Δεν θα μείνεις ακριβώς άναυδος αν μάθεις ότι σε αγώνα ποδοσφαίρου που διεξήχθη το Σάββατο (12/11), στο πλαίσιο του 2ου τοπικού πρωταθλήματος Ημαθίας, δεν υπήρχε ασθενοφόρο ή γιατρός στο γήπεδο. Παρ' όλα αυτά, η υπογραφή στο σχετικό έγγραφο μπήκε, ώστε να διεξαχθεί ο αγώνας. Γιατί κάποιοι προφανώς είπαν αυτό το "έλα μωρέ, τι μπορεί να συμβεί;". Ε, αυτό που συνέβη ήταν κινδυνεύσει η ζωή του Βασίλη Μπούρα, τερματοφύλακα του Αλιάκμονα Νησελίου.

Το ματς στο Δημοτικό γήπεδο Νεοκάστρου, μεταξύ του τοπικού Αχιλλέα και του Αλιάκμονα, ήταν στις καθυστερήσεις, όταν σε διεκδίκηση της μπάλας ο Μπούρας δέχθηκε κλωτσιά στο κεφάλι και σωριάστηκε στον αγωνιστικό χώρο, αναίσθητος. Αυτό που αποδείχθηκε ήταν ότι στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του, καθώς ο διαιτητής του ματς είναι νοσηλευτής στο επάγγελμα και εξελίχθηκε σε σωτήρας.

Το Sport24.gr επικοινώνησε με τον Θανάση Παπαδάκη, τον διαιτητή της συνάντησης και του ζήτησε να περιγράψει τη στιγμή που θα μπορούσε να αποβεί και μοιραία για τον πορτιέρο του Αλιάκμονα. " Ήταν μια διεκδικήσιμη μπαλιά στην περιοχή, πήδηξε ο τερματοφύλακας να τη διώξει με τα χέρια. Ο ποδοσφαιριστής του Αχιλλέα Νεοκάστρου κλώτσησε την μπάλα, ο τερματοφύλακας την πρόλαβε και κατά λάθος ο πρώτος χτύπησε τον δεύτερο στο κεφάλι. Έπεσε... ξερός, αναίσθητος".

Αμέσως όλοι αναζήτησαν το ασθενοφόρο που φυσικά δεν υπήρχε, μετά αναζήτησαν το γιατρό που επίσης θα έπρεπε να είναι κάπου εκεί -βάσει κανονισμών-, αλλά δεν ήταν. Και τι έγινε; "Όταν έγινε το χτύπημα, σφύριξα κι έτρεξα κατευθείαν προς το μέρος του συμβάντος για να κάνω ό,τι μπορώ. Η αλήθεια είναι πως η δουλειά μου με βοήθησε ώστε να μη χάσω τη ψυχραιμία μου -αντιλαμβάνεστε πως το θέαμα, για κάποιον που δεν ξέρει πώς να βοηθήσει είναι σοκαριστικό- και να δώσω στον παίκτη τις πρώτες βοήθειες. Επειδή έχω δουλέψει στο νοσοκομείο, όλο αυτό μου φαίνεται πολύ απλό. Μου φαίνονται μηχανικά όλα. Μετά μου έρχεται η ζαλάδα και το άγχος, όταν πια ηρεμήσουν τα πράγματα!".

Αυτό που θα έπρεπε να το μαθαίνουμε στα σχολεία (αλλά... δεν έχει τύχει), ο διαιτητής Παπαδάκης το ήξερε λόγω δουλειάς που έχει επιλέξει να κάνει στη ζωή του. Δηλαδή, τι κάνεις όταν κάποιος είναι αναίσθητος, ώστε να μην πνιγεί από τη γλώσσα του. " Του γύρισα το κεφάλι αριστερά και προς τα κάτω (σ,σ έτσι δεν "γυρίζει" η γλώσσα) και είπα στον κόσμο που ήταν δίπλα να καλέσει το ασθενοφόρο. Αυτό έφτασε έπειτα από 10-15, όταν το παιδί είχε ανακτήσει τις αισθήσεις του". Ως προς αυτό βοήθησε και ένας γιατρός, φίλαθλος του Αλιάκμονα, που ήταν στις εξέδρες "Ευτυχώς υπήρχε κι ένας άλλος γιατρός, στην εξέδρα. Ήταν φίλαθλος του Αλιάκμονα. Χρειάζεται κι άλλος γιατί μόνος σου δεν μπορείς να το κάνεις. Είναι απαραίτητος κάποιος να του κρατά το κεφάλι του".

