Ο Νίκος Βαμβακούλας στο SPORT24: “Αγαπώ τον Ολυμπιακό όσο και τη ζωή μου, στα δύσκολα ο κόσμος είναι εκεί”

Ο Ολυμπιακός συμπλήρωσε τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του τον προηγούμενο μήνα και στην πορεία αυτή, μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της “ερυθρόλευκης” Ιστορίας είναι αναμφίβολα ο Νίκος Βαμβακούλας.

Ο εκρηκτικός “Τιραμόλα” φόρεσε τη φανέλα των Πειραιωτών σε 197 αγώνες, σκόραρε 18 φορές και συνδέθηκε άρρηκτα μαζί της.

Πανηγύρισε τέσσερα πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο στα οκτώ χρόνια που έπαιξε για τον Ολυμπιακό και για πολλούς αποτελεί τον έναν εκ των τριών κορυφαίων στη θέση του αριστερού μπακ για τους “ερυθρόλευκους” μαζί με τον Μουράτη και τον Γεωργάτο.

Συνέντευξη στον Σταύρο Λιώση

Με τον Ολυμπιακό να συμπληρώνει τον προηγούμενο μήνα 100 χρόνια από την ίδρυσή του, τί σημαίνει για εσάς ο Ολυμπιακός, ποιά είναι τα συναισθήματά σας για την ομάδα; 

“Μακάρι τα 100 χρόνια να γίνουν άλλα 100 και 200 και 300. Έπαιξα στον Ολυμπιακό οκτώ χρόνια, εκεί ήταν τα πρώτα μου βήματα. Αυτό σημαίνει ότι αγαπάω αυτόν τον σύλλογο, όπως και τη ζωή μου”.

Ποιό είναι το στοιχείο εκείνο που σας έχει μείνει περισσότερο από την οκταετία σας στον Ολυμπιακό; 

“Στον Ολυμπιακό πήγα παιδάκι και έφυγα πια μεγάλος. Μπορεί να έπαιξα σε άλλες ομάδες, αλλά ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που με ανέδειξε. Έχω πει πάρα πολλές φορές ότι έπαιξα ποδόσφαιρο χάρη στον Μιλτιάδη Μαρινάκη. Και εγώ και αρκετοί άλλοι”.

Υπάρχουν πράγματα που σας λείπουν από το να αγωνίζεστε για τον Ολυμπιακό;

“Δεν μου λείπει κάτι. Έπαιξα τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό, μου πρόσφερε πολλά, του πρόσφερα κι εγώ. Είμαι ακόμα κοντά στην ομάδα αφού εργάζομαι για αυτή από το 2010.

Η αγάπη που έχω για τον Ολυμπιακό θα είναι η ίδια μέχρι να πεθάνω. Έτσι είμαστε εμείς, έχουμε γεννηθεί, ζήσαμε σε αυτή την ομάδα, μας έκανε ο Ολυμπιακός και του χρωστάμε πάρα πολλά”.

“Δεν μπορώ να ξεχάσω όσα είδα στο Τζάνειο, εκεί ήταν το χειρότερο”

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην αποφράδα ημέρα της 8ης Φεβρουαρίου του 1981. Τι είναι εκείνο που θυμάστε πιο έντονα από εκείνη την ημέρα; 

“Την 8^η Φεβρουαρίου του 1981 δεν μπορεί να την ξεχάσει κανείς. Προπαντός εμείς που παίζαμε.

Μετά τη μεγάλη νίκη δεν καταλάβαμε τίποτα. Πήγαμε στα αποδυτήρια, φύγαμε και όταν πήγαμε στο σπίτι μας, ανοίξαμε την τηλεόραση και ξανά γυρίσαμε πίσω στο νοσοκομείο, στο Τζάνειο. Εκεί ήταν το χειρότερο. Οι γονείς, τα αδέλφια, οι μάνες αναζητούσαν τα παιδιά τους.

Εκεί ήταν το χειρότερο, το μεγαλύτερο που μας έχει μείνει και δεν μπορώ να το ξεχάσω. Τα αίματα ήταν παντού, δεν μπορώ να το περιγράψω”.

