Ο Γιώργος Αντζουλάς στο SPORT24: “Τώρα απολαμβάνω το ποδόσφαιρο, μόνο οι δικοί μου ξέρουν πώς γυρνούσα από το γήπεδο στην Ελλάδα”

Η Φινλανδία και η Ελσίνκι έχουν “εμφανιστεί” αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, είτε μιλάμε για τις Εθνικές είτε φυσικά για την ομώνυμη ομάδα.

Εκεί ο φινλανδικός σύλλογος έχει στις τάξεις του δύο Έλληνες, τον Γιώργο Αντζουλά και τον Γιώργο Κανελλόπουλο, δύο παιδιά που ξεκίνησαν μαζί από τα τμήματα υποδομής του Αστέρα και μετά από (περίπου) μια δεκαετία έσμιξαν ξανά στη Βόρεια Ευρώπη.

Για τον Αντζουλά η Ελσίνκι είναι ο τέταρτος σταθμός της καριέρας του στο εξωτερικό και η τρίτη χώρα στην οποία αγωνίζεται. Ήδη σε ηλικία 25 ετών έχει βιώσει πολλά στο ποδόσφαιρο και νιώθει “γεμάτος”, παρότι έχει (ηλικιακό) περιθώριο να “γεμίσει” περισσότερο.

Ξεκίνησε την πορεία του από την Πάτρα, ακολούθησε ο Αστέρας και ύστερα το “σχολείο”, Φιορεντίνα. Πιόλι, Μούριελ, Βλάχοβιτς είναι λίγα από τα αστέρια που συναναστράφηκε.

Σήμερα έζησε μια από τις πιο συγκλονιστικές ανατροπές, καθώς η Ελσίνκι στον πρώτο προκριματικό γύρο του Conference League έχασε το πρώτο ματς από τη Ρούναβικ με 4-0, αλλά έκανε την ανατροπή στη ρεβάνς. Εκείνος έστειλε το ματς στην παράταση.

Ο Γιώργος Αντζουλάς διηγείται στο SPORT24 την πορεία του, αλλά και τι σκέφτεται για τη συνέχεια.

Ας πάρουμε την ιστορία σου από την αρχή. Ήθελες από μικρός να γίνεις ποδοσφαιριστής;

“Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο. Από πολύ μικρός στο σπίτι μου είχανε φτιάξει οι γονείς μου ένα μικρό γηπεδάκι και το καλοκαίρι παίζαμε εκεί με τα άλλα παιδιά.

Το χειμώνα παίζαμε στο δρόμο για να μη το χαλάσουμε. Παράλληλα πήγαινα και στην ακαδημία του χωριού, που δεν είχε ηλικιακά τμήματα μη φανταστείς. Όλα τα παιδιά ήμασταν μαζί και κάποια στιγμή επειδή ξεχώριζα, όσο μπορείς να ξεχωρίζεις σε ηλικία 7 – 8 χρονών, με έγραψε πατέρας μου σε μια ακαδημία στο Ρίο στον Πατραϊκό και πηγαινοερχόμασταν τέσσερις φορές την εβδομάδα συν τα Σαββατοκύριακα που είχαμε τα παιχνίδια.

Κάπως έτσι ξεκίνησε. Κάθε μέρα διανύαμε 20 με 25 λεπτά. Με πήγαινε ο πατέρας μου και καθόταν στην προπόνηση κι ύστερα γυρνούσαμε μαζί“.

Ακολούθησε ο Αστέρας. Πώς έφτασες εκεί;

“Όταν πήγα στον Αστέρα είχα άλλες δυο με τρεις επιλογές. Πήγα στον Αστέρα επειδή ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου. Βολικό. Ήταν μιάμιση ώρα τότε από το σπίτι μου. Η πόλη ήταν μικρή.

Οι γονείς μου ουσιαστικά ένιωθαν ασφαλείς με αυτό και μου παρείχε την πολυτέλεια να μπορέσει να έρθει η μητέρα μου μαζί. Δηλαδή όταν πήγα εγώ στον Αστέρα σε ηλικία 14 – 14.5 ετών, είχαν μιλήσει οι γονείς μου τότε με τον υπεύθυνο της ομάδας και έγινε η εξαίρεση.

Συνήθως πήγαιναν όλα τα παιδιά από μακριά από την Τρίπολη και έμεναν ένα, δύο ή τρία μαζί στο ίσιο σπίτι. Εμένα οι γονείς μου είχαν πει στους υπεύθυνους ότι πρέπει να έρθουν μαζί μου, αλλιώς δε με αφήνουν να πάω. Και το δέχτηκαν.

Και αυτό σήμαινε πολλά και για εμάς και για το πόσο με θέλουν εκείνη τη στιγμή. Οπότε έτσι ξεκίνησα και μετακόμισα ουσιαστικά με τη μητέρα μου στην Τρίπολη“.

Τι επιλογές είχες μαζί με τον Αστέρα;

“Εκείνη την περίοδο υπήρχαν οι ζώνες, οι μικτές ήταν οι περιφέρειες. Εγώ ήμουν από τη Μικτή Αχαΐας. Κερδίσαμε όλα τα παιχνίδια, φτάσαμε στη ζώνη, πήραμε το κύπελλο.

Μετά πηγαίναμε σε κάποια δοκιμαστικά, είχαν ενδιαφερθεί κάποιες ομάδες, δεν έχει νόημα να τις αναφέρουμε. Η πρώτη ομάδα που μίλησα ήταν ο Αστέρας, και επειδή ήταν αυτό που θέλαμε η οικογένειά μου, δηλαδή εγώ δεν ήμουν σε θέση να αποφασίσω, ήταν οι συνθήκες ακριβώς ό,τι θέλαμε. Αποφασίσαμε να πάμε κατευθείαν εκεί. Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη.

Ήμασταν ικανοποιημένοι από αυτό που μας παρείχε η ομάδα, οπότε επιλέξαμε να πάω εκεί. Αυτό πήγε σε καλό όπως φαίνεται, γιατί με βοήθησε να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής“.

Πώς ένιωσες όταν εκπλήρωσες αυτό το όνειρο;

“Εκείνη η στιγμή ήταν ιδιαίτερη. Όταν μας είπαν ότι θα υπογράψω επαγγελματικό συμβόλαιο, μπορώ να σου πω ότι το βλέπαμε να έρχεται γιατί είχαμε κάνει μια πολύ καλή πορεία στο πρωτάθλημα Κ-17. Τότε ανεβαίναμε συχνά στην πρώτη ομάδα και μπορεί να το βλέπαμε να έρχεται, αλλά ήταν κάτι απίστευτο.

Όταν είσαι μικρός και σου λένε θα υπογράψεις επαγγελματικό συμβόλαιο, είναι κάτι ιδιαίτερο. Χαρούμενος ήμουν, με τους γονείς μου πήγα όπως πάντα. Θυμάμαι η αδερφή μου δεν είχε έρθει τότε γιατί δεν γινόταν. Συνήθως πάμε όλοι μαζί σε αυτά. Τώρα έχω μεγαλώσει (γέλια). Είναι λίγο δύσκολο να με ακολουθούν όταν υπογράφω κάπου. Το έζησα μαζί τους ήταν πολύ όμορφα“.

Όταν υπέγραψες ο Αστέρας ήταν αρκετά δυνατός εκείνα τα χρόνια. Πώς ήταν τότε η πρώτη ομάδα;

“Ναι ήταν δυνατή, αλλά μη φανταστείς. Ήταν πολύ σημαντική διαδικασία για να παίρνουμε εμπειρίες. Δηλαδή μπορεί απλά να πηγαίναμε και θα βλέπαμε την προπόνηση απλά και μόνο αυτό το συναίσθημα ήταν πολύ καλό.

Πολύ καλή προπόνηση με όλους αυτούς τους παίκτες που είχαν τόσες παραστάσεις και εμπειρίες. Είναι κάτι που μας βοήθησε αρκετά. Από εκείνο το σημείο και μετά, μετά την πρώτη χρονιά στην Κ20 άρχισα να βγαίνω όλο και πιο πολύ.

