Όταν η ΚΑΕ Ολυμπιακός ανακοίνωσε την απόκτηση του Τζορτζ Πάπας στις 14 του περασμένου Αυγούστου, οι 9 στους 10 fans του μπάσκετ δεν γνώριζαν ποιος είναι ο ομογενής καλαθοσφαιριστής. Στις ΗΠΑ, όμως, το όνομά του μόνο άγνωστο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς ο 24χρονος περιφερειακός είχε πρωταγωνιστήσει τον Νοέμβριο του 2019 σε μία από τις πιο ιδιαίτερες φάσεις στην ιστορία του NCAA.

Στην τρίτη σεζόν του στο άσημο Πανεπιστήμιο Μόνμαουθ, ο Πάπας έπαιζε 17.3 λεπτά ανά αγώνα, απολάμβανε κάθε συμμετοχή, κάθε αρένα και κάθε αντίπαλο, όμως το κίνητρό του ήταν πολύ μεγαλύτερο το βράδυ της 15ης Νοεμβρίου του 2019. Το συναπάντημα με το Κάνσας στο θρυλικό Allen Fieldhouse των 16.300 θεατών ήταν για εκείνον μια υπέροχη εμπειρία, που ολοκληρώθηκε μεν με βαριά ήττα, αλλά και με μία ιστορία την οποία θα θυμάται για πάντα με χαμόγελο.

"Όλοι ξέρουν τι συνέβη εκείνο το βράδυ. Είχαμε παίξει στα γήπεδα μεγάλων πανεπιστημίων, παίξαμε στο Κεντάκι, παίξαμε στο Κονέκτικατ, παίξαμε στο Γουέστ Βιρτζίνια, αντιμετωπίσαμε το Κεντάκι στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν. Δεν ήταν ότι δεν είχαμε βρεθεί σε αυτό το επίπεδο. Όμως το βράδυ πριν από το ματς στο Κάνσας, ο προπονητής μας, ο coach Ράις, μας εξήγησε ότι αυτό ήταν ένα διαφορετικό παιχνίδι εξαιτίας της ιστορίας που είχε το Allen Fieldhouse.

Το παρκέ του φέρει το όνομα του Τζέιμς Νέσμιθ, του ανθρώπου που ανακάλυψε το μπάσκετ, ενώ ο Φογκ Άλεν ήταν ο προπονητής του Ντιν Σμιθ που ήταν προπονητής του δικού μου προπονητή, Κινγκ Ράις στο Νορθ Καρολάινα. Κάντε όλες αυτές τις συνδέσεις και θα καταλάβετε. Δεν ήταν πράγματι τρελό;

Πηγαίνουμε λοιπόν στον αγώνα και μας λέει ο coach "γι' αυτό το παιχνίδι θα μιλάτε στα εγγόνια σας". Ξεκινάει το ματς και μας διαλύουν. Σε όλη τη διάρκεια του δεύτερου μέρους το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως ήθελα να καρφώσω σε αυτό το γήπεδο, για να το λέω και να το δείχνω στα εγγόνια μου. Κι αυτό έκανα. Είδα την ευκαιρία, κάτι έκανε κλικ στο μυαλό μου, έκλεψα τη μπάλα και όλα μαύρισαν. Δεν θυμάμαι τη στιγμή του καρφώματος, το μόνο που θυμάμαι είναι η προσγείωσή μου και το γεγονός ότι πίστεψα πως κέρδισα και φάουλ" εξήγησε στο SPORT24 ο Πάπας, χαμογελαστός, ευτυχισμένος ακόμη και σήμερα για εκείνη τη φάση.

Ο Πάπας είχε θυμό μέσα του για τη βαριά ήττα από το Κάνσας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είχε μπει στο ματς για να κερδίσει. Ήξερε πόσο μεγάλη ήταν η διαφορά δυναμικότητας, απλώς ήταν και παραμένει πολύ ανταγωνιστικός, no matter what. Δέχθηκε και τεχνική ποινή επειδή "την είπε" στον Τρίσταν Εναρούνα. Είχε πλημμυρίσει από συναισθήματα, όμως το hustle play αποθεώθηκε από συμπαίκτες και προπονητές και στο τέλος της βραδιάς, όλοι έφυγαν από το γήπεδο χαμογελαστοί. Χάρη στη δική του μαχητικότητα.

- Θα το έκανες ξανά, αν σου δινόταν η ευκαιρία;

Ναι. Απλώς δεν θα αντιδρούσα με τον τρόπο που είχα αντιδράσει, βρίζοντας τους πάντες. Ήταν ένα ξέσπασμα συναισθημάτων, όμως σίγουρα θα κάρφωνα ξανά.

