου, από μέσα μου.

Το τρίτο που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι δυστυχώς ο υποβιβασμός. Ειδικά εκείνο το ντου των οπαδών στο παιχνίδι με τον Πανθρακικό στο τέλος της χρονιάς. Αδιανόητα δύσκολη σεζόν, αφάνταστα επώδυνη για όσους την έζησαν. Τρομερά προβλήματα, ασύλληπτες δυσκολίες, τραγικές καταστάσεις".

Η Ζάλτσμπουργκ και η μαυρίλα

"Είχα συζητήσεις με την ΑΕΚ για να έμενα ακόμη και στην Γ' Εθνική. Επαγγελματικά όμως κρίνοντας και ζυγίζοντας την ευκαιρία που μου παρουσιάζονταν όταν ήρθε η Ζάλτσμπουργκ, δεν γίνονταν να πάρω διαφορετική απόφαση.

Με είχαν δει σε ένα παιχνίδι κόντρα στη Βέροια (σ.σ. το παιχνίδι με το διαβόητο περιστατικό του ναζιστικού χαιρετισμού του Κατίδη) και με είχαν προσεγγίσει αμέσως. Τότε είχα προτάσεις και από τη Βέρντερ και από τη Στουτγάρδη. Η προοπτική, νομίζω πως είναι αντιληπτό από οποιαδήποτε μεριά και αν το δει κανείς, δεν συγκρίνονταν με την Γ' Εθνική.

Κόντεψα να πεθάνω, πίστευα πως καταστράφηκα

Τα πράγματα βέβαια δεν εξελίχτηκαν όπως τα περίμενα μετακομίζοντας στην Αυστρία. Εκεί ξεκίνησαν τα δύσκολα. Δεν έπαιζα, η ηλικία μου και οι εμπειρίες που δεν είχα, δεν βοήθησαν στο να διαχειριστώ σωστά την κατάσταση. Γύρισα σε διάφορες ομάδες στην Αυστρία - δανεικός από τη Ζάλτσπουργκ -, επέστρεψα στην Ελλάδα, έπαιξα δανεικός σε Πανιώνιο και Αστέρα.

Το πιο δύσκολο ήταν όταν τελικά κατέληξα στην τρίτη κατηγορία της Γερμανίας. Κόντεψα να πεθάνω, πίστευα πως καταστράφηκα, ότι τελείωσε η καριέρα μου. Σε αυτήν την εξέλιξη σίγουρα έπαιξαν μεγάλο ρόλο και οι επιλογές που είχα κάνει ως προς τους εκπροσώπους και τις συνεργασίες μου. Δεν με βοήθησαν καθόλου, χωρίς να εξετάζουν τι θα ήταν το καλύτερο για μένα.

Τότε χαρακτηριστικά άκουγα όλο το καλοκαίρι για ενδιαφέρον από διάφορες ομάδες. Δεν εμφανίστηκε καμία, τίποτα! Και έτσι, είχε τελειώσει το συμβόλαιο μου, ήμουν ελεύθερος και είχε φτάσει Σεπτέμβριος και ήμουν στα αζήτητα! Μόλις στα 22 μου!

Ψυχολογικά ήταν πολύ μεγάλη μαυρίλα. Το περίμενα τελείως διαφορετικά. Σκεφτόμουν πως είχα ξεκινήσει 16,5 χρονών σε μια πολύ μεγάλη ομάδα, σκεφτόμουν πως συνέχισα στη Ζάλτσμπουργκ, πως εκεί έπαιζα μαζί με τον Μανέ, πώς κλήθηκα στην Εθνική και ξαφνικά ανοίγω τα μάτια και βρίσκομαι στην Γ' Γερμανίας. Πολύ, πολύ δύσκολο".

