100 χρόνια Ολυμπιακός: Πέντε ερυθρόλευκοι θρύλοι μιλούν αποκλειστικά στο SPORT24 για τον Θρύλο

Ο Ολυμπιακός, ο πιο επιτυχημένος ποδοσφαιρικός σύλλογος στην Ελλάδα, συμπληρώνει 100 χρόνια ιστορίας.

Ένας αιώνας γεμάτος θριάμβους, συγκινήσεις, μεγάλες στιγμές και αμέτρητες αναμνήσεις που χαράχτηκαν βαθιά στις καρδιές των απανταχού “ερυθρόλευκων” φιλάθλων.

Από τις 10 Μαρτίου του 1925 μέχρι και σήμερα, η “θύελλα του Πειραιά” έχει γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά της στο πάνθεον των σπουδαιότερων ομάδων, εντός και εκτός συνόρων.

Για να τα πετύχει όλα αυτά, ο Ολυμπιακός χρειάστηκε να πατήσει πάνω σε πλάτες γιγάντων.

Πέντε από αυτές τις θρυλικές μορφές που συνέβαλλαν στη γιγάντωση του κόκκινου μύθου μίλησαν αποκλειστικά στο SPORT24 με αφορμή αυτήν τη σπουδαία επέτειο.

Πρόκειται για ανθρώπους που έζησαν από κοντά τις μεγάλες στιγμές του Συνδέσμου και συνέβαλαν στο να αποκτήσει το μέγεθος και τη λάμψη που έχει σήμερα.

Πέντε ποδοσφαιριστές-σημαίες, που φόρεσαν τη φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο και την τίμησαν με το πάθος, την αφοσίωση και την αγωνιστικότητά τους.

Μέσα από τις συνεντεύξεις τους, αναπολούν ιστορικές στιγμές και μοιράζονται άγνωστες ιστορίες από τα αποδυτήρια.

Μιλούν για τα κορυφαία επιτεύγματα, για τις δυσκολίες, το μεγαλείο της “ερυθρόλευκης” οικογένειας και, φυσικά, στέλνουν το δικό τους μήνυμα για το λαμπρό μέλλον του συλλόγου.

Λόγια γεμάτα συγκίνηση, υπερηφάνεια και αγάπη για την ομάδα που τους ανέδειξε και που συνεχίζει να εμπνέει γενιές και γενιές φιλάθλων.

Αυτό το αφιέρωμα δεν είναι απλώς μια αναδρομή στο παρελθόν, αλλά μια ζωντανή μαρτυρία της κληρονομιάς του Ολυμπιακού.

Νίκος Βαμβακούλας, Γιώργος Αμανατίδης, Γιάννης Οκκάς, Νταβίντ Φουστέρ και Ομάρ Ελαμπντελαουί, ανοίγουν της πύλες της “ερυθρόλευκης” καρδιάς τους.

Νίκος Βαμβακούλας (1977-1985)

Ο Νίκος Βαμβακούλας αποτελεί μια από τις εμβληματικές φιγούρες της “ερυθρόλευκης” ιστορίας.

Ο εκρηκτικός “Τιραμόλα” φόρεσε τη φανέλα των Πειραιωτών σε 197 αγώνες, σκόραρε 18 φορές και συνδέθηκε άρρηκτα μαζί της.

Πανηγύρισε τέσσερα πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο στα οκτώ χρόνια που έπαιξε για τον Ολυμπιακό.

Μάλιστα, για πολλούς αποτελεί τον έναν εκ των τριών κορυφαίων “ερυθρόλευκων” στη θέση του αριστερού μπακ μαζί με τον Ανδρέα Μουράτη και τον Γρηγόρη Γεωργάτο.

“Μακάρι τα 100 χρόνια να γίνουν άλλα 100, 200 και 300. Έπαιξα στον Ολυμπιακό οκτώ χρόνια, εκεί ήταν τα πρώτα μου βήματα.

Αυτό σημαίνει ότι αγαπάω αυτόν τον σύλλογο, όπως και τη ζωή μου.

Στον Ολυμπιακό πήγα παιδάκι και έφυγα πια μεγάλος. Μπορεί να έπαιξα σε άλλες ομάδες, αλλά ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που με ανέδειξε.

Έχω πει πάρα πολλές φορές ότι έπαιξα ποδόσφαιρο χάρη στον Μιλτιάδη Μαρινάκη. Και εγώ και αρκετοί άλλοι.

Έπαιξα τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό, μου πρόσφερε πολλά, του πρόσφερα κι εγώ. Είμαι ακόμα κοντά στην ομάδα αφού εργάζομαι για αυτή από το 2010.

Η αγάπη που έχω για τον Ολυμπιακό θα είναι η ίδια μέχρι να πεθάνω. Έτσι είμαστε εμείς, έχουμε γεννηθεί, ζήσαμε σε αυτή την ομάδα, μας έκανε ο Ολυμπιακός και του χρωστάμε πάρα πολλά”.

“Δεν μπορώ να ξεχάσω όσα είδα στο Τζάνειο, εκεί ήταν το χειρότερο”

“Την 8η Φεβρουαρίου του 1981 δεν μπορεί να την ξεχάσει κανείς. Προπαντός εμείς που παίζαμε.

Μετά τη μεγάλη νίκη δεν καταλάβαμε τίποτα. Πήγαμε στα αποδυτήρια, φύγαμε και όταν πήγαμε στο σπίτι μας, ανοίξαμε την τηλεόραση και ξανά γυρίσαμε πίσω στο νοσοκομείο, στο Τζάνειο.

Οι γονείς, τα αδέλφια, οι μάνες αναζητούσαν τα παιδιά τους.

