Ο Τάσος Μπακασέτας στο SPORT24: “Ο Μπάλντοκ δεν έχει φύγει, βρίσκεται ανάμεσα μας και ποτέ δεν θα αποχωρήσει”

Ένας χρόνος πέρασε κι όμως μοιάζει σαν να ήταν χθες. Ο χρόνος δεν κατάφερε να γιατρέψει την πληγή, ούτε να καλύψει το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του ο Τζορτζ Μπάλντοκ. Για όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, δεν ήταν απλώς ένας καλός ποδοσφαιριστής, ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, ένας αληθινός φίλος που γέμιζε τον χώρο με φως, χαμόγελο και καλοσύνη.

Η παρουσία του είχε μια ξεχωριστή δύναμη κι αυτό το φως εξακολουθεί να λάμπει ακόμη κι αν εκείνος δεν είναι πια εδώ. Ο χαμός του, τόσο ξαφνικός και άδικος, υπενθύμισε σε όλους πόσο εύθραυστη είναι η ζωή.

Όπως λέει και ο αρχηγός του Παναθηναϊκού Τάσος Μπακασέτας, ο Τζορτζ δεν “έφυγε” ποτέ πραγματικά. Είναι εκεί, αόρατος αλλά παρών, σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα, σε κάθε στιγμή χαράς και λύπης. Συνεχίζει να εμπνέει τους συμπαίκτες και τους φίλους του να παλεύουν και για εκείνον, να τιμούν τη μνήμη του με κάθε τους βήμα μέσα κι έξω από το γήπεδο. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται ποτέ – ζουν μέσα μας, στις σκέψεις μας, στις πράξεις μας, στις στιγμές που μας καθορίζουν.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η σκέψη όλων γυρίζει ξανά σε εκείνον. Με κάθε δάκρυ, κάθε χαμόγελο και κάθε προσπάθεια στο γήπεδο, του στέλνουν ένα μήνυμα: ότι δεν θα ξεχαστεί ποτέ και πως θα είναι για πάντα κομμάτι αυτής της ομάδας και αυτής της οικογένειας.

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε… Ποιες είναι οι δικές σου σκέψεις για τον αδόκητο χαμό του Τζορτζ Μπάλντοκ. Για ένα παιδί που τον έζησες στον Παναθηναϊκό και πολύ περισσότερο στην Εθνική ομάδα. Πως αντιμετωπίζετε όλο αυτό τον καιρό το συγκεκριμένο συμβάν και πως έχει επηρεάσει όλους σας;

“Όπως είπες κι εσύ, ζούμε με αυτό το πράγμα. Είναι μια στενάχωρη, μια πολύ δύσκολη στιγμή, να χάνεις τόσο άδικα όχι μόνο έναν συμπαίκτη, αλλά κι έναν φίλο. Και όχι μόνο με εμένα αλλά με πολλά παιδιά… Οπότε είναι κάτι που πορευόμαστε μ’ αυτό. Δεν έχει “φύγει”, βρίσκεται ανάμεσα μας και ποτέ δεν θα αποχωρήσει. Όμως θα πω πως είμαστε υποχρεωμένοι να τον τιμάμε όπως του αξίζει, με κάθε τρόπο, να συνεχίζουμε να βρίσκουμε το κατάλληλο κίνητρο, να παίζουμε και γι’ αυτόν και να κάνουμε τα πάντα ώστε να είναι περήφανος για όλους εμάς από εκεί ψηλά, ότι ακόμη κι αν έφυγε εμείς ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε. Θα κάνουμε τα πάντα γι’ αυτόν μέσα στο παιχνίδι, έξω από το παιχνίδι και θεωρώ ότι είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε από την πλευρά μας γι’ αυτόν και την οικογένεια του, γιατί αυτοί οι άνθρωποι ότι και να λέμε για εμάς, ήταν η καθημερινότητα τους, οπότε αυτοί περνούν τον Γολγοθά. Είναι πολύ πιο δύσκολο συγκριτικά με εμάς.”

Πολλές φορές είναι η καθημερινότητα, είναι οι αγώνες, είναι τα δευτερευούσης σημασίας πράγματα, με τα οποία ασχολείται όλος ο κόσμος. Σ’ έχει κάνει να αναρωτηθείς όλη αυτή η κατάσταση για το τι είναι τελικά σημαντικό και τι δεν είναι στη ζωή;

“Θα σου πω κάτι γι’ αυτό… Οι άνθρωποι είμαστε πολύ αχάριστοι και αυτό είναι γεγονός. Όταν γίνεται κάτι και είναι φρέσκο ή όταν τώρα έρχεται πάλι στην επιφάνεια, τώρα αρχίζεις και σκέφτεσαι κάποια πράγματα. Ότι και να πούμε οι άνθρωποι που είναι κοντά του το ζουν πολύ πιο έντονα από εμάς, αλλά θα συμφωνήσω σ’ αυτό που είπες κι εσύ, πως υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. Και η υγεία είναι το παν, για όλο τον κόσμο, πόσο μάλλον για νέους ανθρώπους να φεύγουν τόσο άδοξα και άδικα από τη ζωή. Επειδή όμως υπάρχει αχαριστία γενικά από όλους μας, πολλές φορές μπερδευόμαστε με τα μικρά προβλήματα μπροστά σε όλο αυτό που γίνεται και ξεχνάμε. Όμως υπάρχουν αυτές οι στιγμές που σου θυμίζουν πραγματικά τι έχει αξία στη ζωή και θα πρέπει να πορεύεσαι συνεχώς σκεπτόμενος το τι έχουν να αντιμετωπίζουν άλλοι άνθρωποι στην καθημερινότητα τους, τι χάνουν από τη ζωή τους και είναι κάτι πολύ λυπηρό”.