Ο Παναγιώτης Πομώνης στο SPORT24: Η μαθητεία με Σαργκάνη, Βάντσικ και η εκτόξευση του Αναγνωστόπουλου και του Καπίνο

Ο Παναγιώτης Πομώνης ήταν από μικρός λάτρης του ποδοσφαίρου και με τη θέση κάτω από τα δοκάρια. Μάλιστα είχε την τύχη να τον προπονήσουν δύο σπουδαίοι τερματοφύλακες του παρελθόντος.

Τον αείμνηστο Νίκο Σαργκάνη και τον σπουδαίο Γιόζεφ Βάντσικ. Στη συνέχεια ακολούθησε καριέρα τερματοφύλακα στην Κρήτη, φτάνοντας μέχρι το επίπεδο της Δ’ Εθνικής, ενώ ήταν μέλος της Greek Socca Team, της Ελληνικής ομάδας mini ποδοσφαίρου.

Από τις εμφανίσεις του, ο Δούκας τον κάλεσε να παίξει στην ομάδα futsal, ένα παρεμφερές άθλημα με αυτό που έπαιζε στην Εθνική. Με τον Δούκα κατέκτησε ένα Κύπελλο και ένα πρωτάθλημα (μια ομάδα που είχε να κατακτήσει τίτλους 14 χρόνια) και λίγο πριν συμμετάσχει στα προκριματικά του Champions League σε ηλικία 30 ετών, δέχθηκε την πρόταση της Γιουβέντους, στην ακαδημία των Αθηνών.

Εκεί ξεκίνησε και η πορεία του ως προπονητής τερματοφυλάκων, για το οποίο θα μας αφηγηθεί τις ιστορίες του, τον τρόπο δουλειάς και τις σκέψεις του στο SPORT24. Από την παραμυθένια πορεία της Κηφισιάς από τη Γ’ Εθνική στη Stoiximan Super League, στην ΑΕΛ που επίσης επετεύχθη ο στόχος της ανόδου σε μια διαφορετική εμπειρία και δουλειά.

Στα πρώτα σου βήματα έκανες προπονήσεις με τον Σαργκάνη και τον Βάντσικ. Τι εμπειρίες αποκόμισες από εκεί;

“Οι προπονήσεις δεν έχουν καμία σχέση με τις προπονήσεις που κάνει τώρα ο τερματοφύλακας Και ο λόγος είναι ότι το ποδόσφαιρο τότε απαιτούσε διαφορετικά πράγματα. Ζήταγε διαφορετικά πράγματα από τον τερματοφύλακα. Δηλαδή να σου δώσω ένα παράδειγμα.

Δεν θυμάμαι ποτέ με τον Γιόζεφ ή με τον κύριο Νίκο να δουλεύω πόδια γιατί το παιχνίδι δεν απαιτούσε παιχνίδι από πίσω ή να ψάχνεις μεταβιβάσεις στοχευμένες.

Oι προπονήσεις ήταν πολύ απαιτητικές και ταχυδυναμικές και αυτό που θυμάμαι είναι ότι ειδικά από τον κ. Νίκο, σε έβαζε σε μία φιλοσοφία να κρίνεις τον εαυτό σου και σου μετέδιδε μία φιλοσοφία να μην είσαι ικανοποιημένος από το μέτριο. Ότι όταν είσαι στο γήπεδο θα δίνεις το 110% του εαυτού σου. Αλλά σαν φιλοσοφία ήταν πάρα πολύ στοχευμένη στην ταχυδύναμη.

Ο Σαργκάνης μου άλλαξε το προφίλ σαν τερματοφύλακα και σαν προσωπικότητα. Και αυτό τώρα το έχω πάρει και σαν προπονητής. Είμαι πάρα πολύ απαιτητικός μέσα στο γήπεδο. Δεν δέχομαι να είσαι μέσα στο γήπεδο και να κάνεις κάποια πράγματα χαλαρά.

Μου έλεγε πάντα ότι η μέρα που περνάει δεν γυρίζει, ότι τώρα είσαι 15 χρονών και αυτή η προπόνηση δεν θα ξαναέρθει και δεν πρέπει να την αφήσεις να περάσει έτσι. Και μου έμαθε πάντα να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό στο γήπεδο“.

Σου μοιράστηκαν κάποια ιστορία αυτοί οι σπουδαίοι τερματοφύλακες στο πλαίσιο της δουλειάς σου;

“Μου μάθανε και οι δύο κάτι πάρα πολύ σημαντικό ως προς τη θέση που είναι η διαχείριση του λάθους. Δηλαδή και οι δύο κάτσανε πολλές ώρες μέσα από συζήτηση γι’ αυτό. Να σου δώσω να καταλάβεις ότι αρχικά παίζεις ένα παιχνίδι είτε είσαι 13, είτε σε 15, είτε είσαι 30 χρονών είναι το ίδιο παιχνίδι.

Είτε παίζεις με 10 φιλάθλους, είτε παίζεις με 80 χιλιάδες φιλάθλους, είναι το ίδιο παιχνίδι. Αυτό το παιχνίδι τώρα που παίζεις πρέπει να το αντιμετωπίζεις σαν παιχνίδι και όχι κάτι παραπάνω. Και να ξέρεις ότι σε αυτό το παιχνίδι όλοι κάνουν λάθη.

Όταν το καταλάβεις ότι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών, ο τερματοφύλακας ειδικά που κρίνεται στο λάθος του και δεν συγχωρείται το λάθος του, όταν το κατανοήσει αυτό και το κατανοήσεις και εσύ να μπορείς να το εκπαιδεύσεις αλλά και εκείνος να αποφορτίζεται.

Γιατί αν έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που σου λέει ότι λάθη θα κάνεις και μέσα από τα λάθη βελτιώνεσαι. Σου αλλάζει τον τρόπο, την οπτική γωνία που βλέπεις τα πράγματα και ειδικά σε αυτή τη θέση, Οπότε και οι δύο μου έδωσε να καταλάβω από μικρή ηλικία ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνω λάθη.

Πρέπει να προσπαθώ καθημερινά να αποβάλλω αυτό το άγχος του λάθους και μέσα από αυτή τη διαδικασία και όταν αυτό το ένιωσα και το κατάλαβα και έβλεπα και τους ανθρώπους αυτούς να μου μιλάνε, να με εμπιστεύονται, τότε όντως αποφορτίστηκα από όλο αυτό. Και είδα όντως το ποδόσφαιρο σαν ένα παιχνίδι“.

Εξήγησέ μας. Τι κάνει ο προπονητής τερματοφυλάκων στην καθημερινότητα;

“Το κοινό στην τηλεόραση βλέπει έναν αθλητή να έχει αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού του που αυτός αθλητής λέγεται τερματοφύλακας.

Καταλαβαίνετε ότι πίσω από όλο αυτό που βλέπετε στην τηλεόραση υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι και μια προπονητική φιλοσοφία που έχει αλλάξει, την έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο και αναγκάστηκαν και οι προπονητές τερματοφυλάκων να αλλάξουν σε συνάρτηση να αλλάξει και ο αυτός ο αθλητής που λέγετε τερματοφύλακας.

Έχουν μπει διπλώματα στοχευμένα στους προπονητές τερματοφυλάκων. Κάποτε υπήρχαν μόνο τα UEFA για τους προπονητές, τώρα υπάρχουν και τα UEFA goalkeeping. Εγώ είμαι κάτοχος UEFA B goalkeeping Και τώρα τελειώνω και το UEFA A goalkeeping το οποίο είναι το ανώτατο για τη θέση. Τώρα η δικιά μου φιλοσοφία και ο δικός μου τρόπος δουλειάς είναι ο εξής.

Φτάνουμε στην προπόνηση. Οι αθλητές μιάμιση ώρα πριν την προπόνηση έχουν ειδικό πρόγραμμα καθημερινά ενεργοποίησης βάσει του προγράμματος που θα δουλέψουμε μετά στο γήπεδο έχουν γνώση τον μικρόκυκλό τους, όπως ονομάζουμε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα με βάση τον αγώνα που πέρασε, τον αγώνα που έρχεται και το ρεπό.

Όποτε γνωρίζουν σαν στόχος τι θα δουλέψουν καθημερινά και τι ενεργοποίηση πρέπει να κάνουν. Μετά βγαίνουμε στο γήπεδο, συνήθως ένα τέταρτο πριν την ομάδα και δουλεύουμε πάνω στο στόχο και πάντα η προπόνηση καταγράφεται με βίντεο.

Μετά την προπόνηση έχουν πάντα δεύτερο πρόγραμμα ενδυνάμωσης και αυτό το έχω πάρει από την ιταλική σχολή που θέλουν να κάνουν τη δύναμή μετά την προπόνηση και όχι πριν, γιατί πριν από την προπόνησή τους θέλουν 100% φρέσκους και αποδοτικούς μέσα στο γήπεδο.

Το απόγευμα παίρνουν ατομικά κλιπ είτε από το drone είτε από την κάμερα Go pro. Η κάμερα Go Pro μας δίνει τη δυνατότητα να διορθώσουμε τεχνικά χαρακτηριστικά, ενώ από τις λήψεις του drone να δουν τακτικά θέματα και πιο πολύ τη θέση τους και λήψη απόφασης που πήραν κατά τη διάρκεια της προπόνησης.

Τώρα η προπόνηση τερματοφυλάκων συνδέεται άμεσα με το τι θα ακολουθήσει η ομάδα. Και πολλές φορές αν έχουμε εντοπίσει ένα πρόβλημα το οποίο μπορεί να είναι ότι δεχόμαστε φάσεις από σέντρες, θα έρθουμε σε συνεννόηση με το κόουτς και μπορώ να πάρω παίκτες και να δουλέψω πάνω με τους τερματοφύλακες πάνω στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ομάδα.

Η προπόνηση των τερματοφυλάκων δεν είναι αυτή που ήταν πριν δέκα χρόνια στη γωνία μόνοι τους και μετά σε φωνάζουν, «ελάτε». Και μπαίνεις κάπου άγνωστα. Υπάρχει μια προοδευτικότητα. Υπάρχει μια σύνδεση με την ομάδα.

Αν η ομάδα δουλεύει ανάπτυξη από πίσω, το build up. Το πρόγραμμά μας έχει 80% πόδια, οπότε ο τερματοφύλακας όταν φύγει από το ατομικό και συνδεθεί με την ομάδα να είναι απολύτως έτοιμος ως προς την προοδευτικότητα και ως προς τα ερεθίσματα που έχει δουλέψει εκείνη την ημέρα.

Μετά δύο φορές την εβδομάδα υπάρχει στο πλην 1 και στο πλην 2 του αγώνα (μια ή δύο μέρες πριν από το ματς) η ανάλυση του αντιπάλου.

Για παράδειγμα στο πλην 2 που θα δουλέψει η ομάδα ανάπτυξη από πίσω το χτίσιμο του παιχνιδιού, ο τερματοφύλακας έχει δει σε VIDEO το high press του αντιπάλου, πώς πιέζει για να έχει έτοιμα σενάρια και λύσεις που θα προκύψουν στην προπόνηση και κατ’ επέκταση στον αγώνα.

Στην συγκεκριμένη προπόνηση εμφανίζει τα προβλήματα που θα σου βάλει ο αντίπαλος στο παιχνίδι και ο τερματοφύλακας πρέπει να είναι έτοιμος πριν την προπόνηση.

Οπότε υπάρχουν μικρά μίτινγκ με τους τερματοφύλακες στην αίθουσα βίντεο και να δει από πριν τι λύσεις έχει. Οπότε η προοδευτικότητα έχει ως εξής: βλέπει το VIDEO, βγαίνει για ενεργοποίηση και μετά στο δικό μας κομμάτι δουλεύει επί του θέματος και μετά μπαίνει και συνδέεται με την ομάδα ξανά στο ίδιο θέμα“.

Άρα έχετε λόγο και στη δουλειά στα τελειώματα των φάσεων, παρότι είναι κομμάτι της δουλειάς “περισσότερο” των επιθετικών.

“Έχουμε λόγο γιατί στο μίτινγκ που γίνεται με τους προπονητές πηγαίνουν (2.5 ώρες πριν την έναρξη της προπόνησης) όταν κλείνει το μίτινγκ έχουμε όλοι λόγο για τις ασκήσεις που θα ακολουθήσουν, όχι μόνο τελειώματα.

Αν γίνουν όμως τελειώματα και κρίνει ο προπονητής τερματοφυλάκων ότι αυτά δεν θα τα αντιμετωπίσει στον αγώνα, επεμβαίνει για να γίνει πιο ρεαλιστική η κατάσταση για αυτό που θα αντιμετωπίσει ο τερματοφύλακας στον αγώνα. Αλλάζουμε λοιπόν κάποιες μικρές πινελιές στις ασκήσεις“.

Ποιος όμως αποφασίζει ποιος θα παίξει στο ματς;

“Είχα την τύχη, να δουλέψω σε επίπεδο πρώτης ομάδας πέντε χρόνια και να συνεργαστώ με πολλούς αξιόλογους προπονητές. Πάντα σε ρωτάνε. Τεκμηριώνεις την άποψή σου και την απόφασή σου και όχι απλά λες ένα όνομα, αλλά την τελική απόφαση την έχει ο προπονητής“.