Εκεί ήταν το χειρότερο, το μεγαλύτερο που μας έχει μείνει και δεν μπορώ να το ξεχάσω. Τα αίματα ήταν παντού, δεν μπορώ να το περιγράψω”.

“Δεν υπάρχει κορυφαίος, κορυφαίοι είναι όλοι”

“Δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχει ένας κορυφαίος παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού. Είναι περίοδοι περίοδοι.

Από τον Υβ Τριαντάφυλλο, τον Τζιοβάνι, τον Τζόρτζεβιτς, τον Γεωργάτο, ο Ολυμπιακός είχε πάντα σπουδαίους παίκτες και είναι πολλοί που θα τους αδικήσεις.

Όλοι αυτοί όμως που έχουν παίξει στον Ολυμπιακό έχουν προσφέρει.

Όλοι όσοι τιμήσαμε τη φανέλα του Ολυμπιακού έχουμε προσφέρει. Άλλος πολλά, άλλος πιο λίγα. Δεν υπάρχει κορυφαίος. Κορυφαίοι είναι όλοι.

Και εγώ πήρα 4-5 πρωταθλήματα συνεχόμενα, ήμουν αρχηγός του Ολυμπιακού.

Ευτυχώς υπάρχει η τεχνολογία και μπορεί κάποιος που εμάς δεν μας πρόλαβε μπορεί βλέποντας παλιά παιχνίδια να μας γνωρίσει.

Αλλά ακόμα κι έτσι ξέρουν ποιοι είμαστε. Για αυτό έχουμε λάβει τόσο μεγάλη αγάπη ακόμα και εμείς που έχουμε σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια.

Και τώρα και οι μεγαλύτεροι και οι μικρότεροι μας βλέπουνε και μας ευχαριστούν. Δεν ξεχνιούνται όσα έχεις προσφέρει. Είναι κάποια πρόσωπα που δεν μπορείς να τα ξεχάσεις”.

“Ο Ολυμπιακός διαφέρει από τις άλλες ομάδες, γιατί ο κόσμος είναι κοντά”

“Ο Ολυμπιακός είναι μια οικογένεια. Όταν μπαίναμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ότι θέματα και να είχαμε μεταξύ μας τα αφήναμε στα αποδυτήρια.

Θα σου πω μια ιστορία. Υπήρχαν στον Ολυμπιακό 3-4 άτομα που δεν μιλούσαν με τους Άγγλους. Θα σου μιλήσω συγκεκριμένα για ένα παιχνίδι.

Είχε γυρίσει ο Άρης από τη νίκη επί της Περούτζια και παίζαμε στην έδρα μας. Είχαν κάνει κάποιες δηλώσεις ότι θα έρθουν να νικήσουν στο Καραϊσκάκη.

Μαζευτήκαμε και μπήκαμε μέσα και τους δαγκώσαμε, κερδίσαμε 2-0.

Θέλω να σου πω τον λόγο για τον οποίο ο Ολυμπιακός διαφέρει από τις άλλες ομάδες. Όταν ο Ολυμπιακός δεν πηγαίνει καλά, ο κόσμος είναι κοντά.

Η διοίκηση είναι κοντά. Ο κόσμος γεμίζει τα γήπεδα για να είναι κοντά μας. Ποτέ δεν αφήνει ο κόσμος τον Ολυμπιακό να υποφέρει.

Στις δύσκολες καταστάσεις είναι εκεί: είτε να μας βρίσουν, είτε να μας χειροκροτήσουν, οτιδήποτε, είναι εκεί.

Για αυτό λέμε ότι ο φίλαθλος του Ολυμπιακού εκτιμάει πάρα πολύ τους παίκτες όταν τα δίνουν όλα.

Ο κόσμος εκτιμάει όταν ο παίκτης παίζει για την πάρτη του, για τη φανέλα, για τον κόσμο, ο κόσμος δεν τον ξεχνάει”.

“Εύχομαι να αγαπήσουν τα νέα παιδιά τον Ολυμπιακό όπως τον εαυτό τους”

“Εύχομαι ο φίλαθλος κόσμος του Ολυμπιακού να συνεχίσει να αγαπάει την ομάδα του. Και προπαντός στις δύσκολες καταστάσεις, όταν η ομάδα δεν πάει καλά, ο κόσμος να είναι κοντά.

Όπως ήταν όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί έρχονται και νέα παιδιά από πίσω. Να αγαπήσουν τον Ολυμπιακό όπως τον εαυτό τους.

Εμείς οι παλαίμαχοι, η πρώτη ομάδα, αλλά και ο κόσμος και ο προπονητής που είναι τώρα, είμαστε τυχεροί που έχουμε πρόεδρο τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Όταν ένας προπονητής σε μία τόσο μεγάλη ομάδα δεν παίρνει το πρωτάθλημα την πρώτη του χρονιά φεύγει, η πίεση είναι μεγάλη.

Βλέπεις ότι αυτός ο προπονητής και ο πρόεδρος, αυτοί οι δύο τα έχουν βρει. Πήρε το οκ να βάλει μικρούς, το έκανε.

Μου θυμίζει ακριβώς όπως έκανε ο Μιλτιάδης Μαρινάκης και ο Νταϊφάς τότε, το 1977-78 που υπήρχαν κάποιοι μεγάλοι παίκτες σε ηλικία και τότε ο Ολυμπιακός ανέδειξε το λιγότερο δέκα παίκτες.

Τον Ξανθόπουλο, τον Κοκολάκη, τον Μαριώλη, τον Λεμονή, τον Βαμβακούλα, τον Κανέλλο, τον Σορώτο, τον Περσία και πολλοί άλλοι ακόμα.