- Πότε κατάλαβες ότι η φάση έγινε viral;

Αρχικά, δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο με αποδοκίμασε όλο το γήπεδο. Εγώ ήμουν σε φάση "εντάξει, αποδοκιμάζουν" και δεν σκέφτηκα ποτέ ότι όλο αυτό μπορεί να πάρει τέτοια έκταση. Πίστευα, εκείνη τη στιγμή εννοώ, ότι επρόκειται για μία μπασκετική φάση, για μια μπασκετική ιστορία. Όταν πήγα στα αποδυτήρια, όμως, έπιασα το κινητό και οι ειδοποιήσεις έρχονταν κατά ριπάς. Ντινγκ, ντινγκ, ντινγκ, ντινγκ, δεν σταματούσε να χτυπάει. Κατάλαβα πως το video είχε κυκλοφορήσει άμεσα, πλέον έχει εκατομμύρια προβολές και εντάξει, είναι αστείο.

- Πρόσφατα έγινε κάτι παρόμοιο, με τον Λαρεντζάκη στον τελικό του Super Cup

Ήταν αστείο κι αυτό, ήταν βέβαια μια πιο περίεργη κατάσταση. Δεν είναι κακό να θέλεις να σκοράρεις. Ξέρεις, πολλοί μιλούν για sportsmanship, όμως εγώ προσωπικά δεν συμφωνώ με όσα λέγονται. Το ματς τελειώνει όταν ακουστεί η κόρνα της λήξης. Ο Λάρι ήθελε να δώσει μια απάντηση κι εγώ τον υποστηρίζω σε αυτό που έκανε. Και στο τέλος-τέλος, του έκαναν φάουλ, δεν είναι ότι σκόραρε σε άδεια ρακέτα. Τον έπαιξαν άμυνα και όλο αυτό δημιούργησε μια ένταση, όμως εγώ είμαι με τον Λαρεντζάκη. Πρέπει να παίζεις μέχρι το τέλος του αγώνα.

- Πως είναι οι πρώτες εβδομάδες στην Αθήνα;

Μέχρι στιγμής όλα είναι καλά και μπορώ να πω ότι είναι και καλύτερα απ' ό,τι περίμενα. Έχω προσαρμοστεί πιο εύκολα απ' όσο περίμενα, έχω την οικογένειά μου, ο πατέρας μου είναι εδώ, μένω με τον μεγαλύτερο αδελφό μου τον Τόμι, η μητέρα μου έρχεται και η κοπέλα μου είναι μαζί μου. Έχω όλη την υποστήριξη που χρειάζομαι, έχω θείους, οπότε τα βρήκα όλα όμορφα. Το μόνο πρόβλημα είναι η γλώσσα.

- Αυτό ακριβώς ήθελα να σε ρωτήσω. Γιατί δεν μιλάς ελληνικά;

Όλη η οικογένεια μιλάει ελληνικά, εκτός από εμένα! Όταν ήμουν μικρός πήγα σε ελληνικό σχολείο, έμαθα ελληνικά, όμως έπαιζα τόσο μπάσκετ, που τελικά αυτό προτίμησα (γελάει). Θα τα καταφέρω όμως, ίσως βάλω και κάποια μαθήματα, ένα την εβδομάδα για παράδειγμα, ούτως ή άλλως ξέρω κάποιες λέξεις-κλειδιά. Ξέρω να μετράω. Ελπίζω μέχρι το τέλος της σεζόν να επικοινωνώ και στα ελληνικά.

- Ποιος είναι ο δικός σου στόχος για τη σεζόν;

Έχουμε μία από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη, παίζουμε στην καλύτερη λίγκα της Ευρώπης και στη δεύτερη καλύτερη στον κόσμο πίσω από το NBA, είμαι ευχαριστημένος από τον βαθμό προσαρμογής μου και από τα λεπτά συμμετοχής που είχα στα πρώτα φιλικά παιχνίδια όταν έλειπαν αρκετά παιδιά με τις εθνικές τους ομάδες. Παίξαμε με την Φενέρμπαχτσε δύο φορές και νομίζω ότι τα πήγα αρκετά καλά. Εκεί ένιωσα ότι μπορώ να σταθώ σε αυτό το επίπεδο.

Είναι δεδομένο ότι πιστεύω ότι έχω αυτό το επίπεδο, ξέρω όμως ότι είμαι ένας ρούκι που πρέπει να περάσει από διάφορα στάδια. Ο μεγάλος μου στόχος είναι να βρω κάποια λεπτά στο ροτέισον, χωρίς όμως αυτό να με προβληματίζει πολύ. Κοιτάζω τη μεγαλύτερη εικόνα, με ενδιαφέρει περισσότερο η επόμενη ημέρα, το τι θα κάνω για να γίνω καλύτερος από χθες. Ακούω τους προπονητές μου όσο περισσότερο μπορώ, κάνω αυτό που μου ζητούν, νοιάζομαι για την επόμενη προπόνηση και όχι για την επόμενη εβδομάδα ή για τον επόμενο μήνα.