Μέσα από τις ακαδημίες της Γιουβέντους είχες τη δυνατότητα να επισκεφθείς τις εγκαταστάσεις της στο Τορίνο. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία, τι αποκόμισες από εκεί.

“Έχω πάει δύο φορές στην Ιταλία, μία φορά για εκπαίδευση πρακτική και μία φορά για εκπαίδευση θεωρητική. Σε συνδυασμό με το Παγκόσμιο Κύπελλο που κάνει εσωτερικά η Γιουβέντους με όλες τις επίσημες ακαδημίες ανά τον κόσμο που έχει, που παίζουν ένα τουρνουά. Μάλιστα το τουρνουά είχε γίνει στο γήπεδο της Γιουβέντους.

Θα σου πω ότι αυτό που με εκπαίδευσε και έμαθα στη Γιουβέντους γιατί ήταν τα πρώτα μου προπονητικά βήματα, ήταν ότι όλη η προπόνηση πρέπει να γίνεται ρεαλιστική.

Όταν ήρθε την πρώτη φορά ο προπονητής τερματοφυλάκων της Γιουβέντους στην Αθήνα, ο Πάολο Καλιφάτι και εγώ πήγα να βγάλω κάποια υλικά από την αποθήκη για να του πω τι χρειάζεται στην προπόνηση. Εμπόδια, σκάλες, ομοιώματα. Το πρώτο που μου είπε ήταν «Παναγιώτη, δεν χρειάζομαι τίποτα. Χρειάζομαι μόνο καθαρό γήπεδο.

Θέλω το χώρο που ο τερματοφύλακας θα δουλέψει και θα αντιμετωπίσει στον αγώνα». Οπότε το πρώτο που μου άλλαξαν ήταν ότι αν θέλεις να κάνεις ενδυνάμωση θα την κάνεις πριν. Αν θες να κάνεις συναρμογή θα την κάνεις πριν. Η προπόνηση τερματοφυλάκων πρέπει να είναι ρεαλιστική, σε ρεαλιστικές συνθήκες.

Καθαρό γήπεδο, ούτε πιατάκια, ούτε εμπόδια, ούτε τίποτα και όταν φτιάχνεις μία προπόνηση να κλείνεις τα μάτια σου και να δεις αν αυτό μπορεί να συμβεί στον αγώνα. Δηλαδή όλη η εκπαίδευση τους ήταν να φτιάχνεις ρεαλιστικές συνθήκες.

«Ωραία, κλείσε τα μάτια σου. Θα γίνει αυτή η κατάσταση; Είναι κάτι ρεαλιστικό; Είναι κάτι που αντιμετωπίζει ο τερματοφύλακας;», μου έλεγε Οπότε σε βάζω σε μία φιλοσοφία να δουλεύεις πράγματα που θα συμβούν ρεαλιστικά.

Ως προς τους θρύλους της ομάδας, στις ακαδημίες δεν συναντήσαμε κάποιον όχι. Στο προπονητικό κέντρο της πρώτης ομάδας δεν επιτρεπόταν να μπει κανείς. Στο παγκόσμιο τουρνουά που παίξαμε στη βράβευση ήταν πολλοί. Ο Νέντβεντ, ο Τρεζεγκέ, ο Ντελ Πιέρο, ο Ντάβιντς. Ήταν αυτοί. Είναι μεγάλο event. Κάθε καλοκαίρι αυτό που κάνει η Γιουβέντους με τις ακαδημίες της στην Ιταλία”.

Μίλησέ μας και για το ταξίδι σου στην Κηφισιά και πώς αυτή η ομάδα έφτασε από τη Γ’ Εθνική στη Super League.

“Εντάξει με την Κηφισιά ήταν ένα μαγικό ταξίδι. Δεν ξέρω αν περιγράφεται με λόγια το να είσαι σε μια ομάδα και μέσα σε 4 χρόνια από την Γ’ Εθνική να βρεθείς στην Α’ Εθνική. Γινόντουσαν όλα τόσο γρήγορα. Το επίπεδο των παικτών άλλαζε ραγδαία, οπότε και εγώ που έζησα όλο αυτό το ταξίδι από την πρώτη μέρα μέχρι τη Super League άλλαξα σαν άνθρωπος.

Και οι συνθήκες και το κλαμπ το ίδιο και οι παίκτες που ερχόντουσαν. Έπρεπε να είσαι πάρα πολύ προσαρμοστικός και ευφυής για να καταλάβεις τι γίνεται και να μπορείς κάθε μέρα να πηγαίνεις ένα βήμα παρακάτω. Το αγαπούσα πάρα πολύ. Είχα τις βάσεις από την Ιταλία και αισθανόμουν δυνατός.

Το αγαπάω πάρα πολύ, αλλά όντως ο σταθμός που με άλλαξε προπονητικά ήταν όταν πήρε η ομάδα την απόφαση στην πρώτη χρονιά στη Super League 2, να προχωρήσουμε σε μεταγραφή τερματοφύλακα και να πάρουμε τον Αλέξανδρο Αναγνωστόπουλο.

Ο Αλέξανδρος όταν ήρθε στην Κηφισιά ήταν ένας πρωταθλητής. Είχε ανεβάσει ήδη τον Άρη, τον Απόλλωνα και τον Ιωνικό. Οπότε είναι ένα παιδί που είχε γεννηθεί να πρωταγωνιστεί και να νικάει. Μέσα από τον Αλέξανδρο πήρα αυτό, πήρα αυτή την αύρα.

Την ψυχολογία του νικητή που ταιριάζει και με την δική μου ψυχολογία και θέληση. Οπότε ο Αλέξανδρος όταν ήρθε στην Κηφισιά ήταν ένας έτοιμος τερματοφύλακας. Έχει δουλέψει με εξαιρετικούς προπονητές τερματοφυλάκων τα προηγούμενα χρόνια.

Είναι γέννημα θρέμμα από τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού για πάρα πολλά χρόνια εκεί μέχρι την πρώτη ομάδα. Οπότε αυτό που μου έδωσε να καταλάβω είναι ότι είναι ένας έτοιμος τερματοφύλακας να μπορέσω να τον πάω στο επόμενο βήμα.

Αυτά που διόρθωσα στον Αλέξανδρο ήταν να πιστέψει στον εαυτό του ότι ενώ έχει ανεβάσει τόσες ομάδες και δεν του έχει δώσει κανένας την ευκαιρία να δείξει τα προσόντα του στην Α’ Εθνική, ότι εδώ ήρθε σε μια οικογένεια που θα τον αγκαλιάσει και θα έχει επιτέλους την ευκαιρία να αγωνιστεί στην Α’ Εθνική που ήταν το όνειρό του.