Αυτή ήταν μια δεκαετία που ο Ολυμπιακός είχε Έλληνες παίκτες. Γιατί τότε δεν επιτρέπονταν να έρθουν περισσότεροι από δύο ξένοι παίκτες.

Είχαμε τον Γιούρι Σάβιτσεφ και τον Μάρτιν Νοβοσέλατς. Έφευγαν αυτοί, ερχόταν ο Χέρμπερτ Νόιμαν.

Ήταν άλλη η φουρνιά τότε, με πάρα πολλούς Έλληνες. Τώρα δεν έχει Έλληνες πολλούς και δεν είναι εύκολο να παίξεις στον Ολυμπιακό”.

“Πρέπει να έχεις θράσος για να παίξεις στον Ολυμπιακό”

“Για να σου δώσω να καταλάβεις, ήρθε ο Καραπιάλης από την ΑΕΛ, που πέρναγε και τα σημαιάκια, και έκανε 2-3 χρόνια να παίξει στον Ολυμπιακό.

Που ο Βασίλης ήτανε το κάτι άλλο στην ΑΕΛ. Και μετά έδειξε το ταλέντο του και εδώ στον Ολυμπιακό.

Είναι δύσκολη ομάδα ο Ολυμπιακός. Πρέπει να έχεις άντερα για να παίξεις, πρέπει να έχεις θράσος.

Πρέπει να πεις στον εαυτό σου ότι εγώ με το έτσι θέλω θα παίξω. Εάν δεν έχεις αυτά δεν μπορείς”.

“Ο Μεντιλίμπαρ θα φύγει μόνος του, όταν θελήσει εκείνος”

“Βλέπεις τα παιδάκια αυτά που παίζουνε τώρα, τον Κωστούλα, τον Μουζακίτη, έχουνε αυτό που είχαμε εμείς. Και για αυτό παίζουν.

Πρέπει να βγάλουμε το καπέλο και στον προπονητή που έδωσε το δικαίωμα, έδωσε χώρο σε αυτά τα παιδιά και μπορεί αύριο-μεθαύριο να παίξουν κι άλλοι.

Τον προπονητή αυτό δεν θα τον διώξει ποτέ ο Ολυμπιακός. Αυτός μόνος του θα πει “δεν έχω να δώσω κάτι άλλο” ή “θέλω να αλλάξω περιβάλλον”.

Τότε θα φύγει. Αλλιώς δεν υπάρχει κανένας να μπορεί να τον διώξει”.

Γιώργος Αμανατίδης (1993-2003)

Αν ψάξει κανείς τους legends του Ολυμπιακού, ένα από τα ονόματα που θα βρει είναι σίγουρα αυτό του Γιώργου Αμανατίδη.

Ενός ποδοσφαιριστή που μετακόμισε στον Πειραιά τα περίφημα “πέτρινα χρόνια”. Όμως εκείνος συνέβαλε τα μέγιστα ούτως ώστε ο σύλλογος να ανακάμψει και τελικά να φτάσει ξανά στην κορυφή.

Ο 54χρονος, πλέον, πρώην ποδοσφαιριστής, πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό το 1993 και τέσσερα χρόνια αργότερα “λυτρώθηκε” κατακτώντας το πρώτο του πρωτάθλημα με τα ερυθρόλευκα.

Αυτό που ίσως δεν γνώριζε ήταν πως εκείνο το πρωτάθλημα – της σεζόν 1996/97 – θα ήταν η αρχή της δυναστείας της ομάδας.

Ο Αμανατίδης έμεινε στον Ολυμπιακό έως το 2003 και είχε τη χαρά να ζήσει άλλες έξι συνεχόμενες κατακτήσεις του τροπαίου της Α’ Εθνικής (νυν Stoiximan Super League), ενώ στο παλμαρέ του προστέθηκε και ένα Κύπελλο Ελλάδας το 1999.

Αυτό που κέρδισε περισσότερο, εντούτοις, δεν ήταν οι Κούπες, αλλά η αγάπη που του έδειξε και που του δείχνει ο κόσμος.

“Ο Ολυμπιακός είναι η μισή μου ζωή. Είναι η οικογένειά μου, το σπίτι μου. Έχω ζήσει απίθανες στιγμές, που κάθε άνθρωπος ονειρεύεται να τις ζήσει. Έχει γεμίσει η ψυχή μου από συναισθήματα φορώντας αυτή τη φανέλα.

Νιώθω ευλογημένος που έχω ζήσει κάτι τέτοιο. Όσοι ποδοσφαιριστές έχουν φορέσει την εν λόγω φανέλα, δέθηκαν με την ομάδα. 

Νιώθω πραγματικά τόσο τυχερός που είμαι ένα κομμάτι αυτής της τεράστιας ομάδας”, είπε ο πάλαι ποτέ άσος της ομάδας στο SPORT24, για το τι σημαίνει για εκείνον ο σύλλογος.

Εν συνεχεία στάθηκε στο πια ήταν η κορυφαία του στιγμή, τονίζοντας πως: “Επειδή εγώ ήρθα το 1993 στον Ολυμπιακό, μέχρι το 1996 πέρασα τρία χρόνια πέτρινα. Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολα ήταν εκείνα τα χρόνια.

Σε κάθε παιχνίδι υπήρχε λαϊκό δικαστήριο. Μία κατάσταση πολύ δύσκολη. Θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη μου “νίκη” ήταν ότι γύρισε όλο αυτό το κλίμα των πέτρινων χρόνων. Γιατί στα “πέτρινα χρόνια” ακούγαμε απίστευτα πράγματα.

Από τη μία στα τρία χρόνια ο κόσμος δεν ήθελε να μας βλέπει και από την άλλη στα υπόλοιπα επτά ήρθε ένα δέσιμο που μας έκανε ένα μαζί του. Αυτό πραγματικά είναι κάτι το οποίο θεωρώ μία σημαντική “νίκη”. Δική μας, όλης της ομάδας”.

