Αδημοσίευτο κείμενο Κώστα Καίσαρη: "Η σκιά του Σάββα στο Καραϊσκάκη θα πέφτει βαριά"
Αυτό είναι το κείμενο που έγραψε ο Κώστας Καίσαρης και άφησε πίσω του για να δημοσιευθεί όταν θα έφευγε από τη ζωή ο Σάββας Θεοδωρίδης, ο θρύλος του Ολυμπιακού.
Όταν ο πατέρας μου γύριζε πολύ πίσω για να πει ιστορίες, σπανίως είχαν σχέση με το ποδόσφαιρο. Τα αγαπημένα του θέματα ήταν τα σφαιριστήρια, οι χαρτοπαιξίες, η νύχτα, το πως τον είχαν διώξει από όλα τα Γυμνάσια της περιοχής του.
Ακόμα και όταν μιλούσε για μπάλα, προτιμούσε να θυμάται ιστορίες από τα τοπικά πρωταθλήματα, τα αγαπημένα του Πετράλωνα και πως ως πιτσιρικάδες ξεκινούσαν από το πρωί της Κυριακής την περιπλάνηση στα γήπεδα με στόχο να δουν τρία, ίσως και τέσσερα ματς πριν νυχτώσει.
Για δύο παίκτες άλλαζε ο τόνος στη φωνή του. Για τον Δομάζο, επειδή ήθελε να καταλάβεις πόσο σπουδαίος παίκτης ήταν, και για τον Σάββα, επειδή τον θεωρούσε ξεχωριστή, μοναδική περίπτωση της δεκαετίας του 50.
Όταν αρρώστησε και μιλούσαμε στο νοσοκομείο, κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε πως έχει γράψει κείμενο για τον Σάββα. "Ετοιμο είναι για όταν έρθει η ώρα, θα το βρεις στο iPad".
Το βρήκα και στη μνήμη και των δύο, το δημοσιεύουμε σήμερα στο Sport24.gr.
Ο Σάββας Θεοδωρίδης πέρασε στην αιωνιότητα. Πλήρης ερυθρόλευκων ημερών. Με ολόκληρη τη ζωή του αφιερωμένη στον Ολυμπιακό. Οι προσωπικότητες-σύμβολα μεγάλων ομάδων δεν είναι πολλές. Με μεγάλη διαδρομή και πορεία στο χρόνο. Μπόμπι Τσάρλτον γιά την Γιουνάιτεντ. Φρανς Μπεκενμπάουερ γιά τη Μπάγερν. Αλφρέντο Ντι Στέφανο για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Εουσέμπιο, για την Μπενφικα.
Ο Σάββας Θεοδωρίδης δεν ήταν ανάλογης κλάσης σαν ποδοσφαιριστής. Σαν στρατιώτης όμως του Ολυμπιακού μέτρησε 68 και πλέον χρόνια. Μία ζωή. Μάχιμος. Όρθιος. Στις επάλξεις. Μέχρι το τέλος.
Τον έβλεπες στα γήπεδα αυτά τα τελευταία χρόνια. Η εικόνα του σταδιακά άλλαζε. Αλλοιωνόταν. Αδυνάτιζε. Το χρώμα στο πρόσωπό του δεν ήταν καλό. Τα μαλλιά του αραίωναν. Το βάδισμα του, δεν ήταν σταθερό. Κάποιες φορές η κάμερα τον έδειχνε να στηρίζεται στο μπράτσο του γιατρού Χρήστου Θέου.
Ήταν εμφανές ότι παιχνίδι με παιχνίδι, βδομάδα με τη βδομάδα, έσβηνε. Κι όμως. Ο Σάββας έστω και προσωρινά νίκησε. Με τη έναρξη της νέας σεζόν 2018-19 εμφανίστηκε ακμαίος. Δυνατός. Παρών σε κάθε Ολυμπιακή δραστηριότητα, εντός και εκτός Ελλάδος. Στις 16 Νοεμβρίου 2018 αποχώρησε από το ΔΣ της ΠΑΕ με τη γενική συνέλευση να τον ανακηρύσσει επίτιμο πρόεδρο.