Πέρα από αυτό, από το ψυχολογικό κομμάτι, διορθώσαμε πάρα πολλά πράγματα τακτικά μέσα από τη διαδικασία που ανέφερα και πιο πάνω. Με τα συνεχόμενα VIDEO και VIDEO ανάλυσης των αγώνων, γιατί την πρώτη χρονιά που ήρθε το πρωτάθλημα της Β Εθνικής είχε διακοπεί.

Οπότε μετά τα Χριστούγεννα είχαμε Τετάρτη – Κυριακή συνεχόμενα ματς, οπότε εκεί μας δόθηκε η δυνατότητα να εμβαθύνουμε πάρα πολύ τακτικά. Η προπόνηση ήταν τόσο όσο για να είναι φρέσκος στα παιχνίδια, γιατί ήταν Τετάρτη – Κυριακή για δυόμιση μήνες συνεχόμενα, αλλά μας έδωσε και των δύο τη δυνατότητα να εμβαθύνουμε τακτικά και να διορθώσει ο Αλέξανδρος πράγματα.

Να είναι έτοιμος για το βήμα παραπάνω, ειδικά τη χρονιά στη Β’ Εθνική που κατακτήσαμε το πρωτάθλημα. Επειδή γνωρίζαμε και οι δύο από το καλοκαίρι ότι έχει φτιαχτεί ένα καλό σύνολο και οι φάσεις που θα δεχτεί ο Αλέξανδρος θα είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού ανά αγώνα, η δουλειά του Αλέξανδρου στις προπονήσεις ήταν πάρα πάρα πολύ απαιτητική και δύσκολη και αυτό που λέγαμε κάθε μέρα και του θύμιζα είναι ότι δεν δουλεύεις για φέτος.

«Πρέπει να είσαι έτοιμος για την Α Εθνική του χρόνου και να αρπάξεις την ευκαιρία σου», πράγμα που ο Αλέξανδρος λατρεύει την απαιτητική και σκληρή προπόνηση.

Οπότε ο ένας βοήθησε τον άλλον να πάμε παρακάτω. Κατακτήσαμε το πρωτάθλημα. Έκανε ένα ρεκόρ ο Αλέξανδρος, επτά συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ. Μέσα σ αυτά και το κύπελλο που αποκλείσαμε τον ΟΦΗ.

Και νομίζω ότι έκλεισε εκείνη τη χρονιά με 18 clean sheet. Ανεβήκαμε και η ομάδα πήρε την απόφαση να πάρει άλλον έναν τερματοφύλακα. Όχι όμως ένα τερματοφύλακα που θα αποθαρρύνει τον Αλέξανδρο.

Ίσα ίσα που με αυτή τη μεταγραφή του τερματοφύλακα ο Αλέξανδρος θα έβλεπε ότι ΟΚ χρειάζεται τερματοφύλακα η ομάδα, άλλον έναν καλό, αλλά θα είναι ένας ισάξιος που θα μπορεί να πάρει την ευκαιρία του Αλέξανδρου.

Στην προετοιμασία ήταν εξαιρετικός, αλλά τα πρώτα ματς δεν ξεκίνησε βασικός. Ξεκίνησε ο Κρίστινσον που είχαμε πάρει από τον Ολυμπιακό.

Εκεί ο Αλέξανδρος ήθελε πάρα πολύ ψυχολογική υποστήριξη ώστε να μείνει στα επίπεδα της προπόνησης στο γήπεδο που έκανε όλο αυτόν τον καιρό και να μείνει είναι και πνευματικά έτοιμος, γιατί η Κηφισιά ήταν μια ομάδα που θα δεχόταν φάσεις, θα χάσει αγώνες ειδικά στην αρχή, οπότε μετά πρέπει να είναι πολύ έτοιμος, γιατί όταν του δοθεί η ευκαιρία πρέπει να μπει και από το πρώτο ματς να δείξει τις δυνατότητές του και το ταλέντο του.

Αυτό όντως έγινε. Μπήκε την 5η αγωνιστική, παίζαμε εντός με την Λαμία, ήρθαμε ισοπαλία, πήραμε πόντο και μετά ακολούθησε το ματς, το κομβικό ματς για την καριέρα του, με την ΑΕΚ που έκανε ένα εξαιρετικό ματς και ήρθαμε ισοπαλία 1-1. Πέρα από το τερματοφύλακας της αγωνιστικής είχε κάνει και 8-9 επεμβάσεις”.

Αναφέρθηκες στη δουλειά που κάνατε μαζί όλον αυτό τον καιρό και μαζί ουσιαστικά καταφέρατε να ανεβείτε σκαλιά. Σε τι από αυτά αναγνώρισε εκείνος τη δουλειά σας και ευχαρίστησε γι’ αυτό.

“Με τον Αλέξανδρο έχουμε αναπτύξει μια πάρα πολύ καλή σχέση και συζητάμε μέχρι και σήμερα καθημερινά. Αυτό που μου είπε μετά τη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό ήταν ότι  τον βοήθησα να δει τη θέση διαφορετικά.

Δηλαδή πέρα από τη δουλειά του τερματοφύλακα κάτω από την εστία ήταν πάρα πολλά πράγματα που βελτίωσε ο Αλέξανδρος πριν δεχτεί το σουτ. Όλα αυτά τα καταφέραμε μαζί μέσα πιο πολύ από τη VIDEO ανάλυση και από τη δεκτικότητα που είχε.

Διορθώσαμε πάρα πολύ τα positioning στην εστία. Διορθώσαμε πάρα πολύ τις λύσεις και τα σενάρια που θα προκύψουν στον αγώνα όταν ο Αλέξανδρος έχει την μπάλα με τα πόδια. Γιατί και σε αυτό το κομμάτι είναι εξαιρετικός.

Οπότε το αν πρέπει κάτι να σημειώσω που μου είπε ήταν το τακτικό ότι ένα βήμα στην άνοδο φύλακα, ένα βήμα πιο δεξιά, ένα βήμα πιο αριστερά, αλλάζει όλη τη φάση και αυτό που δουλεύαμε μαζί ενάμιση χρόνο πριν τη Super League.

Αυτό βγήκε στη Super League που οι ταχύτητες είναι διαφορετικές και αν είσαι 10 εκατοστά πιο μπροστά, 10 εκατοστά πιο πίσω, 10 εκατοστά πιο αριστερά μπορεί. μην προλάβεις να το κάνεις. Ο Αλέξανδρος της Super League ήταν τακτικά άψογος και στο positioning“.