Μαρίνα, το στήριγμα και αντιστροφή πορείας

"Η γυναίκα μου ήταν αυτή που με κράτησε. Το στήριγμά μου. Αυτή που με πίστευε πάντα. Πρώτη και απόλυτα. Οκτώ χρόνια είμαστε μαζί. Στάθηκε δίπλα μου σε όλα, σε δυσκολίες, στα προβλήματα και στα καλά. Η Μαρίνα ήταν αυτή που πέρασε την πίστη της σε μένα, με τόνωσε, με απελευθέρωσε, με βοήθησε.

Για να πω την αλήθεια δεν μπορούσα να συμμεριστώ την πίστη της. Μου φαίνονταν βουνό όλο αυτό που ζούσα. Σιγά σίγα όμως, με την επιμονή της, με την προσπάθειά της, με την στήριξη της, γυρίσαμε - γιατί το κάναμε μαζί - το χαρτί. Η Μαρίνα με ό,τι έκανε έξω από το γήπεδο και εγώ με ό,τι έκανα μέσα σε αυτό.

Σιγά σιγά άρχισα και έβρισκα τον εαυτό μου, ανέβαινα, ένιωθα καλύτερα. Και το επόμενο καλοκαίρι ήρθε η πρόταση από τη Σεντ Πόλτεν. Πρώτη κατηγορία Αυστρίας. Δεν το σκέφτηκα. Εκείνη την ώρα το μόνο που έβλεπα ήταν πως μια ομάδα κορυφαίας κατηγορίας με ήθελε. Ήταν σφυγμός, ένα σημάδι ζωής, επιστροφής Άρχισα να βλέπω πως ό,τι μου έλεγε η Μαρίνα, συνέβαινε. Ενιωθα να παίρνω πίσω τη ζωή και την καριέρα μου.

Και συνεχίστηκε. Ο προπονητής που με πήρε στη Σεντ Πόλτεν, ο Ντίτμαρ Κιμπάουερ, πήγε με το που ξεκίνησε η σεζόν στη Ραπίντ Βιέννης (Νοέμβριος ’18). Από την πρώτη στιγμή με ζήτησε. Δεν έγινε τον Ιανουάριο, το καλοκαίρι όμως που ολοκληρώνονταν το συμβόλαιο μου, ήταν πολύ πιο εύκολο. Και κάπως έτσι βρέθηκα στη Ραπίντ.

Εγώ ήμουν μέσα στην τρελή χαρά. Από τον ποδοσφαιρικό αφανισμό σε μια από τις πιο ιστορικές ομάδες της Αυστρίας μέσα σ' έναν χρόνο".

Η Ραπίντ και… DC calling

"Ήταν μεγάλο σκαλοπάτι, ειδικά σε επίπεδο πίεσης και προσδοκιών η Ραπίντ. Μπορεί να είναι στη σκιά της Ζάλμπουργκ τα τελευταία χρόνια, στην Αυστρία όμως είναι κολοσσός. Πολύς κόσμος, μεγάλες προσδοκίες, φοβερή πίεση. Πλέον όμως μπορούσα να το διαχειριστώ, μου είχαν κάνει καλό οι προηγούμενες εμπειρίες μου, με βοήθησε η εμπιστοσύνη που εισέπραττα από τον προπονητή, όλα δούλεψαν στην εντέλεια και έκανα μια εξαιρετική πρώτη σεζόν στη Βιέννη.

Από τότε η Αταλάντα με ήθελε πολύ. Η Ραπίντ όμως ζητούσε πολλά χρήματα. Ήξερα πως υπήρχαν και άλλες ομάδες (σ.σ. Μπολόνια, Πάρμα, Βόλφσμπουργκ, Άουγκσμπουργκ) και όλο αυτό ολοκλήρωνε την μεταστροφή της κατάστασης. Και ψυχολογικά και αγωνιστικά. Από τη μαυρίλα, ήμουν στα σύννεφα. Είχα επιστρέψει, ένιωθα και ήμουν καλά, ήμουν και πάλι στο προσκήνιο και έβλεπα πως είχα την ευκαιρία να συνεχίσω να ανεβαίνω επίπεδο.

