Εάν αυτό που μού συνέβη χθες το απόγευμα δεν είναι ο ορισμός της τηλεπάθειας –και μάλιστα της μακάβριας τηλεπάθειας- τότε προφανώς οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους...

Χάζευα στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ που είχε παραγάγει η NOVA το 2018 με αφορμές τη συμπλήρωση 50 ετών από τον θρίαμβο της ΑΕΚ στο Κύπελλο Κυπελλούχων και τη διεξαγωγή του Final 4 του Basketball Champions League στο OAKA…

Την ώρα λοιπόν που έβλεπα πότε τον Λάκη Τσάβα και πότε τον Βασίλη Γεωργίου να μιλούν στον Δημήτρη Καρύδα άρχισε να βαράει επιμόνως το κινητό μου ...

Τι γύρευαν ο Γιώργος Αναστασόπουλος και ο Παναγιώτης Αντωνόπουλος, καλοί συνάδελφοι και φίλοι από την Πάτρα;

Το πένθος μας για τη «Βέμπο»

Όταν απάντησα στις κλήσεις, σοκαρίστηκα: ο Βασίλης Γεωργίου είχε φύγει από τη ζωή, την ώρα που τον έβλεπα ολοζώντανο στο ντοκιμαντέρ...

Έφυγε και αναγκάζει το μπάσκετ να ξαναφορέσει μαύρα και να πενθεί για τρίτη φορά μέσα σε έναν μήνα, μετά τον θρήνο μας για τον Γιάννη Ιωαννίδη και τον Πάρη Καλημερίδη, ο καθείς τους εφ’ ω ετάχθη...

Πάει λοιπόν και η «Σοφία Βέμπο» του ελληνικού μπάσκετ, όπως τον είχε βαφτίσει ο Συρίγος...

Παρεμπιπτόντως οι δυο τους ήταν αυτοί που έβαλαν το μπασκετάκι στα σπίτια όλης της Ελλάδας και γι’ αυτό πρέπει να τους μνημονεύουμε και να τους ευγνωμονούμε εις το διηνεκές: ο μεν Γεωργίου από το ραδιόφωνο, ο δε Συρίγος από την τηλεόραση.

Για να αποτίνουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ, μαζί με όλα τα πρεπά, ασφαλώς υπάρχει και ένας τρίτος πυλώνας: ο Φαίδων Κωνστνατουδάκης που πήρε τη σκυτάλη από τον Βαγγέλη Φουντουκίδη και τον Αρη Μελισσινό και το έβαλε στα σπίτια μας με τη φοβερή, τρομερή και λεξιπλαστική γραφίδα του στο «Φως των Σπορ».

Του Γεωργίου η φωνή, η φωνάρα

Η «Βέμπο», λοιπόν...

Το ’40 στη διάρκεια του ελληνοιταλικού πολέμου η Σοφία Βέμπο έγινε η τραγουδίστρια της νίκης...

Είκοσιπέντε χρόνια αργότερα ο πρώην παίκτης του Σκαγιοπούλειου, του Απόλλωνα Πατρών (στον οποίο επέστρεψε αργότερα και ως προπονητής) του Τρίτωνα και της Παναχαϊκής, δονούσε σύγκορμο τον ελληνισμό μέσα από τα ερτζιανά...

Τον δονούσε με τη φωνή του, απλώς διέλαθε της προσοχής του Λουκιανού Κηλαηδόνη στην μπαλάντα στην οποία τραγουδάει «πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή»...

Η πρεμιέρα στην τηλεόραση

Για να μην αδικώ τον Βασίλη Γεωργίου, εκτός του ραδιοφώνου, υπήρξε και ο πρόδρομος των τηλεοπτικών μεταδόσεων, μια δεκαετία προτού πιάσει θέση μπροστά στο μικρόφωνο ο Συρίγος...

Ήταν 5 Σεπτεμβρίου του 1969, μεσούσης της Χούντας των συνταγματαρχών και η ελληνική τηλεόραση που είχε εκπέμψει για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 1966, λειτουργούσε ακόμη σε πειραματικό επίπεδο, με δυο σταθμούς: το Ελληνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ) και τον σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων που αργότερα μετονομάσθηκε σε ΥΕΝΕΔ και μετεξελίχθηκε μετά από χρόνια στην ΕΡΤ-2.

Τestevent για τη Διεθνή Έκθεση

Το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου (του 1969) η ελληνική τηλεόραση επρόκειτο να καλύψει τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης και προς τούτο αναζητήθηκε μια εκδήλωση. ώστε να χρησιμοποιηθεί δίκην πρόβας τζενεράλε.

Η Θεσσαλονίκη διέθετε έναν τηλεοπτικό πομπό, ενώ στον χώρο της Έκθεσης (δίπλα από το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο) λειτουργούσαν οι εγκαταστάσεις του ΟΤΕ όπου τοποθετήθηκε μια κεραία.

Με αυτά τα πενιχρά μέσα που ωστόσο θα απέβαιναν επαρκή για να ικανοποιηθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες μιας τηλεοπτικής μετάδοσης, ελήφθη η απόφαση (όπως αναφέρει σε παλαιότερο αφιέρωμα του ο συνάδελφος Άγγελος Μενδρινός) να καλυφθεί ζωντανά και να χρησιμοποιηθεί ως...testevent, ο ακροτελεύτιος αγώνας του Βαλκανικού Πρωταθλήματος μπάσκετ ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Γιουγκοσλαβία.

Ο αγώνας καλύφθηκε με δύο κάμερες και η εικόνα από το Παλέ ντε Σπορ εστάλη μέσω πομπού στον Σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων, ώστε να γίνει η επεξεργασία του σήματος.

Μεταδόθηκε μόνο το δεύτερο ημίχρονο

Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι δεν μεταδόθηκε ολόκληρος ο αγώνας, αλλά μονάχα το δεύτερο ημίχρονο, με εκφωνητή τον Βασίλη Γεωργίου, ο οποίος εργαζόταν στο ραδιόφωνο και την προηγούμενη χρονιά είχε συνεγείρει όλη την Ελλάδα με τη μετάδοση του τελικού του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης ανάμεσα στην ΑΕΚ και στη Σλάβια Πράγας, στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο.

Εκείνος ο ιστορικός τελικός που προσπόρισε στην Ελλάδα το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο μεταδόθηκε πειραματικά και από τον τηλεοπτικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά χωρίς εικόνα.

Επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν συνεργεία εξωτερικών μεταδόσεων, οι υπεύθυνοι σκέφτηκαν και υλοποίησαν την εξής πατέντα: έβαλαν στην οθόνη μια φωτογραφία της ΑΕΚ και αναμετέδωσαν τη ραδιοφωνική περιγραφή του Γεωργίου!

Ραδιοτηλεοπτική μετάδοση

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1969, ο αγώνας της Εθνικής με τη Γιουγκοσλαβία είχε ζωντανή εικόνα, αλλά και πάλι χρησιμοποιήθηκε η ραδιοφωνική περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου.

Μια κινηματογραφική κάμερα «έπιανε» τα κοντινά πλάνα και κάποιες συνεντεύξεις, που μεταδόθηκαν τις επόμενες μέρες στα «Επίκαιρα».

Για την ιστορία του πράγματος, εκείνο το ματς εξελίχθηκε σε θρίλερ και ανέδειξε νικήτρια τη Γιουγκοσλαβία με σκορ 72-70. Προπονητής της Εθνικής ομάδα που πήρε την... παρθενιά της τηλεόρασης, ήταν ο Μίσσας Πανταζόπουλος και το ρόστερ αποτελούσαν οι: Γιώργος Αμερικάνος 10, Θανάσης Χριστοφόρου 20, Γιώργος Τρόντζος 2, Γιώργος Κολοκυθάς 13, Βασίλης Γκούμας 17, Χρήστος Ζούπας 6, Γιώργος Μπαρλάς 2, Κώστας Παρίσης, Θανάσης Πέππας, Νίκος Σισμανίδης.

Στον πάγκο των «πλάβι» βρισκόταν ο Ράνκο Ζεράβιτσα και την ομάδα αποτελούσαν οι: Κρέζιμιρ Τσόσιτς, Ιβο Ντανέου, Νίκολα Πλέτσας, Βίνκο Γέλοβατς, Ράτο Τρντιτς, Νταμίρ Σόλμαν, Λιούμποντραγκ Σιμόνοβιτς, Τράικο Ράικοβιτς, Ντράγκουτιν Τσέρμακ, Ντράγκαν Κάπιτσιτς, Βλάντιμιρ Τσβέτκοβιτς και Ζόραν Μαρόγεβιτς.

«Αγαπητοί μου ακροαταί»

Βεβαίως η διαδρομή του Βασίλη Γεωργίου είχε αρχίσει κάμποσα χρόνια πριν, για την ακρίβεια το 1962, όταν είπε για πρώτη φορά το «αγαπητοί μου ακροαταί».

Ναι ακροαταί, στην καθαρεύουσα, όπως συνηθιζόταν τότε: οι ακροαταί, οι παίκται, οι προπονηταί, οι διαιτηταί και πάει λέγοντας στη ραδιοφωνική και στην αθλητική καθομιλουμένη!

Ο Βασίλης έγινε διάσημος στις 4 Απριλίου του 1968, όταν στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο μετέδωσε με επικό, λυρικό, διθυραμβικό, απαράμιλλο και αξεπέραστο τρόπο τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης ανάμεσα στην ΑΕΚ και στη Σλάβια Πράγας, που προσπόρισε στην Ελλάδα το πρώτο διεθνές τρόπαιο της σε επίσημη διοργάνωση.

Η ονειρώδης ραβέρσα του Τρόντζου

Τρεις εβδομάδες νωρίτερα, στις 14 Μαρτίου του 1968, ο επαναληπτικός ημιτελικός με τη Βαρέζε κρίθηκε από το καλάθι του Γιώργου Τρόντζου ο οποίος έγραψε το 72-52 με το οποίο καλύφθηκε το 60-78 του Masnago…

Σε πείσμα των συνηθειών του και αιφνιδιάζοντας τους Ιταλούς ο τραυματίας Τρόντζος δεν σκόραρε με μια ονειρώδη ραβέρσα, αλλά με ένα ονειρώδες τζαμπ σουτ.

Η έκφραση «ονειρώδης ραβέρσα» ήταν πολύ συνηθισμένη στο λεξιλόγιο του Βασίλη, άλλωστε κάποοια στιγμή στον τελικό του ’68 λέει «αφού ο Γιώργος Tρόντζος έβαλε αυτό το ονειρώδες καλάθι, δεν χάνουμε κύριοι…»

Το δισκάκι των 45 στροφών

Λέει πολλά σε αυτή τη θρυλική, συγκλονιστική, ιστορική και ανεξίτηλα χαραγμένη στον σκληρό δίσκο και στην εθνική συλλογική μνήμη, μετάδοση...

Για την ακρίβεια, λέει τις κάλτσες του!

Τότε ήμουν πέντε χρονών και θυμάμαι στη γειτονιά μου τα ραδιόφωνα να εκπέμπουν στη διαπασών: δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από εκείνο το βράδυ, αλλά από τότε που απέκτησα αθλητική και δη δημοσιογραφική συναίσθηση, έχω ακούσει τόσες μα τόσες φορές εαυτή τη μετάδοση που βγήκε κιόλας σε δισκάκι 45 στροφών, ώστε την ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά!

Έρχεται ο Αμερικάνος, με φιλεί

Σταχυολογώ και απανθίζω στα πρόχειρα μερικές από τις ατάκες του και δεν έχω καμιά μα καμιά αμφιβολία πως ακόμη και μετά από 55 χρόνια προκαλούν την ίδια συγκίνηση και την ίδια ανατριχίλα...

• Φυλάξτε τον Ζίντεκ, τι χέρι είναι αυτό παιδάκι μου...

• Μπράβο Γιώργο μου, μπράβο Αμερικάνε μου...

• Έρχεται ο Αμερικάνος, με φιλεί...

• Γέλα Χρηστέα μου...

• Μια ονειρώδης ραβέρσα του Τρόντζου...

Χιλιάδες λιποθυμίες, χιλιάδες φωτοβολίδες

• Ο Ζούπας κινείται στην μπερναντιέρα...

• Η ΑΕΚ είναι Βασίλισσα της Ευρώπης...

• Εκατό χιλιάδες Έλληνες φίλαθλοι κλαίνε...

• Χιλιάδες λιποθυμίες, χιλιάδες φωτοβολίδες, χιλιάδες στιγμές...

• Ο Θεός της Ελλάδας, ο Θεός της ΑΕΚ...

• Γίνεται η Ανάστασις, τα κεριά έχουν ανάψει...

• Κι εγώ, κι εγώ, συγχωρήστε με, έχω δακρύσει...

• Ο αγών βαίνει προς τη λήξη του...

Εκείνο αγών έβενε όντως προς τη λήξη του και χθες το απόγευμα έληξε και ο δικός του αγών...

Η ανεκτίμητη διαθήκη και οι αλλαγές ταχύτητας

Τα τελευταία χρόνια και ενώ είχε ήδη χάσει τη σύζυγο του, ταλαιπωρούνταν από προβλήματα υγείας και διέμενε σε οίκο ευγηρίας, καθώς ο μονάκριβος γιος του, ο συνάδελφος και φίλος Σωτήρης Γεωργίου ζει στην Αθήνα...

Χθες το νήμα της ζωής του κόπηκε σε ηλικία 86 ετών, αλλά η διαθήκη που καταλείπει στην μπασκετική και στην αθλητική κάστα είναι όντως ανεκτίμητη...

Όλα αυτά τα χρόνια που μετέδιδε αγώνες στο ραδιόφωνο ο Γεωργίου είχε ένα μοναδικό στιλ, κυρίως όταν ανεβοκατέβαζε ταχύτητες.

Πρώτη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και τούμπαλιν!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μετάδοση του σε εκείνο το αλήστου μνήμης ματς Απόλλων Πατρών-Ηρακλής, όταν φυσικώ τω λόγω από το κρεσέντο δυο παικτών, η βελόνα του είχε κολλήσει...

«Καλάθι ο Ινγκραμ, καλάθι ο Πετγουέι»!

Ο Πετρόπουλος και το «εδώ, στην Πάτρα»

Όντας γέννημα θρέμμα της Πάτρας παρασυρόταν κάμποσες φορές στις μεταδόσεις του νομίζοντας ότι βρίσκεται στην αγαπημένη του πόλη...

Παγκράτι-Απόλλων 55-55 εδώ στην Πάτρα!

Ναι, μα τον Θεό, «εδώ στην Πάτρα» έλεγε κι ας έπαιζαν στο Μετς!

Θεωρώ περιττό να γράψω πόσο μελίρρυτος ήταν ο λόγος του για τον Κώστα Πετρόπουλο, άλλωστε σε μια συνέντευξη του στο «ΤΡΙΠΟΝΤΟ» είχε πει ότι «αν ο “Νουρέγιεφ” δεν είχε τόσα προβλήματα τραυματισμών, θα είχε ξεπεράσει τους πάντες».

Εννοείται ότι η καριέρα του δεν σταμάτησε εκείνο το βράδυ στο Καλλιμάρμαρο, τουναντίον εκεί και τότε άρχισε να εκτοξεύεται!

Κάλυψε για λογαριασμό του ραδιοφώνου της ΕΡΤ όλες τις μεταγενέστερες μεγάλες διοργανώσεις, μάλιστα στο EuroBasket του 1991 στη Ρώμη κοουτσάρισε και την ομάδα των δημοσιογράφων σε ένα μίνι τουρνουά έξω από το PalaEur.

«Μπείτε ρε στην μπερναντιέρα»

Φώναζε και τότε στον συχωρεμένο τον Στράτο Κωσταλά και στον Γιάννη Καραλή, όπως τότε...

«Μπείτε ρε μέσα στην μπερναντιέρα»!

Μπερναντιέρα, παρεμπιπτόντως, ήταν η ρακέτα, χρησιμοποιούσε αυτό τον ιταλικό όρο που τον άκουσε από τον Αλντο Τζιορντάνι.

Τιμής ένεκεν-και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς- ο Βασίλης ήταν παρών σε όλες τις κατοπινές μεγάλες στιγμές της ΑΕΚ: στο Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1998 στη Βαρκελώνη, στον τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα το 2000 στη Λωζάννη, στο Final 4 του BasketballChampionsLeague το 2018 στο ΟΑΚΑ...

Έκανε τον Χατζή, Αμερικάνο!

Ήταν εκεί, έστεκε στο μετερίζι του, μετέδιδε ή σχολίαζε, έδινε τον δικό του απαράμιλλο τόνο...

Έχω μια ωραία ιστοριούλα από τον τελικό με την Κίντερ Μπολόνια στις 11 Απριλίου του 2000 στο Μαλέ και με αυτή θα κλείσω...

Πάνω στο κρεσέντο του Νίκου Χατζή, ο Βασιλης ωρυόταν «μπράβο Γιώργο μου, μπράβο Αμερικάνε μου»!

Κάποιοι απόρησαν, είπαν ότι τα ‘χε χαμένα...

«Τι λέτε ρε; Επίτηδες το έλεγα για να πιάσουν τα λόγια μου, όπως είχαν πιάσει και το 1968. Γι αυτό έκανα τον Χατζή, Αμερικάνο»...

Πέντε χρόνια αργότερα, στις 24 Σεπτεμβρίου του 2005, στον ημιτελικό του EuroBasket ανάμεσα στην Εθνική και στη Γαλλία, όταν μετά το τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη σούταρε ο Αντουάν Ριγκοντό είπε κι ελόγου μου κάτι σχετικό και ανάλογο για να γητέψω τα πράγματα και να μη φάμε το καλάθι...

«Γιοβάισα, όπως τότε» κι όποιος κατάλαβε ,κατάλαβε.

Σίγουρα πάντως το κατάλαβε ο Βασίλης Γεωργίου...