Πόσο εύκολο ήταν να αλλάζουν οι προπονητές και εσύ να διατηρείς τη θέση σου.

“Ήμουν τυχερός γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήρθαν στην Κηφισιά και αυτό ξεκινάει από τη φιλοσοφία του κλαμπ, από τον πρόεδρο, τον κ. Πρίτσα, από τον τεχνικό διευθυντή, τον κ. Κοτσόλη, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που επέλεγε η Κηφισιά να έρθουν για προπονητές είχαν ένα άψογο προφίλ.

Και επειδή και ο πρόεδρος και ο Στέφανος θέλουν να βλέπουν σωστό ποδόσφαιρο, πράγμα που είδαμε και φέτος με τον Λέτο, έπαιρναν προπονητές πάρα πολύ καλά εκπαιδευμένους που να έχουν το potential να εξελιχθούν και πολύ συγχρόνως να εκπαιδεύουν το σύγχρονο.

Με τον Νίκο Κούστα που πήραμε το πρωτάθλημα από τη Γ’ Εθνική στη Β’ και έμεινε το πρώτο εξάμηνο και αν δεν κάνω λάθος έμεινε δυόμιση χρόνια συνολικά, μαζί ήμασταν τον 1.5 και μετά πήγε Πανιώνιο και στην ΑΕΚ Β’.

Και αυτός εκπαίδευε και ζήταγε από τον τερματοφύλακα να παίζει σύγχρονα, να παίζει από πίσω, να έχει καλή επικοινωνία, να βοηθάει την άμυνα στην ανάπτυξη και όταν αμύνεται.

Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος είναι λάτρης της τακτικής γιατί προέρχεται και αυτός από την Ιταλία (εκεί ήταν τα διπλώματά του) και ο Γιώργος Πετράκης που μαζί του ανεβήκαμε από τη Β’ Εθνική στην Α’.

Είχα την τύχη να συνεργάζομαι με προπονητές σύγχρονους, οπότε κι εγώ προσαρμόζομαι πολύ γρήγορα στα θέλω τους. Όταν αλλάζει ένας προπονητής, πήγαινα στον προπονητή και του έλεγα. Τι θες να βλέπουν τα μάτια σου στον τερματοφύλακα;

Μου έλεγαν Παναγιώτη «1,2,3». Αυτά τα «1, 2, 3» ήταν περίπου κοινά, οπότε ταίριαζαν αυτοί οι προπονητές που επέλεγε το κλαμπ Δεν ταίριαζαν και στη δική μου φιλοσοφία. Οπότε από τη μία ήταν που ήταν δύσκολο και ψυχοφθόρο γιατί μπορεί να τελειώσουν με έναν προπονητή, να έχεις μάθει τις ρουτίνες του.

Αλλά όλο αυτό σε ωριμάζει γιατί μέσα σε μία δύο μέρες πρέπει να αλλάξεις την κασέτα. Πρέπει να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα. Πρέπει να είσαι έτοιμος να δώσεις τις καινούριες λύσεις, αλλά κρατάμε ότι τα άτομα που επέλεγε το κλαμπ ήταν όλα όλα στο ίδιο μήκος κύματος“.

Πώς ήταν η ταυτόχρονη συνεργασία και με τον Ελευθερόπουλο και με τον Κοτσόλη, δηλαδή δύο σπουδαίους πρώην τερματοφύλακες.

“Ο Στέφανος είναι είναι ακόμα πιο δύσκολος, ως τεχνικός διευθυντής δηλαδή. Ο Δημήτρης με κοίταγε το πρώτο μισάωρο, μετά ασχολούταν με την ομάδα. Ο Στέφανος με κοίταγε μία ώρα. Δηλαδή φαντάσου ότι εκείνο το επτάμηνο ήμουν σαν να ήμουν στο Big Brother. Δηλαδή ένιωθα ότι έχω κάμερες που με βλέπουν και απαγορεύεται το λεκτικό λάθος, όχι το λάθος στην προπόνηση“.

Εκτός από τη δουλειά σου στις ομάδες, δούλεψες ατομικά με τον Στέφανο Καπίνο. Πώς πήγαν αυτές οι προπονήσεις;

“Ο Στέφανος ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου. Έχουν μεγαλώσει μαζί και είναι ίδιο ηλικιακό γκρουπ με τον Αναγνωστόπουλο. Είναι φίλοι από τότε που συνυπήρχαν στον Παναθηναϊκό.

Και βλέποντας τη δουλειά μου με τον Αλέξανδρο τόσο στο γήπεδο όσο και στα βίντεο που έχουμε ανεβάσει με τον Αλέξανδρο με προπονήσεις, όταν έφυγε από τη Budndesliga 2 ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου και άρχισε η συνεργασία μας.

Τον Σεπτέμβρη του 23. Του έκανα προπόνηση καθημερινά μετά την Κηφισιά, στο προπονητικό κέντρο της Εθνικής τότε στον Άγιο Κοσμά. Συνεργαστήκαμε τρεις μήνες μαζί ώστε να είναι έτοιμος για τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου.

Από τότε όλα σε όλα τα διαλείμματα, εκτός από φέτος που είμαι στην ΑΕΛ, σε όλες τις διακοπές λόγω Χριστουγέννων, Πάσχα και ειδικά το καλοκαίρι, όποτε έρχεται Ελλάδα προπονούμαστε μαζί, αλλά πιο πολύ τα καλοκαίρια που είμαστε δύο μήνες. Φέτος έκανε μια εξαιρετική σεζόν στην Ελβετία. Έχει βγει νομίζω ήδη, 6-7 φορές στην καλύτερη 11άδα“.

Πάνω σε τι κομμάτια δουλέψατε;

“Ο Στέφανος όταν πήρε την απόφαση και έφυγε από τη Bundesliga 2 και δεν βρήκε ομάδα και ήθελε να είναι έτοιμος για τη μεταγραφική περίοδο των Χριστουγέννων.

Η κύρια δουλειά που ήθελε, ήταν να πιστέψει ξανά στον εαυτό του, στις δυνατότητές του, να θυμηθεί ποιος είναι και να του δώσω να καταλάβει ότι έχει περάσει πολλά, πολύ δύσκολα.

Η καριέρα του είχε πολλά downs, αλλά τώρα ως πιο ώριμος από ποτέ και όντας στην ηλικία που οι τερματοφύλακες αρχίζουν να αποβάλλουν την πίεση και το άγχος και από εκεί αρχίζουν και απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι.