Και ήθελα να το ζήσω, να αρπάξω την ευκαιρία και να δοκιμάσω. Δεν ήθελα να χάσω χρόνο, ήθελα να φύγω. Και ακριβώς εκεί ήρθε η DC United".

Η απόσταση, οι αμφιβολίες και το συμβόλαιο (πολλών) ζωών

"Το ενδιαφέρον της το έμαθα στις αρχές του χρόνου, ο ατζέντης μου ήταν σε επαφή νωρίτερα. Το σκεφτόμουν. Η αλήθεια είναι πως σε μένα κολλούσε και δεν προχώρησε πιο γρήγορα. Είχα αμφιβολίες. Και αγωνιστικά, αν ήταν το κατάλληλο βήμα τη δεδομένη στιγμή στην καριέρα μου, αλλά και ανθρώπινα. Τι δυσκολίες θα αντιμετώπιζε και πώς θα προσαρμόζονταν σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον η οικογένειά μου.

Και αυτό παρότι όντως κάποια στιγμή θα ήθελα να παίξω στο MLS. Το σκεφτόμουν σε άσχετες στιγμές, χωρίς να υπάρχει απτή η προοπτική, ξέρεις, στο πλαίσιο των όσων σκέφτεσαι και λες, ιδεατά, να κάνεις κάποια στιγμή στη ζωή σου. Ήταν λοιπόν και αυτό στη δική μου τη λίστα από τότε που είδα τον Ζλάταν να πηγαίνει στους Galaxy.

Παίζω ποδόσφαιρο για τον γιο μου

Όταν όμως ήρθε πλέον μπροστά μου η πρόταση, θυμάμαι πως το πρώτο που σκέφτηκα όταν άκουσα την ομάδα, ήταν "πολύ μακριά ρε φίλε". Ναι, ok, το συμβόλαιο ήταν εξαιρετικό, αλλά είχαμε επιφυλάξεις, ζυγίζοντας τα πράγματα, ειδικά εφόσον υπήρχαν και άλλοι ενδιαφερόμενοι (σ.σ. Σάλκε, Αμβούργο).

Οι άνθρωποι της DC United όμως ήταν πιεστικοί. Κολακευτικά πιεστικοί. Έδειχναν σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο πως με πίστευαν πάρα πολύ, πως με ήθελαν πάρα πολύ. Μέτρησε. Και μέτρησε πολύ στο να αρθούν σιγά σιγά όλες οι αμφιβολίες και όλες οι επιφυλάξεις μου.

Εννοείται φυσικά πως ήταν και το οικονομικό σκέλος απόλυτα καθοριστικό. Είμαι επαγγελματίας, κάνοντας ένα εφήμερο και αβέβαιο επάγγελμα, με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα. Και ναι, παίζω ποδόσφαιρο για μένα, αλλά κυρίως το κάνω για την οικογένειά μου, για τον γιο μου. Και μου προσφέρθηκε ένα συμβόλαιο που τον εξασφαλίζει, που εξασφαλίζει ακόμη και τα δικά του παιδιά. Είναι δυνατόν να μην το μετρήσω; Δεν μπορούσα να το παραγνωρίσω.

Και φυσικά, μετά, εξετάζοντας και το κομμάτι το αμιγώς ποδοσφαιρικό, ό,τι και αν είδα, ό,τι και αν έμαθα, ό,τι και αν μου παρουσιάστηκε σε σχέση με την DC United με ικανοποιούσε σε απόλυτο βαθμό. Φοβερό επίπεδο σε όλα. Απόλυτα επαγγελματική η προσέγγιση στο κάθε τι. Νέο προπονητικό κέντρο, καταπληκτικό γήπεδο, ιδιωτικό τζετ για τις μετακινήσεις, οτιδήποτε που μπορεί να θεωρηθεί προβλεπόμενο προσφέρεται στους ποδοσφαιριστές, ο κόσμος αγαπάει και είναι δίπλα στην ομάδα".

