Η ανάρτηση του προέδρου του ΠΣΑΠΠ, Μπαντή, για τους μισαναπηρικούς στίχους του Light: “Ο ρόλος των αθλητών και των μουσικών είναι να εμπνέουν”

Εδώ και λίγες ημέρες ο Light κυκλοφόρησε τον νέο του δίσκο, με ένα από τα τραγούδια με τίτλο “Polo” να φέρνει έντονες αντιδράσεις.

Αιτία είναι οι μισαναπηρικοί στίχοι του γνωστού τράπερ, με την κοινότητα του αθλητισμού να μην μένει αμέτοχη στην κριτική που ασκείται στον καλλιτέχνη.

Ο πρόεδρος του ΠΣΑΠΠ, Γιώργος Μπάντης, με μία μακροσκελή ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook προσπάθησε να καταδείξει τον ρόλο των αθλητών και των μουσικών στις σύγχρονες κοινωνίες και στο πώς έχουν τη δύναμη να επηρεάζουν μία μεγάλη μάζα ανθρώπων.

Αναλυτικά η ανάρτηση του Γιώργου Μπαντή

“Στη σύγχρονη κοινωνία της εικόνας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των ψευδών προτύπων, λίγες ομάδες ανθρώπων έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν τις νέες γενιές όσο οι μουσικοί και οι αθλητές. Πρόκειται για δύο κόσμους που μοιάζουν διαφορετικοί, αλλά μοιράζονται πολλά κοινά: Τη δημόσια έκθεση, το πάθος, την επιρροή και φυσικά την ευθύνη.

Όταν ένας αθλητής παίζει σε ένα γεμάτο στάδιο ή ένας ράπερ ανεβαίνει στη σκηνή μπροστά σε χιλιάδες fans, γίνονται πρότυπα είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι. Ειδικά για τα παιδιά και τους εφήβους που συχνά «ψάχνονται» μέσα τους, τα λόγια κι οι πράξεις μπορούν να γίνουν οδηγός. Η κατεύθυνση εξαρτάται από τους ίδιους.

Οι “μανούρες”, οι τσακωμοί κι οι ψευτομαγκιές δεν αποτελούν ασυνήθιστες εικόνες στα γήπεδα. Όταν όμως ο αθλητής αντί να δείξει αυτοσυγκράτηση παραδίδεται στον θυμό του, τότε η εικόνα του δεν συνάδει με την ευθύνη. Γιατί ο αθλητισμός είναι ήθος, σεβασμός και αυτοσυγκράτηση.

Μπορούμε να κοιταχτούμε λίγο στα μάτια και να αναρωτηθούμε: Όταν χάνουμε τον έλεγχο, τι μήνυμα στέλνουμε στους θεατές που μας βλέπουν από τις εξέδρες ή τις οθόνες και ονειρεύονται να μας μοιάσουν;

Από την άλλη, ο μουσικός κουβαλά μιας άλλης μορφής δύναμη: Τις λέξεις. Ένας στίχος μπορεί να ξεσηκώσει, να εμπνεύσει, να ενώσει. Όμως, μπορεί και να διχάσει, να προωθήσει τη βία, τον ρατσισμό τον μισογυνισμό ή τη μισαλλοδοξία. Η ευθύνη του στίχου είναι τεράστια.

Οι καλλιτέχνες που γράφουν με σεβασμό στον άνθρωπο, αποτυπώνουν κοινωνικές ανησυχίες και ενθαρρύνουν τον προβληματισμό, έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν συνειδήσεις.

Όπως και οι αθλητές που δεν σιωπούν μπροστά στην αδικία, που επιλέγουν να μιλήσουν για ζητήματα εκτός των τεσσάρων γραμμών. Έχουν αμφότεροι μεγάλη ευθύνη και η επίγνωση του αντίκτυπου αυτής ακριβώς της ευθύνης είναι απαραίτητη.

Ο αθλητισμός μπορεί να διδάξει την πειθαρχία, τη συνεργασία, την επιμονή. Να χτίσει χαρακτήρες, να ενώσει κοινότητες, να δημιουργήσει υγιή πρότυπα.

Η μουσική μπορεί να θεραπεύσει, να δώσει φωνή σε όσους δεν έχουν, να πει αλήθειες που δεν ακούγονται πουθενά αλλού. Έχει τη δύναμη να ενώσει ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, κοινωνικά στρώματα και ηλικίες.

Υπάρχει ένα αόρατο νήμα, που ενώνει τον καλλιτέχνη και τον αθλητή κι αυτό είναι η επιρροή. Μαζί της έρχεται κι η ευθύνη. Ο ρόλος αθλητών και μουσικών (καλλιτεχνών γενικότερα) δεν είναι μόνο να διασκεδάζουν ή να εντυπωσιάζουν, αλλά και να εμπνέουν. Να χτίζουν αντί να γκρεμίζουν. Να γίνονται η αφορμή για να αλλάξει έστω και λίγο προς το καλύτερο ο κόσμος μας.

Γιατί, τελικά, δεν είναι τα γκολ ή τα views που μένουν. Είναι το αποτύπωμα που αφήνεις στους ανθρώπους”.