Αν η Εθνική Ισπανίας μετονομάστηκε από NBA (με την ισπανική περισπωμένη πάνω στο Ν για να γίνονται οι σχετικοί συνειρμοί σε σχέση με τη φούρια ρόχα) σε Famillia (οικογένεια) ο Ρούντι Φερνάντεθ είναι ο... πάτερ-φαμίλιας αυτής της ομάδας. Γεννημένος τον Απρίλιο του 1985, ο μπασκετμπολίστας που όλη η μπασκετική Ευρώπη λατρεύει να μισεί, είναι ο αρχηγός της νέας φούρια ρόχα και αυτός που έκλεψε την παράσταση στον προημιτελικό με την Φινλανδία.

Ναι εντάξει ο Βίλι Ερνανγκόμεθ ανακηρύχθηκε MVP, έχοντας 27π (με 10/13 δίποντα) και 5 ριμπάουντ, ο άσος της Ρεάλ Μαδρίτης, ωστόσο, ενσάρκωσε όλη την ισπανική υπερηφάνεια και την άρνηση να αποδεχθεί ότι η ομάδα του θα έβγαινε άδοξα νοκ-άουτ και θα έμενε εκτός τετράδας για πρώτη φορά μετά το... 1999.

Όταν η Φινλανδία του Λάουρι Μάρκανεν προηγήθηκε με 15 πόντους, ο μπαρουτοκαπνισμένος (ή μήπως μπαρουντικαπνισμένος;) γκαρντ άρχισε τα δικά του. Κλεψίματα (πέντε τον αριθμό!), βουτιές για να σώσει χαμένες μπάλες, πέφτοντας πάνω ακόμα και στο "σιδηρόδρομο" της τηλεοπτικής κάμερας-τρέιλερ κοντά στον αγωνιστικό χώρο, τρίποντα και βέβαια ασίγαστο πάθος.

Πριν από 20 χρόνια, ο Αΐτο Ρενέσες του έδινε άπλετο χρόνο στην Μπανταλόνα (και λίγο αργότερα, μαζί με το παιδί-θαύμα Ρίκι Ρούμπιο) δημιουργούσαν ένα αξεπέραστο δίδυμο που οδήγησαν την "Πένια" στην κατάκτηση του Copa Del Rey σε ένα ιστορικό τελικό το 2008, όταν μέσα στην Φερνάντο Μπουέσα Αρένα, νίκησε την Ταού με 82-80.

Ο 21χρονος Ρούντι είχε σημειώσει 32 πόντους και για δεύτερη φορά στην καριέρα του αναδεικνυόταν MVP της διοργάνωσης, όπως είχε κάνει και τέσσερα χρόνια πριν (στα ... 17 του) παρότι η Μπανταλόνα δεν είχε κερδίσει το Κύπελλο. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ μάθαινε για τα καλά το όνομα και το επίθετο ενός νεαρού, που έγινε πλέον βετεράνος, αλλά εξακολουθεί να κερδίζει τρόπαια και μετάλλια.

Για θυμηθείτε λίγο πόσο καλός ήταν στα νιάτα του ο λεγάμενος. Όχι ότι τώρα πάει πίσω, δηλαδή

Μέλος της χρυσής γενιάς του ισπανικού μπάσκετ έζησε με την Εθνική Ομάδα όσα μπορεί να φανταστεί ένας μπασκετμπολίστας. Κέρδισε τα πάντα. Όχι ένα, αλλά δέκα (!) μετάλλια έχει στην κατοχή του ο τρομερός Ρούντι, καθώς έχει κατακτήσει 5 χρυσά (Παγκόσμιο 2016 και 2019, Ευρωμπάσκετ 2009, 11 και 15), 3 αργυρά (Ολυμπιακοί Αγώνες 2008 και 12, Ευρωμπάσκετ 07) και 2 χάλκινα (Ολυμπιακοί Αγώνες 2016, Ευρωμπάσκετ 13).

Μόνο ο Πάου Γκασόλ έχει περισσότερα (11) με την "φούρια ρόχα" κι ο Ρούντι ετοιμάζεται να ισοφαρίσει το ρεκόρ του, φέτος και εφόσον η Ισπανία επιβεβαιώσει την παράδοση να μη λείπει σχεδόν ποτέ από το βάθρο τα τελευταία 23 χρόνια. Μόνο μια φορά (το 2005) οι Ισπανοί βρέθηκαν εκτός, στην 4η θέση.

Τα μισά από τα μετάλλια που έχει βάλει στο στήθος του με την Εθνική, τα έχει κατακτήσει στο Ευρωμπάσκετ. Θα μπορούσε, κάλλιστα, να κάτσει σπίτι του, αλλά μάλλον του είχε λείψει η ατμόσφαιρα της διοργάνωσης αφού το 2017 λόγω και ενός τραυματισμού είχε απουσιάσει, άρα η τελευταία φορά που τον είχαμε δει απέναντι στους υπόλοιπους Ευρωπαίους ήταν πριν οκτώ χρόνια στο χρυσό μετάλλιο στη Λιλ της Γαλλίας.