Franchise player; Καμία πίεση, μόνο χαρά

"Το κυριότερο είναι πως κάθε μέρα που περνάει πλέον στην Ουάσινγκτον, διαπιστώνω από πρώτο χέρι πως όσα μου είπαν, όσα έμαθα, υπολείπονται της πραγματικότητας, αφού αυτή είναι πολύ καλύτερη.

Μέχρι στιγμής είναι τα πάντα καταπληκτικά. Μου αρέσει παρά πολύ, μας αρέσει πάρα πολύ. Είναι εξαιρετικά. Και στο διάστημα που βρίσκομαι εδώ ήδη σκέφτομαι πως θα μπορούσα να μείνω για ακόμη περισσότερο από όσα υπέγραψα στο συμβόλαιό μου.

Δεν είχα χρόνο για… κοινωνικοποίηση και να γνωρίσω την ελληνική κοινότητα. Είναι μεγάλη και πολύ ενεργή στην καθημερινότητα της πόλης, αλλά και της ομάδας. Με υποδέχτηκαν πολύ ζεστά, βλέποντας τις διαδικτυακές αντιδράσεις και αυτές στο γήπεδο. Αντιλαμβανόμαστε ήδη την προσπάθειά τους να μας κάνουν να νιώσουμε καλοδεχούμενοι, κομμάτι της κοινότητας, να μην μας λείψει η πατρίδα, η ελληνικότητα.

Ως τώρα, ευτυχώς, δεν με έχει δυσκολέψει απολύτως τίποτα. Ένιωσα αμέσως το πόσο πολύ με ήθελαν όλοι στην ομάδα. Την ίδια στιγμή της ανακοίνωσης της μεταγραφής μου, 6-7 συμπαίκτες μου έστειλαν μηνύματα για να με καλωσορίσουν. Είναι πολύ σημαντικό για την ψυχολογία ενός ποδοσφαιριστή, ενός νέου σε μια ομάδα κάτι τέτοιο. Και είναι απλώς μια ένδειξη της όλης συμπεριφοράς που δέχτηκα και δέχομαι ακόμη.

Αντιλαμβάνομαι τη σημασία του να λογίζεται κάποιος, σε όλες τις επαγγελματικές ομάδες, όλων των αθλημάτων στις ΗΠΑ, franchise player. Δεν μου δημιουργεί όμως πίεση. Προφανώς και βλέπω και καταλαβαίνω πως περιμένουν πράγματα από μένα, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν μεταφράζεται σε πίεση από τη μεριά τους ή έστω στο να νιώθω εγώ πιεσμένος για κάτι.

Ίσα ίσα που νιώθω χαρά, εμπιστοσύνη να αντιλαμβάνομαι τον ρόλο που όλοι εδώ περιμένουν να παίξω, τη βοήθεια που προσδοκούν να έχει η ομάδα από μένα".

Να τους κάνω να… παραμιλάνε, όπως κάνει ο Γιάννης

"Δεν διάβασα τα όσα γράφτηκαν μετά το ντεμπούτο μου στη βασική ενδεκάδα (σ.σ. κόντρα στη New England Revolution ντεμπούταρε ως βασικός και έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του MLS που πέτυχε σε ντεμπούτο του 2 γκολ και έδωσε και 1 ασίστ στο πρώτο μάλιστα ημίχρονο του παιχνιδιού).

Ωραία, ευχάριστη πολύ η αναγωγή με το τι κάνει ο Γιάννης στο NBA (σ.σ. υπήρχε σχόλιο μετά το συγκεκριμένο παιχνίδι ότι "η United βρήκε τον δικό της Αντετοκούνμπο"), αλλά πέραν αυτού, δεν την έχω βιώσει. Το σίγουρο είναι πως με κινητοποιεί για να προσπαθήσω κι εγώ να τους κάνω να… παραμιλάνε, όπως κάνει ο Γιάννης.