Στην ερώτηση για το αν θα άλλαζε κάτι με τη φανέλα του Ολυμπιακού, ο Γιώργος Αμανατίδης υποστήριξε πως αυτό θα ήταν το ματς με τη Γιουβέντους. “Αν έλεγα τώρα ότι κάτι μου λείπει θα θεωρούμουν αχάριστος.

Έχω ζήσει απίθανα πράγματα. Όταν τα ζεις με τη φανέλα του Ολυμπιακού το κάνει απίστευτα εντυπωσιακό και πιο μεγάλο. Έχω πανηγυρίσει επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα και ένα double.

Έχω ζήσει τρομερές καταστάσεις στα μεγαλύτερα γήπεδα του κόσμου με το Champions League. Πολύ ωραίες στιγμές. Κάτι το οποίο θα άλλαζα είναι αυτό το παιχνίδι με τη Γιουβέντους.

Να μείνει εκείνο το 1-0 και να μη δεχτούμε εκείνο το γκολ, το οποίο ήταν θέμα τύχης”, ήταν τα λόγια του συγκεκριμένα.

Βέβαια η εξιλέωσή του ήρθε μέσα από τον ρόλο του φιλάθλου, αφού ήταν ένας από τους εκατομμύρια που πανηγύρισαν την κατάκτηση του Conference League. “Έπαιζα και εγώ στον τελικό του Conference League.

Είχα και εγώ τον δικό μου ρόλο. Ήμουν έξω από το γήπεδο και βοηθούσα την ομάδα. Πιστεύω πως και τα υπόλοιπα παιδιά που έχουν φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού, το χαρήκαμε σαν να παίζαμε εμείς.

Εγώ ήμουν σίγουρος ότι θα το πάρουμε το Conference. To είχα δηλώσει πολλές φορές πριν το παιχνίδι. Έλεγα “παιδιά το έχουμε πάρει, απλά εσείς δεν το ξέρετε” στους υπόλοιπους”, ανέφερε χαρακτηριστικά.

Μιλώντας για τις λεγόμενες βαριές φανέλες, ο Γιώργος Αμανατίδης τόνισε πως εκείνη του Ολυμπιακού ήταν εισιτήριο για οποιονδήποτε άλλο σύλλογο. “Έζησα το βάρος της φανέλας του Ολυμπιακού. Σε όλο της το μεγαλείο.

Είδα παίκτες μεγαθήρια σε αντίπαλους συλλόγους και όταν φορούσαν τη φανέλα του Ολυμπιακού έτρεμαν τα πόδια τους. Δεν άντεχαν αυτή την πίεση.

Επίσης, είχα ακούσει από πιο παλιούς ποδοσφαιριστές πως “έτσι και παίξεις στον Ολυμπιακό, παίζεις παντού”.

Αυτό είναι αλήθεια. Από τη στιγμή που παίζεις στην ομάδα με όλη αυτή την πίεση, όπου δεν υπάρχει κάτι άλλο παρά μόνο η νίκη, μετά μπορείς να παίξεις παντού”, είπε ειδικότερα στο SPORT24.

Τέλος, ο Γιώργος Αμανατίδης έδωσε και τις ευχές του στην ομάδα για τα 100 χρόνια, λέγοντας ότι: “Ο Ολυμπιακός μας είναι ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός οργανισμός της Ευρώπης. Είναι ένας σύλλογος που αυτά τα 100 χρόνια έχουν γίνει απίθανα πράγματα.

Θρίαμβοι, απίστευτες νίκες και δεν μιλάω μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά για όλα τα αθλήματα. Τρομερές επιτυχίες, παγκόσμιες επιτυχίες, ευρωπαϊκές επιτυχίες, μεγάλες νίκες, μεγάλοι θρίαμβοι. Όλα αυτά είναι στο παρελθόν και αν ξεχάσεις το παρελθόν παύεις να υπάρχεις.

 Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός μπορεί να γιορτάζει όλα αυτά τα κατορθώματα, όμως γιορτάζει και το μέλλον. Αυτό πρέπει να είναι μέσα στην εξέλιξη και την πρόοδο. Πρέπει να γίνεται καλύτερος και πιο ανταγωνιστικός.

Πρέπει να συνεχίζει να κερδίσει τον θαυμασμό του παγκόσμιου αθλητισμού. Ο Ολυμπιακός είναι ένας οργανισμός με τεράστια κοινωνική προσφορά, στις ευπαθείς ομάδες.

Το έχει δείξει. Το μεγαλείο του είναι απίστευτο. Όλοι εμείς οφείλουμε να εμπνέουμε τη νέα γενιά και να τους κάνουμε να φοράνε και να τιμούν τη φανέλα του Ολυμπιακού”.

Γιάννης Οκκάς (2004-2007)

Ένας παίκτης που αγαπάει παθολογικά τον Ολυμπιακό, έχοντάς τον υπηρετήσει από δύο πόστα. Αυτό του ποδοσφαιριστή την τριετία 2004-2007 και αυτό του προπονητή της Β’ ομάδας.

Ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με μία από τις ιστορικότερες στιγμές του “Γ. Καραϊσκάκης” ή μάλλον καλύτερα του νέου “Γ. Καραϊσκάκης”.

Γιατί ποιος δεν θυμάται το πρώτο γκολ στη νεότευκτη έδρα της ομάδας του.

Ο λόγος φυσικά για τον Γιάννη Οκκά, που στις 19 Σεπτεμβρίου του 2004 στο 17′ της αναμέτρησης του Ολυμπιακού κόντρα στην Καλλιθέα, σηκώθηκε ψηλότερα από όλους στην εκτέλεση κόρνερ του Ριβάλντο και με κεφαλιά πέτυχε το πρώτο από τα εκατοντάδες τέρματα που έχουν δεχθεί οι αντίπαλες ομάδες στο φαληρικό γήπεδο.