Με όλες αυτές τις παραστάσεις και τις εικόνες και τη διαχείριση που έχει όλα αυτά τα χρόνια. Οπότε ο Στέφανος, επειδή δεν ήταν εκείνο το διάστημα πάρα πολύ καλά στο ψυχολογικό κομμάτι, έπρεπε εγώ μέσα από την προπόνηση, μέσα από την ενθάρρυνση, μέσα από τα κλιπ που έπαιρνε και αυτός το απόγευμα, να δει τις σωστές ενέργειες γιατί δίναμε το πρώτο μήνα έδινα βάση πάρα πολύ στις σωστές ενέργειες.

Να τον γεμίσω πάλι αυτοπεποίθηση, να «ψηλώσει» πάλι να πιστέψει πάλι στις δυνατότητες και στο ταλέντο του και να του δώσω να καταλάβει ότι τώρα είναι το τάιμινγκ που μπορεί να απογειώσει την καριέρα του.

Τώρα θα έρθουν πράγματα που ίσως αυτή τη μαύρη περίοδο που πέρναγε να μην μπορεί να τα δει, αρκεί τώρα να δουλέψει πιο πολύ από ότι δούλευε στα 17, 18, 19 που του ήρθαν κάποια πράγματα σε «στρωμένα». Όντως έτσι έγινε.

Ο Στέφανος εκείνο το διάστημα έκανε κάθε μέρα διπλές προπονήσεις. Θυμάμαι μέρες που είχε ρεπό βάσει προγράμματος και να με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει τελικά «θέλω να κάνουμε προπόνηση, μπορείς λοιπόν;» ή «τι ώρα γυρνάς από το ταξίδι με την Κηφισιά να δούμε αν προλαβαίνουμε να κάνουμε προπόνηση».

Μετά από ένα διάστημα μετά που άναψε πάλι η φλόγα, είχε τρομερή θέληση να ξαναβγεί, να ξανά πετύχει. Τώρα που του βγαίνει καμιά φορά γυρνάει και μου λέει, «το έλεγες». Δηλαδή ήσουν από τους λίγους εκείνη την περίοδο που εγώ νόμιζα ότι σταματάει η καριέρα μου και δεν θα βρω ομάδα. Γιατί όταν ένας τερματοφύλακας δε βρίσκει ομάδα το καλοκαίρι, είναι μεγάλο ψυχολογικό σοκ γιατί λέει τα Χριστούγεννα ποιος ψωνίζει τερματοφύλακα;

Όλοι ψωνίζουν παίκτες να σωθεί η χρονιά. Επιθετικούς, μέσους, αμυντικούς. Και τώρα; Ακόμα και τώρα που μιλάμε και τον παίρνω τηλέφωνο όταν βγαίνει η καλύτερη ενδεκάδα, όταν παίζει καλά ή τις προάλλες που έπιασε πάλι πέναλτι και νίκησε η ομάδα του, μου λέει χαριτολογώντας ότι ήσουν ο μόνος που το πίστευες τότε ότι τα καλύτερα θα έρθουν.

Όταν βλέπω τα ματς του, γιατί κάθομαι και τα βλέπω δηλαδή από δω, επειδή παίζουμε διαφορετικές μέρες και ώρες, βλέπω το πρόσωπό του που έχει ηρεμήσει ως προς το να περιμένουν περιμένουν στη γωνία γιατί κουβαλάει αυτό το όνομα, να στο πω ποδοσφαιρικά και έχουν όλοι τις τριπλάσιες απαιτήσεις από μένα. Και έχει βρει εκεί πέρα το λιμάνι. Το έχει βρει ένα κλαμπ που το πιστεύει 100%“.

Πόσο μπορεί να παρέμβει στα χωράφια σου ένας προπονητής;

“Σου δίνουν κατευθύνσεις και σου δίνουν τι θέλουν από τον τερματοφύλακα. Και μετά το παίρνεις πάνω σου και το υλοποιείς το πλάνο. Είτε είναι αμυντικό, είτε είναι επιθετικό. Τώρα δεν μπαίνουν πάρα πολύ γιατί δεν έχουν γνώση του αντικειμένου, της προπονητικής ενός τερματοφύλακα. Αυτοί κοιτάνε μόνο το αποτέλεσμα και καλά κάνουν γιατί αυτό θέλει ο προπονητής.

Όταν ήρθε ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος στην ομάδα, εγώ το πρώτο που ένιωσα όταν μου το ανακοίνωσαν ήταν ότι αυτή είναι η ευκαιρία μου. Δηλαδή, το είδα σαν μια τρομερή ευκαιρία. Η ευκαιρία εννοείται ότι θα έρθει μέσα από πίεση και η εξέλιξη θα έρθει από πίεση. Με πίεσε αλλά ήταν πολύ ευγενικός. Ο κύριος Ελευθερόπουλος και ο κύριος Κοτσόλης είναι τρομεροί άνθρωποι γιατί έχουν παίξει σε υψηλότατο επίπεδο.

Καταλαβαίνουν ότι μπορεί να γίνει λάθος. Μπορούν να αξιολογήσουν τον τερματοφύλακα. Ως προς την κρίση, αν είχε σωστή κρίση και δεν βγήκε κάτι. Είχα πάρα πολύ καλή συνεργασία και ήταν άτομα που ήξεραν τι κάνω, πότε το κάνω και γιατί το κάνω. Αυτοί οι δύο μπορούσαν να με αξιολογήσουν και να με βοηθήσουν“.

Πώς έζησες αυτή τη χρονιά στην ΑΕΛ;

“Όταν συμφώνησα με τη Λάρισα, πήρα την απόφαση ότι θέλω μια αλλαγή παραστάσεων και επαγγελματικής προοπτικής. Με την Κηφισιά έχω άριστες σχέσεις και με τους ανθρώπους και είχα μία πάρα πολύ καλή πρόταση να παραμείνω και τη νέα χρονιά, όμως ένιωσα ότι ήθελα μια αλλαγή.

Έφυγα σαν φίλος. Έχω κρατήσει πολύ καλή σχέση και με τον πρόεδρο και με τον Κοτσόλη και με τον Λέτο που είχαμε συνεργαστεί πέρυσι όταν ήταν βοηθός και σήμερα ένας καλός προπονητής, αλλά ένιωσα ότι ήθελα μια αλλαγή.

Ήμουν πάρα πολύ τυχερός γιατί αυτά που σχεδίασα στο μυαλό μου μετά την Κηφισιά, ότι θέλω να δουλέψω σε ένα μεγάλο κλαμπ που να μου δώσει αυτά που δεν είχα στην Κηφισιά. Δεν είχα προπονητικό κέντρο, δεν είχα γήπεδο, δεν είχα κόσμο. Ήθελα να τα ζήσω όλα αυτά.

