Η σκληρή πραγματικότητα μιας αποτυχίας και το λάθος που θα πρέπει με μανία να αποφύγουν ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του

Για να πας σε ένα Μουντιάλ μέσα από έναν όμιλο με μόλις έξι παιχνίδια, απαιτείται να είσαι σοβαρός, κυνικός, αποτελεσματικός και, φυσικά, τυχερός.

Στην εικόνα της Εθνικής μας ομάδας στα τέσσερα πρώτα ματς φάνηκε πως με εξαίρεση το εναρκτήριο απέναντι στη Λευκορωσία δεν είχαμε τίποτα από όλα όσα απαιτούνται για να πετύχουμε την υπέρβαση και να βρεθούμε στα τελικά του Μουντιάλ της Αμερικής.

Μοιραία, λοιπόν, ήρθε η προσγείωση, που ξεκίνησε από το παιχνίδι με τη Δανία στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” και ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής (12/10) στο “Πάρκεν” της Κοπεγχάγης.

Βλέποντας τα πράγματα ωμά και ρεαλιστικά, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως ο αποκλεισμός της Ελλάδας από την τέταρτη κιόλας αγωνιστική, χωρίς να έχει πλέον καμία πιθανότητα διεκδίκησης μιας θέσης στο Μουντιάλ – ούτε μέσω της δεύτερης θέσης – ενώ απομένουν ακόμη δύο παιχνίδια, συνιστά μια μεγάλη αποτυχία.

Μπορούμε να αναλύσουμε πώς φτάσαμε ως εδώ, όμως η ουσία δεν αλλάζει από τη στιγμή που αυτή η ομάδα είχε ξεκάθαρο στόχο την πρόκριση. Κι από τη στιγμή που θα πάει στο τρίτο “παράθυρο” αγώνων του Νοεμβρίου χωρίς να διεκδικεί τίποτα, έστω και μαθηματικά, αυτό τα λέει όλα.

Έλλειψη εμπειρίας

Η έλλειψη εμπειρίας αποδείχθηκε καθοριστική για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Όπως στο “Γ. Καραϊσκάκης” απέναντι στη Δανία, όπως στο “Χάμπτεν Παρκ” με τη Σκωτία, έτσι και με τη Δανία, η Ελλάδα βρέθηκε να χάνει χωρίς να καταλάβει το πώς, γνωρίζοντας μάλιστα μια ακόμα βαριά ήττα.

Δύο γκολ ενεργητικό και εννέα παθητικό σε τρία κρίσιμα παιχνίδια, απέναντι σε αντιπάλους με τους οποίους θεωρητικά θα παλεύαμε για την πρόκριση, είναι πολλά.

Το στιλ παιχνιδιού της Εθνικής μας διαφέρει από όσα είχαμε ζήσει τα προηγούμενα χρόνια. Η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς θέλει και προσπαθεί να παίζει κυριαρχικό ποδόσφαιρο, όμως αυτό πολλές φορές απαιτεί και την ύπαρξη ενός εναλλακτικού πλάνου, για να αυξηθούν οι πιθανότητες επίτευξης ενός στόχου.

Αναμφίβολα, αυτή η ομάδα έχει ταλέντο. Σίγουρα έχει προοπτική και μέλλον. Όμως ο αποκλεισμός και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, πρέπει να λειτουργήσει ως μεγάλο και σκληρό μάθημα για όλους τους Έλληνες διεθνείς.

Η φιλοσοφία, η προσέγγιση και ο τρόπος παιχνιδιού είναι ευχάριστος στο μάτι, αλλά όπως αποδείχθηκε, αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να σε ανεβάσουν στο επόμενο επίπεδο εκεί όπου τα λάθη απαγορεύονται. Κι αυτά το πληρώσαμε ακριβά.