Δεν έχω αντιμετωπίσει πολλές ομάδες ως τώρα, αλλά έστω και αυτές οι τρεις, αλλά και με όσα βλέπω καθημερινά στην DC United, το επίπεδο είναι εξαιρετικό. Σαφώς ανώτερο της Αυστρίας. Ο ρυθμός είναι πολύ έντονος, δεν περίμενα πως θα είναι τόσο, πίστευα πως η ένταση θα ήταν μικρότερη. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι, είναι πολύ απαιτητικός.

Έτσι κι αλλιώς υπάρχει συντονισμένη προσπάθεια από όλους που εμπλέκονται στο MLS να το ανεβάσουν και αγωνιστικά και εμπορικά. Και το καταλαβαίνεις αμέσως, με το που πατάς το πόδι σου εδώ. Φροντίζουν λοιπόν να επενδύουν σε ποιότητα. Και όχι μόνο ποιότητα ως προς τους ποδοσφαιριστές που φέρνουν στις ομάδες, αλλά κοιτάνε να είναι ποιοτικό οτιδήποτε έχει σχέση με το προϊόν που παράγεται και λανσάρεται στο κοινό".

Πριν 1 - 1,5 χρόνο ο ΠΑΟΚ είχε ρωτήσει τη Ραπίντ

"Δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση με οτιδήποτε ελληνικό. Δεν υπάρχει καν βάση, είναι τελείως ανεδαφικό. Και δεν συζητάω γηπεδικά, προπονητικά, σε επίπεδο εγκαταστάσεων γενικά. Μιλάμε για άλλον κόσμο τελείως. Και όχι μόνο στις ΗΠΑ, που βάσει των όσων έχω δει ως τώρα δεν στέκεται δίπλα σε τίποτα ποδοσφαιρικά ελληνικό, αλλά και νωρίτερα στην Αυστρία.

Η νοοτροπία των πάντων που σχετίζονται με το άθλημα – και αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να δίνουμε μεγάλη σημασία, να το λέμε συνέχεια – είναι τελείως διαφορετική και ξεκινάει από τον σεβασμό που υπάρχει στον ποδοσφαιριστή, στον επαγγελματία. Αυτή η διαφορά στη νοοτροπία είναι η σημαντικότερη παράμετρος που βιώνει, που ζει ο οποιοσδήποτε επαγγελματίας στο ποδόσφαιρο εκτός Ελλάδας.

Είμαι Έλληνας, οπότε δεν μπορώ να λέω πως θα είχα πρόβλημα να επιστρέψω στην πατρίδα μου. Ειδικά στο ποδόσφαιρο και στη ζωή, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πως θα έρθουν τα πράγματα. Πριν 1 - 1,5 χρόνο ο ΠΑΟΚ είχε ρωτήσει τη Ραπίντ. Τα χρήματα όμως που ζητούσαν ήταν πάρα πολλά και δεν προχώρησε κάτι περισσότερο.

Η Εθνική είναι κάτι ξεχωριστό. Πολύ ξεχωριστό. Έχουμε μια πολύ καλή ομάδα, υπάρχει μια καλή φουρνιά, πολύ ταλέντο. Η ομάδα είναι δεμένη, τα αποδυτήρια είναι εξαιρετικά, όλοι μας, ποδοσφαιριστές, προπονητές, στελέχη, έχουμε πίστη, θέληση. Θέλουμε να κάνουμε μια επιτυχία, θέλουμε να φτάσουμε ξανά σε τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης.

Ρωτάς τι μας λείπει. Δεν ξέρω, δεν μπορώ ακόμη να το προσδιορίσω. Αλλά πιστεύω πως έχουμε πολλά περισσότερα απ’ όσα μας λείπουν για να ξεπεράσουμε και αυτά και να πετύχουμε κάτι που όλοι και θέλουμε και μπορούμε και αξίζουμε".