Εκείνη την περίοδο, αν δεν κάνω λάθος, έκανα και το πρώτο μου ματς στο Κύπελλο το Γενάρη του 18. Όλα αυτά είχαν μια ροή και μέχρι πριν από λίγο ήταν και άλλα παιδιά στην ηλικία μου γιατί είχαμε μια πολύ καλή γενιά“.

Με ποιους άλλους ήσουν τότε;

“Τότε ίδια ηλικία με εμένα ήταν ο Τάσος Δουβίκας που είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος, ο Γιάννης Χριστόπουλος που είναι τώρα στον ΟΦΗ, ο Κανελλόπουλος που είμαστε εδώ μαζί, το έχει φέρει η μοίρα και είμαστε από 15 χρονών, παίζαμε μαζί και τώρα ξανά επανήλθαμε να παίζουμε μαζί στη Φινλανδία.

Ο Τσιφτσής που είναι τώρα στον ΠΑΟΚ, πιο πίσω ήταν ο Παναγιώτης Τζίμας που είναι μικρότερος. Είχαμε μια πολύ καλή φουρνιά τότε και γίναμε μέλη της πρώτης ομάδας“.

Εσύ στην πορεία έχοντας κάνει ντεμπούτο και κάποιες συμμετοχές σε αποστολές, ήρθε η Φιορεντίνα για εσένα. Πώς ήταν η εμπειρία εκεί.

“Τότε στη Φιορεντίνα κατακτήσαμε το Κύπελλο με την Primavera και στο πρωτάθλημα επειδή ανεβαίναμε όλοι με την πρώτη ομάδα, μπήκαμε στα playoffs πιο πίσω και μπήκαμε με μειονέκτημα και σε περίπτωση ισοπαλίας θα αποκλειόμασταν, όπως συνέβη με την Τορίνο, την οποία είχαμε νικήσει στο Κύπελλο.

Πριν σου είπα ότι όταν υπέγραψα με τον Αστέρα το επαγγελματικό συμβόλαιο ήταν κάτι απίστευτο, τώρα εκεί όταν πήγα ήταν κάτι μαγικό, εξωπραγματικό. Όταν πήγα για πρώτη φορά στην πρώτη ομάδα, όταν γύρισα σπίτι πήρα τους γονείς μου και τους είπα.

«Σήμερα είδα τα πάντα στο ποδόσφαιρο, από εδώ και πέρα δε με νοιάζει, όπου πάει», ένιωθα γεμάτος“.

Τι σε έκανε να αισθανθείς έτσι;

“Το προπονητικό κέντρο, οι παίκτες, τα γήπεδα, η ατμόσφαιρα, όλα. Ένιωσα. Ένιωσα ένα δέος. Τα είδα. Σίγουρα μπήκα να κάνω προπόνηση και είχα 200 παλμούς“.

Όταν ήσουν στην ομάδα είχε φύγει από τη ζωή ο Αστόρι;

“Πήγα τρεις μήνες μετά τον χαμό του. Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση εκεί που στα αποδυτήρια της πρώτης ομάδας είχαν τη θέση του με το περιβραχιόνιο, τη φωτογραφία του και ήταν πάντα μαζί μας εκεί. Δεν καθόταν κανείς εκεί, απλά υπήρχε φωτογραφία του με το περιβραχιόνιο. Εις μνήμην του“.

Τι κράτησες από το πέρασμά σου στη Φλωρεντία; Και εκείνο που θα έλεγες ότι δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

“Κράτησα τα πάντα. Τώρα ως προς το δεύτερο είναι πολλά. Είναι η πρώτη μου αποστολή με την πρώτη ομάδα, το κύπελλο στη συνέχεια.

Μικρός μου άρεσε να βλέπω στην τηλεόραση τα παιχνίδια και ιδιαίτερα τα ντέρμπι στο ελληνικό πρωτάθλημα και έτυχε στην πρώτη αποστολή να είμαι στο ίδιο δωμάτιο με τον Μιραλάς. Τότε μου φαινόταν κάτι απίστευτο.

Ήταν ο Μιραλάς που έπαιζε στον Ολυμπιακό και θυμάμαι πως όταν ήμουν εγώ μικρός τον έβλεπα στα ντέρμπι στο ελληνικό πρωτάθλημα και ξαφνικά ήμουν στο ίδιο δωμάτιο μαζί του και αυτό μου έκανε εντύπωση.

Που τώρα που το σκέφτομαι τώρα και λέω σιγά το πράγμα, αλλά εκείνη τη στιγμή ως πιο μικρός μου φάνηκε κάτι πολύ σπουδαίο”.

Του το είπες αυτό;

“Ντρεπόμουν. Γενικά ήμουν πολύ ντροπαλός και δεν τον ρώτησα πολλά για το πώς ήταν στον Ολυμπιακό. Μου έκανε πλάκα και γέλασε. Αλλά όπως κι αυτός έτσι και όλοι οι άλλοι στην ομάδα ήταν πολύ καλοί με εμάς τους μικρούς και μας βοηθούσαν αρκετά“.

Στις προπονήσεις ποιος σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση; Που σε δυσκόλεψε ενδεχομένως περισσότερο.

“Αυτός που μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση ήταν ο Μούριελ. Ακόμη και σήμερα από όλους αυτούς που έχω παίξει ήταν ο πιο δύσκολος, δεν μπορείς να τον πιάσεις με τίποτα. Δεν σου γέμιζε το μάτι το σωματότυπο, αλλά είναι πολύ εκρηκτικός, πανέξυπνος.

Στην ομάδα τότε είχαμε και τον Ντούσαν Βλάχοβιτς, είμαστε ίδια ηλικία και ήταν μαζί μας. Αυτός ήταν μόνιμα στην ομάδα και κατέβαινε απλά για τα παιχνίδια.

Ο Βλάχοβιτς ήταν αυτό που βλέπεις τώρα. Έμπαινε στο γήπεδο και δεν καταλάβαινε τίποτα. Τότε είχαμε τον Σιμεόνε και τον Μουριέλ στην επίθεση και έμπαινε σαν αλλαγή. Αλλά είχε τη νοοτροπία ότι δεν τους έβλεπε. Έλεγε σε εμάς που ήμασταν συνομήλικοι ότι δεν τους βλέπω, σε έναν χρόνο θα παίζω εγώ. Και όντως έτσι έγινε.

Ήταν και ο Κιέζα τότε στην ομάδα που έκανε μετά εκείνες τις τρομερές χρονιές και πήρε μεταγραφή στη Γιουβέντους“.

Και πώς οδηγηθήκαμε στο τέλος. Είχες αναφερθεί στο παρελθόν στην αλλαγή της ιδιοκτησίας στο κλαμπ που επηρέασε και εσένα.

“Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε μία ρήτρα την οποία αν θα έπαιζα έστω και ένα λεπτό με την πρώτη ομάδα θα ενεργοποιούνταν η οψιόν αγοράς αμέσως.

Εκεί που πήγαιναν όλα καλά και από τα Χριστούγεννα και μετά έμεινα μόνιμα στην πρώτη ομάδα που πάλευε για να βγει Ευρώπη. Από το Γενάρη φέρνει κάποια κακά αποτελέσματα.

Έφυγε από προπονητής ο Πιόλι που του άρεσα πάρα πολύ. Αυτός ήταν που με είχε την πρώτη ομάδα μόνιμα. Μετά ήρθε ο Μοντέλα προπονητής.

Η ομάδα δεν πήγαινε καλά και κατέληξε να σωθεί μαθηματικά τελευταία αγωνιστική από εκεί που το Φλεβάρη πάλευε να βγει Ευρώπη.

Εν τέλει δεν έπαιξα. Το feedback που πήρα από την ομάδα και από όλους ήταν ότι είχαν μείνει πολύ ικανοποιημένοι και με ήθελαν και που δεν έπαιξα.

Ήθελαν να με αγοράσουν, αλλά έγινε αυτή η αλλαγή στην ιδιοκτησία και τα πήγε όλα πολύ πίσω, αλλά εν τέλει γύρισα στον Αστέρα και έκανα το ντεμπούτο μου, δηλαδή τη σεζόν στο πρωτάθλημα“.

