Ανατολικό Σιάτλ στις αρχές των 00s. Η συμμορία Deuce-8 κάνει κουμάντο σε κάθε στέκι, σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Εκμεταλλεύεται των ένδεια των ντόπιων οικογενειών και στρατολογεί έφηβα παιδιά που θαμπώνονται από το χρήμα των ναρκωτικών και τη δύναμη των όπλων αποκτώντας μια πλασματική υπόσταση. Ο διαρκής πόλεμος με τη Central και τη South End αφήνει πίσω του κατεστραμμένες ζωές.

Σώζοντας τον πατέρα του από το ‘σπίτι των ναρκωτικών’ και την αυτοκτονία

Ο 13χρονος Πέιτον Σίβα, το τρίτο παιδί μιας φτωχής φαμίλιας με ρίζες από τη Σαμόα που ζούσε σ' ένα διώροφο σπίτι, οδηγεί παρανόμως το οικογενειακό αυτοκίνητο. Συνοδηγός ο εθισμένος σε κάθε είδους καταχρήσεις πατέρας του. Τα μάτια του κόκκινα, η φωνή ίσα που βγαίνει από το στόμα, τα πόδια του τρέμουν. Ήταν εξαφανισμένος για παραπάνω από εβδομάδα και ο Πέιτον είχε βγει να τον ψάξει. Ξανά. Μια μόνιμη αποστολή που αναλάμβανε να φέρει εις πέρας.

Τον είχε μόλις περιμαζέψει από το "σπίτι των ναρκωτικών". Εκεί που δεν πλησίαζε ποτέ του τρομάζοντας στην ιδέα του ποιους και τι θα αντικρίσει. Ήταν η έσχατη λύση για να τον εντοπίσει.

Στο αυτοκίνητο ο μπαμπάς Πέιτον κρατά ένα περίστροφο που στρέφει προς τον εαυτό του. Θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του, δεν αντέχει άλλο το μαρτύριο, είναι έτοιμος να πατήσει τη σκανδάλη. Να τινάξει τα σωθικά του μπροστά στα μάτια του γιου του. Να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα.

Ο μικρός τον κοιτά με λύπηση. "Είναι τόσο ανόητο, τόσο εγωιστικό", του λέει. Ο μεγαλόσωμος άνδρας εκφράζει απορία. "Είσαι ο μπαμπάς μου και σε χρειάζομαι", ξεστομίζει ο πράος πιτσιρικάς με στιβαρότητα και ωριμότητα. "Θέλω να καταφέρω κάτι μεγάλο και να είσαι μέρος αυτού. Πάψε να σπαταλάς τη ζωή σου", συνεχίζει και ζητά από τον άνθρωπο που κανονικά ευθυνόταν για την ανατροφή του να τον ακολουθήσει. Η απάντηση που ακούει τον κάνει να χαμογελάσει.

Είχε μια αποστολή να υπηρετήσει

Είναι από τις λίγες φορές που νιώθει ανακουφισμένος. Η οικογένειά του σπάνια του άφηνε ένα τέτοιο περιθώριο. Ο συνονόματος πατέρας του, πρώην μποξέρ που είχε χάσει νωρίς τον δικό του πατέρα, ήταν μόνιμα παγιδευμένος στους δαίμονές του (ουσίες και κατάθλιψη). Η μητέρα του, Ιβέτ, έκανε δύο ή τρεις δουλειές λείποντας για ώρες από το σπίτι. Αν επέστρεφε κυνηγούσε την τύχη της στον τζόγο. Η ετεροθαλής αδερφή του, Λεϊλάνα, μαμά ενός αγοριού η ίδια πριν από την ενηλικίωσή της, είχε συλληφθεί για μικροκλοπές και ο μεγαλύτερος αδερφός του, Μάικλ, ήταν μέλος της τοπικής συμμορίας συμμετέχοντας στο εμπόριο ναρκωτικών. Τη διεύθυνση των φυλακών ο μικρός Πέι την είχε αποστηθίσει για να στέλνει γράμματα.

