Μια νίκη, κάτι παραπάνω από νίκη
Η Εθνική άλωσε τη Λιουμπλιάνα, ο Βασίλης Σκουντής αξιολογεί την εικόνα και βγάζει μερικά πρώτα συμπεράσματα, ενόψει της επιχείρησης στη Μανίλα.
Zητώ εκ προοιμίου συγνώμη και ντρέπομαι που το σκέφτηκα , πολλώ δε μάλλον επειδή το γράφω, αλλά ενδομύχως ήθελα να χάσουμε!
Όχι για να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα και πιστέψουμε πως πιάσαμε τον παπά από τα γένια, αλλά για να βάλω έναν τίτλο που θα κόλλαγε γάντι στην περίσταση.
Μια ήττα καλύτερη κι από νίκη!
Αλλά, διάβολε και τώρα που νικήσαμε, πάλι υπάρχει ένας τίτλος ο οποίος αποτυπώνει με ακρίβεια τα διατρέξαντα στη Stojice Arena.
Mια νίκη κάτι παραπάνω από νίκη!
Το εννοώ αυτό και δεν αναφέρομαι μονάχα στο γόητρο, αλλά και στο ξεκάθαρο μήνυμα που έστειλε η ελληνική ομάδα από τη Λιουμπλιάνα, αρκεί βεβαίως η αποψινή εμφάνιση να μην είναι ένα πυροτέχνημα.
Το γράφω αυτό μετά λόγου γνώσεως και εμπειρίας, διότι στο παρελθόν απολαύσαμε πολλές φαντασμαγορικές εμφανίσεις στα φιλικά ματς, που ωστόσο αποδείχθηκαν κούφιες!
Ένα ηχηρό statement
Αυτό το statement κόντρα σε αντίπαλο από το πάνω ράφι, εκτός έδρας και με ελλείψεις είναι όντως ηχηρό και μένει να φανεί εάν (όχι τόσο η νίκη, όσο) η πολλά υποσχόμενη εμφάνιση θα αποτελέσει όντως ένα αξιόπιστο πρόκριμα προς ένα στοιχειωμένο πρόταγμα!
Πρώτα απ΄ όλα ας συμφωνήσουμε ότι ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, η εμφάνιση της Εθνικής υπήρξε πολύ καλύτερη από αυτό που περιμέναμε και μάλιστα σε πολλούς τομείς για κάποιους εκ των οποίων επίσης δεν ήμασταν υποψιασμένοι.
Το τσούκου τσούκου μπολ!
Αναφέρομαι κυρίως στο γεγονός ότι η Εθνική επικράτησε εκτός έδρας σκοράροντας παρά δυο εκατό πόντους, ενώ η δήθεν λογική (εάν αυτή ευδοκιμεί στον αθλητισμό) θα επέτασσε να δώσουμε έμφαση στο πώς θα φυλάξουμε τα νώτα μας, να ελέγξουμε τον ρυθμό και να το πάμε στο τσούκου τσούκου μπολ!
Πριτς!
Στο τέλος της βραδιάς οι 98 πόντοι αποτελούν ένα παράσημο και από τη στιγμή κατά την οποία το ματς εξελίχθηκε σε ρεσιτάλ επιθετικότητας, οι 91 που φάγαμε δεν μας πλήγωσαν.
Υπήρξαν κιόλας αρκετές στιγμές μετά την πρώτη περίοδο και το -11 (21-10) που η ελληνική ομάδα πίεσε την μπάλα, μπλόκαρε σουτ (με highlights μια διπλή και μια τριπλή τάπα), έβγαλε παγίδες, αποσυντόνισε τους Σλοβένους, έβγαλε από τη ρουτίνα και τη ζώνη άνεσης του τον πολύ Ντόντσιτς και γενικώς δεν παρασύρθηκε από την ευστοχία και την παραγωγικότητα της, ώστε να τα φορτώσει στον κόκορα στην άλλη άκρη του γηπέδου.
Θα μας έζωναν τα φίδια
Ναι, υπέπεσε σε αρκετά λάθη και κάποιες φορές φάνηκε ευάλωτη στο αμυντικό transition, αλλά διάβολε, εάν όλα λειτουργούν στην εντέλεια, τότε θα έπρεπε να μάς ζώνουν τα φίδια!
Τα σημεία στα οποία υστέρησε η Εθνική είναι ελάχιστα έναντι αυτών που της έδωσαν την υπεροχή και εντέλει τη νίκη.
Αναρωτιέμαι από πού ν’ αρχίσω και πού να καταλήξω με τις αρετές τις οποίες φανέρωσε δικαιώνοντας τον μόχθο της στην προετοιμασία και την (καμουφλαρισμένη ή εύγλωττη, δεν έχει και μεγάλη σημασία) αισιοδοξία του Δημήτρη Ιτούδη στην προχθεσινή σύναξη με τα ΜΜΕ.
Απλώς, όπως έλεγε και το 2014 ο (συνεργάτης του Φώτη Κατσικάρη) Δημήτρης Πρίφτης, «αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, δεν πρέπει να βγαίνει από το στόμα μας»!
Μού άρεσαν πλείστα όσα στοιχεία του παιχνιδιού της Εθνικής, είτε αφορούν το αγωνιστικό/τεχνικό/τακτικό σκέλος, είτε το πνεύμα που τη διέπει και τα παραθέτω φύρδην μίγδην.
Η διάθεση όλων να παίξουν καλά, να ομαδοποιηθούν, να συνεργασθούν, να βγάλουν αυτοματοποιημένες φάσεις, να επιδείξουν αλτρουισμό και αυτοθυσία και να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους προς χάριν του «εμείς», χωρίς κακώς εννοούμενους εγωισμούς ή ναζάκια.