“Δεν υπάρχει κορυφαίος, κορυφαίοι είναι όλοι”

Υπάρχει κατά τη γνώμη σας κάποιος που να ξεχωρίζει ως ο κορυφαίος όλων στην ιστορία του Ολυμπιακού; Ή είναι μια κουβέντα στην οποία υπάρχουν πολλά ονόματα; 

“Δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχει ένας κορυφαίος παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού. Είναι περίοδοι περίοδοι.

Από τον Υβ Τριαντάφυλλο, τον Τζιοβάνι, τον Τζόρτζεβιτς, τον Γεωργάτο, ο Ολυμπιακός είχε πάντα σπουδαίους παίκτες και είναι πολλοί που θα τους αδικήσεις. Όλοι αυτοί όμως που έχουν παίξει στον Ολυμπιακό έχουν προσφέρει.

Όλοι όσοι τιμήσαμε τη φανέλα του Ολυμπιακού έχουμε προσφέρει. Άλλος πολλά, άλλος πιο λίγο. Δεν υπάρχει κορυφαίος. Κορυφαίοι είναι όλοι.

Και εγώ πήρα 4-5 πρωταθλήματα συνεχόμενα, ήμουν αρχηγός του Ολυμπιακού. Ευτυχώς υπάρχει η τεχνολογία και μπορεί κάποιος που εμάς δεν μας πρόλαβε μπορεί βλέποντας παλιά παιχνίδια να μας γνωρίσει.

Αλλά ακόμα κι έτσι ξέρουν ποιοί είμαστε. Για αυτό έχουμε λάβει τόσο μεγάλη αγάπη ακόμα και εμείς που έχουμε σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια. Και τώρα και οι μεγαλύτεροι και οι μικρότεροι μας βλέπουνε και μας ευχαριστούν. Δεν ξεχνιούνται όσα έχεις προσφέρει. Είναι κάποια πρόσωπα που δεν μπορείς να τα ξεχάσεις”.

“Ο Ολυμπιακός διαφέρει από τις άλλες ομάδες γιατί ο κόσμος είναι κοντά”

Στα περίπου 200 παιχνίδια που παίξατε με τον Ολυμπιακό, ποιός ήταν ο ιδανικός συμπαίκτης για εσάς; Ποιός ήταν εκείνος με τον οποίο θα πηγαίνατε στον πόλεμο; 

“Ο Ολυμπιακός είναι μια οικογένεια. Όταν μπαίναμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ότι θέματα και να είχαμε μεταξύ μας τα αφήναμε στα αποδυτήρια. Θα σου πώ μια ιστορία. Υπήρχαν στον Ολυμπιακό 3-4 άτομα που δεν μιλούσαν με τους άλλους.

Θα σου μιλήσω συγκεκριμένα για ένα παιχνίδι. Είχε γυρίσει ο Άρης από τη νίκη επί της Περούτζια και παίζαμε στην έδρα μας. Είχαν κάνει κάποιες δηλώσεις ότι θα έρθουν να νικήσουν στο Καραϊσκάκη. Μαζευτήκαμε και μπήκαμε μέσα και τους δαγκώσαμε, κερδίσαμε 2-0.

Θέλω να σου πω τον λόγο για τον οποίο ο Ολυμπιακός διαφέρει από τις άλλες ομάδες. Όταν ο Ολυμπιακός δεν πηγαίνει καλά, ο κόσμος είναι κοντά. Η διοίκηση είναι κοντά. Ο κόσμος γεμίζει τα γήπεδα για να είναι κοντά μας. Ποτέ δεν αφήνει ο κόσμος τον Ολυμπιακό να υποφέρει.

Στις δύσκολες καταστάσεις είναι εκεί: είτε να μας βρίσουν, είτε να μας χειροκροτήσουν, οτιδήποτε, είναι εκεί.

Για αυτό λέμε ότι ο φίλαθλος του Ολυμπιακού εκτιμάει πάρα πολύ τους παίκτες όταν τα δίνουν όλα, είτε προσφέρουν πολλά είτε λίγα. Ο κόσμος εκτιμάει όταν ο παίκτης παίζει για την πάρτη του, για τη φανέλα, για τον κόσμο, ο κόσμος δεν τον ξεχνάει”.