Πριν πάμε στα του Αστέρα. Το να γυρίσεις στην Ιταλία και να δοκιμάσεις την τύχη σου στην Κοσέντσα ήταν κάτι συμπτωματικό ή επί τούτου ήθελες να δοκιμάσεις ξανά εκεί.

“Η χρονιά που έκανα στη Φιορεντίνα με έκανε να φτιάξω το όνομα μου στην Ιταλία και γενικά οι ομάδες της Β’ Εθνικής εκεί παίρνουν πολλούς παίχτες δανεικούς από ομάδες της Serie A.

Ήρθε κατά τύχη γιατί θα σου πω, παρόλο που ψαχνόμουν που ήθελα πολύ να γυρίσω στην Ιταλία, δεν είχε έρθει η αντίστοιχη πρόταση που θα με ικανοποιούσε εκείνη την περίοδο. Είχαν περάσει έξι μήνες στον Αστέρα που ήμουν μεταξύ πάγκου και εξέδρας και δεν άντεχα άλλο και ουσιαστικά ήταν μια ευκαιρία της τελευταίας στιγμής που είχε βρει τότε το γραφείο που εκπροσωπούσε και κατέληξα στη Serie B.

Πηγαίνοντας εκεί σου λέω, όντας έξι μήνες ανενεργός τελείως μόνος μου δεν είχα καμία συμμετοχή ή μια συμμετοχή, δεν θυμάμαι. Ήρθε αυτή η πρόταση επειδή είχα ουσιαστικά φτιάξει ένα καλό όνομα, ενάμιση χρόνο πριν, παίζοντας στην Primavera.

Μπορώ να πω ότι ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πρωταθλήματα που έχω και παρακολουθήσει είχα την ευκαιρία να παίξω. Θα ήθελα πολύ να επιστρέψω κάποια στιγμή. Μου άρεσε πάρα πολύ”.

Ισχύει ότι η Serie B μοιάζει με τη δική μας Super League;

“Θα συμφωνήσω. Γενικά το ιταλικό ποδόσφαιρο έχει πολλά κοινά στοιχεία με το ελληνικό. Απλά στη Serie A οι παίκτες είναι πολύ υψηλού βεληνεκούς και κάνουν το ποδόσφαιρο με την ποιότητά τους πιο γρήγορο και πιο ποιοτικό.

Αλλά σα δομή του πρωταθλήματος, ο τρόπος που παίζουν κυρίως αμυντικό ποδόσφαιρο, να μη δεχθούν γκολ. Είναι πολύ κοντά στο ελληνικό και η Serie B όπως είπες είναι πάνω κάτω πολύ κοντινή στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Οι παίκτες δεν έχουν το επίπεδο της Serie A προφανώς, αλλά πιστεύω ότι οι περισσότερες μεγάλες ελληνικές θα πρωταγωνιστούσαν σε αυτό το πρωτάθλημα. Την άνοδο δεν θα τα έβρισκαν εύκολα δηλαδή, γιατί είναι πολύ δύσκολο πρωτάθλημα και ο τελευταίος μπορεί να κερδίσει τον πρώτο και να γίνουν τεράστιες εκπλήξεις.

Τα τελευταία χρόνια που παρακολουθώ, βλέπω ομάδες να πέφτουν από τη Serie A και κατευθείαν, ενώ φτιάχνουν ομάδα με στόχο να ανέβουν ξανά., πέφτουν στη Serie C. Δηλαδή αυτό το πράγμα δεν ξέρω αν γίνεται σε άλλη χώρα στον κόσμο. Τώρα η Σαμπντόρια πήγε να κινδυνεύσει και να υποβιβαστεί δύο φορές μέσα σε μια διετία”.

Παρακολουθείς αρκετά Ιταλία. Να υποθέσω θα γυρνούσες ακόμα και για τη Serie B.

“Αυτά τα πρωταθλήματα στην Ιταλία είναι και πολύ δυνατά αλλά και από αυτά που μου ταιριάζουν, αλλά δεν εξαρτάται από εμένα. Αν είχα την επιλογή θα ήταν στις πρώτες μου επιλογές να επιστρέψω.

Η αλήθεια είναι ότι το όνειρό μου κάποια στιγμή ήταν να παίξω στην Ισπανία. Δηλαδή υποστηρίζω την Μπαρτσελόνα από μικρό παιδί, έχοντας μεγαλώσει με τη Μπαρτσελόνα του Πεπ, το «τίκι-τάκα» είναι το ποδόσφαιρο που λατρεύω και θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξω εκεί, αλλά θεωρώ ότι το ιταλικό ποδόσφαιρο μου ταιριάζει περισσότερο. Και ναι, δεν θα έλεγα όχι αν είχα την ευκαιρία να ξαναπαίξω”.

Μέσα στο όνειρά σου είναι να παίξεις σε αυτό το ιστορικό γήπεδο. Ή είναι κάποιο άλλο που έχεις ξεχωρίσει.

“Δεν το σκεφτεί ποτέ να σου πω την αλήθεια, αλλά ειδικά που πέρσι, πριν κάποιους μήνες που παίξαμε στο Conference League, με την Μπέτις, ήταν σίγουρα με διαφορά η καλύτερη εμπειρία που έχω από ποδοσφαιρικό γήπεδο.

Δηλαδή παίξαμε μπροστά σε 50.000 κόσμο, κάναμε τρομερή εμφάνιση, μας χειροκροτούσαν οι αντίπαλοι οπαδοί στο τέλος.

Το ματς ήταν φανταστικό, δηλαδή τραγουδούσαν τον ύμνο της ομάδας την ώρα του ύμνου του Conference. Είχα την τύχη να σκοράρω στο τέλος, αλλά ήταν οφσάιντ και ότι αν μετρούσε αυτό το γκολ θα είχε αποκλειστεί από την επόμενη φάση και έτσι έφτασε στο τέλος του“.

Σε γυρίζω πίσω στον Αστέρα. Σε επίπεδο ανδρών έπαιξες σε δύο θητείες δηλαδή το διάστημα μεταξύ της χρονιάς σου στη Φιορεντίνα και πριν πας στη Κοσέντσα και μετά όταν επέστρεψες και πάλι. Θεωρείς ότι πήρες τις ευκαιρίες που άξιζες;

“Σίγουρα θα άξιζα κάτι παραπάνω, διότι όσες φορές έπαιξα στην ομάδα ήμουν σε πολύ καλό επίπεδο και αυτό δεν το λέω εγώ.

Είναι αυτό που μου λέγαν οι άνθρωποι στην ομάδα ότι μείνανε πολύ ικανοποιημένοι και μπλα μπλα μπλα. Μας αρέσει να είστε το πρότζεκτ μας, να πάμε μπροστά και αυτός είναι και ο λόγος που κάθε φορά που δεν έφευγα. Δηλαδή, ήμουνα τρία χρόνια στην ομάδα και έκανα 21 παιχνίδια σύνολο και αυτά ήταν κάθε χρονιά στα πλέι άουτ.

Για μένα ήταν πολύ σημαντικά, τα περίμενα όλη τη σεζόν για να είμαι έτοιμος για τη συνέχεια, αλλά δεν. Κάθε φορά, κάθε χρόνο έτσι πάλευα να παίξω στο τέλος, να δείξω ότι αξίζω μια θέση. Έρχεται το καλοκαίρι πάλι στην προετοιμασία πάλευα και πάλι  Ήμουνα μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Κάθε φορά ήθελα να φύγω.

Ήρθε η ευκαιρία μου όταν έφυγα για την Ουγγαρία και έτσι έφυγα οριστικά από τον Αστέρα. Αλλά εντάξει, σίγουρα, παρόλο που πιστεύω ότι άξιζα περισσότερες ευκαιρίες, θεωρώ ότι έχω πάρει πάρα πολλά από τον Αστέρα.

Μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω σε επαγγελματικό επίπεδο. Κέρδισα εκεί το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο, οπότε όπως έχω πει και άλλες φορές, κρατάω μόνο τα καλά απ’ όπου έχω περάσει. Εκεί μεγάλωσα, έκανα φίλους, γνώρισα τη σύντροφό μου. Δεν μπορώ να έχω παράπονο.

Σίγουρα με πονάει γιατί θα ήθελα να έχω παίξει περισσότερο και πιστεύω ότι άξιζα περισσότερα και πιστεύω ότι θα μπορούσα να έχω βοηθήσει και την ομάδα και να έχει κάποιο κέρδος από μένα και να έχω εγώ περισσότερο κέρδος από εκείνους. Αλλά εντάξει, ο Θεός ήξερε πως θα φέρει τα πράγματα, οπότε προχωράμε”.

Υπήρχε η εξήγηση αυτή γιατί δεν έπαιζες. Το αναζήτησες;

“Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που το έψαχνα, η απάντηση ήταν ότι «θα έρθει η ώρα σου». Το ότι σε πιστεύουμε πραγματικά. Απλά το «σε εμπιστευόμαστε» με πράξεις ουσιαστικά δεν ήρθε ποτέ.

Έπαιζα πέντε παιχνίδια το χρόνο, σκάρτα έξι στο τέλος της χρονιάς. Μπορεί να πήγαινα πολύ καλά στα παιχνίδια. Μπορεί να έμειναν όλοι ικανοποιημένοι, αλλά ουσιαστικά δεν άλλαζε το στάτους μου στην ομάδα όλο αυτό.

Αυτό με έχει κουράσει πάρα πολύ πνευματικά και γι’ αυτό επέμεινα πάρα πολύ να φύγω, αν και όταν έφυγα που είχε έρθει τότε προπονητής, ο κύριος Μάντζιος ήταν ο καλύτερος μου μήνας στην ομάδα.

Γι’ αυτό σου λέω ότι κρατάω μόνο θετικά τον τελευταίο μου μήνα στην ομάδα. Ήρθε προπονητής ο Μάντζιος. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι διεκδικώ κάτι από το μηδέν και το κέρδισα. Και σκέψου ότι παρόλο που έχω συμφωνήσει να φύγω για την Ουγγαρία, μου λέει θα σε βάλω να παίξεις το τελευταίο ματς.

Δεν έχω συμμετοχή μέχρι το Γενάρη και παίζω με τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο. Ένα ματς με τον Μάντζιο προπονητή και μετά από δύο μέρες πέταξα για Ουγγαρία. Εκεί που δεν είχα συμμετοχή όλο το χρόνο. Γι’ αυτό δηλαδή ο τελευταίος μου μήνας στην ομάδα ήταν και αυτή μου άφησε αυτή τη γλυκόπικρη γεύση ότι έπαιξα κιόλας και φεύγω“.

Αν ήταν στο χέρι σου, θα προτιμούσες να έπαιζες και ύστερα να έκανες καριέρα σε μεγάλη ελληνική ομάδα ή στο εξωτερικό όπως εν τέλει έγινε.

“Εγώ πάντα είχα στο μυαλό μου στο εξωτερικό και όταν ήρθε η πρόταση από τη Φιορεντίνα, δεν το περίμενα καταρχάς ότι θα φύγω τόσο νωρίς. Μου άρεσε, αλλά όταν γύρισα πίσω επειδή είχα δει πόσο ωραία είναι να είσαι έξω και σε μια τόσο μεγάλη ομάδα, όταν γύρισα πίσω και είχα μιλήσει τότε με την ομάδα, είχα πει ότι θέλω να παίξω κλπ.

Δεν με ένοιαζε να φύγω κατευθείαν. Και τότε είχα και μια πρόταση την οποία δεν είχε αποδεχτεί η ομάδα για να φύγω κατευθείαν.  Και είπαμε με την ομάδα τότε που είχε έρθει προπονητής, ένας Ισπανός, ο Μπόρχα Χιμένεθ που είναι τώρα στη Λεγανές. Αυτός με πίστευε πάρα πολύ.

Με έβαλε να παίξω και είπα και εγώ στην ομάδα ότι θέλω να παίξω και μόνο να κερδίσω έχω. Δηλαδή αν έπαιζα 18-19 χρονών στον Αστέρα, μόνο να κέρδιζα είχα και εγώ και η ομάδα.

Αν έκανα ας πούμε 20 συμμετοχές και τα πήγαινα καλά μετά και για την ομάδα θα ήταν καλύτερο και πιο κερδοφόρο να με πουλήσει και εγώ θα έφευγα για το εξωτερικό πιο έτοιμος παίκτης, πιο ψημένος.

Από εκεί και πέρα, πάντα από μικρός είχα στο μυαλό μου ότι θέλω να παίξω εξωτερικό, να δοκιμάσω το εξωτερικό, αλλά δεν με ένοιαζε αν θα φύγω στα 20 ή στα 25 ας πούμε.

Όπως και το να παίξω σε μια μεγάλη ελληνική ομάδα πάντοτε θα ήταν ξέρεις, στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Και είναι δηλαδή νομίζω είναι μεγάλη τιμή για οποιονδήποτε Έλληνα να παίξει σε μια μεγάλη ομάδα στην Ελλάδα, οπότε στο εξωτερικό δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή.

Ίσως έφυγα πιο μικρός για τον εξωτερικό και ίσως να γυρίσω πιο μετά σε μεγάλη ομάδα. Ίσως να μη γυρίσω ποτέ. Ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή”.

Και κάπως έτσι ξεκίνησες μια σταθερή πορεία στο εξωτερικό. Πρώτο κεφάλαιο η Ουίπεστ. Πήγες σε ένα δύσκολο πρωτάθλημα για έναν «ξένο» ποδοσφαιριστή. Τι αποκόμισες;

“Εκεί έχουν έναν κανόνα. Η ομοσπονδία εκεί δίνει μια χρηματοδότηση στις ομάδες να χρησιμοποιούν παίκτες Ούγγρους και μικρούς Ούγγρους.

Εάν συμπληρώσουν κάποιο αριθμό λεπτών στο τέλος της χρονιάς κερδίζουν περίπου ένα εκατομμύριο ως κέρδος, οπότε δεν αναγκάζουν να το κάνουν, αλλά τους δίνουν αυτό το κίνητρο. Άμα θέλετε να το κάνετε, θα πάρετε χρήματα, οπότε σχεδόν όλες οι ομάδες, το 99% των ομάδων το κάνουν.

Παρόλα αυτά, πήγα εκεί και όντας έξι μήνες ανενεργός στον Αστέρα για να διεκδικήσω, να κάνω μια νέα αρχή, να διεκδικήσω τη θέση μου. Δεν μου είχε πει κανείς ότι θα παίζεις βασικός.

Ίσα ίσα πήγαινα να παλέψω. Απλά θα πάλευα σε ένα άλλο, τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Σε μια χώρα που δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου ότι μπορώ να παίξω κτλ. Πηγαίνοντας εκεί μετά από δυόμισι, τρεις εβδομάδες έπαιξα το πρώτο παιχνίδι και αυτό ήταν δεν ξαναβγήκα.

Έπαιζα ενάμιση χρόνο μέχρι που τραυματίστηκα και έμεινα για ένα μήνα έξω. Έπαιζα για ενάμιση χρόνο φουλ. Ήταν ο πιο γεμάτος ενάμισης χρόνος της καριέρας μου. Το απόλαυσα φουλ. Παρόλο που είχαμε και κάποιες δυσκολίες στην ομάδα.

Το απόλαυσα στο έπακρο. Είχαμε τρομερούς οπαδούς. Παντού, σε κάθε γήπεδο, γιατί είναι από τις πιο ιστορικές ομάδες της Ουγγαρίας. Τα ντέρμπι με τη Φερεντσβάρος είναι τα πιο έντονα παιχνίδια που έχω ζήσει ποτέ.

Είναι το κάτι άλλο. Είτε παίζαμε εκτός έδρας, είτε παίζαμε εντός έδρας ήταν πολύ όμορφα και αυτό που μου έκανε εντύπωση στην Ουγγαρία ήταν ότι λατρεύουν ουσιαστικά το ποδόσφαιρο δηλαδή και το να γίνονται όλο και καλύτεροι.