Και βρέθηκα στην ΑΕΛ. Ήξερα που ερχόμουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ τι εστί αυτή η ομάδα. Εγώ επειδή ζούσα χρόνια στο Ηράκλειο, θεώρησα επειδή έζησα, μπήκα στο γήπεδο, έζησα την πόλη, θεώρησα ότι ο ΟΦΗ είναι το νούμερο ένα της επαρχίας και μόλις ήρθα εδώ, είχα πάνω κάτω την εικόνα του Ηρακλείου και του και του ΟΦΗ.

Πραγματικά τώρα που τελείωσε όλο αυτό μπορώ να πω ότι όλη η χρονιά, όλο αυτό το ταξίδι. Αυτά που έζησα. Δεν ξέρω.

Πρέπει να πάω σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο για να ξαναζήσω. Ήταν κάτι εξωπραγματικό. Το πως αγαπάει αυτή η πόλη την ομάδα και το σλόγκαν που έχει βγει τώρα, “μία πόλη, μία ομάδα “δεν είναι τυχαίο.

Δεν υφίσταται εδώ πέρα άλλη ομάδα. Είτε είσαι πέντε χρονών, είτε είσαι 90 χρονών, είσαι ΑΕΛ. Έχω πάει στα σχολεία και παίζει ο ύμνος. Έχω πάει σε παιδικά πάρτι και παίζει ο ύμνος. Και η τούρτα είναι ΑΕΛ. Όλοι στην πόλη είναι ΑΕΛ.

Πας στο γήπεδο και βλέπεις παιδιά, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες να έρχονται να τραγουδάνε ή να το ζούνε όλο αυτό. Εκεί που σάστισα και λέω μετά από όλα αυτά που έχω ζήσει ήταν στο πούλμαν. Όταν φύγαμε από το γήπεδο για να κατεβούμε στο κέντρο της πόλης, που έβλεπα να βγαίνουν στα μπαλκόνια παππούδες και γιαγιάδες και να κλαίνε που αυτό ήταν σοκαριστικό.

Δεν μπορούσα να καταλάβω δηλαδή τι εστί για αυτούς αυτή η ομάδα. Ότι η ομάδα επανέρχεται εκεί που ανήκει“.

Φέτος ήταν πιο δύσκολη χρονιά. Δεν είχες τον Αναγνωστόπουλο που ήταν η σταθερά, είχες δύο – τρεις πολύ καλούς τερματοφύλακες. Πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό;

“Όταν ήρθαν στην ομάδα και ο Κλέιτον ήταν ακόμα σε διαπραγματεύσεις, αλλά στο τελικό στάδιο, δηλαδή ήταν κλεισμένη μεταγραφή του, αυτό που έδωσα να καταλάβουν τα παιδιά από την πρώτη μέρα είναι ότι κακώς ή καλώς φέτος η άνοδος και το πρωτάθλημα είναι μονόδρομος για την ΑΕΛ.

Από τη στιγμή που έχουμε αυτό το στόχο, ο οποίος είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Τους έδωσα από νωρίς να καταλάβουν ότι όλοι είναι εξίσου σημαντικοί και όλοι θα βοηθήσουν για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος και όλοι θα είναι στο τέλος κερδισμένοι, αν τα καταφέρουμε.

Οπότε στη φιλοσοφία μου οι τερματοφύλακες στο γκρουπ των τερματοφυλάκων πρέπει να είναι φίλοι. Είναι στη φιλοσοφία μου να καταλάβουν από πολύ νωρίς ότι ο καλύτερος φίλος, ο αδελφός τους, είναι ο αντίπαλος τερματοφύλακας.

Γιατί ό, τι και να σχεδιάσω εγώ και την τέλεια προπόνηση, αυτός που πραγματικά βελτιώνει, ο ένας τον άλλον, είναι οι τερματοφύλακες. Εάν υπάρχει ένας υγιής ανταγωνισμός με δύο πάρα πολύ καλούς τερματοφύλακες, που εδώ θέλω να σημειώσω ότι οι άλλοι έχει τρεις πολύ καλούς τερματοφύλακες, γιατί έχει και τον Θοδωρή Βενετικίδη, ο οποίος είναι εκρηκτικός τερματοφύλακας, ο οποίος έχει έπαιζε στη Βέροια βασικός και μετά πήγε δύο χρόνια στην Ισπανία.

Όταν αντιλήφθηκαν πραγματικά ότι αυτός που θα με πάει στο επόμενο επίπεδο είναι ο συναθλητής μου τερματοφύλακας. Αν τον βλέπω καθημερινά αυτόν στα κόκκινα, αν τον βλέπω καθημερινά αυτό να βελτιώνεται, αυτόματα πιέζει τον εαυτό τους ακόμα πιο πολύ.

Οπότε αυτό όταν το αντιλήφθηκαν από τον πρώτο μήνα της προετοιμασίας γίνανε και παρέα. Έχουμε πάει πάρα πολλούς καφέδες και φαγητά. Οι τέσσερις – πέντε έγιναν και παρέα και πραγματικά χαιρόταν ο ένας με την επιτυχία του άλλου, γιατί ήξεραν μέσα τους ότι όντως την επόμενη μέρα εγώ θα έρθω και θα δώσω το 200% γιατί βλέπω ότι ο συναθλητής μου πάει καλά.

Οπότε έλυσα αυτό το θέμα το ψυχολογικό και να μη βλέπει ο ένας ανταγωνιστικά τον άλλον. Γίνανε παρέα, αγαπήθηκαν και η προπόνηση βοηθάει τον άλλον σημαντικά. Εν αρχή έχεις δίκιο ότι λόγω του στόχου η ΑΕΛ έπρεπε να έχει δύο τερματοφύλακες σε τοπ επίπεδο, οπότε για αυτό πάρθηκε αυτή η απόφαση.

Να μείνει ο Στέφανος που είναι εξαιρετικός και η ηλικία του είναι τέτοια που ακόμα δεν έχουμε δει το ταβάνι του και να έρθει σε συνάρτηση ο Κλέιτον που σε μια ηλικία πολύ ώριμη, με πολλές παραστάσεις, έχει παίξει στην Αγγλία, έχει παίξει στην Κύπρο, έχει πάρει πρωταθλήματα και ξέρει πώς γίνεται.

Έπρεπε να συνδεθούν αυτοί οι δύο μεταξύ τους, ώστε και η ΑΕΛ και ο προπονητής και ο στόχος που έχει αυτή η ομάδα να επιτευχθεί. Τώρα αγωνιστικά ξεκίνησε το πρώτο μισό ο Κλέιτον έκανε μια εξαιρετική παρουσία. Σε ένα ματς στα Γιάννενα τραυματίστηκε.