“Εύχομαι να αγαπήσουν τα νέα παιδιά τον Ολυμπιακό όπως τον εαυτό τους”

Ποιό είναι το δικό σας μήνυμα προς τον κόσμο του Ολυμπιακού;

“Εύχομαι ο φίλαθλος κόσμος του Ολυμπιακού να συνεχίσει να αγαπάει την ομάδα του. Και προπαντός στις δύσκολες καταστάσεις, όταν η ομάδα δεν πάει καλά, ο κόσμος να είναι κοντά. Όπως ήταν όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί έρχονται και νέα παιδιά από πίσω. Να αγαπήσουν τον Ολυμπιακό όπως τον εαυτό τους”.

Κλείνοντας, θα ήθελα να μου κάνετε ένα σχόλιο για τη νέα γενιά των ποδοσφαιριστών, τον Κωστούλα, τον Μουζακίτη κ.ο.κ. που κερδίζει τη θέση της στην πρώτη ομάδα. 

“Εμείς οι παλαίμαχοι, η πρώτη ομάδα, αλλά και ο κόσμος και ο προπονητής που είναι τώρα, είμαστε τυχεροί που έχουμε πρόεδρο τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Όταν ένας προπονητής σε μία τόσο μεγάλη ομάδα δεν παίρνει το πρωτάθλημα την πρώτη του χρονιά φεύγει, η πίεση είναι μεγάλη.

Βλέπεις ότι αυτός ο προπονητής και ο πρόεδρος, αυτοί οι δύο τα έχουν βρει. Πήρε το οκ να βάλει μικρούς, το έκανε. Μου θυμίζει ακριβώς όπως έκανε ο Μιλτιάδης Μαρινάκης και ο Νταϊφάς τότε, το 1977-78 που υπήρχαν κάποιοι μεγάλοι παίκτες σε ηλικία και τότε ο Ολυμπιακός ανέδειξε το λιγότερο δέκα παίκτες. Τον Ξανθόπουλο, τον Κοκολάκη, τον Μαριώλη, τον Λεμονή, τον Βαμβακούλα, τον Κανέλλο, τον Σορώτο, τον Περσία και πολλοί άλλοι ακόμα.

Αυτή ήταν μια δεκαετία που ο Ολυμπιακός είχε Έλληνες παίκτες. Γιατί τότε δεν επιτρέπονταν να έρθουν περισσότεροι από δύο ξένοι παίκτες. Είχαμε τον Μίλος Σέστιτς και τον Μάρτιν Νοβοσέλατς. Έφευγαν αυτοί, ερχόταν ο Χέρμπερτ Νόιμαν. Ήταν άλλη η φουρνιά τότε, με πάρα πολλούς Έλληνες. Τώρα δεν έχει Έλληνες πολλούς και δεν είναι εύκολο να παίξεις στον Ολυμπιακό.

“Πρέπει να έχεις θράσος για να παίξεις στον Ολυμπιακό”

Για να σου δώσω να καταλάβεις, ήρθε ο Καραπιάλης από την ΑΕΛ, που πέρναγε και τα σημαιάκια, και έκανε 2-3 χρόνια να παίξει στον Ολυμπιακό. Που ο Βασίλης ήτανε το κάτι άλλο στην ΑΕΛ. Και μετά έδειξε το ταλέντο του και εδώ στον Ολυμπιακό.

Είναι δύσκολη ομάδα ο Ολυμπιακός. Πρέπει να έχεις άντερα για να παίξεις, πρέπει να έχεις θράσος. Πρέπει να πεις στον εαυτό σου ότι εγώ με το έτσι θέλω θα παίξω. Εάν δεν έχεις αυτά δεν μπορείς.

“Ο Μεντιλίμπαρ θα φύγει μόνος του, όταν θελήσει εκείνος”

Βλέπεις τα παιδάκια αυτά που παίζουνε τώρα, τον Κωστούλα, τον Μουζακίτη, έχουνε αυτό που είχαμε εμείς. Και για αυτό παίζουν. Πρέπει να βγάλουμε το καπέλο και στον προπονητή που έδωσε το δικαίωμα, έδωσε χώρο σε αυτά τα παιδιά και μπορεί αύριο-μεθαύριο να παίξουν κι άλλοι.

Τον προπονητή αυτό δεν θα τον διώξει ποτέ ο Ολυμπιακός. Αυτός μόνος του θα πει «δεν έχω να δώσω κάτι άλλο» ή «θέλω να αλλάξω περιβάλλον». Τότε θα φύγει. Αλλιώς δεν υπάρχει κανένας να μπορεί να τον διώξει”.