Από τις 12 ομάδες στην Α Εθνική οι 10 έχουν καινούργιο γήπεδο τότε. Πάλι μπορεί να παίξει οποιοσδήποτε και να ανέβει οποιοσδήποτε. Αν και η Φερεντβσάρος είχε μια μεγάλη απόσταση με τους υπόλοιπους, μπορούσες να την κερδίσεις, αλλά όχι να διεκδικήσεις το πρωτάθλημα. Εντυπωσιάστηκα πολύ από αυτά που είδα”.

Το ντέρμπι που ανέφερες τι ομοιότητες και τι διαφορές έχει με αυτά στην Ελλάδα;

“Κοίτα, δεν έχω παίξει σε ελληνικό ντέρμπι μόνο από την τηλεόραση τα έβλεπα, αλλά η κυριότερη διαφορά που μπορείς να παρατηρήσεις και από την κερκίδα, αλλά παίζοντας είναι πραγματικά το κάτι άλλο, είναι ότι έχεις οπαδούς και των δύο ομάδων στο γήπεδο.

Δηλαδή παίζαμε με τη Φερεντσβάρος που είχε 20.000 χωρητικότητα το γήπεδό της, εμείς είχαμε μέσα 1.500 οπαδούς. Παίζαμε στο γήπεδό μας, χωρούσε 12.000, είχαν χίλιους οπαδούς.

Υπήρχε μια ατμόσφαιρα εχθρική μεν, όταν παίζαμε εκτός έδρας, αλλά δεν ξέρω. Δεν έχω γνωρίσει ακόμη κάποιον ποδοσφαιριστή που ακόμη και στα εκτός έδρας να έχει 50.000 οπαδούς, τον βρίζουν κι αυτός να μην το απολαμβάνει.

Δηλαδή ο κόσμος του δίνει αυτό το συναίσθημα ότι το κίνητρο να παίξει ακόμη καλύτερα, να δώσει τον καλύτερό σου εαυτό, είτε είναι δικοί σου οπαδοί είτε είναι αντίπαλοι. Οπότε θεωρώ ότι η μεγαλύτερη διαφορά είναι αυτή, ότι εκεί είχαν οπαδούς και των δύο ομάδων“.

Το ουγγρικό πρωτάθλημα, όπως και το φινλανδικό που είσαι τώρα, θεωρείς ότι είναι μια ευκαιρία για τον Έλληνα ποδοσφαιριστή να κάνει το βήμα στο εξωτερικό;

“Στην Ουγγαρία όλες οι ομάδες είναι πιο κοντά μεταξύ τους, οπότε κάνει τα παιχνίδια ακόμη πιο ανταγωνιστικά και σίγουρα σου δίνει πολύ καλό ρυθμό και σε ετοιμάζει για να μπορέσεις να κάνεις το επόμενο βήμα σε ένα πιο μεγάλο πρωτάθλημα κυρίως της Κεντρικής Ευρώπης.

Δηλαδή Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία πιστεύω ότι είναι τα πρωταθλήματα που τροφοδοτούν τα πιο μεγάλα όπως το γερμανικό και το ολλανδικό. Αυτό είδα από παίκτες που έφευγαν και έκαναν μεταγραφές από εκείνα τα πρωταθλήματα.

Όσον αφορά το Φινλανδικό ίσως να μην μπορούν να σε κοντράρουν στα ίσια όλες οι ομάδες. Μπορούν να γίνουν εκπλήξεις αλλά στη διάρκεια θα ξεχωρίσουν οι δυο, τρεις καλές ομάδες που είμαστε κι εμείς και κάνουμε πρωταθλητισμό.

Στην Ουγγαρία αυτό γινόταν μόνο με τη Φερεντσβάρος που ξεχώρισε. Πιστεύω ότι το ουγγρικό ανεβαίνει και ανεβαίνει και στα μάτια του κόσμου όλο και περισσότερο. Το φινλανδικό ίσως να μην έχει αυτή την αίγλη ακόμη. Κακώς για μένα δηλαδή.

Μπορεί επειδή, επειδή είμαστε στον Βορρά να είμαστε και λίγο ξεχασμένοι, αλλά βλέπω αυτή τη στιγμή ότι υπάρχει πολύ ταλέντο στη Φιλανδία. Το φινλανδικό ποδόσφαιρο, όπως η Ουγγαρία τροφοδοτεί τις γειτονικές χώρες έτσι η Φινλανδία τροφοδοτεί τη Δανία, τροφοδοτεί τη Νορβηγία με τις μεγάλες ομάδες τροφοδοτεί την Ολλανδία.

Πολλοί παίκτες έχουν δοκιμαστεί σε Ολλανδία και Γερμανία. Και είναι αξιοσημείωτο το ότι η η εθνική Φιλανδίας Κ21 ήταν στο Euro έφτασε στην τελική φάση του Euro. Και εδώ είναι κάτι λυπηρό για εμάς. Πόσα χρόνια έχει να φτάσει η Εθνική Κ21 σε τελική φάση; Πολλά.

Βέβαια η φουρνιά που παίζει τώρα στην Εθνική ανδρών που είναι για ηλικίες Κ21, πιθανόν να ήταν στην τελική φάση των ομίλων. Καλύτερα που είναι στην Εθνική ανδρών η δικιά μας, αλλά δεν παύει να λέει κάτι.

Είναι μεγάλη διαφορά το ότι οι Φιλανδοί είναι πολύ μικρότερο κράτος σε πληθυσμό από εμάς και αναπτύσσονται συνεχώς. Δηλαδή βλέπω ότι υπάρχει βελτίωση. Εγώ βλέπω και τον Κανελλόπουλο τώρα εδώ που είναι τρία χρόνια, ότι από την πρώτη χρονιά που ήρθε μέχρι τώρα έχουνε γίνει τεράστια βήματα προόδου.

Οπότε όπως είπα και πριν είμαστε πολύ ψηλά και ξεχασμένοι. Αλλά δεν είναι έτσι. Και εγώ έτσι πίστευα. Δηλαδή αν με ρώταγες αν θα πήγαινα να παίξω μπάλα στην Φινλανδία, θα σου έλεγα όχι, πέραν από την Ελσίνκι.

Εγώ ήρθα εδώ να κάνω πρωταθλητισμό, να παίξω σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις και δόξα τω Θεώ όλα καλά. Αλλά βλέποντας και τις άλλες ομάδες βλέπω ότι εξελίσσονται πάρα πολύ. Οπότε πιστεύω ότι θα ήταν ένα καλό βήμα για κάποιον να έρθει να παίξει παιχνίδια αρκετά και να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του“.

Τον καιρό τον συνήθισες;

“Οι καιρικές συνθήκες είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Ιανουάριος – Φεβρουάριος είναι οι πιο δύσκολοι μήνες. Μετά ξεκινάει το λιγκ καπ εδώ που είναι σαν φιλικά προετοιμασίας.

Απλά το λένε έτσι που παίζουνε μόνο οι ομάδες πρώτης εθνικής και οι πρώτες μέρες του Απριλίου ξεκινά το πρωτάθλημα. Το πιο δύσκολο κομμάτι όσο είμαι εδώ ήταν αυτό.

Ξεκινήσαμε προετοιμασία 20 Γενάρη και αυτοί οι δυόμιση μήνες μισός Γενάρης, Φεβρουάριος και Μάρτιος ήταν οι πιο δύσκολοι μήνες. Οι κύριες συνθήκες δεν είναι το κρύο, το κρύο παλεύεται. Δηλαδή είσαι στο σπίτι, έχεις σούπερ μάρκετ σε κάθε γωνία, δηλαδή πάνω από 50 μέτρα δεν θα χρειαστεί να περπατήσεις για σούπερ μάρκετ.

Είναι πολύ καλά οργανωμένοι. Τα μέσα τους είναι απίστευτα. Λειτουργούν υπό την πιο δύσκολη συνθήκη που μπορείς να βρεις να λειτουργούν. Προπόνηση κάνουμε το χειμώνα σε κλειστά γήπεδα.

