ΑΕΚ: Το μεταγραφικό μπαλάκι που έριξε ο Νίκολιτς και ο κίνδυνος η απόσταση να μεγαλώσει επικίνδυνα τον Γενάρη

Το καλοκαίρι έγινε μια υπερπροσπάθεια. Εν μέσω μεταγραφικής ενίσχυσης, ξεκαθαρίσματος καταστάσεων που αφορούσαν στο ρόστερ, προσπάθειας να βρεθεί ο καλύτερος δυνατός τρόπος, η ΑΕΚ έφερε εις πέρας τρεις ευρωπαϊκές προκρίσεις. Με αντίπαλους πιο έτοιμους και όχι από τους πλέον εύκολους για την εποχή που εκείνη βρισκόταν σε φάση αναδόμησης.

Τα κατάφερε και αυτό ουδείς δικαιούται να της το στερήσει, δεν “σβήνει” η θερινή επιτυχία, όλα δούλεψαν σωστά για εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο. Όμως κοιτάζοντας πιο βαθιά, υπάρχουν πράγματα που έμειναν στη μέση.

Από τότε το γνωρίζαμε αυτό, η δήλωση του Χαβιέρ Ριμπάλτα σύμφωνα με την οποία “χρειαζόμαστε επιπλέον 2-3 μεταγραφικές περιόδους” και η συμπληρωματική ατάκα ότι ‘’δεν γίνονται όλα σε ένα καλοκαίρι’’ κατέδειξε του λόγου το αληθές. Υπήρξε συγκεκριμένο πλάνο με θερινό “κόφτη”. Υπήρχαν κενά τα οποία δεν καλύφθηκαν, είτε ποσοτικά, είτε ποιοτικά, εν γνώσει της ομάδας.

Δίχως αυτό να συνιστά απαραίτητα επαρκή δικαιολογία για τον τρόπο με τον οποίο η ΑΕΚ επέλεξε να παίξει απέναντι στον ΠΑΟΚ (κυρίως) και στον Ολυμπιακό, αποτελεί την εικόνα της μεγαλύτερης αλήθειας. Το γήπεδο την κατέδειξε δίχως να υπάρχουν αντίθετες απόψεις: είναι πασιφανές το ποιοτικό έλλειμμα εν συγκρίσει με τις δύο ομάδες που αντιμετώπισε και εύκολα ηττήθηκε.

Η ΑΕΚ έκανε μια συνειδητή επιλογή το καλοκαίρι, μαζεύτηκε οικονομικά, είχε ένα λελογισμένο μπάτζετ για αγορές και θεώρησε ότι έστω κι έτσι, θα καταφέρει να παραμείνει ανταγωνιστική κερδίζοντας το χρόνο για τις επόμενες μεταγραφικές περιόδους. Δεν δικαιώνεται στα ντέρμπι, αντιθέτως βλέπει την απόσταση να μεγαλώνει.

Ο φοβικός τρόπος και η επένδυση

Αν υπάρχει ένας τρόπος τα πράγματα να γίνουν χειρότερα, αυτός θα είναι να μπει δηλητήριο για τη μεταγραφική στόχευση της ομάδας το περασμένο καλοκαίρι, τις κινήσεις του Ριμπάλτα και την επάρκεια ή όχι του Νίκολιτς.

Υπήρχαν μεταγραφικοί στόχοι πολύ πιο υψηλοί από κάποιους ποδοσφαιριστές που αποκτήθηκαν, προφανώς και περισσότερο ακριβοί γιατί θα έπρεπε να δαπανηθούν πολλά εκατομμύρια ευρώ.

Ο προπονητής, επίσης, έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο, θέλει πολλούς παίκτες πίσω από τη μπάλα και έτσι επιλέγει να παίζει. Το αν τούτο ταιριάζει ή όχι με τη φιλοσοφία που θα θέλαμε να έχει η ΑΕΚ είναι μια άλλη συζήτηση από το αν θα μπορούσε να παρουσιάζει καλύτερα πράγματα με τον συγκεκριμένο τρόπο αλλά με καλύτερα “εργαλεία”.

Εδώ η λύση δεν είναι το “ράβε-ξήλωνε” διευθυντές ποδοσφαίρου και προπονητές, θα αυτό συνιστά μια τρύπα στο νερό. Άλλος είναι ο δρόμος και λόγω της απόστασης που έχει δημιουργηθεί -η οποία ενδεχομένως να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο τον Γενάρη στην περίπτωση που η ΑΕΚ παραμείνει, όπως τον περασμένο, με σταυρωμένα χέρια- όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει ο οργανισμός, τόσο το καλύτερο.

Η Ένωση πρέπει να ανοίξει το πορτοφόλι της και να βρει λύσεις με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, έτοιμους για την ενδεκάδα της και ικανούς να την ανεβάσουν επίπεδο. Αρχής γενομένης από τον Γενάρη με τον Νίκολιτς να έχει ρίξει το μπαλάκι προς αυτή την κατεύθυνση. Και τους άλλους να ετοιμάζουν ήδη τις κινήσεις τους για να γίνουν (ακόμα) καλύτεροι.

Ο κόσμος έχει κάθε δίκιο να γίνεται ανυπόμονος, να νιώθει μαραμένος. Μαζεύονται πολλά από πρόπερσι σε αγωνιστικό και μη επίπεδο. Δεν είναι τα ακριβά εισιτήρια μόνο, είναι περισσότερο η προσμονή και αδημονία του να μπει η ΑΕΚ στο γήπεδό της για να τη βλέπει να μεγαλώνει. Ε, συνέβη αυτό για δύο σεζόν και μετά, άρχισε πάλι ο κατήφορος…