Στη θητεία του με την “ερυθρόλευκη” φανέλα κατέκτησε τρία πρωταθλήματα, τα δύο εκ των οποίων συνδυάστηκαν με νταμπλ, ενώ στις 114 συμμετοχές του πρόλαβε να σημειώσει 23 γκολ και να μοιράσει 14 ασίστ.

Ο θρύλος της εθνικής Κύπρου αγάπησε και αγαπήθηκε από τον Ολυμπιακό και μέσω του SPORT24 ξετυλίγει το κουβάρι της δικής του παρουσίας στο μεγάλο λιμάνι.

“Η καλύτερή μου στιγμή με την “ερυθρόλευκη” φανέλα είναι το ματς με τη Λίβερπουλ στο “Γ. Καραϊσκάκης” και η νίκη μας με 1-0, γιατί εκτός από το αποτέλεσμα, ο Ολυμπιακός και η Λίβερπουλ ήταν δύο ομάδες που υποστήριζα από μικρός.

Το γκολ που έχω πανηγυρίσει περισσότερο είναι εννοείται το πρώτο τέρμα στο νέο “Γ. Καραϊσκάκης”.

Θυμάμαι ότι με το που υπέγραψα στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2004, είχα βάλει στο μυαλό μου ότι θα έκανα τα πάντα για να πετύχω αυτό το πρώτο γκολ που θα μείνει στην ιστορία.

Το παιχνίδι που θα ήθελα να γυρίσει ο χρόνος πίσω και να παίξω ξανά είναι αναμφίβολα αυτό στο Άνφλιντ κόντρα στη Λίβερπουλ και συγκεκριμένα το δεύτερο μέρος.

Ένα ματς στο οποίο ηττηθήκαμε με 3-1 και για ένα γκολ διαφορά χάσαμε την πρόκριση στους 16 του Champions League.

Σίγουρα η αμυντική λειτουργία της ομάδας μπορούσε να ήταν καλύτερη, αλλά κάποιες φορές στο Άνφιλντ γίνονται πράγματα που μονό εκεί και στο “Καραϊσκάκης” μπορούν να συμβούν”.

“Ο Σιδέρης είναι ο κορυφαίος αθλητής στην ιστορία του Ολυμπιακού, ίσως με τον Αναστόπουλο κάναμε καλό δίδυμο”

“Ο Ριβάλντο ήταν ο κορυφαίος παίκτης με τον οποίον έπαιξα μαζί στον Ολυμπιακό. Ήταν ο απόλυτος επαγγελματίας. Άρρωστος με την προπόνηση και την επιπλέον δουλειά για να αποδεικνύει καθημερινά τον τίτλο του καλύτερου.

Όμως ο Γιώργος Σιδέρης είναι ο κορυφαίος αθλητής σε αυτόν τον έναν “ερυθρόλευκο” αιώνα. Αν και πιστεύω ότι ίσως με τον Νίκο Αναστόπουλο κάναμε καλό δίδυμο στην επίθεση.

Η all time 11άδα και το κεφάλαιο των προπονητών

“Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ πιστεύω ότι δικαιούται τον τίτλο του κορυφαίου προπονητή στην ιστορία της ομάδας μετά την κατάκτηση του Conference League, που είναι και η κορυφαία στιγμή σε αυτά τα 100 χρόνια για τον σύλλογο.

Παρόλα αυτά, ο τεχνικός με τον οποίον θα ήθελα να συνεργαστώ είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε.

Ο Γιάννης Οκκάς δεν “ντρίπλαρε” καμία ερώτηση, όπως με όπλο το ξεπέταγμά του έκανε στους αντίπαλους αμυντικούς.

“Νικοπολίδης – Τοροσίδης, Μέλμπεργκ, Άντζας, Γεωργάτος – Καρεμπέ, Καραπιάλης – Τζόλε, Ριβάλντο, Γκαλέτι – Τζιοβάνι”, είναι η all time 11άδα των Πειραιωτών σύμφωνα με τον παλαίμαχο παίκτη, ενώ απολαυστικός είναι και ο τρόπος που χαρακτήρισε 11 ονόματα που έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στη διατράνωση του Θρύλου.

Τζόλε: Capitano, Ριβάλντο: Επαγγελματίας, Τζιοβάνι: Μάγος, Καστίγιο: Ταλεντάρα, Τουρέ: Θωρυκτό, Πάντος: Δουλευταράς, Γεωργάτος: Παιχτάρα, Μαυρογενίδης: Εργάτης, Τοροσίδης: Πολυεργαλείο, Νικοπολίδης: Ασφάλεια, Μπάγεβιτς: Ποδοσφαιρικός Πατέρας.

Οι ευχές για τα επόμενα 100 χρόνια και το βάρος της “ερυθρόλευκης” φανέλας

“Το πρώτο πράγμα που σκεφτόμασταν είναι ότι δεν υπήρχε αγώνας τριών αποτελεσμάτων παρά μόνο η νίκη.

Ήταν και είναι τέτοιες οι απαιτήσεις στον Ολυμπιακό που σου δημιουργείται αυτό το συναίσθημα από μόνο του.

Το μήνυμα που θέλω να στείλω στον κόσμο του Ολυμπιακού, αφού πρώτα τους ευχαριστήσουμε για την ωραία ατμόσφαιρα σε κάθε αγώνα, είναι να τους επισημάνω πως η ανιδιοτελής αγάπη που έχουν για την ομάδα, καθιστούν τους “ερυθρόλευκους” στην ευρωπαϊκή ελίτ του ποδοσφαίρου.