Το ματς συνεχίστηκε και μετά το τελευταίο σφύριγμα (γηπεδούχοι και φιλοξενούμενοι) έσπευσαν να ανταλλάξουν χειραψία με τον Παπαδάκη και να του δώσουν συγχαρητήρια. "Όλα τα παιδιά, κι από τις δύο ομάδες, με ευχαριστούσαν για την παρέμβαση μου και στα αποδυτήρια. Στην ίδια ομάδα αγωνιζόταν κι ο αδερφός του.

Είχαν "παγώσει" και δικαίως, γιατί αυτό που είδαν ήταν σοκαριστικό. Οι συμπαίκτες του Θανάση είχαν μείνει ακίνητοι στην αρχή, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Έπειτα από την πτώση ήταν αναίσθητος. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άρχισε να ανασαίνει βαριά και αμέσως μετά άρχισε να κουνά τα χέρια και τα πόδια".

Αν η επέμβαση δεν ήταν άμεση, σήμερα ο Μπούρας δεν θα ήταν ανάμεσα μας. " Ένα λεπτό είναι αρκετό για να στοιχίσει τη ζωή σε κάποιον που ζει ανάλογο περιστατικό με αυτό του Μπούρα", λέει ο διαιτητής/νοσηλευτής, με τα (εύλογα) ερωτήματα που τίθενται να είναι τα εξής: αν δεν ήταν ο Παπαδάκης στο γήπεδο και ήταν άλλος διαιτητής που δεν είχε σχέση με τις πρώτες βοήθειες, τι θα είχε συμβεί; Γιατί ακόμα και σήμερα κάποιοι επιτρέπουν να ξεκινούν αγώνες, χωρίς να υπάρχει ασθενοφόρο ή γιατρός (που έχει καλέσει και πληρώσει η γηπεδούχους ομάδα) στο γήπεδο; Γιατί αυτοί που "παίζουν" με τις ζωές ανθρώπων, δεν πληρώνουν και τις συνέπειες των αποφάσεων τους;

"Δεν ξέρω εάν ο γιατρός που ήταν στην κερκίδα θα προλάβαινε να σώσει τον τερματοφύλακα, εγκαίρως, αν δεν ήμουν ήδη μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ξέρω πως αν δεν ήταν δίπλα του σε 60'', θα είχαμε νεκρό. Ο γιατρός που ήταν εκεί, βρέθηκε τυχαία στο ματς. Υπογράφει κάποιος στο φύλλο του αγώνα, αλλά δεν είναι γιατρός στο επάγγελμα. Υπογράφει κάποιος που παίρνει την ευθύνη για να διεξαχθεί το ματς.

Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχουν κανονικοί γιατροί στα γήπεδα, έστω νοσηλευτές. Γιατί και οι νοσηλευτές γνωρίζουν. Κάποιοι που να είναι από τον κλάδο της ιατρικής και να γνωρίζουν από πρώτες βοήθειες. Κάθε χρόνο στα σεμινάρια, έρχεται γιατρός και μας μαθαίνει πράγματα. Υπάρχουν συνάδελφοι που γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν και ας μην είναι νοσηλευτές και άλλοι που δεν γνωρίζουν. Η αλήθεια είναι πως αν δεν είναι το αντικείμενο σου, δεν μπορείς να διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου".

Ο Παπαδάκης εν τω μεταξύ, είχε και προτέρα εμπειρία από... σωτηρία ποδοσφαιριστή: στις 15 Μαΐου του 2014, σε αγώνα της ΑΕ Περίστασης Πιερίας με τη Δήμητρα Γιαννούλης Λάρισας -στο πλαίσιο των μπαράζ ανόδου στη Γ Εθνική- "έσωσε" τη ζωή του Κοταρέλα, μέλους των φιλοξενούμενων. " Ήμουν επόπτης σε αυτό το ματς, στο οποίο υπήρχε μεν γιατρός, αλλά δεν κατάλαβε τίποτα. Ήμουν αυτός που έτρεξε προς τον παίκτη, αμέσως, για να τον σώσει".