Άλλος στη θέση του δεν θα γλίτωνε. Αυτός ήταν αποφασισμένος να λερωθεί μεν από τη λάσπη που κολλούσε πάνω του, αλλά να μείνει στην επιφάνεια κουνώντας διαρκώς τα πόδια του και να ξεφύγει από τον βούρκο σώζοντας μαζί όποιον είχε τη δυνατότητα, κι ακόμα περισσότερους. Νέους που στην καλύτερη περίπτωση θα κατέληγαν σε κάποιο κελί και στη χειρότερη κάτω από το χώμα από μια σφαίρα ή κάποια νοθευμένη δόση.

Τα εφόδια έλειπαν. Το σώμα του δεν τον βοηθούσε, το περιβάλλον τον γρατζουνούσε διαρκώς και τον έφθειρε. Μια φορά δανείστηκε το σορτς του αδερφού του για να πάει στο σχολείο και διαπίστωσε πως στη σφόδρα ήταν ραμμένα χάπια. Πάγωσε, αλλά πείσμωσε. Τα κίνητρά του για να πετύχει διογκώνονταν. Στο παρκέ η πραότητα μετατρεπόταν σε επιθετικότητα, όταν φορούσε τη στολή της ομάδας του η στωικότητα γινόταν τόλμη.

Το συναπάντημα με τον Πιτίνο

Αρχικά είχε δοκιμάσει να παίξει αμερικάνικο ποδόσφαιρο, αλλά γρήγορα το άφησε γιατί του έλειπε το μέγεθος και η μάζα. Στο μπάσκετ ήταν διαφορετικά, του ταίριαξε περισσότερο. Αεικίνητος, αδάμαστος, αγριεμένος έγινε ο σταρ του λυκείου Φράνκλιν σ’ ένα σύνολο με ρεκόρ 28-1, προτού το 2009 λάβει την υποτροφία του Λούιβιλ και γίνει υπηρέτης των σχεδίων του Ρικ Πιτίνο για την επόμενη τετραετία.

Είχε καταφέρει ν' αποκαταστήσει (εν μέρει) το όνομα της οικογένειας στα μάτια των άλλων. Τον αναγνώριζαν παντού, του ζητούσαν αυτόγραφα, τον διέκοπταν για μια φωτογραφία. Μαζί του είχε τραβήξει και όλη την οικογένειά του που πήγαινε να τον βλέπει - κι ας προκαλούσε σαματάδες.

Τον Σίβα τον απασχολούσε πάντα να συνεισφέρει σε όποιον είχε ανάγκη. Ήταν ανέκαθεν τέτοιας πάστας άνθρωπος που σε κάποια στιγμή παρασυρμένος άρχισε να... χάνει τον δρόμο του. Τον απασχολούσε περισσότερο τι συμβαίνει γύρω του και ποιος χρειάζεται συμπαράσταση παρά η πορεία του στο κολέγιο.

Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δεν τον μαγνήτιζαν οι πειρασμοί, αλλά ξόδευε ώρες αναζητώντας λύσεις στα προβλήματα τρίτων, κυρίως του επιρρεπούς πατέρα του, και άφηνε πίσω τη δουλειά του. "Όσο βοηθούσα τους ανθρώπους να διορθώνονται, ήξερα ότι δεν ήμουν μέρος του προβλήματος", έχει εξομολογηθεί.

Επιζητούσε τον ρόλο του ήρωα, δεν έψαχνε τρόπο ν' απαλλαχθεί από τις ευθύνες. Αφέθηκε, έχασε βάρος που χρειαζόταν για να ανταγωνιστεί κορμιά, αγωνιστικά έκανε πίσω βήματα. Ο Πιτίνο τον ταρακούνησε. Απαίτησε να αφοσιωθεί σε δύο και μόνο πράγματα: στο σχολείο και στο μπάσκετ. Οτιδήποτε άλλο του τριβέλιζε το μυαλό τού έκανε κακό.

Μάζεψε τις σκέψεις του, συγκεντρώθηκε, συναντήθηκε ξανά με τις φιλοδοξίες του. Θα παραδεχόταν ότι ευτυχώς "είχα ανθρώπους που πάντα υπολόγιζαν σε μένα". Ο πρώην προπονητής του Παναθηναϊκού και κατόπιν εθνικός κόουτς ήταν εξ αυτών.