Με τη θέση του πλέον να είναι στην εξέδρα κι όχι πέριξ του αγωνιστικού χώρου. Με τον ίδιο να ευχαριστεί τον Β. Μαρινάκη και να δηλώνει στρατιώτης του Ολυμπιακού. Και να συνεχίζει τις δημόσιες παρεμβάσεις του. Τον Ιούνιο ήταν στη Μαδρίτη στον τελικό Λίβερπουλ-Τότεναμ.
Από το καλοκαίρι του 1952, που ο νεαρός Σάββας υπογράφει το δελτίο, ο Ολυμπιακός αποτελεί γι αυτόν τη Νο1 προτεραιότητα. Ο Σάββας Θεοδωρίδης ήταν μία ιδιαίτερη, μία ξεχωριστή περίπτωση. Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές εκείνη την εποχή ήταν ο Κώστας Νεστορίδης, ο Θανάσης Μπέμπης, ο Κώστας Λινοξυλάκης. Ο Σάββας Θεοδωρίδης, όμως ήταν κάτι το σπάνιο. Ίσως το μοναδικό, για διάφορους λόγους.
-Σπούδαζε στο πανεπιστήμιο. Ήξερε ξένες γλώσσες. Όταν εκείνα τα χρόνια ακόμα και το απολυτήριο του γυμνασίου ήταν δυσεύρετο στους ποδοσφαιριστές. Ο Ανδρέας Μουράτης πχ δεν ήξερε γράμματα.
-Ήταν από εύπορη οικογένεια. Είχε αυτοκίνητο, όταν ακόμα στις πινακίδες δεν υπήρχαν γράμματα, αλλά μόνο ο αριθμός.
-Όντας οικονομικά ανεξάρτητος και κάθε φορά που η διοίκηση έδινε πριμ, ο Σάββας έδινε τα δικά του χρήματα για να τα μοιραστούν οι συμπαίκτες του. Κάτι που είχε να το λέει: "Από τον Ολυμπιακό, δεν έχω πάρει ούτε μία δραχμή".
-Σταμάτησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 27 ετών, επειδή τον πίεζε ο πατέρας του, Θόδωρος Θεοδωρίδης (μέλος του Ολυμπιακού), να τελειώσει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο.
-Ήταν ομορφόπαιδο. Ο "γόης του Κολωνακίου" όπως τον αποκαλούσαν οι εφημερίδες της εποχής.
Όλα αυτά είχαν φτιάξει τότε,τον μύθο του Σάββα Θεοδωριδη. Για όσους οπαδούς του Ολυμπιακού είναι πλέον στα 60+ ο Σάββας ήταν ο ήρωας των παιδικών τους χρόνων. Δεν ήταν ο σκόρερ. Δεν έβαλε τα γκολ του Ηλία Υφαντή και του Γιώργου Σιδέρη. Δεν ήταν ο αρχηγός, σαν τον Ανδρέα Μουράτη, τον Ηλία Ρωσσίδη και τον Κώστα Πολυχρονίου. Δεν ήταν ο παιχταράς που μίλαγε της μπάλας σαν τον Θανάση Μπέμπη.
Έχοντας όμως αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στον Ολυμπιακό, ήταν ο ζωντανός θρύλος. Πριν από κάθε παιχνίδι να κάνει χάι-φάιβ με τους ποδοσφαιριστές. Να τους χτυπάει στη πλάτη και να τους εμψυχώνει. Όρθιος δίπλα στη γραμμή του αγωνιστικού χώρου. Με βροχή και με κρύο.