Όσο για το αγαπημένο μου σύνθημα, θα πω κάτι κλασικό: “Ολυμπιακέ, ομάδα ομαδάρα μου, μεγάλη μου αγάπη, Ολυμπιακάρα μου”.

Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να πηγαίνεις στο “Γ. Καραϊσκάκης” και να σε αναγνωρίζει ο κόσμου, να σου εκφράζει την αγάπη και τον σεβασμό για όσα προσέφερες στην ομάδα.

Θυμάμαι στον τελικό του Conference League ήταν αρκετοί που μέσα στη χαρά της κατάκτησης εξέφραζαν τον σεβασμό τους. Όλα αυτά 17 χρόνια μετά τη φυγή μου από τον Ολυμπιακό.

Ένας αιώνας Ολυμπιακός. Εκατό (100) χρόνια γεμάτα συγκινήσεις, χαρές, λύπες, θλίψη, θυμό, αγάπη και ενθουσιασμό.

Η ευχή μου στον Ολυμπιακό είναι απλά να συνεχίσει να υπάρχει και να προσφέρει ξανά σε εμάς που τα ζήσαμε, αλλά και στις επόμενες γενιές όλα αυτά και συναισθήματα και στον επόμενο αιώνα”.

Νταβίντ Φουστέρ (2010-2016)

Το να γίνεις σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων του Ολυμπιακού δεν είναι κάτι απλό, κάτι που μπορεί να το πετύχει ο οποιοσδήποτε.

Πρέπει να ματώσεις τη φανέλα, κυριολεκτικά, όπως το έκανε ο Νταβίντ Φουστέρ ουκ ολίγες φορές.

Πρέπει να αντέχεις την πίεση, να μην σε καταβάλει το άγχος, να βγαίνεις στο γήπεδο και να δίνεις μέχρι και την τελευταία σου ανάσα για την υπεράσπιση των όσων πρεσβεύουν οι Πειραιώτες.

Να είσαι ξένος και να καταφέρνεις να φορέσεις το περιβραχιόνιο του αρχηγού, κι όχι να σε φοράει αυτό, είναι κάτι που λίγοι έχουν καταφέρει στην πειραϊκή ομάδα.

Ένας εξ αυτών είναι ο Ισπανός χαφ, που ήρθε ως ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων στο μεγάλο λιμάνι το 2010 και έξι χρόνια αργότερα έφυγε δηλώνοντας ότι η απόφαση να αφήσει τη Βιγιαρεάλ και να ακολουθήσει τον Ερνέστο Βαλβέρδε στην Ελλάδα ήταν η “καλύτερη απόφαση” της ζωής του.

Σε αυτές τις έξι σεζόν με τον Ολυμπιακό τα έζησε όλα. Έξι πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα, ισάριθμα double, 169 συμμετοχές, 45 γκολ, 26 ασίστ και μερικές από τις μεγαλύτερες “ερυθρόλευκες” ευρωπαϊκές βραδιές.

Μόνο η εντός έδρας νίκη απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (2-0) στο “Γ. Καραϊσκάκης” για τους 16 του Champions League αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τι έχει επιτύχει ο πλέον αγαπητός και ταπεινός παίκτης που ντύθηκε στα “ερυθρόλευκα” την τελευταία 15ετία.

Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή σου στον Ολυμπιακό; 

“Πέρασα πολύ καλές στιγμές φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού, αλλά η καλύτερη στιγμή μου ήταν να φορέσω το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ομάδας και όταν οι οπαδοί φώναζαν το όνομά μου. Η χειρότερη, χωρίς αμφιβολία, ήταν όταν έπρεπε να φύγω από την ομάδα”.

Ποια είναι η κορυφαία στιγμή στην ιστορία της ομάδας;

“Η καλύτερη στιγμή στην ιστορία του Ολυμπιακού, αν και δεν την έχω ζήσει ως παίκτης αλλά ως φίλαθλος, είναι η πρόσφατη κατάκτηση του Conference League, ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα”.

Τι σε έχει σημαδέψει περισσότερο στην παρουσία σου στον Ολυμπιακό και τι σου λείπει πιο πολύ; 

“Αυτό που με σημάδεψε περισσότερο ήταν η ένταση και το πάθος μέσα στο οποίο ζει ο σύλλογος. Οι φίλαθλοι έχουν μια μοναδική αφοσίωση και αυτή γίνεται αντιληπτή, τη βιώνεις σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε προπόνηση.

Μου λείπει πραγματικά αυτό το συναίσθημα του συνεχούς ανταγωνισμού για τα πάντα, αυτή η ένταση του να μην μπορείς να αποτύχεις και να νιώθεις υποστήριξη από τους ανθρώπους. Μου λείπει επίσης η καθημερινότητα στα αποδυτήρια, οι φίλοι που έκανα εκεί και τα γέλια εκτός γηπέδου”.

Περιέγραψε με μία λέξη τα έξι χρόνια που πέρασες στην Ελλάδα φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. 

“Πάθος”.

Τι σημαίνει ο Ολυμπιακός για σένα και τι είναι αυτό που σε δένει τόσο πολύ με την ομάδα; 

“Ο Ολυμπιακός είναι σαν δεύτερο σπίτι για μένα. Όχι μόνο γιατί ήταν ο σύλλογος στον οποίο μεγάλωσα ως παίκτης, αλλά μου έδωσε μια σύνδεση με τους οπαδούς και μια κουλτούρα νίκης που δεν θα αλλάξει ποτέ. Με ενώνει ένας συναισθηματικός δεσμός και μια αιώνια ευγνωμοσύνη για όλα όσα έζησα εκεί”.