- Είναι όμως λίγο δύσκολο να μην παίζεις και να περιμένεις την ευκαιρία, σωστά;

Φυσικά και είναι. Όμως το ήξερα όταν έβαλα την υπογραφή μου στο συμβόλαιο. Αυτή η εμπειρία με μαθαίνει να έχω υπομονή και η υπομονή είναι κάτι που όλοι χρειάζονται. Η υπομονή είναι αρετή και εδώ θα χτίσω τον χαρακτήρα μου. Αγαπώ τον Ολυμπιακό και όλο το staff, τους προπονητές, όσους βρίσκονται γύρω τους, όλους, περνάω υπέροχα, είναι ευλογία για εμένα να είμαι μέλος αυτής της ομάδας. Είμαι χαρούμενος που είμαι εδώ κι αυτό είναι που έχει σημασία.

- Ο κόσμος σε αγάπησε. Πώς χτίστηκε αυτή η σχέση και τι μηνύματα λαμβάνεις;

Το ξέρεις πως όταν υπέγραψα, δεν με γνώριζαν. Εγώ όμως ξέρω ποιοι είναι οι οπαδοί του Ολυμπιακού και ξέρω ότι είναι υπέροχοι. Είναι τρελοί, με την καλή ένοια. Είδαν έναν Ελληνοαμερικανό στην ομάδα τους και αποφάσισαν ότι πρέπει να τον υποστηρίξουν κι ας μην τον γνωρίζουν. Αυτό είναι υπέροχο, δεν είναι; Το εκτιμώ.

Επίσης κατάλαβα ότι υπάρχουν στην Ελλάδα πάρα πολλοί οπαδοί της Λίβερπουλ, είδαν τα tweets μου και... καταλαβαίνεις. Υπάρχουν τόσο πολλοί οπαδοί της Λίβερπουλ εδώ και με το που είδαν αυτά που έγραφα, με αγάπησαν ακόμη περισσότερο. Προσπαθώ να προσεγγίζω τα πάντα με θετική αύρα, οπότε ακόμη κι αν δεν παίζω, θα με δείτε στον πάγκο να χειροκροτάω, στα social media να υποστηρίζω.

- Ήσουν οπαδός του Ολυμπιακού από παιδί, οπότε ζεις το όνειρό σου

Ναι, ο πατέρας μου έπαιξε για λίγο στον Ολυμπιακό πριν αναγκαστεί να γυρίσει στις ΗΠΑ. Ήξερα από μικρός τι σημαίνει Θρύλος, όλοι μιλούσαν γι' αυτή την ομάδα, μία από τις κορυφαίες της Ευρώπης. Είδα τη συμμετοχή στο περσινό Final Four, ήταν τιμή για όλους να βρεθούν εκεί και είναι τιμή για εμένα να είμαι μέλος αυτού του προγράμματος. Σημαίνει πολλά. Παρακολουθούσα την ομάδα εδώ και χρόνια μαζί με τον αδελφό μου, τον Τόμι, είδαμε όλους τους αγώνες στην εποχή του Covid-19, πέρυσι ασχολήθηκα ακόμη περισσότερο, παρακολούθησα όλα τα playoffs και το Final Four και ίσως αυτό να με βοήθησε να προσαρμοστώ πιο εύκολα.

- Ποιος ήταν το ίνδαλμά σου;

Μου άρεσε πολύ ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, μέχρι που αποχώρησε από το Κλίβελαντ. Μετά δεν τον γούσταρα για λίγο καιρό. Άρχισα να βλέπω τον Κέβιν Ντουράντ, αλλά κι αυτός έφυγε από την Οκλαχόμα Σίτι, οπότε δεν τον γούσταρα ούτε αυτόν. Θαυμάζω τους σπουδαίους, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αν τα πηγαίνεις καλά, σε υποστηρίζω. Αυτή τη στιγμή δεν έχω κάποιον που μπορώ να χαρακτηρίσω αγαπημένο, σίγουρα όμως απολαμβάνω να βλέπω τον Κάρι και τον Ντόντσιτς.

- Άρα υποστηρίζεις κάποια ομάδα;

Μπορώ να πω τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, γιατί δες πόσο σπουδαίοι είναι. Σουτάρουν και πολύ. Είναι και εξαιρετική ομάδα στην άμυνα. Μου αρέσουν και οι Μάβερικς, είναι διασκεδαστικοί. Να σου πω όμως την αλήθεια, μου αρέσει απλώς να βλέπω μπάσκετ, δεν με νοιάζει ποιος παίζει, δεν με νοιάζει ποιον αγώνα έχει, απλώς ανάβω την τηλεόραση και παρακολουθώ.