Δούλεψε πολύ τις αδυναμίες του, το σουτ και την απόκριση στο πικ εν ρολ. Είδε videos με τον Στιβ Νας και μέτρησε πολλές εργατοώρες στο γήπεδο για να βελτιωθεί στις εκτελέσεις. Με το Λούιβιλ αγωνίστηκε σε δύο Final Four (2012, 2013), έχοντας ενεργή συμμετοχή με νικητήρια καλάθια, και κατέκτησε το δεύτερο, ασχέτως αν ο τίτλος αφαιρέθηκε από το κολέγιο εκ των υστέρων για παραβίαση των κανονισμών. Ήταν πια ένας εδραιωμένος γκαρντ ικανός να ηγηθεί και να διεκδικήσει τη θέση του στο ΝΒΑ.

Επαγγελματίας στην Ευρώπη

Στο draft που ο Γιάννης επιλέχθηκε στο 15 ο Σίβα άκουσε το όνομά του 56ος. Είχε αρκετούς καλούς "κοντούς" εκείνη η κλάση και ο 23χρονος έμεινε αρκετά πίσω. Πραγματική ευκαιρία δεν πήρε ποτέ (2.3 πόντοι σε 9.3 λεπτά ανά ματς σε 24 συμμετοχές με τους Πίστονς, υπέγραψε για λίγο και στους Μάτζικ), με αποτέλεσμα η πόρτα της Ευρώπης ν’ ανοίξει γρήγορα.

Στα 26 του ήταν ο κορυφαίος πασέρ του ιταλικού πρωταθλήματος με 6.5 ασίστ σε κάθε παιχνίδι της Καζέρτα και για μια 5ετία (2016-2021) ο παίκτης που η Άλμπα που στήριζε ένα μεγάλο κομμάτι του επιθετικού παιχνιδιού της, δίπλα στον Λιουκ Σίκμα. Ιδίως για τέσσερις σεζόν υπό τον Αΐτο Ρενέσες εξελίχθηκε πολύ. "Είναι ένας σπουδαίος προπονητής που έφερε ένα μοναδικό στιλ στην Άλμπα. Λατρεύω τη φιλοσοφία του γιατί αφήνει τους παίκτες να παίξουν ακόμη κι αν κάνουν λάθη, τους εμπιστεύεται", έχει αναφέρει σε δηλώσεις του για τον Ισπανό προφεσόρ.

Στο διάστημα παραμονής του στην Άλμπα κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, αναδείχθηκε μέλος της κορυφαίας πεντάδας, έφτασε στους τελικούς του Eurocup (15.2π με 51%τρ, 7.9ασ) και τέσταρε -για δύο σεζόν- τις δυνάμεις του στην EuroLeague (9.8π, 5.2ασ, 2.3λ), υποστηρίζοντας μετά το τέλος της πρώτης πως "αν είμαι υγιής, μπορώ να γίνω ένας από τους καλύτερους πλέι μέικερ στην Ευρώπη".

Πηγαίνοντας να παίξει μπάσκετ στη Νέα Ζηλανδία (Μπρέικερς) και στη λίγκα της Ωκεανίας ήρθε πιο κοντά στις ρίζες του κι ας έμεινε ένα χρόνο μακριά από την επικαιρότητα. Το είχε ανάγκη, όπως υποστήριξε, για να είναι πιο κοντά στην (από το 2013) σύζυγο και τις δυο κόρες τους, που εξαιτίας των περιορισμών του covid δεν ταξίδευαν συχνά στο Βερολίνο. Του έλειψαν πολύ.

Ίσως τώρα, πιο γεμάτος συναισθηματικά, είναι ευκαιρία να επιστρέψει στον δρόμο της Ευρώπης. Ίσως είναι η ευκαιρία του να "σώσει" και τον Παναθηναϊκό. Για μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα.

Τελικά, η σωτηρία των ψυχών (και των ομάδων) είναι πολύ μεγάλο πράγμα!