Ποιες λέξεις θα επέλεγες για να περιγράψεις την αγάπη των φιλάθλων του Ολυμπιακού και τον δεσμό που απέκτησες μαζί τους; 

“Πάθος και πίστη. Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού είναι μοναδικοί, ζουν για την ομάδα τους και είναι μια αγάπη που μεταδίδεται σε όλους τους παίκτες. Είναι μια σύνδεση που δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί”.

Έχεις παίξει δίπλα σε μερικούς από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα. Εάν έπρεπε να επιλέξεις μόνο έναν, ποιος θα ήταν και γιατί; 

“Ο Αριέλ Ιμπαγάσα. Η τεχνική του ποιότητα και το πώς διαβάζει το παιχνίδι ήταν κάτι πολύ εντυπωσιακό. Έκανε καλύτερους όλους εμάς που παίζαμε μαζί του”. 

Ποιος ήταν ο συμπαίκτης που θα έλεγες ότι “μπορείς να πας στον πόλεμο” μαζί του; 

“Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, για την αφοσίωση, το σθένος και την πνευματική του δύναμη”. 

Έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις μόνο έναν παίκτη από την ιστορία του Ολυμπιακού με τον οποίο θα ήθελες να παίξεις. Ποιος θα ήταν και γιατί; 

“Ο Τζιοβάνι. Το ταλέντο και η τεχνική του ικανότητα τον έκαναν μοναδικό”. 

Χαρακτηρίσέ τους με μία μόνο λέξη τους: Νικοπολίδης: Αρχηγός, Μέλμπεργκ: Βράχος, Αβραάμ Παπαδόπουλος: Αυτοθυσία, Ιμπαγάσα: Μαγεία, Μιραλάς: Ταχύτητα, Μήτρογλου: Γκολ, Μοντέστο: Ισορροπία, Μανωλάς: Δύναμη, Τοροσίδης: Δαγκάνα, Ρομπέρτο: Ασφάλεια, Τσιμίκας: Λάμψη, Μιλιβόγεβιτς: Δουλειά, Τσόρι: Δημιουργικότητα, Ελαμπντελαουί: Ηλεκτρισμένος, Καμπιάσο: Μαέστρος, Φορτούνης: Ταλέντο.

Τι έχεις να πεις για όσα έχει πετύχει ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ στον πάγκο; 

“Αυτό που έχει πετύχει ο Μεντιλίμπαρ είναι αξιοθαύμαστο. Έχει φέρει ένα φρέσκο και σταθερό στυλ στην ομάδα. Η ικανότητά του να παρακινεί και να βελτιώνει τους παίκτες είναι αξιοσημείωτη. Είναι ένας σπουδαίος προπονητής που έχει δείξει την ικανότητά του να παίρνει το καλύτερο από κάθε παίκτη και να οδηγεί την ομάδα στις νίκες”.

Βλέπεις ομοιότητες μεταξύ Βαλβέρδε και Μεντιλίμπαρ και, αν ναι, ποιες είναι αυτές; 

“Και οι δύο είναι προπονητές με μεγάλη εμπειρία και ικανότητα διαχείρισης ομάδων. Μοιράζονται μια επιθετική φιλοσοφία παιχνιδιού και μεγάλο σεβασμό για τον σύλλογο”.

Αύριο χτυπάει το τηλέφωνό σου και είναι κάποιος από τον Ολυμπιακό, λέγοντάς σου ότι “θέλουμε να πάρεις πόστο στην ομάδα”. Ποια θα ήταν η αντίδρασή σου; 

“Η αντίδρασή μου θα ήταν ευγνωμοσύνη και συγκίνηση. Αν χρειαζόμουν, δεν θα δίσταζα να βοηθήσω με οποιονδήποτε τρόπο. Θα είναι πάντα τιμή μου να συνδέομαι με τον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός είναι μέρος της ζωής μου και θα είμαι πάντα πρόθυμος να βοηθήσω τον σύλλογο”.

Με αυτά που έζησες τώρα, τι θα έλεγες στον Νταβίντ από το 2010, ο οποίος άφησε τη Βιγιαρεάλ και την πατρίδα του για πρώτη και μοναδική φορά στην καριέρα του για να υπογράψει σε έναν σύλλογο που από τότε έγινε το σπίτι του; 

“Θα του έλεγα ότι ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής του. Μην ανησυχείς για τίποτα και ετοιμάσου να ζήσεις έξι αξέχαστα χρόνια γεμάτα επιτυχίες, συγκίνηση και συναισθήματα”. 

Τι μήνυμα θα έστελνες προς τους φιλάθλους του Ολυμπιακού για τη συμπλήρωση του ενός αιώνα του συλλόγου τους; 

“Χρόνια πολλά και τις καλύτερες ευχές σε όλους τους φιλάθλους του Ολυμπιακού! 100 χρόνια ιστορίας, επιτυχίας και πάθους. Είμαι πολύ περήφανος που υπήρξα μέλος αυτού του συλλόγου και θα κουβαλάω πάντα την αύρα και αυτό το πνεύμα μαζί μου.

Πάμε για τα επόμενα εκατό χρόνια! Σας ευχαριστώ για όλη την στήριξη και την αγάπη. Σας εύχομαι πολύ περισσότερες επιτυχίες”.

Σήμερα (10/03/2025), ο Ολυμπιακός κλείνει τα 100 του χρόνια, έχοντας κατακτήσει σχεδόν τα πάντα σε όλα τα ομαδικά αθλήματα. Ποια είναι η ευχή σου για το επόμενο κεφάλαιο του συλλόγου και τον νέο αιώνα που ξεκινάει; 

“Εύχομαι ο Ολυμπιακός να συνεχίσει να εξελίσσεται, όχι μόνο εγχώρια, αλλά και στην Ευρώπη. Να διατηρεί πάντα αυτή τη νοοτροπία νικητή, οι οπαδοί να συνεχίσουν να είναι η καρδιά και η ψυχή του συλλόγου. Συνεχίστε να ονειρεύεστε!”