Το πείσμα, η θέληση, η επιθυμία να μην το βάλουν κάτω στις άσχημες στιγμές, να αντιδράσουν, να αλλάξουν τον ρουν του αγώνα και να επικρατήσουν.
Σηκώθηκα από τον καναπέ μου και χειροκρότησα
Το σωστό διάβασμα στην επίθεση και η αξιοποίηση των ευκαιριών μάλιστα (οφείλω να ομολογήσω) ότι σε δυο φάσεις σηκώθηκα ασυναίσθητα από τον καναπέ μου και χειροκρότησα: στην έξτρα πάσα του Παπαγιάννη προς τον Γουόκαπ που με corner 3 έκανε το σκορ 49-52 και στην ασίστ πίσω από την πλάτη του Αντετοκούνμπο στον επερχόμενο ως trailer Μήτογλου ο οποίος κάρφωσε για το 65-66.
Η διαχείριση των λεπτομερειών σε ένα ματς το οποίο επί τριάντα λεπτά παιζόταν κατοχή με κατοχή και πότο με πόντο…
Οι αποστάσεις, η κυκλοφορία της μπάλας, τα καίρια κτυπήματα ιδίως από τα 6,.75, η υπομονή, η πολυφωνία και πάει λέγοντας.
Το zonepress και τα ποικίλα σχήματα
Η προσαρμοστικότητα στις συνθήκες, στις ανάγκες και στα ζητούμενα της αναμέτρησης πότε με zonepress, πότε με αλλαγές στα σκριν, πότε με χαμηλά σχήματα, πότε με τον Μήτογλου στο «5» και τον Θανάση στο «4», πότε με τον Ντίνο στο «4» και τον Παπαγιάννη στο «5», πότε με τον Θανάση και τον Αγραβάνη στο «5»και δεν συμμαζεύεται, πότε με σήμα τριών γκαρντ και πότε με ημίψηλους ή συμβατικούς ψηλούς, άλλωστε όπως σχολίασε ο Ιτούδης -όλοι αυτοί οι πειραματισμοί έχουν ταυτοτικό υπόβαθρο.
«Φέρε τον έλεγχο να σου βάλω άριστα»!
Πλάκα πλάκα (που πάντως ενέχει στοιχεία απόδοσης της πραγματικότητας), εδώ ισχύει η ατάκα του Αθηνόδωρου Προύσαλη στην κωμωδία «Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη».
«Φέρε τον έλεγχο να σού βάλω άριστα»!
Αυτό τον βαθμό τον αξίζει όλη η ομάδα και εις έκαστος των παικτών, μάλιστα δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ποιον θα ανακήρυσσα MVP;
Tον αρχηγό Κώστα Παπανικολάου με το καυτό εξάσφαιρο του;
Τον ηφαιστειώδη Θανάση Αντετοκούνμπο, ο οποίος εν τη παρουσία του, με ή χωρίς την μπάλα δίνει στην ομάδα το προνόμιο να παίζει με παίκτη παραπάνω;
Τον Ντίνο Μήτογλου που επανεμφανίσθηκε σαν νη μην έλειψε ποτέ, σαν να μην πέρασε μια μέρα;
Τον debutant Τόμας Γουόκαπ, ο οποίος όργωνε και έσπερνε όλη τη νύχτα το χωράφι και στο τέλος θέρισε και έδρεψε τους καρπούς με τα δυο μεγάλα τρίποντα, με τα οποία μετέτρεψε το σκορ από 90-92 σε 90-98;
Τον Γιώργο Παπαγιάννη που όρθωσε το ανάστημα του, γνωρίζοντας κιόλας πόσο πιο σημαντικός θα είναι ο ρόλος του, ελλείψει, κατά πως φαίνεται (;) του Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη που με το παροιμιώδες θράσος του, επωμίσθηκε την αποστολή να μαρκάρει τον Ντόνγτσιτς και τού την είπε κιόλας, επιβεβαιώνοντας το ρηθέν υπό του Ρικ Πιτίνο ότι «θα ήθελα πέντε σαν τον Λάρι σε κάθε ομάδα μου»;
Ο μισός βαθμός υπέρ του Λούντζη
Ποιον άφησα τελευταίο;
Με τη λατινική έννοια του «primusinterpares», θα πριμοδοτούσα με μισό βαθμό παραπάνω τον Μιχάλη Λούντζη, που δεν ξέρω εάν υπερέβαλε εαυτόν ή τις προσδοκίες του Ιτούδη, αλλά έστω για ένα βράδυ ήταν τέσσερις παίκτες σε συσκευασία ενός!
Το ολιστικό, ολοκληρωτικό, two-way, ουσιώδες και φαντασμαγορικό παιχνίδι του Ζακυνθινού γκαρντ ενείχε στοιχεία και από Σλούκα και από Καλάθη και από Ντόρσι και βεβαίως από τον απατό του, οπότε ήταν στ’ αλήθεια ένα όχημα 4x4!
ΥΓ: Δεν βιάζομαι να εξαγάγω ηθικό δίδαγμα από ένα ματς, όσο εντυπωσιακό κι αν υπήρξε ή όσο χάλια θα μπορούσε να είναι. Απλώς μού άρεσε πολύ αυτό που είδα, ξέρω ότι η ομάδα επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω και πιστεύω ότι θα πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι της σ’ όποιον θα προσπαθήσει να τη γδάρει!
Η κάλυψη των φιλικών αγώνων της εθνικής μας από το SPORT24 γίνεται με την υποστήριξη της Stoiximan