Όλο αυτό το διάστημα δούλευα τον Στέφανο και του θύμιζα ότι η ευκαιρία θα έρθει και τώρα. Τα λόγια μου θυμάμαι του Στέφανου ήταν ότι «θα ευχαριστείς αυτό το δίμηνο, το τρίμηνο που θα μείνεις εκτός. Θα ευχαριστείς στο τέλος της χρονιάς και τον Κλέιτον και τη και αυτή τη διαδικασία και ότι μπορεί να αδικήσει αυτή τη στιγμή, αρκεί τώρα να δουλέψεις διπλάσια και τριπλάσια, να πας και πιλάτες».

Είναι ένα κορμί στο 1.96 και θέλουμε την ευλυγισία στο μέγιστο. Δούλευε διπλά προγράμματα δύναμης, εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο γιατί το αγαπάει πάρα πολύ και είναι ένας εξαιρετικός επαγγελματίας. Εκμεταλλεύτηκε όλο αυτό τον χρόνο που έμεινε εκτός και όταν του δόθηκε η ευκαιρία μπήκε και την εκμεταλλεύτηκε και την απογείωση“.

Πώς ήταν η συνεργασία με τον Αλέκο Βοσνιάδη, αλλά και η γρήγορη αλλαγή προπονητή στην αρχή της σεζόν;

“Ήταν ένα το γεγονός της αλλαγής του προπονητή λίγες μέρες πριν αρχίσει το πρωτάθλημα. Ήταν ένα σοκ και για μένα προσωπικά. 

Τις αλλαγές τις καταλαβαίνεις ότι έρχονται αυτή όμως δεν την είχα αντιληφθεί. Παρόλα αυτά εγώ είμαι πάρα πολύ τυχερός γιατί ο Παύλος Δερμιτζάκης και ο κύριος Αλέκος είναι εξαιρετικοί. Είναι κύριοι. Μπορώ να πω ότι είναι οι δύο πιο κύριοι που έχω συνεργαστεί στο ποδόσφαιρο. Είναι πάρα πολύ ήρεμοι, πάρα πολύ ψύχραιμοι, με τρομερή εμπειρία.

Όταν ήρθε ο Βοσνιάδης είχαμε τρεις μέρες πριν αρχίσουν ο πρώτος αγώνας του πρωταθλήματος και μετά μετά σε δύο μέρες με τον Πανσερραϊκό κύπελλο και μετά ξανά σε τρεις μέρες τη δεύτερη αγωνιστική, όποτε είχαμε σε μία εβδομάδα τρία ματς.

Για όλους μας ήταν ένα σοκ. Αλλά όταν έχεις εμπειρία και είσαι επαγγελματίας. Δηλαδή καταλαβαίνεις ότι τώρα είναι το timing απλά να γίνει η δουλειά, να δουλέψεις και όλα τα άλλα μετά θα έρθουν. Και έτσι έγινε. Γιατί λόγω του προφίλ του κύριου Αλέκου που τον διακρίνει η ψυχραιμία αντιμετώπισης των πραγμάτων.

Δηλαδή, ό, τι και να γινόταν, ακόμα και όταν η ΑΕΛ είχε μία κοιλιά, έβλεπες και τη χροιά της φωνής του, αλλά και στον τρόπο που αντιμετώπιζε μία απόλυτη ψυχραιμία και ως προς τα εμάς που περνάγαμε πολλές ώρες μαζί και ως προς την ομάδα.

Οπότε είχαμε μία άριστη επαγγελματική σχέση. Όντως δεθήκαμε πάρα πολύ γιατί και τα παιδιά που έφερε μαζί του ήταν εξαιρετικά και ταιριάξαμε από την πρώτη μέρα και δεν το κρύβω ότι καταλήξαμε να είμαστε και παρέα. Καταλήξαμε μέρα παρά μέρα να τρώμε όλοι μαζί.

Εδώ η επαρχία βολεύει εάν ταιριάξεις όντως να γίνεις και οικογένεια, να γίνετε και φίλοι. Οπότε είχα μία καλύτερη συνεργασία που είχα ποτέ σε προπονητικό τιμ. Βοήθησε βέβαια και η πόλη”.

Χάρηκες που ανέβηκαν η ΑΕΛ και η Κηφισιά;

“Ναι. Μόλις πήρα την απόφαση και ανακοίνωσα, στον Κοτσόλη και στον κύριο Πρίτσα ότι θέλω μία αλλαγή σελίδας, αλλά τους έδωσα να καταλάβουν ότι είναι σαν να πάω να κάνω το αγροτικό μου κάπου και δεν ξέρεις ποτέ .

Οπότε η Κηφισιά είναι το ποδοσφαιρικό μου σπίτι. Δηλαδή αυτά που έζησα με την Κηφισιά με τόσες επιτυχίες και να δεις μια ομάδα από την Γ Εθνική στα χωριά να συμμετέχει στην OPAP Arena, στο Καραϊσκάκης, στην Τούμπα, ήταν κάτι που δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω με λόγια.

Τα συναισθήματα και η υπερηφάνεια δηλαδή όταν το ζεις όλο αυτό το ταξίδι. Οπότε ναι, η Κηφισιά είναι το δεύτερό μου σπίτι. Σε αυτό το ματς με την Καλαμάτα που εννοείται το είδα, χάρηκα λες και ήμουν ακόμα μέρος της Κηφισιάς ακόμα σαν να ήμουν εκεί δίπλα.

Συν το γεγονός ότι έχω κρατήσει πάρα πολλούς φίλους στην ομάδα, οπότε ήταν διπλή χαρά και για την ομάδα αυτή που έχω ζήσει τόσες χαρές μαζί της, να τη βλέπω ξανά να προοδεύει και για τα παιδιά που εργάζονται ακόμα που είναι πάρα πολύ καλοί μου φίλοι.

Και εννοείται για τον Στέφανο, γιατί ξέρω πόσο κόπο, πόση δουλειά και πόσο προσωπικό χρόνο έχει δώσει στην Κηφισιά. Φυσικά και για τον κύριο Πρίτσα φυσικά που έχει κάνει πάρα πολλές θυσίες για την ομάδα γιατί δεν είναι.

Ο κύριος Χρήστος δεν είναι πρόεδρος. Ο κύριος Χρήστος είναι ένας από εμάς. Είναι ένας φίλαθλος, ένας Κηφισιώτης που αγάπαγε από πολλά χρόνια πριν την Κηφισιά, οπότε είναι ένας φίλαθλος. Πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί δηλαδή τις επιτυχίες της ομάδας“.