Το χειρότερο από όλα είναι το σκοτάδι. Δηλαδή σκέψου ότι Ιανουάριο – Φεβρουάριο ξημέρωνε στις 9 με 10. Είχε λίγο φως, ήλιο δεν έβλεπες. Και στις 14:00 έπεφτε το σκοτάδι. Οπότε εγώ που είχα προπόνηση το πρωί, έφευγα από το σπίτι μου με σκοτάδι.

Πήγαινα στο γήπεδο, έκανα προπόνηση μέσα, οπότε αυτές τις ώρες που υπήρχε λίγο φως έξω, εγώ δεν έβλεπα φως γιατί ήμουνα σε μια φούσκα και έκανα προπόνηση και στις 2-3 η ώρα το μεσημέρι που έφευγα για να γυρίσω σπίτι ήταν πάλι σκοτάδι.

Οπότε αυτό για δυόμισι μήνες είναι πολύ ψυχοφθόρο. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Τώρα το καλοκαίρι από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβρη είναι μαγικά. Δηλαδή για ποδόσφαιρο είναι ο καλύτερος καιρός. Έχει φως. Το καλύτερο καλοκαίρι είναι πως από τις 3 τα ξημερώματα μέχρι τις 12 το βράδυ είναι μέρα και η θερμοκρασία κυμαίνεται από τους 12 μέχρι τους 20 που για ποδόσφαιρο είναι ότι πρέπει.

Δεν έχει ζέστη, δεν έχει κρύο, είναι τρομερό. Αλλά αυτοί οι δυόμιση μήνες είναι σαν να ανεβαίνεις το Έβερεστ, αν το παρομοιάσουμε με δυσκολία, κυρίως στο ψυχικό σκέλος.

Πώς ήταν που έχεις μαζί σου τον Κανελλόπουλο που ήσασταν μαζί από τα 15;

“Έκανε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα. Το να έχεις κάποιον να μιλάει στα αποδυτήρια την ίδια γλώσσα, να σου λύνει απορίες. Όταν ήρθα εγώ, ήταν ενάμιση χρόνο ήδη εδώ.

Οπότε είχε ζήσει τα πάντα στη Φινλανδία, οπότε είναι πολύ εύκολο για μένα. Και σου λέω ότι έχεις κάποιον να μιλάς την ίδια γλώσσα καθημερινά Οι Φινλανδοί είναι τα καλύτερα παιδιά, αλλά το να έχεις κάποιον να μιλά στη γλώσσα τους, να μην χρειάζεται να σκεφτείς τι πρέπει να πεις, είναι σημαντικό“.

Ποιοι είναι οι στόχοι για φέτος;

“Η ομάδα όπως κάθε χρόνο θέλει να πάρει το πρωτάθλημα και το κύπελλο και να προκρίνεται στις στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης φέτος. Επειδή πέρσι τα κάναμε μαντάρα και δεν πήραμε το πρωτάθλημα, κάναμε πιο δύσκολη τη ζωή μας.

Θα είναι δύσκολο να μπούμε στον όμιλο, αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Μπορεί να γίνει βήμα – βήμα. Στην Ευρώπη θα πάμε και για το καλύτερο, αλλά οι πρώτοι και οι κυριότερη στόχοι είναι να πάρουμε το πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Στο Κύπελλο είμαστε στον ημιτελικό και στο πρωτάθλημα είμαστε στην τρίτη θέση, αλλά είμαστε κοντά και μέσα στη διεκδίκηση του τίτλου.

Εδώ θέλουν να βοηθάνε τις ομάδες να κάνουν καλή πορεία στην Ευρώπη, οπότε κάποια παιχνίδια αναβλήθηκαν για να είναι ξεκούραστες. Είναι ένα δείγμα αυτού του γεγονότος που είπα ότι θέλουν να πάνε όλο και πιο ψηλά το ποδόσφαιρο τους. Εμείς θα δώσουμε το 100% σε κάθε διοργάνωση”.

Ήδη στην Ευρώπη πέτυχες ένα πολύ καθοριστικό γκολ για την ομάδα σου στα προκριματικά. Πώς ήταν εκείνο το ματς;

“Είχαμε κάνει ένα πολύ κακό παιχνίδι εκτός έδρας γι’ αυτό και χάσαμε με ήττα βαριά. Όμως πιστεύαμε ότι στο γήπεδό μας μπορούσαμε να το γυρίσουμε.

Εκεί όντως παρουσιαστήκαμε διαφορετικοί, είχαμε πολλές ευκαιρίες και είχα την ευλογία να πετύχω εγώ το καθοριστικό γκολ που έστειλε το ματς στην παράταση στο τέλος, ήταν κάτι ονειρικό. Ανήκει όμως ήδη στο παρελθόν μιας και έχουμε μπροστά μας την πρόκληση να προκριθούμε στη League Phase“.

Πέρυσι έπαιξες απέναντι στον Παναθηναϊκό. Πώς ήταν να παίζεις κόντρα σε μια ελληνική ομάδα;

“Πριν από την κλήρωση ήθελα πολύ να παίξουμε. Μακάρι να το παίζαμε εδώ, γιατί ο Παναθηναϊκός θα είχε πολύ δύσκολο έργο. Δεν θα περνούσε εύκολα από εδώ. Αλλά παίζοντας με μια ελληνική ομάδα, για μένα ήταν κάτι πολύ όμορφο. Το περίμενα πώς και πώς.

Δυστυχώς δεν καταφέραμε να πάρουμε κάποιο θετικό αποτέλεσμα απέναντι του, αλλά όπως και να χει εγώ το απόλαυσα στο έπακρο. Ήταν η οικογένειά μου στο γήπεδο, οι φίλοι μου. Ήταν πολύ όμορφο συναίσθημα”.

Σε εκείνο το παιχνίδι εσύ έπαιξες δεξί μπακ. Πώς ήταν;

“Ήταν ένα περίεργο σύστημα εκείνη την περίοδο, το οποίο ξεκινούσα ουσιαστικά στην άμυνα ως δεξί μπακ, αλλά στη συνέχεια γινόμουν τρίτο στόπερ και μπορούσα να προωθούμε, Μετά το ημίχρονο αλλάξαμε το σύστημα και έπαιξα στόπερ”.

Τι ήταν χειρότερο να μαρκάρεις τον Ιωαννίδη ή τον Τζούριτσιτς;

“Ο Ιωαννίδης είχε μπει αλλαγή, μου έριξε και μια καλή αγκωνιά (γέλια). Το ποδόσφαιρο είναι 11 εναντίον 11 δεν έχεις προσωπικό αντίπαλο. Όλη η ομάδα λειτουργεί έτσι ώστε να πρέπει να περιορίσει τα επιθετικά όπλα του αντιπάλου.

Είναι εξαιρετικός για μένα από μικρή που παίζαμε αντίπαλοι και συμπαίκτες σε εθνικές ομάδες πάντα μου άρεσε ως παίκτης και μου αρέσει που τον βλέπω να εξελίσσεται και μακάρι να φτάσει σε υψηλά επίπεδα γιατί έχει πολύ πολύ μεγάλες δυνατότητες.

Ήδη παίζει πολύ ψηλά, έχει καταφέρει να είναι αρχηγός του Παναθηναϊκού αλλά για μένα δεν έχει ταβάνι. Ο Τζούριτσιτς δεν χρειάζεται να πω κάποια πράγματα έχει τρομερή ποιότητα και το έχει αποδείξει. Έχει παίξει σε υψηλότερο επίπεδο πολλά χρόνια τώρα. Μόνο θαυμασμό και σεβασμό γι’ αυτούς τους παίκτες“.

Στο εξωτερικό καλώς ή κακώς δεν είναι όλα ρόδινα. Στις δύσκολες στιγμές σκέφτηκες να τα παρατήσεις;

“Νομίζω πιο δύσκολες στιγμές στην Ελλάδα παρά στο εξωτερικό. Σίγουρα κάθε τι που κάνεις στη ζωή σου έχει δυσκολίες. Οτιδήποτε και αν είναι αυτό, είτε παίζεις ποδόσφαιρο, είτε είσαι οδηγός λεωφορείου, το οτιδήποτε έχει τις δυσκολίες του.