Λυμπερόπουλος, Μέσι, Μπαρτσελόνα

"Έχω παίξει σε διάφορες θέσεις ως τώρα στην καριέρα μου. Εκεί όμως που νιώθω καλύτερα, που αποδίδω καλύτερα, είναι σε ελεύθερο ρόλο στην επίθεση. Έτσι έχω κάνει τα καλύτερα παιχνίδια μου, έτσι θεωρώ πως μου ταιριάζει περισσότερο και έτσι, γι' αυτόν ακριβώς τον ρόλο με ήθελαν στην DC United.

Πρότυπο μεγαλώνοντας είχα τον Μέσι. Έτσι κι αλλιώς γούσταρα Μπαρτσελόνα από μικρός, εμφανίστηκε και ο Αργεντινός και… δέσαμε. Καλύτερος συμπαίκτης που είχα ποτέ ήταν ο Νίκος Λυμπερόπουλος. Μεγάλη προσωπικότητα, καταπληκτικός άνθρωπος.

La Liga και Premier League είναι τα πρωταθλήματα που παρακολουθώ, είναι τα καλύτερα του πλανήτη, αυτά που θα κάτσω να δω στην τηλεόραση. Super League; Ναι, βλέπω, αλλά δεν θα μείνω και καρφωμένος στον καναπέ για να μην χάσω φάση".

Αν ο γιος μας γίνει ποδοσφαιριστής, τότε κουράγιο στη γυναίκα του

"Ακόμη και τώρα είναι δύσκολο να απαντήσω αν βιάστηκα να φύγω από την Ελλάδα, αν έκανα το βήμα χωρίς να είμαι έτοιμος. Από τη μία, όλη αυτή η εμπειρία από τόσο νωρίς με βοήθησε να γαλουχηθώ επαγγελματικά στο πλαίσιο του ποδοσφαίρου του εξωτερικού. Και αυτό, σαφώς, ήταν ωφέλιμο, παρά τις δυσκολίες με τις οποίες συνοδεύτηκε.

Από την άλλη ναι, δεν ήμουν ακόμη τότε 100% έτοιμος για να κάνω αυτό το βήμα. Όχι γιατί δεν έπρεπε να το κάνω, αλλά γιατί δεν ήμουν προετοιμασμένος στο τι θα είχα να αντιμετωπίσω βάσει των όσων είχα ως τότε ζήσει ποδοσφαιρικά. Ακόμη και έτσι όμως, νιώθω πως δεν είχα επιλογή παρά να κάνω αυτό το βήμα. Η συνειδητοποίηση όμως όταν έγινε ήταν σκληρή, επίπονη και χρειάστηκε προσπάθεια και κόπος για να ανταπεξέλθω.

Τέλος καλό όμως. Και αυτό είναι που κρατάω, όλα όσα με βοήθησαν σε αυτήν την πορεία για να φτάσω εδώ που βρίσκομαι τώρα.

Τώρα που έχει έρθει ο γιος στη ζωή μου, έχω σκεφτεί την πιθανότητα να θελήσει να γίνει ποδοσφαιριστής. Πάλι θα μοιραστώ μια κουβέντα της γυναίκας μου. Επειδή για μια σύντροφο ποδοσφαιριστή αυτή η ζωή είναι αρκετά απαιτητική, ίσως ακόμη περισσότερο, μου λέει όποτε το συζητάμε, πως αν ο γιος μας γίνει ποδοσφαιριστής, τότε κουράγιο στη γυναίκα του.

Σε κάθε περίπτωση όμως, θα το ήθελα, ναι. Πάντα βέβαια με την προϋπόθεση να του αρέσει, να το θελήσει, αλλά ναι, αν τον φέρει η ζωή στο ποδόσφαιρο θα το χαρώ πολύ".