Ο Χόρχε Γκαρμπαχόθα ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικός για το αν ο Ρούντι θα αποδεχόταν την πρόσκληση εν όψει του Ευρωμπάσκετ. Ο θάνατος του πατέρα του τον προηγούμενο Μάιο, τα προβλήματα με τη μέση του που δεν τον εγκατέλειψαν όλη τη χρονιά και βέβαια η ηλικία του, προβλημάτιζαν τον πρόεδρο της ισπανικής ομοσπονδίας (και άλλοτε συμπαίκτη του) για το αν τελικά ο Φερνάντεθ θα ταξίδευε πρώτα στην Γεωργία και μετά στο Βερολίνο.

"Όχι μόνο είπε ναι, αλλά έγινε ο ηγέτης αυτής της ομάδας. Ο μεγάλος αδερφός όλων των παιδιών, ο πατέρας και μέντορας του" δήλωνε στη "Marca" ο Γκαρμπαχόθα, με τους παίκτες της φούρια-ρόχα να του βγάζουν το καπέλο: "Είναι απίστευτος. Μας συμβουλεύει σε κάθε βήμα μας, μέσα και έξω από το γήπεδο" έλεγε ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ.

Ο Ρούντι ξέρει πως να "ντοπάρει" τους συμπαίκτες του, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα κάνοντας τη μια βουτιά πίσω από την άλλη. "Το βράδυ όταν συζητάμε στα δωμάτια μας, συμφωνούμε όλοι ότι είναι ... τρελός" λέει ο Τσάβι-Λόπεθ Αροστέγκι.

Τρελός αλλά και παικταράς. Και ο Σέρτζιο Σκαριόλο δήλωνε έκπληκτος για την ενέργεια που βγάζει ο βετεράνος παίκτης πάνω στο παρκέ. Πως να μην νιώθει ευτυχής που έχει έναν τέτοιο ηγέτη στο ρόστερ του;

Αν κάποτε είχαμε μάθει να.. αντιπαθούμε τον εκρηκτικό σε χαρακτήρα Ρούντι, τώρα ήρθε η ώρα να του βγάλουμε το καπέλο. Προφανώς δεν ξεχνιούνται οι περιπέτειες του στα γήπεδα, οι κόντρες του ειδικά με τους Έλληνες παίκτες (κάποτε είχε πετάξει την μπάλα σημαδεύοντας τον Βασίλη Σπανούλη) ενώ το γκρουπ "Μισώ τον Ρούντι Φερνάντεθ" υπάρχει ακόμη στο Facebook.

Οι οπαδοί της Ζαλγκίρις του είχαν αφιερώσει ολόκληρο πανό, χαρακτηρίζοντας τον δειλό, ηλίθιο, ηθοποιό και αχρείο, όταν η Ρεάλ πριν από εννιά χρόνια επισκέφθηκε το Κάουνας. Στο ματς της Μαδρίτης ο Ρούντι, κατά την προσφιλή του συνήθεια, είχε πετάξει την μπάλα στο κεφάλι του Κριστόφ Λαβρίνοβιτς. Στη Ζαλγκίριο Αρένα, όταν πάτησε το πόδι του έγινε κόλαση και εν τέλει δεν γλίτωσε τη γροθιά από ένα φανατικό της Ζαλγκίρις!

Όλα αυτά αρχίζουν και ξεθωριάζουν. Όχι ότι ο Ρούντι δεν είναι ικανός να πέσει στο παρκέ σφαδάζοντας, ενώ ο αντίπαλος του δεν τον έχει καν ακουμπήσει. Μπορεί και παραμπορεί. Έχοντας όμως ωριμάσει, νιώθει περισσότερο αρχηγός και κυρίως ηγέτης μιας νεανικής ομάδας, όπως αυτή η Ισπανία που βλέπουμε στο Βερολίνο και την Παρασκευή θα διεκδικήσει την πρόκριση απέναντι στην οικοδέσποινα Γερμανία.

Ηγετικό ήταν και το τουίτ που έκανε αμέσως μετά τον θρίαμβο επί της Φινλανδίας. "Συνεχίζουμε, σωστά;; Υπερήφανος γι αυτό το γκρουπ. Πάμε ομάδα!!" έγραψε.

Συν τοις άλλοις ο Ρούντι κυνηγάει και ένα ακόμη ρεκόρ. Να γίνει ο πρώτος Ισπανός σε συμμετοχές στην Εθνική Ομάδα. Στο ματς της πρώτης φάσης με τη Γεωργία πέρασε τον μύθο Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο φτάνοντας τα 240 ματς με τη "ρόχα". Τώρα έχει 244 -λογικά- με τα δυο ματς που του απομένουν θα φτάσει τα 246. Εφτά λιγότερα από τα 253 που έχει αγωνιστεί ο ρέκορντμαν και πρώην συνοδοιπόρος του, Χουάν Κάρλος Ναβάρο.

Θα χρειαστεί μια ακόμη διοργάνωση, ωστόσο. Δεν έχει πρόβλημα, ο Ρούντι. Και 40 χρονών να πάει, θα τον βλέπουμε με το νο 5 και τη φανέλα της Εθνικής Ισπανίας, να κερδίζει ένα... μετάλλιο.