Λούκα Μόντριτς: Τα παιδικά χρόνια εν μέσω πολέμου και η ομάδα που αγάπησε απο μικρός
Σε μια από τις πιο προσωπικές εξομολογήσεις της καριέρας του, ο Λούκα Μόντριτς μίλησε για την παιδική του ηλικία, την απώλεια του παππού του που τον σημάδεψε και την επιθυμία του να αγοράσει το καμένο πατρικό του στη Δαλματία, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Corriere della Sera.
Ο Κροάτης μέσος μίλησε με σπάνια ειλικρίνεια για τα παιδικά του χρόνια και τον πόλεμο και για το σπίτι του παππού του, ένα σπίτι που έγινε σύμβολο μνήμης και απώλειας. Όπως αποκάλυψε, ο παππούς του Λούκα δολοφονήθηκε το 1991 από Σέρβους παραστρατιωτικούς, σε μια περίοδο που ο ίδιος ήταν μόλις έξι ετών. “Ένα βράδυ δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι. Τον βρήκαν νεκρό σε ένα λιβάδι, στην άκρη του δρόμου. Δεν είχε πειράξει κανέναν”, είπε, περιγράφοντας μια πληγή που, όπως παραδέχεται, δεν έχει κλείσει ποτέ.
Μετά τη δολοφονία, η οικογένεια του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα πάντα. “Φύγαμε από τη μια μέρα στην άλλη. Φίλους, αντικείμενα, αναμνήσεις, έμειναν όλα πίσω. Πρώτα βρεθήκαμε σε προσφυγικό καταυλισμό και μετά στη Ζαντάρ”. Το σπίτι του παππού πυρπολήθηκε και σήμερα στέκει ερειπωμένο, σε μια περιοχή που κάποτε ήταν ναρκοθετημένη. Παρ’ όλα αυτά, ο Μόντριτς θέλει να το ξανακάνει δικό του. “Θέλω να το αγοράσω. Για τον παππού μου, αλλά και για μένα. Είναι κομμάτι της ζωής μου”.
Παρά τις κακουχίες, θυμάται την παιδική του ηλικία με μια απρόσμενη τρυφερότητα. Μεγάλωσε χωρίς παιδικό σταθμό, ανάμεσα σε ζώα, χωράφια και κόκκινο χώμα. “Έπαιζα ποδόσφαιρο ανάμεσα σε πέτρες και πρόβατα. Εκεί έμαθα το παιχνίδι”. Όπως λέει, η μπάλα ήταν το καταφύγιό του. “Μας βοήθησε να ζήσουμε σαν παιδιά, ακόμα και μέσα στον πόλεμο. Αυτά τα χρόνια με έκαναν αυτό που είμαι”.
Στα 40 του πλέον, ο Μόντριτς εξηγεί πώς παραμένει στην κορυφή. “Δεν υπάρχει μυστικό. Είναι η αγάπη για το ποδόσφαιρο. Να το σκέφτεσαι, να ζεις γι’ αυτό. Η διατροφή και η προπόνηση έρχονται μετά. Για να αντέξεις χρειάζεται καρδιά”. Δηλώνει πως στις προπονήσεις νιώθει την ίδια χαρά που ένιωθε παιδί.
Η σχέση του με τη Μίλαν έχει και συναισθηματικές ρίζες. “Ως παιδί ήμουν οπαδός της Μίλαν, λόγω του Ζβόνιμιρ Μπόμπαν. Πίστευα πως θα κλείσω την καριέρα μου στη Ρεάλ, αλλά αν υπήρχε άλλη ομάδα, θα ήταν η Μίλαν. Εδώ πρέπει πάντα να παίζεις για τη νίκη”.
Αναφέρθηκε με σεβασμό και στους προπονητές που σημάδεψαν την καριέρα του, από τον Κάρλο Αντσελότι μέχρι τον Ζοζέ Μουρίνιο, ενώ δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, με τον οποίο όπως λέει χαμογελώντας μιλούν στη δική τους γλώσσα για να μην τους καταλαβαίνει κανείς.
Κλείνοντας, άφησε να φανεί πως, πίσω από τα τρόπαια, τις έξι κατακτήσεις Champions League και τη Χρυσή Μπάλα, υπάρχει πάντα το παιδί από τη Δαλματία. Ένα παιδί που δεν ξέχασε ποτέ από πού ξεκίνησε και που κουβαλά ακόμη μέσα του το όνειρο να ξαναχτίσει ένα σπίτι γεμάτο μνήμη, αγάπη και δικαίωση.