*Τεράστιο ευχαριστώ στον συνάδελφο Νίκο Σαλούστρο, που επικοινώνησε με τον Νταβίντ Φουστέρ και βοήθησε στη μετάφραση της συνέντευξης.

Ομάρ Ελαμπντελαουί (2014-2020)

Μπορεί να μην αποτέλεσε ένα από τα πιο “βαρβάτα” ονόματα στην ιστορία του συλλόγου, όμως ο Ομάρ Ελαμπντελαουί ήταν ένας πιστός στρατιώτης για τον Ολυμπιακό.

Ο Νορβηγός άνηκε σε αρκετές από τις κορυφαίες στιγμές του συλλόγου, όπως για παράδειγμα το διπλό στο Έμιρεϊτς απέναντι στην Άρσεναλ (0-1), τη νίκη επί της Ατλέτικο Μαδρίτης (3-2) και τους ουκ ολίγους τίτλους που κατέκτησε η ομάδα.

Ο διεθνής δεξιός μπακ μετακόμισε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 2014 και έκανε ντεμπούτο τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς κόντρα στη Νίκη Βόλου.

Η πρώτη του σεζόν στον Ολυμπιακό ολοκληρώθηκε με τον ίδιο να πανηγυρίζει την κατάκτηση του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου.

Ακολούθησαν άλλες τρεις φιέστες για τον Ομάρ, έως ότου εκείνος να αποχωρήσει από τον Πειραιά τον Σεπτέμβριο του 2022.

“Η επαφή με τον Ολυμπιακό ήταν μία απίστευτη στιγμή. Όταν μου τηλεφώνησαν, ένιωσα ένα μείγμα ενθουσιασμού και υπερηφάνειας. Ο Ολυμπιακός είναι ένας τεράστιος σύλλογος με απίστευτη ιστορία και η ευκαιρία να γίνω μέρος του ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Ήξερα αμέσως ότι αυτό ήταν ένα βήμα που ήθελα να κάνω στην καριέρα μου”, ανέφερε ο ίδιος στο SPORT24 για το πως βίωσε την πρόταση από τον Ολυμπιακό. Έναν σύλλογο που του έδωσε τη δυνατότητα να αγωνιστεί για πρώτη φορά στο UEFA Champions League.

“Ξεσκονίζοντας” τις αναμνήσεις από εκείνο το βράδυ ο Ελαμπντελαουί ανέφερε ότι: “Εκείνη η νύχτα ήταν αξέχαστη. Το να παίζεις στο Champions League είναι το όνειρο κάθε παίκτη και το να κάνω το ντεμπούτο μου σε μια τόσο ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στο “Γ. Καραϊσκάκης”, απέναντι σε μια κορυφαία ομάδα όπως η Ατλέτικο, ήταν κάτι ξεχωριστό.

Η ενέργεια των οπαδών, η ένταση του παιχνιδιού και το συναίσθημα μετά το τελικό σφύριγμα είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ”.

Όσο για το ποια ήταν η αγαπημένη του ανάμνηση, ο Νορβηγός υποστήριξε πως εκείνη ήταν το να κατακτά τίτλους.

“Υπάρχουν τόσες πολλές ωραίες αναμνήσεις, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μία, θα έλεγα την κατάκτηση τίτλων, Στιγμές σαν κι αυτές μου θυμίζουν γιατί ο Ολυμπιακός θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου“, ήταν τα λόγια του συγκεκριμένα.

Φυσικά το να φύγει από τον Ολυμπιακό δεν ήταν μία εύκολη απόφαση, κάτι που ανέφερε ο ίδιος μιλώντας στο SPORT24. “Ήταν συγκινητικό. Ο Ολυμπιακός είχε γίνει το σπίτι μου και η αποχώρησή μου δεν ήταν εύκολη. Αλλά ήξερα ότι ήταν καιρός για ένα νέο κεφάλαιο.

Έφυγα μόνο με ευγνωμοσύνη για τον σύλλογο, τους οπαδούς και όλους όσοι ήταν μέρος του ταξιδιού μου”, ανέφερε ο πρώην αμυντικός.

Τέλος, με αφορμή τα 100 χρόνια, ο Ομάρ Ελαμπντελαουί έστειλε το δικό του μήνυμα για τους “ερυθρόλευκους”.

“Η ευχή μου για τον Ολυμπιακό είναι να συνεχίσει να κουβαλά την κληρονομιά του πάθους και της ανθεκτικότητας για τα επόμενα 100 χρόνια.

Μακάρι ο σύλλογος να πετύχει ακόμα μεγαλύτερη δόξα στην Ελλάδα και την Ευρώπη, να εμπνεύσει γενιές οπαδών και να παραμείνει σύμβολο υπερηφάνειας, ενότητας και αποφασιστικότητας.

Εύχομαι τα ερυθρόλευκα χρώματα να λάμπουν έντονα σε όλες τις διοργανώσεις και ο Ολυμπιακός να συνεχίσει να ενσαρκώνει το πνεύμα του “Θρύλου” τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου.

Μακάρι ένας ακόμη αιώνας θριάμβων, αξέχαστων στιγμών και ακλόνητης πίστης από τους απίστευτους υποστηρικτές του”, είπε ειδικότερα ο πάλαι ποτέ αστέρας του συλλόγου.

– Η Stoiximan μέσα από τη νέα της καμπάνια επικοινωνεί το μήνυμα “Ένα με τη φανέλα, ένα με την ομάδα”