Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την ημέρα που ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε από κοντά μας. Ήταν 14 Οκτωβρίου του 2022, τρεις ημέρες πριν από τα 43α γενέθλιά του, που η είδηση του θανάτου του έσκισε στα δύο τις καρδιές μας.

Ο Θεσσαλονικιός αργυρός Ολυμπιονίκης διάλεξε ο ίδιος να ενημερώσει τους Έλληνες για τη διετή μάχη του με το καρκίνωμα NUT, για την ασθένειά του και το θάνατό του. Έγραψε ο ίδιος τον επίλογό του στη ζωή με ένα γράμμα ποτισμένο με το μελάνι της αγάπης και της αλληλεγγύης. Σε αυτό το γράμμα, που θα έπρεπε να φυλαχθεί στο Ολυμπιακό Μουσείο ως βαριά κληρονομιά, έγραψε για την τελευταία επιθυμία του. Ζήτησε να δημοπρατηθούν τα μετάλλιά του για να σωθεί έστω ένα παιδί.

Η σύζυγός του Δώρα Τσαμπάζη μέσα από το δικό της γράμμα, το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Αλέξανδρου, μας διαβεβαίωσε ότι σώθηκαν πολλά παιδάκια. Η "ατσάλινη" μαμά Δώρα, έγραψε στο SPORT24 για το όραμα του χαρισματικού αθλητή που είχε στο πλευρό της, έγραψε για τον Άνθρωπο (της).

"Ο Αλέξανδρος ήταν και θα παραμείνει για πολλά χρόνια ο λόγος που οι γονείς θα πρέπει να στρέψουν τα παιδιά τους στον υγιή αθλητισμό. Ένας άνθρωπος μαχητής μέσα και έξω από τα τερέν, φίλος με τους συναθλητές και τους αντιπάλους του. Στα δέκα χρόνια που ήμαστε μαζί ποτέ δεν άκουσα να λέει άσχημη κουβέντα για κανέναν τους, ούτε για αυτούς που κάποια στιγμή έτυχε να τον κερδίσουν.

Ήταν πάντα ευγενής, πράος, προσιτός και ταπεινός. Θυμάμαι στις πρώτες μας διακοπές ως ζευγάρι σε ένα νησί, ένας κύριος τον πλησίασε όντας σίγουρος ότι τον ξέρει, λέγοντας του: "Σε ξέρω εσένα, παίζεις μπάσκετ". Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε ευγενικά και δεν του το χάλασε. Του είπε ευγενικά "Ναι παίζω μπάσκετ, να είστε καλά."

Για πολλά πράγματα θα μείνει στο πάνθεον της ιστορίας. Για τις αθλητικές του επιδόσεις, για τον μοναδικό του τρόπο στους αγώνες να οδηγεί τον αντίπαλο σε λάθη. Έπαιζε πάντα παιχνίδι υπομονής και τακτικής ο Αλέξανδρος.

Μα η πράξη του στο τέλος του δρόμου του, η απόφασή του να δώσει στην κοινωνία τα μετάλλιά του, αυτά για τα οποία έδινε μάχες από μικρό παιδί, είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη.

Νομίζω ότι άλλαξε τον τρόπο που αντιμετωπίζουν πολλοί αθλητές έκτοτε τον αθλητισμό και τα κοινωνικά ζητήματα. Ήταν σαν να άφησε φεύγοντας πίσω του μια τεράστια κραυγή για αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση και αυτή η κραυγή βλέπω και αισθάνομαι ότι ακούστηκε. Και αυτό με συγκινεί πολύ.

Για άλλη μια φορά νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω την 24 Μedia και τον κ. Μάρη προσωπικά που έβαλαν το σημαντικότερο λιθαράκι έτσι ώστε η τελευταία επιθυμία του Αλέξανδρου να γίνει πραγματικότητα και να σωθεί "Έστω ένα παιδί". Μπορώ να τους διαβεβαιώσω ότι αφού επισκέφτηκα όλα τα ιδρύματα που στηρίχτηκαν μέσω της δημοπρασίας, ότι σώθηκαν πολλά παιδιά

Δώρα Τσαμπάζη”.