Λάθη αφέλειας

Η Ελλάδα, τόσο στη Δανία όσο και στη Σκωτία, πληγώθηκε από λάθη αφέλειας λάθη που δεν επιτρέπονται σε αυτό το επίπεδο. Όταν δέχεσαι σε τρία βράδια έξι γκολ, εκ των οποίων το 90% προέρχεται από ατομικά λάθη, τότε δεν μπορείς να ελπίζεις σε κάτι.

Για την ακρίβεια σε τίποτα. Παρά το καλό ξεκίνημά της, η Εθνική μας ομάδα έδωσε το δικαίωμα σε μια ποιοτική ομάδα να φτάσει… ξεκούραστα στο αποτέλεσμα που ήθελε.

Κοιτώντας την επόμενη ημέρα, το σίγουρο είναι πως δεν είναι ώρα να ψάξουμε για ενόχους, διότι αυτή η προσπάθεια είναι συλλογική και έτσι πρέπει να κριθεί.

Το σίγουρο είναι πως περισσότερο απ’ όλους έχουν πληγωθεί τα παιδιά αυτής της ομάδας.

Γιατί, όσο κι αν σχολιάζουμε απ’ έξω, αυτοί είναι που ιδρώνουν, αυτοί που παλεύουν, αυτοί που ήθελαν περισσότερο από τον καθένα να ζήσουν τη μεγάλη γιορτή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου στην Αμερική.

Το ελπιδοφόρο μήνυμα

Το ελπιδοφόρο μήνυμα είναι πως ίσως αυτή η αποτυχία να γίνει η απαρχή για κάτι διαφορετικό. Θα πρέπει οι ίδιοι οι παίκτες, στην επόμενη διοργάνωση, να μπουν με άλλο mindset και να αποδείξουν στην πράξη όχι μόνο στα λόγια πως θέλουν και μπορούν να βρεθούν ξανά σε ένα μεγάλο τουρνουά.

Το αξίζουν, πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι, γιατί είναι ποιοτικοί και ικανοί ποδοσφαιριστές. Και το αξίζει η Ελλάδα, που δεν αντέχει να χάσει ακόμη μία γενιά ποδοσφαιριστών χωρίς συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση.

Ήδη, το καλοκαίρι θα έχουμε συμπληρώσει 12 χρόνια μακριά από Μουντιάλ ή Euro (μετά από έξι σερί αποκλεισμούς). Αρκεί τα τρία τελευταία παιχνίδια, τα δύο με τη Δανία και το ένα με την Σκωτία, να δώσουν το έναυσμα.

Να συνειδητοποιήσουν όλοι πόσο διαφορετικό είναι αυτό το επίπεδο και πως κάθε λάθος, όσο μικρό κι αν φαίνεται, πληγώνει. Κι αυτό, δυστυχώς, αποδείχθηκε περίτρανα στα δύο τελευταία παιχνίδια.

Εν κατακλείδι, η Εθνική μας πρέπει και οφείλει να σηκώσει το κεφάλι, να παραδειγματιστεί, αλλά να μη στιγματιστεί από τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει.

Αν δεν το κάνει, αυτό θα είναι το χειρότερο λάθος. Μεγαλύτερο και από τον αποκλεισμό. Τώρα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ καθαρό μυαλό, σωστές αποφάσεις και κυρίως υγιή κριτική, όχι αφορισμούς, ισοπέδωση ή διχαστικές τάσεις.

Αυτά είναι στοιχεία που μας πλήγωσαν ανεπανόρθωτα στο παρελθόν. Το τι θα λέει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν θα πρέπει να απασχολήσει καθόλου τους διεθνείς μας.

Προσωπική μου άποψη είναι πως άπαντες θα πρέπει να εμπιστευτούμε αυτή τη φουρνιά παικτών και τον προπονητή γιατί έχουν τις δυνατότητες να πετύχουν σπουδαία πράγματα στο μέλλον.

Όμως κι οι ίδιοι τους συμπεριλαμβανομένου και του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, θα πρέπει να αναλύσουν διεξοδικά τα λάθη που μας έβγαλαν εκτός στόχου από τόσο νωρίς και να κάνουν την αυτοκριτική τους.