Ο Σάββας δεν ήταν διακοσμητικό στοιχείο στον Ολυμπιακό. Ότι τον είχαν αντιπρόεδρο τιμής ένεκεν, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη ιστορία του και προσφορά του. Ο Σάββας ήταν μάχιμος. Ενεργός. Στη πρώτη γραμμή.
Να παρακολουθεί, να επιβλέπει μπορείς να πεις, κάθε μέρα τις προπονήσεις, στο Ρέντη. Να αναλαμβάνει να μυήσει τους νεοφερμένους, ξένους ποδοσφαιριστές στο μεγαλείο του Ολυμπιακού.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ενεργοποίησε τον Σάββα, στις 28 Νοεμβρίου 2011, όταν ο Ολυμπιακός είχε βρεθεί πίσω στη βαθμολογία. Το Μάιο του 2012, είπε "αυτό το πρωτάθλημα ανήκει στον Σάββα Θεοδωρίδη". Με τον Σάββα να το θεωρεί τίτλο τιμής.
Άλλος σαν τον Σάββα δεν υπήρξε. Ούτε στον Ολυμπιακό, ούτε στο ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός, απ αυτό το καλοκαίρι του 1952 που υπέγραψε το δελτίο, ήταν ολόκληρη η ζωή του. Μισός αιώνας και 18 χρόνια, γεμάτα Ολυμπιακό. Κάθε μέρα. Όλη μέρα.
Ο ίδιος μέτραγε με υπερηφάνεια, τα πρωταθλήματα, που είχαν κατακτηθεί επί των ημερών του. Σαν ποδοσφαιριστής, σαν παράγοντας κι ένα σαν βοηθός προπονητή στο πάγκο. Στον Ολυμπιακό, στα δύσκολα χρόνια, της μετά-Γουλανδρή εποχής. Επί Νταϊφά, επί Κόκκαλη, τα τελευταία οκτώ χρόνια, δίπλα στον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Για τους οπαδούς του Ολυμπιακού ήταν όνειρο ζωής να βρεθούν έστω για πέντε λεπτά με τον Σάββα. Να πιουν ένα καφέ. Να βγάλουν μία φωτογραφία. Να μιλήσουν για την ομάδα.
Ο Σάββας είχε να λέει ότι σε όποιο γήπεδο κι αν έχει πάει, τον έχουν σεβαστεί. Και δεν έλεγε ψέματα. Όπως δεν ήταν ψέμα ότι ο Ολυμπιακός του έδινε ζωή. Έδινε νόημα και αξία στη καθημερινότητά του. Πολύ περισσότερο, το τελευταίο διάστημα, με το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο μετά τα 80 να ζει σε καθημερινή βάση αυτή τη ποδοσφαιρική ένταση. Να παθιάζεται. Να αγωνιά. Μέσα στη βροχή, να παίρνει την ομάδα και να φεύγει. Ο Σάββας μέσω του Ολυμπιακου ήταν "ζωντανός", μέχρι το τέλος. Ήταν για την Ολυμπιακή οικογένεια ο ζωντανός θρύλος.
Το τι σήμαινε για τον Ολυμπιακό ο Σάββας, ήρθε να το πει ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο μετρημένος, λιγόλογος και κάθε άλλο παρά δημοσιοσχετίστας, Ισπανός. Σε συγκέντρωση προπονητών της ΟΥΕΦΑ στη Γενεύη, ο τεχνικός της Μπαρτσελόνα τότε, είχε βρει την αφορμή να τον αποθεώσει : "Δεν θα το πιστέψετε, αλλά δεν υπερβάλλω καθόλου. Ο Σάββας είναι μία ομάδα μόνος του".
Και μην πεις ότι ο Σάββας έφυγε. Η σκιά του στο "Καραϊσκάκης" θα πέφτει βαριά. Θα είναι πάντα εκεί. Δίπλα στην άσπρη γραμμή. Έτοιμος να πανηγυρίσει το γκολ του Ολυμπιακού και να ανοίξει τα χέρια του, για να αγκαλιάσει τον σκόρερ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