Δεν μπορώ να συγκρίνω τις δυσκολίες που έχει το δικό μου το επάγγελμα με όλες τις υπόλοιπες, γιατί εγώ ουσιαστικά κάνω αυτό που αγαπώ και έχω καταφέρει να ζω από αυτό. Οπότε αυτομάτως ό, τι δυσκολίες και να συναντήσεις πρέπει να έχεις στο μυαλό σου ότι πρέπει να βάλεις στο πίσω μέρος.

Όλα αυτά που σου δίνει το ποδόσφαιρο που κέρδισα με το ποδόσφαιρο. Όχι μόνο χρήματα αλλά και εμπειρίες ζωής. Έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό σε μέρη που δεν θα είχα φανταστεί ποτέ.

Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά. Σίγουρα έχει πάρα πολλές δυσκολίες και σίγουρα δεν είναι έτσι όπως φαντάζεται ο κάθε άνθρωπος. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ πιο δύσκολα επαγγέλματα να κάνει κάποιος και να τα βγάλει πέρα. Οπότε νιώθω ευλογημένος και ευγνώμων που έχω καταφέρει να παίζω ποδόσφαιρο και να ζω από το ποδόσφαιρο, την οικογένεια μου, να βοηθάω τους γονείς μου, την αδερφή μου, να ζω με τη σύντροφό μου.

Εντάξει, δυσκολίες παντού θα συναντήσεις. Στο εξωτερικό πάντως ίσως έχω βρει και λίγο την ηρεμία μου εδώ μέσα και έχω αρχίσει να απολαμβάνω το ποδόσφαιρο που στην Ουγγαρία το απολάμβανα, αλλά περνούσαμε κάποιες δύσκολες στιγμές εκεί στην ομάδα.

Οπότε αυτή τη στιγμή εδώ κάνοντας πρωταθλητισμό, αισθανόμενος πολύ σημαντικός για μια ομάδα, έχω αρχίσει και απολαμβάνω το ποδόσφαιρο και αυτό φαίνεται και σε καθημερινότητά μου. Είμαι πιο χαλαρός, πιο άνετος, πιο χαρούμενος και σίγουρα το μαρτυρούν τα πολύ κοντινά μου πρόσωπα που είναι συνέχεια δίπλα μου. Δεν νομίζω ότι έχω σκεφτεί ποτέ να το παρατήσω.

Ίσως πάρα πολύ δύσκολο να το είχα πει, αλλά σίγουρα αν το είχα πει θα ήταν στην Ελλάδα όταν θα έχω περάσει πολύ δύσκολα. Και μόνο οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πως γυρνούσα σπίτι από το γήπεδο. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο ορισμένες φορές, είμαι και κλειστός σαν χαρακτήρας και δεν θέλω να φανερώνω τα συναισθήματά μου. Αλλά σίγουρα στο εξωτερικό έχουν περάσει καλύτερα από την Ελλάδα, ποδοσφαιρικά πάντα“.

Ας κάνουμε πιο χαρούμενο το κλίμα. Τι βλέπεις για το μέλλον σου;

“Όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει. Οπότε εγώ αυτή τη στιγμή, παρόλο που το συμβόλαιό μου τελειώνει σε έξι μήνες πρωταρχικός μου στόχος είναι με την ομάδα αυτή τη στιγμή εδώ στο Ελσίνκι να πάρουμε το πρωτάθλημα και το Κύπελλο, να κάνουμε το νταμπλ, γιατί είναι η πρώτη φορά που θα έχω πάρει πρωτάθλημα.

Έπειτα να δώσουμε ότι μπορούμε για να μπούμε στη League Phase και από εκεί και πέρα έχει ο Θεός. Εγώ από την ομάδα έχω δεχτεί άπειρο σεβασμό και εκτίμηση. Και είναι κάτι που το εκτιμάω πάρα πολύ και με έχουν κάνει να νιώθω αυτό που είπα, αυτή τη φλόγα ξανά για το ποδόσφαιρο.

Απολαμβάνω πραγματικά το ποδόσφαιρο εδώ στην ομάδα, οπότε ό, τι και αν γίνει. Σίγουρα θα ακούσω να μου πουν πρώτα από την ομάδα. Δηλαδή όποια πρόταση και αν έρθει θα μιλήσω και με την ομάδα εδώ και θα τα βάλω κάτω τι είναι το καλύτερο για μένα και την οικογένειά μου.

Μακάρι να έχω πολλές επιλογές για να αποφασίσω, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ. Τώρα είμαι ήρεμος. Μακάρι να είμαι υγιής και να συνεχίσω να απολαμβάνω το ποδόσφαιρο όπως το απολαμβάνω αυτή τη στιγμή και από εκεί και πέρα ότι έρθει ήρθε, αλλά έχω απεριόριστο σεβασμό στην ομάδα εδώ και τον τρόπο που έχουν έρθει και πραγματικά απολαμβάνω το ποδόσφαιρο. Οπότε σίγουρα όταν θα έρθει στιγμή θα ακούσω τι έχουν να μου πουν.

Δεν αποκλείω τίποτα όταν και να επιστρέψω στην Ελλάδα νομίζω είναι ανοιχτό να συνεχίσει σε κάποια άλλη χώρα του εξωτερικού είναι ανοιχτό, οπότε ότι προκύψει, ότι προκύψει. Μακάρι να έχω επιλογές και να πάρω την καλύτερη”.

Έχοντας ζήσει τον Αστέρα, γιατί πιστεύεις έχει μια σταθερή πορεία στη Super League και μάλιστα χωρίς να κινδυνεύει για την επιβίωσή του.

“Κατ’ αρχάς η ομάδα έχει δύο ανθρώπους, τους κυρίους Μπάκο και Καϋμενάκη που βάζουν πάρα πολλά χρήματα για την ομάδα. Βάζουν μεράκι και είναι αν όχι η πιο υγιής, από τις πιο υγιείς ομάδες στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Δεν θα σου πω τις επαρχιακές, θα σου πω όλες τις ομάδες από αυτά που έχω δει εγώ στο ποδόσφαιρο, στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι γίνεται πάρα πολύ καλή δουλειά στην ομάδα, υπάρχει πολύ καλή οργάνωση και λοιπά. Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο για την Ελλάδα, για μια ομάδα τέτοιου βεληνεκούς να διεκδικήσει κάτι περισσότερο.

Βλέπουμε δηλαδή ότι το να κοντράρει τις μεγάλες ομάδες είναι πολύ δύσκολο και ο Αστέρας κατάφερε να πρωταγωνιστήσει όταν κάποιες από τις μεγάλες ομάδες έλειπαν. Οπότε αυτό λέει πολλά, ότι είναι κοντά, αλλά παράλληλα είναι και πολύ δύσκολο να κοντράρει.

Είναι στενάχωρο που ο κόσμος δεν είναι τόσο κοντά στην ομάδα. Δηλαδή για μένα ο Αστέρας έπρεπε να έχει 10.000 κόσμο σε κάθε παιχνίδι στο γήπεδο. Γιατί πραγματικά δίνει πάρα πολλά στην πόλη και μόνο καλό κάνει στην Τρίπολη και στην Πελοπόννησο γενικότερα.

Εγώ που είμαι από το Αίγιο κλπ. Είναι η μοναδική ομάδα που παίζει 15 χρόνια τώρα στη Super League από την Πελοπόννησο. Οπότε αυτό από μόνο του λέει πολλά. Θεωρώ ότι πάντοτε έχει πολύ καλούς παίκτες και πολύ καλό ρόστερ και αυτό τη βοηθάει στο να μην κινδυνεύει εν τέλει. Αλλά δε θεωρώ ότι ο στόχος του Αστέρα είναι να σώζεται.

