ΑΕΚ, Λούκα Γιόβιτς: Η ρευστή απόφαση, η δυνατή υπόσχεση και το ανοιχτό συμβόλαιο

Η ΑΕΚ το καλοκαίρι πήρε ένα ρίσκο. Και όσο περνά ο χρόνος, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο γιατί αυτό το ρίσκο άξιζε.

Ο Λούκα Γιόβιτς δεν ήρθε στην ΑΕΚ για να “ρεφάρει”. Ούτε για να κρυφτεί πίσω από ένα καλό συμβόλαιο σε ένα πιο χαμηλό πρωτάθλημα. Ήρθε για να πάρει πάνω του κάτι που, εδώ που τα λέμε, λίγοι τολμούν: μια ομάδα πληγωμένη, σε φάση ανασύνταξης, με περιορισμένη πίστωση χρόνου και ακόμη λιγότερη υπομονή.

Το περασμένο καλοκαίρι, όταν ο Μάρκο Νίκολιτς του μίλησε, δεν του πούλησε success story. Του περιέγραψε μια ΑΕΚ σχεδόν στα συντρίμμια από την προηγούμενη σεζόν. Μια ομάδα που έψαχνε ταυτότητα, κατεύθυνση και καθοδηγητή. Και του είπε ξεκάθαρα: “αν έρθεις, δεν έρχεσαι για να είσαι ένας ακόμα καλός παίκτης. Έρχεσαι για να είσαι ο ηγέτης”.

Εκεί ακριβώς ήταν και το μεγάλο δίλημμα του Γιόβιτς. Γιατί άλλο το “πάμε να παίξουμε μπάλα” και άλλο το “πάμε να κουβαλήσουμε“. Στα 28 του, με μια καριέρα γεμάτη στάσεις, προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν και επιλογές που δεν βγήκαν, η ΑΕΚ δεν ήταν εύκολη απόφαση.

Ούτε αγωνιστικά, ούτε ευρωπαϊκά. Τρεις προκριματικοί γύροι για να φτάσει – αν θα τα κατάφερνε- στη League Phase του Conference League. Καμία εγγύηση. Μόνο ρίσκο.

Τελικά το πήρε. Και η αρχή επιβεβαίωσε όσους περίμεναν να αποτύχει.

Η Ελλάδα, τα κιλά και η εύκολη απαξίωση

Χωρίς καλοκαιρινή προετοιμασία. Με τραυματισμούς. Με εμφανή έλλειψη ρυθμού. Και, φυσικά, με την ελληνική ποδοσφαιρική ευκολία στην απαξίωση: σχόλια για κιλά, ειρωνείες, “δεν είναι έτοιμος“, “δεν αντέχει“.

Όλο το πακέτο αμφισβήτησης ήταν εκεί. Γιατί στην Ελλάδα πρώτα κρίνουμε και μετά περιμένουμε – αν ποτέ περιμένουμε. Μόνο που ο Γιόβιτς δεν έκανε πίσω.

Άρχισε να βρίσκει πατήματα. Να παίζει πιο πολύ με το μυαλό και λιγότερο με το σώμα όσο αυτό ερχόταν εκεί που πρέπει. Να σκοράρει. Να γίνεται κομβικός.

Όχι απλώς να τελειώνει φάσεις, αλλά να καθορίζει παιχνίδια. Να δίνει κατεύθυνση στην επίθεση. Να ανεβάζει όσους παίζουν γύρω του. Να δείχνει, με τον τρόπο του, ότι αυτός ο παίκτης δεν είναι για να τον ‘’σερβίρουν’’, αλλά για να οργανώνει το πώς θα φτάσει η ομάδα στο γκολ.

Γκολ ακυρώσεις και μια υπόσχεση που δεν είναι λόγια

Και κάπου εδώ μπαίνει και η μεγάλη -άβολη- κουβέντα. Τα ακυρωμένα γκολ. Πολλά, πάρα πολλά. Και στη συντριπτική πλειονότητα τους, αμφισβητήσιμα έως εξοργιστικά.

Παρ’ όλα αυτά, ο Γιόβιτς έχει ήδη φτάσει τα 11. Χωρίς φασαρία. Χωρίς άλλοθι. Και με μια ξεκάθαρη δήλωση που δεν περνά απαρατήρητη: ο δεύτερος γύρος θα είναι καλύτερος. Όχι ελπίδα, υπόσχεση!

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι αλλού. Ο Γιόβιτς στην ΑΕΚ δείχνει κάτι που δεν έδειξε σχεδόν πουθενά αλλού: χαρούμενος! Και αυτό στο ποδόσφαιρο δεν είναι ψυχολογική λεπτομέρεια, είναι αγωνιστικό δεδομένο. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, μια ομάδα δεν τον βλέπει ως project ή ως ρίσκο, αλλά ως σημείο αναφοράς. Και εκείνος ανταποκρίνεται.

Στα 28 του, ο Γιόβιτς κάνει ένα restart που δεν είναι πισωγύρισμα. Είναι επανεκκίνηση με ευθύνη. Με ρόλο, με βάρος.

Το συμβόλαιό του τρέχει έως το καλοκαίρι του 2027, με απολαβές 2,5 εκατ. ευρώ ετησίως. Όμως το ερχόμενο καλοκαίρι μπαίνει στον τελευταίο χρόνο. Και αν η εικόνα του συνεχίσει έτσι, η ΑΕΚ δεν θα έχει την πολυτέλεια να το αγνοήσει. Θα πρέπει να αποφασίσει: επένδυση σε έναν πραγματικό ηγέτη ή διαχείριση ενός asset που ανεβαίνει επικίνδυνα.

Ο Λούκα Γιόβιτς δεν είναι απλώς μια μεταγραφή που “βγήκε”. Είναι μια υπενθύμιση ότι οι παίκτες πρώτης γραμμής δεν χάνονται, απλώς χρειάζονται το σωστό περιβάλλον για να ξαναβρούν τον εαυτό τους.

Και εδώ (δεν) τελειώνουν οι ωραίες ιστορίες.

Από εδώ και πέρα, το διακύβευμα δεν είναι αν ο Γιόβιτς μπορεί. Το έχει ήδη απαντήσει στο γήπεδο. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν η ΑΕΚ θα διαβάσει σωστά τη συγκυρία και τη σημασία του παίκτη που έχει στα χέρια της.

Και όλα δείχνουν πως αυτή τη φορά ξέρει. Ξέρει τι σημαίνει να έχεις έναν ποδοσφαιριστή που δεν ζητά απλώς χώρο, αλλά ευθύνη. Που δεν κρύβεται, αλλά εκτίθεται. Που δεν παίζει για το επόμενο συμβόλαιο, αλλά για τον ρόλο που του δόθηκε.

Η ΑΕΚ έχει μπροστά της μια απόφαση που δεν είναι απλώς διαχειριστική, αλλά ποδοσφαιρική. Και αν κάτι έχει δείξει τον τελευταίο καιρό, είναι ότι έχει μάθει να αναγνωρίζει πότε ένας ποδοσφαιριστής δεν είναι απλώς μέρος του ρόστερ, αλλά κομμάτι της ταυτότητάς της.

Και σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ομάδες που ξέρουν τι κάνουν, συνήθως πράττουν και αυτό που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει!