Με αφορμή τα 23 χρόνια από την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου του Άρη του Κυπέλλου Κυπελλούχων στις 16 Μαρτίου του 1993 στο Τορίνο με το 50-48 επί της Εφές Πίλσεν το Sport24.gr έκανε ένα ταξίδι στο χρόνο με την βοήθεια του Μέμου Ιωάννου.

Ο Σβι Σερφ ήταν ο προπονητής της βραδιάς του τελικού έχοντας διαδεχθεί δύο μήνες νωρίτερα τον Στιβ Γιατζόγλου που το καλοκαίρι του 1992 είχε χτίσει την συγκεκριμένη ομάδα με πρόεδρο τον Θεόφιλο Μητρούδη στην πρώτη μετά-Γκάλη χρονιά του Άρη. Τον Μέμο Ιωάννου που ήταν ο παίκτης του Άρη που είχε παίξει την άμυνα πάνω στον Πέταρ Ναουμόσκι ακόμη και στην τελευταία επίθεση της Εφές Πίλσεν και η ομάδα της Θεσσαλονίκης πανηγύρισε τον τίτλο.

Τον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο. Αυτόν για τον οποίο διψούσαν οι φίλαθλοί της με τον Βαγγέλη Βουρτζούμη να φρόντισε μετά το άκουσμα της λήξης να αφήσει για λίγο στην άκρη τα πανηγύρια και χωρίς δεύτερη σκέψη να πάει να κόψει το ένα από τα δύο διχτάκια και φυσικά να το έχει μέχρι και σήμερα ως ενθύμιο. Σε ένα παιχνίδι όπου όλα κρίθηκαν στη τελευταία επίθεση και τα πανηγύρια που στις κερκίδες και στον αγωνιστικό χώρο του Παλακανέστρο συνεχίστηκαν μέχρι πρωίας στη Θεσσαλονίκη και την επομένη που επέστρεψε η αποστολή στο αεροδρόμιο.

Η πορεία του Άρη προς το Τορίνο

Ο Άρης φρόντισε να κάνει μία συνολικά εκπληκτική πορεία μέχρι να φθάσει στον τελικό του Τορίνο και κατακτώντας τον έφθασε ένα ρεκόρ 16-1 με μοναδική ήττα στο Ισραήλ από την Χάποελ Γκαλίλ στις 13 Ιανουαρίου πριν αναλάβει δράση ο Σβι Σερφ διαδεχόμενος τον Στιβ Γιατζόγλου.

Στα προκριματικά ο Άρης πραγματοποίησε εντυπωσιακές εμφανίσεις πετυχαίνοντας να προκριθεί αήττητος και με τρεις 100άρες στα τέσσερα παιχνίδια που έδωσε στον δρόμο της πρόκρισής του στον όμιλο.

29/09/1992 Μινσκ-Άρης 59-117

06/10/1992 Άρης-Μινσκ 107-70

27/10/1992 Σλάβια Βρότσλαβ-Άρης 80-90

03/11/1992 Άρης-Σλάβια Βρότσλαβ 102-75

Στην προημιτελική φάση οι πέντε αντίπαλοί του ήταν οι Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν, Σολέ, Μπενφίκα, Σπλιτ και Μπουντιβέλνικ που όπως αποδείχθηκε δεν ήταν δυνατόν να του δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα στο να κατακτήσει την 1η θέση του με ρεκόρ 9-1. Μοναδική ήττα αυτή στο Ισραήλ από την Χάποελ Γκαλίλ.

15/11/1992 Άρης – Χάποελ Γκαλίλ 88-75

01/12/1991 Άρης – Σολέ 104-72

08/12/1992 Μπενφίκα – Άρης 67-75

15/12/1992 Άρης – Σλιπ 89-56

05/01/1993 Άρης – Μπουντιβέλνικ 67-61

13/01/1993 Χάποελ Γκαλίλ – Άρης 80-69

19/01/1993 Σολέ – Άρης 60-70

26/01/1993 Άρης – Μπενφίκα 83-72

02/02/1993 Σπλιτ – Άρης 66-76

09/02/1993 Μπουντιβέλνικ – Άρης 80-94

Στα ημιτελικά ο Άρης βρήκε στον δρόμο του την ισπανική Σαραγόσα και προκρίθηκε στον τελικό του Τορίνο με δύο νίκες.

18/02/1993 Σαραγόσα – Άρης 84-86

23/02/1993 Άρης – Σαραγόσα 82-66

Ο Άρης σήκωσε την κούπα με το 50-48 επί της Εφές Πίλσεν παρουσία 5.000 φιλάθλων του που βρέθηκαν στις κερκίδες και κέρδισαν από πολύ νωρίς τη μάχη της κερκίδας απέναντι στους μόλις 200 της τουρκικής ομάδας. Ωστόσο τα σοβαρά επεισόδια που είχανε γίνει στις κερκίδες είχανε σαν αποτέλεσμα τον διετή αποκλεισμό από τις διοργανώσεις της FIBA για την ομάδα της Θεσσαλονίκης.

16/03/1993 Εφές Πίλσεν-Άρης 48-50

Τελικός: Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ, Τορίνο (16/03/1993)

Εφές Πίλσεν: Όιγκουτς 5, Αγιντίν 16, Σαρίτσα 11(2), Ναουμόφσκι 7(1), Οζτούρκ 2, Ρίτσαρντ 7, Κορουτσού.

ΑΡΗΣ: Γιαννάκης 2, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Ιωάννου, Άντερσον 15, Αγγελίδης 2, Βουρτζούμης 2, Γάσπαρης, Μωραϊτοφ.

Ιωάννου: "Ήμασταν φαβορί για τον τίτλο"

Ένας εκ των πρωταγωνιστών της αναμέτρησης, ο Μέμος Ιωάννου, μίλησε για τις αναμνήσεις από εκείνο το παιχνίδι στο Sport24.gr: "Ήταν μία μεγάλη επιτυχία για το ελληνικό μπάσκετ η κατάκτηση εκείνου του τροπαίου και ειδικά για τον Άρη. Θυμάμαι πως υπήρχε ένα μεγάλο "πρέπει" για την κατάκτηση του τίτλου. Ο Άρης είχε εκείνα τα χρόνια μία σπουδαία ομάδα, ειδικά στην εποχή των Γκάλη-Γιαννάκη, και στις προηγούμενες σεζόν είχα ατυχήσει να κατακτήσει το Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Τόσο η ομάδα, λοιπόν, όσο και ο κόσμος του Άρη "διψούσε" για ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Είχαμε αρκετά καλή ομάδα, διαθέτοντας δύο σπουδαίους παίκτες, όπως τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον Ρόι Τάρπλεϊ. Ήμασταν φαβορί για τον τίτλο, καθώς αντιμετωπίζαμε μία ομάδα όπως η Εφές η οποία ήταν υποδεέστερη σε σχέση με εμάς. Υπήρχε μεγάλο άγχος και πίεση για να νικήσουμε και εκεί οφείλεται σε ένα βαθμό το χαμηλό σκορ".

"Είχα μελετήσει τον Ναουμόσκι"

Σε εκείνο το σημείο ο άλλοτε διεθνής γκαρντ του Άρη και μετέπειτα τεχνικός του θυμήθηκε την ατμόσφαιρα που είχανε δημιουργήσει οι 5.000 φίλαθλοι του Άρη αλλά και την άμυνά του πάνω στον Πέταρ Ναουμόσκι. "Στο Τορίνο είχαν ταξιδέψει κάτι παραπάνω από 5.000 φίλαθλοι του Άρη, υπήρχε πίστη στην ομάδα, είχαμε αυτοπεποίθηση, αλλά και ένα άγχος από την πίεση, γιατί αν δεν κατακτούσαμε εκείνο το τρόπαιο θα ήταν κάτι σαν καταστροφή για εμάς. Ο τρόπος που εξελίχθηκε το ματς ήταν ψυχοφθόρος και ουσιαστικά κρίθηκε στο τελευταίο άστοχο σουτ των Τούρκων. Είχα μελετήσει τον Ναουμόσκι, ήξερα το παιχνίδι του και σε όλο το ματς τον κυνηγούσα όπου και αν πήγαινε. Στο τέλος προσπάθησα να τον δυσκολέψω και στο σουτ που δοκίμασε δεν βρήκε στόχο. Από εμάς θυμάμαι είχε κάνει αρκετά καλό παιχνίδι ο Τάρλπεϊ".

"Γράψαμε ιστορία και νιώσαμε μία δικαίωση"

Ακολούθως στάθηκε ειδικότερα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων για τον Άρη. "Ήταν μία σεζόν που είχαμε αρκετά καλή ομάδα. Ξεκινήσαμε εξαιρετικά στην σεζόν, παίρναμε νίκες, πραγματοποιούσαμε εξαιρετικές εμφανίσεις, αλλά στην πορεία αντιμετωπίσαμε τραυματισμούς, χάσαμε και για ένα διάστημα τον σπουδαίο Τάρλπεϊ και αυτό μας κόστισε. Ύστερα έγινε και μία αλλαγή προπονητή, άλλαξαν κάποια πράγματα, αλλά στην πορεία βρήκαμε τον δρόμο μας, φτάνοντας ως το τέλος. Γράψαμε ιστορία γιατί ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο για τον Άρη. Μπορεί να μην είχε την αίγλη του τότε Πρωταθλητριών Ευρώπης (σ.σ. της σημερινής Euroleague), αλλά και το Κυπελλούχων ήταν ένα σημαντικό τρόπαιο και ο Άρης άξιζε να έχει στην τροπαιοθήκη του ένα και παραπάνω ευρωπαϊκά τρόπαια.

Το χαρήκαμε εκείνο το τρόπαιο και νιώσαμε μία δικαίωση για την μεγάλη μας προσπάθεια σε όλη την χρονιά. Θυμάμαι την απονομή και τον Παναγιώτη Γιαννάκη να σηκώνει ψηλά το τρόπαιο. Στην επιστροφή η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή στην Θεσσαλονίκη. Το χάρηκε ο κόσμος του Άρη. Θα έλεγα πως ξέσπασε ύστερα από τους χαμένους ημιτελικούς στο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Τα επεισόδια που έγιναν μετά το τέλος της αναμέτρησης δεν τα είδαμε, δεν είχαμε καταλάβει τι ακριβώς είχε γίνει γίνει, γιατί εμείς ήμασταν στα αποδυτήρια όπου είχαμε στήσει το δικό μας πάρτι. Μετά μάθαμε για τα όσα έγιναν. Θυμάμαι πως ο κόσμος είχε απαίτηση για αυτό το τρόπαιο, υπήρχε τεράστια "δίψα" από όλους και ευτυχώς τα καταφέραμε. Είναι αναμνήσεις ζωής...".