Στόχος είναι να μεγαλώνει και να κλείνει ουσιαστικά όσο μπορεί αυτό το χάσμα μεταξύ των μικρομεσαίων ομάδων και των μεγαλύτερων. Είναι πολύ δύσκολο να το κλείσει, αλλά θεωρώ ότι προς τα εκεί κινείται παρά στις ομάδες που παλεύουν για τη σωτηρία.

Σίγουρα μπορεί να κάνει και κάποιες κακές χρονιές έτσι, αλλά θεωρώ ότι. Στις 15 χρόνια, στις 11-12 θα κοιτάει προς τα πάνω και τις δυο-τρεις θα κοιτάει προς τα κάτω, αλλά δε θεωρώ ότι υπάρχει περίπτωση να κινδυνέψει ποτέ πραγματικά γιατί βγάζει μια υγεία σα σωματείο, σαν σύλλογος και θεωρώ ότι είναι το βασικότερο για να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει”.

Αναφέρθηκες στον κόσμο. Ο κόσμος που βρέθηκε και στα δύο ματς με τον ΟΦΗ, πού είναι;

“Δεν μπορώ να καταλάβω και αυτό είναι κάτι στενάχωρο. Από τότε που είμαι και εγώ στην ομάδα, δηλαδή ακόμη και στις ακαδημίες και είχε έρθει να παίξει στο γήπεδο η Τότεναμ, η Σάλκε, ακόμη και τότε έβλεπες κενές θέσεις.

Κανονικά στα παιχνίδια αυτά έπρεπε να φτιάχνεις σκαλωσιές απ’ έξω και να θέλουν να δούνε και άλλοι. Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό δυστυχώς, αλλά ελπίζω κάποια στιγμή να αλλάξει όλο αυτό γιατί ο Αστέρας δεν είναι μόνο η Τρίπολη, είναι πραγματικά όλη Πελοπόννησος.

Όλες οι πόλεις, τα χωριά στην περιοχή. Είναι μια ευκαιρία για τα ίδια τα μικρά παιδιά να παρακολουθήσουν παίκτες που δεν έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους. Έτσι θα αγαπήσουν το ποδόσφαιρο. Αλλά εντάξει, ίσως να είναι αυτό το αξέχαστο το ότι δεν μπορεί να χτυπήσει τις μεγαλύτερες ομάδες να σκοράρει, αλλά χωρίς τη βοήθεια του κόσμου πως θα τις κοντράρει;

Δηλαδή όσα χρήματα και να βάλει μια διοίκηση καλώς ή κακώς ο κόσμος κάνει τις ομάδες μεγαλύτερες, Ο κόσμος μεγαλώνει τις ομάδες.

Θεωρώ ότι θα μπορούσε να κλείσει ακόμη πιο γρήγορα σε αυτό το κενό ο Αστέρας και ο κάθε Αστέρας. Βλέπουμε τον ΟΦΗ που είναι από τις ομάδες που έχει πολύ κόσμο ότι και αυτός φέτος έκανε μια αξιοσημείωτη πορεία και έφτασε μέχρι το τελικό του Κυπέλλου.

Δηλαδή αυτό είναι. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα και είναι καλό να γίνονται. Είναι καλό που η ΑΕΛ τώρα που έχει κόσμο, μακάρι όλες αυτές οι ομάδες να είναι υγιείς και να επιστρέφει ο κόσμος στα γήπεδα”.

Ποια είναι η άποψή σου για το μέτρο να παίζει τουλάχιστον ένας ποδοσφαιριστής κάτω των 21 στο Κύπελλο που θεσπίστηκε από φέτος.

“Eγώ δεν πάω μακριά από το ποδόσφαιρο. Ακόμη και σε ένα μικρό παιδάκι, αν το αναγκάζεις να κάνει κάτι, θα υπάρχει αντίδραση και δεν θα το κάνει ή θα το κάνει με πολλή πολλή πίεση. Θεωρώ ότι αυτή η λογική των Ούγγρων είναι ό, τι καλύτερο μπορεί να κάνει κάποιος για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Πες μου εσύ από τις 14 ομάδες στη Super League τώρα, ποια ομάδα δεν θα έκανε αυτό που δεν θα έπαιρνε αυτά τα χρήματα που παίρνουν οι Ούγγροι, βάζοντας Έλληνες παίκτες ακόμη και οι μεγάλες ομάδες; Όλες. Γιατί ποιος θα πει όχι σε ένα εκατομμύριο ή σε ένα σημαντικό ποσό. Ουσιαστικά δίνεις ένα κίνητρο στην ομάδα.

Πιστεύω ότι αυτό που λείπει για να γίνει το ελληνικό ποδόσφαιρο μεγαλύτερο είναι να τους δώσει ένα τέτοιο κίνητρο. Δεν μπορώ να βρω εγώ τον τρόπο να το κάνουν, αλλά θεωρώ ότι αυτό το κάνουν οι άλλοι.

Εμείς γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε. Το να αναγκάσεις κάποιον να βάλει ένα παίκτη και να τον βάλει στα πέντε παιχνίδια του κυπέλλου, αλλά όχι μετά στο πρωτάθλημα, δύσκολα δεν θα ξαναπαίξει.

Θα παίξει στα πέντε παιχνίδια του κυπέλλου για να πούμε ότι έπαιξε και η ομάδα πήγε καλά. Το θέμα είναι να υπάρχει ένα πλάνο πίσω από αυτό. Τα παιδιά στην Ουγγαρία παραπονιόντουσαν γιατί λέγανε ότι τους χρησιμοποιούν οι ομάδες για μια χρονιά και μετά δεν ξαναπαίζουν.

Ας με χρησιμοποιούσε και έμενα στην Ελλάδα, τους έλεγα, 25 ματς μια σεζόν να παίξω 2.000 – 2.500 λεπτά και από εκεί και πέρα πήρες την ευκαιρία σου. Άμα δεν έδωσε αυτό που έπρεπε να παίξει, να παίξει ο επόμενος.

Καλώς ή κακώς οι μεγάλες ομάδες είναι πολύ πιο δύσκολο γιατί οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες. Είναι ο πρωταθλητισμός, αλλά ένας παίκτης που έχει να παίξει σε μια μικρότερη ομάδα με 60-70 ματς, το ελληνικό πρωτάθλημα θα μπορούσε να είναι πιο έτοιμος να πάει να παίξει με τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ που θεωρητικά είναι πιο δύσκολο να τοποθετήσουν Έλληνες παίκτες γιατί κάνουν πρωταθλητισμό.

Όμως τίποτα δεν είναι δύσκολο εάν υπάρχει ένα τέτοιο κίνητρο. Κατά την άποψη μου φυσικά, πιστεύω ότι ακόμη και αυτές οι ομάδες δεν θα πουν όχι, θα προσπαθήσουν να βρουν τέτοιους παίκτες ώστε να τους χρησιμοποιήσουν. Αλλά θεωρώ ότι αυτό ξεκινάει από τη δομή που έχουμε χαμηλότερα. Έχουμε και στην Ελλάδα και στη Β Εθνική ξένους παίκτες. Αυτό δεν υπάρχει πουθενά αλλού.

Όταν είχα πάει στη Serie B στην Ιταλία που ήμουν ξένος, θα έπαιζε η τρίτη επιλογή Ιταλού και μετά θα έπαιρνε την ευκαιρία ξένος. Έχω παίξει στο εξωτερικό και αυτή τη στιγμή κάνω καριέρα στο εξωτερικό, αλλά μου αρέσει που είμαι εδώ στην Ελσίνκι και σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, που παίζει ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Είμαστε 25 παίκτες και οι 20 είναι Φινλανδοί. Μου αρέσει γιατί και εγώ αισθάνομαι καλύτερα που είμαι ξένος που κάνει τη διαφορά. Δηλαδή μπορεί και εγώ αν μπορούσα να παίξω στην Ελλάδα και είχα περισσότερες συμμετοχές, να μην πήγαινα καθόλου στο εξωτερικό ή να πήγαινα λίγο πιο μετά και να ήμουν πιο έτοιμος να πήγαινα σε υψηλότερο επίπεδο“.